David Weber, Steve White - Starfire 04 - Opcja Sziwy.pdf - Starfire 01-05 - wiedzmula1

David Weber

Steve White

Opcja Sziwy

(The Shiva Option)

PrzełoŜył Jarosław Kotarski

WSTĘP

Ich dłonie pozostały złączone, gdy wszechświat pojawił się ponownie.

Na moment przed tranzytem Feridoun ujął dłoń Aileen, czego nie zauwaŜył nikt

z obsady mostka, jako Ŝe wszyscy byli zbyt zajęci obroną przed kolejnym atakiem

pościgu. FNS Jamaica dokonał bowiem tranzytu jako ostatnia jednostka 19.

Flotylli Zwiadu Kartograficznego. Feridoun i Aileen odkryli ich uczucie w

najgorszym moŜliwym momencie, niemniej jednak razem przekroczyli granicę

nieznanego.

Gdy systemy pokładowe ustabilizowały się i zaczęły spływać meldunki o

nowym systemie planetarnym, puścili swe dłonie, jakby kopnął ich prąd. I kaŜde z

nich znów było jedynie zawodowym oficerem Marynarki Federacji. Ona dowódcą

19. Flotylli, kontradmirałem Aileen Sommers, on jej szefem sztabu, kapitanem

Feridounem Hafezim. Określenie „flotylla” było zresztą mocno przesadzone, gdyŜ

w dotychczasowych starciach straciła zbyt wiele okrętów, a co gorsza, wiedziała,

Ŝe nie jest to koniec walki. Trwająca od trzech i pół standardowego roku wojna

oduczyła ludzi niedoceniania przeciwnika, toteŜ nikt nie wątpił, Ŝe Pająki znajdą

wlot warpa i podąŜą ich śladem. Nie wiadomo było jedynie, jak szybko to nastąpi.

Pozostało im tylko jedno – jak najprędzej znaleźć w systemie kolejnego warpa i

uciec, nim dopadnie ich pościg. Dlatego teŜ Sommers, nie zwlekając, wydała

stosowne rozkazy: wszystkie okręty miały uaktywnić systemy maskowania

elektronicznego, a krąŜowniki zwiadu kartograficznego zająć się natychmiast

poszukiwaniami.

Szybko okazało się teŜ, Ŝe system nie znajduje się w bazie danych i Ŝe nie ma

sensu szukać w nim rozwiniętej cywilizacji, gdyŜ słońcem systemowym jest

czerwony olbrzym – Ŝe dawno juŜ zniszczyłby Ŝycie, gdyby takowe powstało na

którejś z planet.

Sommers była potwornie niewyspana, ale na sen nie miała czasu – teraz

musiała zwołać odprawę.

Hafezi w którymś momencie zdołał doprowadzić się do ładu – nawet brodę

starannie przyczesał, ale przez to wyraźniej widać było w niej siwe włosy, skutek

przeŜyć z ostatnich kilku tygodni.

Od momentu zakończenia tranzytu wzajemne stosunki jego i Aileen wróciły do

normy, czyli do oficjalnej uprzejmości. Nie było w tym nic dziwnego – unikać się

nie byli w stanie, a uczuć nie mogli otwarcie okazywać w obecnych warunkach,

nawet gdyby wiedzieli, jak to zrobić.

Sommers była zwolenniczką rozwiązywania problemów pojedynczo i po kolei,

a te osobiste uwaŜała za znacznie mniej istotne od słuŜbowych. Dlatego słuchając

raportu Hafeziego, próbowała skupić się tylko na nich, co nie było łatwe. Fakty

znała, a przyszłość rysowała się w czarnych barwach...

Jak dotąd 19. Flotylla Zwiadu Kartograficznego straciła dwa krąŜowniki

liniowe, trzy lekkie krąŜowniki i transportowiec, prawie wszystkie zaś pozostałe

okręty, to jest pięć krąŜowników liniowych, sześć lekkich, trzy lotniskowce i

transportowiec, były uszkodzone. A poza tym...

– Oba krąŜowniki liniowe, które straciliśmy, naleŜały do klasy Dunkerque –

dodał Hafezi, jakby czytając w jej myślach. – Pozostały nam tylko dwa okręty tej

klasy, co oznacza, Ŝe nasza siła ognia...

– Wiem – przerwała mu, nie kryjąc zniechęcenia.

Okręty klasy Dunkerque naleŜały do rakietowych krąŜowników liniowych

wyposaŜonych w pociski dalekiego zasięgu. Jamaica zaś i dwa inne były okrętami

dowodzenia klasy Thetis – kaŜdy mógł koordynować ogień pięciu innych

krąŜowników sprzęgniętych siecią taktyczną, co niesamowicie zwiększało celność

ognia. Z tych trzech nie został zniszczony Ŝaden...

– Za duŜo wodzów, za mało Indian – burknęła.

Hafezi uśmiechnął się bez śladu wesołości i spojrzał jej w oczy... Z trudem

oderwał od nich wzrok i pospiesznie dodał:

– Co gorsza, straciliśmy sporo myśliwców, a wraz z Voyagerem przepadła

większość naszych zapasów amunicyjnych.

– I to właśnie najbardziej mnie martwi – wtrąciła oficer logistyczny Arbella

Maningo.

W jej głosie i zachowaniu nie było śladu wcześniejszej paniki. Najwyraźniej

pogarszająca się sytuacja okazała się skutecznym lekarstwem na strach, co było

normalne w wypadku sporej grupy ludzi.

Sommers zgadzała się z jej opinią, ale wolałaby, aby Arbella się nie odezwała.

Nie mogli temu problemowi zaradzić, a na samą myśl o tym, ile zostało im rakiet,

zaczynała ją boleć głowa. Jedyną nadzieją była ucieczka i znalezienie kolejnego

warpa, który doprowadziłby ich do znanego systemu, co wbrew pozorom wcale nie

graniczyło z cudem. Trasy przez warpy często były długie i pełne niespodzianek, a

Federacja i jej sojusznicy zajmowali duŜy obszar, w którym znajdowało się wiele

warpów. Niemniej szanse na sukces bezpośrednio zaleŜały od długości poszukiwań

i w tych warunkach strata połowy zapasów wraz z transportowcem jawiła się jako

katastrofa, o której skutkach w tej chwili nie było sensu dyskutować. Nie

ograniczyła jeszcze racji Ŝywnościowych, ale wyłącznie dlatego, Ŝe po euforii

wywołanej udaną ucieczką taki szok źle wpłynąłby na morale załóg. Nie była w

stanie zbyt długo tego odwlekać, ale kilka...

– Jak oni nas znaleźli?! – Dalsze rozmyślania przerwała jej Maningo,

najwyraźniej myśląca na głos. – I skąd się wzięli?

Te pytania zadawali sobie wszyscy od momentu zaobserwowania wrogich

jednostek, ale nikt dotąd nie zadał ich głośno i oficjalnie.

– To akurat jest proste – warknął kapitan Milos Kabilovic dowodzący

lotniskowcem floty FNS Borsoi i biorący udział w odprawie elektronicznie jako

dowódca eskorty. – Z zamkniętego warpa znajdującego się w systemie, w którym

ich zauwaŜyliśmy, albo w poprzednim, który badaliśmy. Osobiście obstawiam to

drugie. ZauwaŜyli nas, wezwali posiłki i polecieli naszym śladem.

Warpy były anomaliami czasoprzestrzennymi związanymi z silnymi źródłami

grawitacji. Ludzie wiedzieli o nich od ponad trzech wieków standardowych, a

dokładnie od 2053 roku, kiedy to statek badawczy Hermes, lecąc z Ziemi na

Neptuna, znalazł się nagle w systemie Alfa Centauri. Kociambry wiedziały o nich

wcześniej, gdyŜ jako jedyna znana rasa najpierw obliczyły teoretycznie ich

istnienie, a potem zaczęły ich szukać. Znacznie później odkryto istnienie

zamkniętych warpów, które były niewykrywalne i stanowiły największe zagroŜenie

dla prac Zwiadu Kartograficznego. Podejmowano w związku z tym rozmaite środki

bezpieczeństwa, a 19. Flotylla od początku działała ostroŜniej niŜ ktokolwiek

wcześniej...

– Ale przecieŜ działamy zamaskowani – zaprotestował Hafezi. – I nie

zostawiliśmy Ŝadnych boi przy warpach ani nie uŜyliśmy Ŝadnych kapsuł

kurierskich. Jak więc nas znaleźli?

– Jeśli przy wylocie warpa mieli zamaskowaną pikietę, to wystarczyło –

wyjaśnił Kabilovic. – Okręt dokonuje tranzytu z wyłączonym maskowaniem,

moŜna więc go wykryć, nim je uaktywni. Zgadza się, porucznik Murakuma?

Fujiko Murakuma miała największą z obecnych wiedzę o moŜliwościach

sensorów. Powoli pokiwała głową. Mimo niskiej rangi była specjalistką od sond

zwiadowczych drugiej generacji wyposaŜonych w sensory równie czułe co Hawki.

Sondy typu RD-2 mogły dokonywać tranzytu w obie strony, co znacznie

zmniejszało ryzyko dla załóg zwiadu, równocześnie pozbawiając to zajęcie taje-

mniczości i romantyzmu, jak uwaŜali niektórzy. Ale dla ludzi, którzy Ŝyli ze

świadomością, Ŝe kaŜdy niezbadany warp moŜe prowadzić do systemu zajętego

przez Pająki, była to niska cena za zwiększenie bezpieczeństwa. A sondę było

znacznie trudniej wykryć niŜ okręt.

Fujiko Murakuma teŜ tak uwaŜała. Sommers pamiętała o tym. Spojrzała na

wysoką i smukłą dziewczynę o kasztanowych włosach i orzechowo-zielonych

oczach.

– Zgadza się, sir – przyznała Murakuma. – Sądzę, Ŝe wykryli nas wcześniej, i

to niekoniecznie w poprzednim systemie. Mogło to nastąpić przedtem. Śledzili nas,

czekając na posiłki. Nie wiedzieliśmy o tym, gdyŜ przy warpach w zbadanych

systemach nie zostawialiśmy Ŝadnych boi ze względów bezpieczeństwa.

MoŜna byłoby uznać jej słowa za krytykę Sommers, gdyby nie fakt, iŜ wszyscy

wiedzieli, Ŝe pozostawienie boi łącznościowych byłoby równoznaczne ze

wskazaniem Pająkom nowej drogi na obszar Federacji oraz podsunięciem

wskazówki, gdzie szukać 19. Flotylli Zwiadu Kartograficznego – Mówiąc to,

Fujiko spojrzała w oczy Sommers, by uniknąć jakichkolwiek nieporozumień.

A Sommers, widząc to spojrzenie, spytała:

– Chce pani jeszcze coś dodać, porucznik Murakuma?

– Jeśli moŜna, ma'am... Sommers kiwnęła głową.

Fujiko zaś uruchomiła holoprojektor i nad stołem konferencyjnym pojawił się

szereg kul połączonych liniami, przypominający uproszczony wygląd cząsteczki.

W rzeczywistości był to szkic przebytej dotąd przez flotyllę trasy, jako Ŝe kul było

dziewięć. Naturalnie ich połoŜenie nie odzwierciedlało rozmieszczenia w

przestrzeni, jako Ŝe nikt poza astronomami nie rozwaŜał szlaku przez warpy w tych

kategoriach. Istotne było, które systemy i w jakiej kolejności kaŜdy z nich łączył.

– Zaczęliśmy w systemie Anderson Jeden. – Fujiko podświetliła pierwszą, a

zaraz potem czwartą kulę. – A tu nas zaatakowali. I nie sprawiali wraŜenia sił,

które właśnie przybyły do systemu i przeprowadziły atak z marszu. Dlatego

uwaŜam, Ŝe w którymś z poprzednich systemów znajduje się zamknięty warp,

przez który dostały się tam wezwane przez pikietę posiłki, podąŜające następnie

naszym śladem.

Przy trzech systemach zapaliły się symbole oznaczające zamkniętego warpa i

zaczęły pulsować.

– Dokładnie tak. – Kabilovic kiwnął głową z satysfakcją.

Ale Fujiko jeszcze nie skończyła.

David Weber, Steve White - Starfire 04 - Opcja Sziwy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: