Arthur C.Clarke - Spotkanie z meduzą (opowiadania).pdf - Arthur C. Clarke - Bart1929

Arthur C. Clarke

Spotkanie z meduzą

Przełożył: Marek Cegieła

Wydawnictwa ALFA Warszawa 1988

Nr 20

Ilustracja na okładce: Dariusz Chojnacki

Redaktor techniczny: Wanda Kęd/ierska

For the Polish edition

ISBN 83-/001-153-5

Opowiadania zamieszczone w niniejszym tomie zaczerpnięto z następujących zbiorów:

„Venture to the Moon", „No Morning After", „Ali the Time in the World", „Tianscience", „The Songs

of Distant Earth" - The Other Side of the Sky. Victor Gollancz, London 1961 Copyright

1958 by

Arthur C. Clarke.

„A Walk in the Dark", „The Awakening" - Reach for Tomorrow, Victor Gollancz. London 1962.

Strain". „The Suntinel" Expedition to Earth, Sphere Books, London 1968. Copyright 'c 1968

by Arthur C. Clarke

. Summertirne on Icarus", „The ROad to the Sea" - 7~a/es of Ten Worlds, Victor Gollancz, London

„The Wind from the Sun", „Transit of Earth", „A Meeting with Medusa" - The Wind from the Sun,

„The Lion of Comarre" - The L/on of Comarre & Against the Fali of Night, Victor GL Hańcz, London

Spis treści

1. Przebudzenie - 5

The Awakening

2. Lekcja historii - 9

History Lesson

3. Lew z Comarre - 16

The Lion of Comarre

4. Przemijanie - 55

Transcience

5. Droga przez ciemność - 60

A Walk in the Dark

6. Droga do morza - 69

The Road to the S ca

7. Posterunek - 111

The Sentinel

8. Cały czas świata - 120

Ali the Time in the World

9. Napięcie - 131

Breaking Strain

10. Nie będzie jutra - 156

No Morning Aiter

11. Wyprawa na Księżyc - 162

Yenture to the Moon

12. Pieśni dalekiej Ziemi - 184

The Songs of Distant Earth

13. Lato na Ikarze - 210

Summertime on Icarus

14. Wiatr od Słońca - 219

The Wind trom the Sun

15. Tranzyt Ziemi - 236

Transit of Earth

16. Spotkanie z meduzą - 248

A Meeting with Medusa

1. Przebudzenie

Marian nudził się — tą bezgraniczną nudą, jakiej można zaznać jedynie w Utopii. Stał przy wielkim

oknie i spoglądał w dół na chmury, pędzone wichrem szalejącym u stóp miasta. Chwilami przez dziury

we wzburzonej pokrywie białych chmur migały mu jeziora, lasy i wijąca się wstęga rzeki płynącej

przez puste pola; obecnie tak rzadko zadawał sobie trud, by je odwiedzać. Trzydzieści kilometrów na

zachód wznosiły się nad chmurami tęczowo zabarwione światłem Słońca, najwyższe szczyty sztucznej

góry Dziewiątego Miasta — wyspy marzeń, dryfującej w mroźnym bezmiarze stratosfery. Marian

zastanawiał się, ilu jej mieszkańców, jak on niezadowolonych z życia, patrzyło obojętnie w jego

stronę.

Miał, rzecz jasna, jedną drogę ucieczki i wielu ją wybrało, ale była ona tak oczywista, Marian zaś nade

wszystko unikał oczywistości. Poza tym, póki istniała szansa, że życie może jeszcze dostarczyć jakichś

nowych doznań, poty nie chciał korzystać z drzwi prowadzących do zapomnienia.

Wtem z leżącej w dole mgły wystrzeliło coś płonącego i świecącego i rozdarłszy chmury znikało w

błękicie zenitu. Marian obserwował wznoszący się statek przygasłymi oczami. Niegdyś — jakże dawno

temu! — widok ten dodałby mu otuchy. On również kiedyś odbywał takie podróże, podążając drogą,

na której Człowiek przeżył swe największe przygody. Lecz na dwunastu planetach i pięćdziesięciu

księżycach nie znaleziono nic, czego nie byłoby na Ziemi. Być może, docierając do gwiazd, ludzkość

wyszłaby ze ślepego zaułka, w którym znajdowała się teraz jak w pułapce; wówczas w dalszym ciągu

miałaby nieograniczone perspektywy eksploracji i odkryć. Lecz rodzaj ludzki zląkł się straszliwego

ogromu przestrzeni międzygwiezdnej. Człowiek dotarł do innych planet, kiedy był jeszcze młody, ale

gwiazdy pozostały na zawsze poza jego zasięgiem.

A jednak — Marian aż sprężył się na samą myśl o tym i powiódł wzrokiem po spiralnym śladzie pary

znaczącym drogę odlatującego statku — chociaż Kosmos go pokonał, mógł spróbować jeszcze

jednego podboju. Zamyślony, długo stał w milczeniu, a tymczasem kończąca się burza odsłaniała

daleko w dole podpory i umocnienia miasta, a pod nimi zapomniane pola i lasy, które niegdyś były

jedynym domem Człowieka.

Pomysł ten przemówił do naukowej wyobraźni Sandraka, stawiając przed nim interesujące problemy

techniczne, których rozwiązywanie zajmie go przez rok czy dwa. Zapewni to Marianowi dość czasu, by

zlikwidował swoje sprawy lub, jeśli trzeba, zmienił zamiary.

Jeżeli nawet zawahał się w ostatniej chwili, był zbyt dumny, aby to okazać, kiedy żegnał się ze swymi

przyjaciółmi. Rozpatrywali jego plany z niezdrową ciekawością, w przekonaniu, że chce poddać się

eutanazji w jakiejś wyszukanej formie. Gdy za Marianem zamknęły się drzwi niewielkiego statku

kosmicznego, powoli rozeszli się, by dalej ciągnąć swe bezcelowe życie; Roweena zapłakała nawet,

lecz na krótko.

Marian dokonywał ostatnich przygotowań, a prowadzony automatycznie statek wznosił się swym

kursem, nabierając szybkości, aż Ziemia stała się srebrnym półksiężycem, a potem malejącą gwiazdą,

przyćmioną potężniejszym blaskiem Słońca. Odlatując prostopadle do płaszczyzny, po której

poruszają się planety, statek wytrwale mknął ku gwiazdom, póki z samego Słońca nie zostało nic poza

błyszczącym punktem światła. Marian zmniejszył szybkość statku, wprowadzając go na orbitę, która

uczyniła zeń najbardziej oddalone dziecko Słońca. Tutaj nigdy już nic nie zakłóci mu spokoju, chyba że

wskutek nie dającego się przewidzieć przypadku przechwyci go jakaś wędrująca kometa.

Po raz ostatni Marian sprawdził zbudowane przez Sandraka instrumenty, potem wszedł do

najgłębszego przedziału i zakręcił ciężkie, metalowe drzwi. Kiedy ponownie je otworzy, wówczas

pozna tajemnicę ludzkiego przeznaczenia.

Nie odczuwał żadnych emocji, leżąc na poduszkach pokrywających grubą warstwą tapczan i czekając,

aż automaty spełnią swój obowiązek. Nie słyszał pierwszego syknięcia wypływającego z przewodów

gazu; świadomość odeszła jak fala odpływu.

Wkrótce z niewielkiego pomieszczenia ze świstem uszło powietrze, a pozostałe ciepło pochłonął

lodowaty chłód Kosmosu. Nigdy tu się już nic nie zmieni i nie ulegnie zniszczeniu; Marian leżał w

grobie, który przetrwa wszystko, co kiedykolwiek człowiek zbudował na Ziemi, a może nawet samą

Ziemię. Jednak nie był to tylko grób, gdyż znajdujące się tam urządzenia czekały na stosowną chwilę,

a co sto lat włączał się i wyłączał jakiś obwód, odmierzając wieki.

Marian spał więc w lodowatym półmroku za Plutonem. Nic nie wiedział o życiu, które przypływało i

odpływało na Ziemi i jej siostrzanych planetach, a tymczasem wieki wydłużały się w tysiąclecia, a

tysiąclecia w ery. Na planecie, która niegdyś była Marianowi domem, rozpadały się góry i pochłaniało

je morze; lód spływał z biegunów, jak to robił przedtem i uczyni jeszcze wielokrotnie. Na dnie

oceanów, kolejnymi warstwami osadu powstawały góry, potem wyłaniały się na światło dzienne, by

wkrótce zginąć śladem zapomnianych Alp i Himalajów.

Słońce mimo wszystko bardzo niewiele się zmieniło, kiedy cierpliwe urządzenia na statku Mariana

przebudziły się z długiego snu. Do pomieszczenia z sykiem powróciło powietrze; temperatura z wolna

rosła od absolutnego zera do poziomu, w którym znów mogło rozpocząć się życie. Automaty

ostrożnie zaczęły serię delikatnych zabiegów7, które powinny przywrócić życie ich panu.

Lecz on nawet nie drgnął. Przez długie wieki, jakie upłynęły od chwili, gdy zasnął, coś zawiodło w

obwodach, które powinny były go zbudzić. Prawdziwy cud, że i tak wiele sprawnie funkcjonowało,

bowiem Marian wciąż wymykał się śmierci, choć służące mu automaty nigdy nie wyrwą go ze snu.

A teraz cudowny statek przypomniał sobie rozkazy otrzymane tak dawno temu. Przez krótką chwilę,

kiedy jego mechanizmy powoli się rozgrzewały, unosił się bezwładnie w nikłym świetle Słońca,

połyskującym na jego ścianach. Potem, nawet jeszcze szybciej niż w tę stronę, zaczął powracać drogą,

którą przebył, gdy świat był młody. Nie zwalniał, póki znowu nie znalazł się wśród wewnętrznych

planet, a jego kadłuba nie rozgrzały promienie odwiecznego, niestrudzonego Słońca. Tutaj zaczął

poszukiwania — w strefie temperatury, w której kiedyś krążyła Ziemia — i tutaj odnalazł planetę,

której nie poznawał.

Wielkość się zgadzała, lecz wszystko inne nie. Gdzie są morza, które niegdyś były największą chlubą

Ziemi? Nie pozostały nawet ich wyschnięte dna — dawno zasypał je pył z nie istniejących już

kontynentów. A przede wszystkim, gdzie jest Księżyc? W jakimś momencie zapomnianej przeszłości

zbliżył się do Ziemi i spotkała go zguba, gdyż planetę, jak dawniej wyłącznie Saturna, otaczał teraz

ogromny pierścień krążącego wokół niej pyłu.

Przez chwilę roboty sterujące przeszukiwały swą pamięć elektroniczną, kiedy statek rozważał

sytuację. Następnie podjął decyzję — gdyby maszyny mogły wzruszać ramionami, na pewno by to

zrobił. Wybrawszy na chybił trafił miejsce do lądowania, łagodnie opadł w rozrzedzonym powietrzu i

zatrzymał się na płaskowyżu ze zniszczonego erozją piaskowca. Dowiózł Mariana do domu i niczego

więcej nie mógł zrobić. Jeśli na Ziemi jeszcze istniało życie, wcześniej czy później ktoś go znajdzie.

I oto rzeczywiście wkraczali na statek Mariana nowi władcy Ziemi. Mieli dobrą pamięć i jajowaty

przedmiot ze zmatowiałego metalu, leżący na piaskowcu, nie był im całkiem obcy. Podekscytowani

stosownie do swej natury, szybko się naradzili, a potem, używając własnych, dziwnych narzędzi,

zaczęli przebijać się przez oporne ściany, aż dotarli do przedziału, w którym spał Marian.

Na swój sposób byli bardzo mądrzy, gdyż potrafili zrozumieć cel urządzeń Mariana i ustalić, w którym

miejscu nie wykonały swego zadania. Po krótkiej chwili specjaliści naprawili, co trzeba, choć zbytnio

nie łudzili się nadzieją. Mogli co najwyżej oczekiwać, że jeśli w ogóle uda się z powrotem doprowadzić

umysł Mariana do świadomości, to tylko na krótką chwilę, zanim Czas wywrze na nim swą długo

odkładaną zemstę.

Światło znów zaczęło docierać do mózgu Mariana z powolnością zimowego świtu. Od wieków

znajdował się na granicy świadomości własnego istnienia, wiedząc, że żyje, lecz nie wiedząc, kim jest i

skąd przybył. Później powróciły fragmenty pamięci i kolejno dopasowały się do siebie, tworząc zawiłą

układankę osobowości, aż w końcu Marian wiedział, że jest — Marianem. Choć był słaby, świadomość

powodzenia dała mu głębokie, aż palące poczucie satysfakcji. Ciekawość, która skierowała go na

drogę przez wszystkie te wieki, podczas gdy jego towarzysze wybrali błogi sen eutanazji, zostanie

wkrótce nagrodzona: dowie się, jacy ludzie mieszkają na Ziemi.

Powracały mu siły. Otworzył oczy. Łagodne światło nie oślepiało, lecz przez chwilę wszystko było

zamazane i mgliste. Potem dostrzegł majaczące nad nim postacie i zdumiał się jak we śnie, wiedział

bowiem, że kiedy wróci do życia, powinien być sam, otoczony jedynie automatami, które miały się

nim opiekować.

Arthur C.Clarke - Spotkanie z meduzą (opowiadania).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: