#00z-Nauka o Rzeczywistości_Bo Yin Ra.pdf

E.V.O.

Wgląd w naukę

o Rzeczywistości

podaną przez

Bo Yin Ra

Moja droga ku Światłu

Przekład

Kazimiera Chobotowa

Zwierzenia udzielone

celem łatwiejszego poznania

wartości niżej podanej nauki.

Spis treści

1. Przedmowa / 3

2. Wprowadzenie / 7

3. „Praświatło” a „Człowiek” / 18

4. Dusza / 27

5. „Bóg” a „Ojciec” / 30

6. Jezus / 33

7. Mistrz / 34

8. Diabeł / 53

9. Umieranie i śmierć / 56

10. Prawo / 63

11. Modlitwa / 65

12. Modlitwa Pańska

– klucz do Królestwa Niebieskiego / 68

13. Zakończenie / 70

1. Przedmowa

Po latach pustki w duszy i całkowitego zastoju pew-

nego dnia zgoła nieoczekiwanie znalazłam się przed

drzwiami, przez których szczelinę ujrzałam jasność, coś

jakby światło; drzwi te nagle się otworzyły o ukazała mi

się droga; coś mnie zmusiło wkroczyć na nią. Wkrótce

doszłam do miłych okolic, które napełniły moje serce

niezachwiana ufnością i spokojem, także zatrzymałam

się tam. Pustka zaczęła ustępować i odczuwałam w cią-

gu pięciu lat stały wzrost wiary.

Potem napotkałam istoty, które chciały mi wskazać

w tej okolicy nową drogę, daleko ładniej położoną i

mająca też wyżej poprowadzić aniżeli droga, której się

dotychczas trzymałam. Z natężoną uwagą, co to może

być, poszłam z nimi. Była to wędrówka przez olbrzymie

lasy, które robiły na mnie wrażenie lasów dziewiczych,

ale coraz bardziej wydawało mi się, że są ręką ludzką

sadzone.

Przez te lasy doszłam do stylizowanych ogrodów,

które się splatały w labiryncie. Ze zdumieniem ogląda-

łam istne cuda: groty pogrążone w magicznym blasku,

drzewa pokryte różnobarwnym, bajecznym – zda się

listowiem. Kroczyłam drogami wijącymi się niby węże,

oglądałam światła, które – jak mi się wydawało – świe-

cą, lecz przy zbliżeniu okazało się, że tylko jaskrawo

lśniąc. Wreszcie ta droga doprowadziła mnie nad pełną

ognia przepaść, przez którą miałam przejść po linie.

Wtedy – wyciągnęła się, czyjaś ręka i chwyciła moją

łagodnie lecz silnie, powstrzymując mnie od wkrocze-

nia na linię, na którą już jedną nogą wstąpiłam. Ręka ta

pociągnęła mnie na niewielką prostą, otworzyła niepo-

zorną furtkę i zamknęła ją za nami. Znalazłam się

w zwyczajnym ogrodzie, wśród zwykłych kwiatów pod

niebem roześmianym w błękicie i blasku słonecznym.

Owiewał mnie silny powiew pełny czystej świeżości,

który wywiał w moich płuc sztuczny zapach pól, przez

które poprzednio kroczyłam. Im bardziej zagłębiałam

się, tym więcej podziwiałam jego wielkość, z tym więk-

szym uszczęśliwieniem odczuwałam jego piękno, tym

większe uczucie błogości napełniło moje serce. Ten zaś,

kto mnie tu przywiódł, powiedział ze spokojem w

dobrotliwych oczach i bolesnym wyrazem twarzy

świadczącym – bez słów – o niesłychanie ciężkich przej-

ściach i niebezpieczeństwach, że tu znajdę się rzeczywi-

stości i w tym ogrodzie nie da się znaleźć ani jednej

złudnej rośliny trującej. Gdybym zechciała zatrzymać

się w nim, mogłabym sama doświadczyć czy mówił

prawdę. Nie ma dla duszy wartości nic, co inni chcą

uczynić wiarygodnym, lecz tylko to, co człowiek w

samym sobie doświadczy jako prawdę. Nie otrzymał on

zlecenia narzucenia mi prawdy, lecz tyko wprowadzenia

mnie w dziedzinę rzeczywistości i dostarczenia mi

wszelkich środków, które by mogły uzdolnić mnie do

odczytania w tym ogrodzie drogowskazów i ich zrozu-

mienia, lecz on zawsze jest gotów mi pomagać, gdybym

miała jego pomocy potrzebować. Zaczęłam więc sama

rozglądać się po ogrodzie. Ujrzałam całe pola pier-

wiosnków, które rozścielały się przed moimi oczyma.

Wszystko to przepojone światłem i dalekie od fałszywe-

go blasku. Widziałam również mnóstwo słoneczników –

nigdy dotąd nie spotykanych! – Czułam się coraz lepiej

i lepiej i coś nowego uzyskiwało przewagę nade mną –

coś nowego – co jednak istniało od dawna!

Minęły już trzy lata jak żyję w tym ogrodzie. Często

godzinami stoję nad jednym kwiatem. Tam, gdzie inni

widzą „jedynie stokrotki”, ja przeżywam „cuda nad

cudami”, gdzie zaś inni spostrzegają „sztucznie uszla-

chetnione kwiecie”, ja widzę prostą zwykłą naturę.

Na jaśniejących od białych lilii polach spędzam całe

dni ! To, co „przypuszczałam” stawało się tu rzeczywi-

stością.

Siaduję pod potężnymi dębami na skraju tych pól

i odczytuje oczyma, które się stały „widzącymi”,

„Pismo Święte”, do którego od czasów dzieciństwa mia-

łem zaufanie, a które jednak pozostawało nieznane.

Jakież słowa tam się znajdują. Słowa, których zgoła nie

„znamy”, zgoła nie przeczuwamy – chociaż zewnętrznie

umiemy je na pamięć.

Ale właśnie „zewnętrznie”. Co one wewnątrz ozna-

czają, to wiedzą bardzo nieliczni. Wiem teraz, co to jest

„zakon”, o którym tam stale i ciągle się pisze.

Wiem również, jaka miłość jest spełnieniem tego

zakonu; jest to ta miłość, która z miłości gwoli miłości

miłuje nie żądając za to, że miłuje, odwzajemnienia.

Wiem teraz, że wszystkie siły duszy przeistoczone w tę

miłość dają woli dopiero tę moc, która człowiekowi

zapewnią zwycięstwo.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: