Rozdział 3.pdf

„Duchy Aniołów”

autorka: mika2100

beta: sylwiad3

Rozdział 3

Schodziłam po schodach w koszuli nocnej, wciąż jeszcze zaspanym krokiem.

Mogłam już wyczuć unoszący się zapach omletów, które moja mama zwykle

robiła w sobotnie poranki. Przetarłam oczy, czując, że mój żołądek daje się we

znaki. Uśmiechnęłam się sama do siebie, czym prędzej przyspieszając kroku.

Wpadłam do kuchni tak szybko, że omal nie wywróciłam się z impetem na

śliskiej podłodze. Mama stała przy kuchence i obróciła się do mnie z

promiennym uśmiechem na twarzy. Spojrzała na mnie swoimi dużymi,

niebieskimi oczami. Zazdrościłam jej ich; moje własne były koloru brązowego,

niemal czarnego. Odziedziczyłam je po tacie. Oczywiście nie zawsze było tak,

że byłam z nich zadowolona, ale też starałam się nie narzekać.

-Spokojnie, bo jeszcze niebawem będę musiała jeździć z tobą do szpitala. –

Powiedziała Kris, śmiejąc się łagodnie.

Wywróciłam oczami, po czym spojrzałam na kalendarz, który wisiał na ścianie

obok. 24 lipca. Przynajmniej raz na dwa miesiące jeździłam z mamą do

miejscowości Bournemouth, gdzie mieścił się nasz domek letniskowy.

Mogłyśmy tam wypocząć i nacieszyć się czystym, a zarazem lekkim

powietrzem; co było przeciwieństwem hałaśliwego Londynu. Dziś wypadał nasz

wyjazd.

-O której dziś wyjeżdżamy? – Spytałam i obróciłam się w stronę mamy, wciąż z

uśmiechem niemal przyczepionym do mojej twarzy.

Wzruszyła ramionami.

-Nie wiem. Po prostu zjedz śniadanie, spakuj się i zobaczymy o której będziesz

naszykowana. – Powiedziała, po czym spojrzała na mnie z powątpiewaniem

dodając: - Oczywiście, przy twoim tempie, wolałabym byś spakowała się nieco

szybciej.

-Jasne. – Sarknęłam, wiedząc, że moje wysiłki szybkiego pakowania, tak czy

inaczej zdadzą się na nic.

Podeszłam do stołu i natychmiast zabrałam się za jedzenie omletów. Tak jak

przypuszczałam, były wyśmienite. Powoli przeżuwałam każdy kęs, ale myślami

błądziłam daleko stąd. Starałam sobie przypomnieć wczorajsze zdarzenie, nie

pomijając żadnego szczegółu. Czułam się tak, jakby to była wielka układanka,

którą sama musiałam rozwiązać. Jakby moje życie zależało od każdego kroku,

nawet nieświadomego.

W wyobraźni ujrzałam te czarne oczy, wpatrujące się w moje z taką

intensywnością…

-Emily, czemu nie jesz? – Wyrwał mnie z zamyślenia głos mojej mamy Kris,

która podpierając się na łokciach, siedziała przy stole ze wzrokiem wbitym w

książkę kucharską.

Rzeczywiście, dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że moja ręka zamarła na

wysokości szyi, a ja w bezruchu patrzyłam przed siebie. Pospiesznie

potrząsnęłam głową, przełykając kolejny kęs. Kris przez dłuższą chwilę

przypatrywała mi się uważnie, ale napotykając mój pytający wzrok wróciła do

czytania.

Znów dałam się porwać myślom, ale tym razem starałam się nie odrywać

zbytnio od rzeczywistości. Przypomniałam sobie, gdy zeszłego wieczoru

nieznajomy patrzył na mnie z lekkim błyskiem w oczach, którego nie potrafiłam

zinterpretować. Pamiętam, że gdy usłyszałam wołanie mojej mamy poczułam

ogromną ulgę… Nagle w głowie zadźwięczał mi głos chłopaka...to w jaki

sposób wymówił moje imię…

Zmroziło mi krew w żyłach. Skąd wiedział, jak mam na imię? Oczywiście, że

jako przestępca, za jakiego go uważałam, mógł w bardzo prosty sposób się tego

dowiedzieć...chociażby przez przeszukanie moich rzeczy, gdy byłam

nieprzytomna. Pomimo tego i tak bardzo się wystraszyłam. Nie miałam

rozsądnego wytłumaczenia na tą sytuację. Wydawała mi się być wielką,

nieodgadnioną zagadką, którą rozwiązać mogłam tylko ja. Westchnęłam ciężko

i odsunęłam od siebie talerz, na którym leżał niedokończony omlet.

Kris spojrzała na mnie z dezaprobatą, a jej brew powędrowała do góry.

-Już się najadłaś?

-Straciłam apetyt - Powiedziałam przeciągle i wstałam od stołu. Podeszłam do

szafki kuchennej, aby odstawić na nią talerz.

-Kochanie musisz coś jeść. A śniadanie jest podstawowym posiłkiem w ciągu

dnia – powiedziała do mnie matczynym tonem, nieznoszącym sprzeciwu.

-Nie...naprawdę, nie mam ochoty. Idę się pakować – powiedziałam po chwili.

Mama wyglądała, jakby chciała coś jeszcze powiedzieć, ale minęłam ją bez

słowa, wychodząc z kuchni. Skierowałam się w stronę schodów. Marzyłam, by

móc znów posiedzieć w ciszy i samotności. Mój poranny dobry humor prysł

niczym bańka mydlana.

Czasem nawet dziwiło mnie moje zachowanie. Miałam wrażenie, jakby ktoś

zmienił coś w mojej duszy. Zmiana ta czasem mnie cieszyła, czasem zanikała w

wiecznym smutku. Ale nie chciałam się poddawać. Nie chciałam być zamkniętą

w sobie nastolatką, nieumiejącą się ustatkować. Owszem, miałam chwile

słabości, ale próbowałam się ich wyzbyć. Najgorszą rzeczą w życiu nastolatki,

było postrzeganie jej jako dziwadła. Więc zmiana, jaka nastąpiła w moim życiu

nauczyła mnie wielu rzeczy, lecz nierzadko przez nią cierpiałam. Od śmierci

ojca wszystko się zmieniło, a ja wciąż nie potrafiłam patrzeć na piękny świat.

Widziałam jak przez mgłę. Była to moja własna bariera marzeń, odgradzająca

mnie od rzeczywistości.

Pospiesznie dotarłam na szczyt schodów i weszłam do pokoju. Głośno

zamknęłam drzwi, po czym oparłam się o nie plecami. Do moich oczu cisnęły

się niechciane łzy.

***

Miałam wrażenie, że zaraz nogi odpadną mi z wysiłku. Zresztą moje ręce też.

Torba, którą niosłam wydawała się ważyć co najmniej tonę. Ciągnęłam ją za

sobą po chodach, głośno tupiąc na stopniach. Westchnęłam głośno, gdy moja

noga dotknęła podłogi salonu. Przysiadłam na schodach i podciągnęłam kolana

do piersi. Pospiesznie otarłam twarz wierzchem dłoni, uważnie sprawdzając, czy

nie widać na niej śladu łez. Pomyślałam, że mam dobre wyczucie czasu, gdyż

akurat w tej samej chwili u progu zjawiła się mama.

-Emily, w porządku? – Zapytała, widząc moją pozę.

Prychnęłam, spoglądając na nią z irytacją.

-Gdybyś niosła tą cholernie ciężką torbę, to przekonałabyś się, że nie jest w

porządku.

-To po co pakowałaś tyle rzeczy? Trzeba było przeprowadzić dokładniejszą

selekcję.

-Wzięłam tylko te najpotrzebniejsze. – Powiedziałam z miną niewiniątka.

-Wątpię, by kostium kąpielowy był ci tak potrzebny do życia, zauważając jaka

jest pogoda w Bournemouth.

-A ty już się spakowałaś? – Zmieniłam temat czując, że zabrakło mi już

argumentów.

-Tak, już ponad godzinę temu...więc proszę, pospiesz się trochę. Nie chcę tam

dojechać wieczorem. – Rzekła, po czym przyjrzała się z powątpiewaniem mojej

walizce. – Lepiej coś z tego wypakuj.

Natychmiast podniosłam się z podłogi.

-No coś ty. Dam radę...ta torba jednak nie jest taka ciężka, jak się wydaje.

Sama miałam ochotę uwierzyć w te słowa. Podniosłam torbę z podłogi, mając

wrażenie, że zaraz upadnę.

-To jak, idziemy? – Powiedziałam z udawaną swobodą. Siliłam się na uśmiech,

podczas gdy czułam, że moje nogi zaraz ugną się pod ciężarem pakunków.

Kris przyjrzała mi się badawczo, ale zarazem z uśmiechem. W dłoni

niecierpliwie obracała klucz od samochodu.

-Chodź, bo zaraz nie utrzymasz się na nogach.

Powiedziawszy to wyszłyśmy z domu. Po drodze usłyszałam jej ciche

mruknięcie brzmiące jak „upartość nastolatki”, ale przyspieszyłam kroku

mijając ją. Przeszłam przez podwórko, podeszłam do samochodu i otworzyłam

bagażnik. Wrzuciłam torbę do środka, ale kątem oka zauważyłam, że mama

wciąż stoi na ganku. Rozejrzała się niespokojnym wzrokiem, a ja w tej samej

chwili pospiesznie spuściłam wzrok, by nie zauważyła, że przypatruję się temu

co robi. Szybkim ruchem wyjęła z torby śnieżno-białą kopertę, po czym wsunęła

ją pod wycieraczkę przed drzwiami. Nie zdążyłam nic więcej wychwycić,

ponieważ w tym samym momencie skierowała się w kierunku samochodu.

Przybrałam obojętny wyraz twarzy, udając, że niczego nie zauważyłam.

Zamknęłam klapę od bagażnika.

-Emily, jest jeszcze coś, o czym powinnam ci powiedzieć… - Zaczęła, ze

wzrokiem wbitym w swoje buty.

-Co takiego? – Zapytałam z nieskrywaną ciekawością.

-Bo widzisz… Dzwoniłam wczoraj wieczorem do Amandy - Westchnęła

głęboko. – Chciałam ją zaprosić , by z nami pojechała, ale odmówiła. Nie wiem

nawet czemu. Jak tylko jej powiedziałam, że jedziemy do Bournemouth, to

nagle jej ton stał się bardzo oschły i zakończyła rozmowę…

-Nic więcej nie powiedziała?

-Nie… Nigdy przecież tak się nie zachowywała. Zawsze była miłą dziewczyną.

Nie wiem, nie uraziłam jej przecież w żaden sposób.

-Ona ostatnio jest bardzo zamknięta w sobie… Wiesz, może po prostu bardzo

przejmuje się tymi… zaginięciami – Mruknęłam.

-Sama już nie wiem… A nie pokłóciłyście się? Zachowywała się tak, jakby

wcale nie chciała z nami jechać. – Rzekła, spoglądając na mnie z troską

wymalowaną na twarzy.

-Nie pokłóciłyśmy się. – Powiedziałam akcentując dokładnie każde słowo.

Kris widocznie nie miała już więcej pytań, bo odwróciła się na pięcie i weszła

do samochodu. Podążyłam za jej przykładem, usadawiając się na przednim

siedzeniu. Wycofała auto i wyjechała z parkingu. W mojej głowie znów kłębiło

się tysiące myśli.

Zastanawiałam się czemu Am nie chciała nam towarzyszyć. Zawsze chętnie z

nami jeździła do Bournemouth. Czasem wybierałyśmy się tam do pobliskich

sklepów, nie raz wygłupiając się po drodze. Niestety ostatnie wydarzenia

atakowały psychikę innych. Ciągły strach nie pozwalał na chwilę odprężenia.

Każdy głos, huk...każda podejrzana sytuacja, przywodziła na myśl kolejne

zaginięcie.

Ale wiedziałam, że gdyby nie chciała się tam z nami wybrać, powiedziałaby mi

to. Poczułam się tak, jakbym to ja była powodem, dla którego nie chciała jechać,

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: