POŻYWIENIE
Żeneta jest zwierzęciem mięsożernym. Chwyta i pożera wszystkie mniejsze stworzenia: gryzonie, ptaki, żaby, jaszczurki i węże czy owady. Ponieważ łowi w nocy, przed jej ostrymi zębami muszą się mieć na baczności ćmy i chrząszcze nocne. Żeneta opuszcza swą kryjówkę o zmroku. Pełznie niemalże jak wąż, a jej ogon jest wyciągnięty poziomo z tyłu. Dzięki miękkim łapkom i częściowo wysuwalnym pazurom, nie słychać prawie jak idzie. Żeneta poluje podobnie jak kot. Pełznie ostrożnie do zdobyczy i przez pewien czas wyczekuje na dogodny moment, po czym decyduje się na skok. Atakowi na zdobycz towarzyszy często głośne mruczenie i jeżenie sierść na ogonie. Jej ogon przypomina wtedy szczotkę do mycia butelek. Żeneta potrafi zwinnie chodzić po drzewach nie sprawia jej większego problemu wspięcie się do ptasiego gniazda lub zaskoczenie ptaków na gałęziach. Kiedy dojrzewają owoce, żenety jedzą też chętnie gruszki i figi. Wydaje się że żeneta wraca co roku do tych samych drzew owocowych.
ŚRODOWISKO
Żeneta potrafi się przystosować do każdego niemal środowiska. Aktywna jest wyłącznie w nocy i na swych łapkach z miękkimi poduszeczkami porusza się po ziemi i po gałęziach absolutnie bezgłośnie. Dzień przesypia w dziupli lub w zagłębieniu skalnym.
Jej pozornie jaskrawe, cętkowane lub pręgowane ubarwienie, w rzeczywistości wspaniale ją maskuje i wśród gałęzi jest niemal niewidoczna. Najczęściej co rano powraca do tej samej kryjówki. Swoje terytorium znakuje wydzieliną gruczołów zapachowych.
CZY WIESZ, ŻE...
· W Afryce żyje tak rzadki gatunek żenety, że nie widziano go dotychczas nigdy na wolności. Znamy go tylko dzięki futrom, zgromadzonym przez Pigmejów.
· Obserwacja żenet w niewoli pokazała, że w orientowaniu się w ciemnościach pomaga im dotyk, węch, słuch i znakomity wzrok. Czułe zmysły łączą się też ze świetną pamięcią, dlatego ten typ drapieżnika w ciemności orientuje się równie dobrze jak w dzień.
· Żenety jeszcze w średniowieczu hodowano pod nazwą ,,iltis’’ jako zwierzęta domowe. Pomagały swym właścicielom w pozbyciu się dokuczliwych gryzoni. Dopiero później w Europie południowej zastąpiono żenety kotami. Ludziom przeszkadzała bowiem silna woń wydzieliny ich gruczołów odbytowych.
· Dzięki swemu szczupłemu, jakby wężowemu ciału żeneta może się przecisnąć przez każdy niemal otwór, tak jak kot.
legenda1