Malloreon 01 - Strażnicy Zachodu - David Eddings.pdf

(1396 KB) Pobierz
195072192 UNPDF
David Eddings
Strażnicy Zachodu
Księga Pierwsza Malloreonu
PROLOG
Czyli relacja o tym, w jaki sposób Belgarion zasiadł na tronie Rivy, a także jak
pokonał przeklętego boga Toraka.
Ze wstępu do Legend Alory
Powiadają, iż kiedy już siedmiu bogów stworzyło świat, zamieszkali oni wraz z
wybranymi przez siebie plemionami ludzkimi i żyli w pokoju i harmonii. Lecz UL, ojciec
bogów, trzymał się z dala, póki Gorim, przywódca tych, którzy nie mieli własnego boga, nie
wspiął się na wysoką górę i nie przebłagał go. Wtedy serce ULa zmiękło i rozkazał, by Gorim
wstał z klęczek; przysiągł mu też, że zostanie bogiem jego i jego ludu, Ulgosów.
Bóg Aldur pozostawał na uboczu, wprowadzając Belgaratha i innych uczniów w
tajniki sztuki Woli i Słowa. I nadszedł czas, gdy Aldur ujął w dłoń krągły kamień, nie
większy niż serce dziecka. Ludzie nazwali ten kamień Klejnotem Aldura, wypełniała go
bowiem potężna moc, jako że był narzędziem Konieczności, która istniała od zarania dziejów.
Torak, bóg narodu Angaraków, pożądał władzy i panowania nad wszystkim, co
istnieje, w niego bowiem wcieliła się druga Konieczność, przeciwna pierwszej. Kiedy
usłyszał o Klejnocie, zaniepokoił się bardzo, iż przeszkodzi on w spełnieniu jego zamierzeń.
Udał się zatem do Aldura, by prosić, aby tamten odrzucił kamień. Kiedy Aldur odmówił,
Torak powalił go i umknął z Klejnotem.
Wtedy Aldur wezwał swych braci i wraz z potężną armią stronników wyruszyli razem
przeciw Angarakom. Lecz Torak widząc, iż jego lud musi zostać pokonany, podniósł Klejnot
i posłużywszy się jego mocą tak rozłamał świat, by Wschodnie Morze oddzieliło go od
nieprzyjaciół.
Klejnot jednak, zagniewany, że Torak taki z niego zrobił użytek, poraził go ogniem,
którego nic nie mogło ugasić. Lewa ręka Toraka spłonęła, lewa część twarzy została
poraniona i zwęglona, lewe oko zaś zajęło się ogniem i zawsze odtąd jaśniał w nim płomień
gniewu kamienia.
Cierpiąc męczarnie, Torak poprowadził lud na pustkowia Mallorei, gdzie jego naród
zbudował miasto, Cthol Mishrak, zwane Miastem Nocy, Torak bowiem ukrył je pod wieczną
chmurą. Tam, w żelaznej wieży, Torak zmagał się z Klejnotem, bezskutecznie próbując
pokonać jego nienawiść.
I tak upłynęło dwa tysiące lat. Wtedy to Cherek o Niedźwiedzich Barach, król
Alornów, udał się do Doliny Aldura, aby powiedzieć Belgarathowi Czarodziejowi, że droga
na północ jest wolna. Opuścili więc Dolinę wraz z trzema mocarnymi synami Chereka:
Drasem o Byczym Karku, Algarem o Chyżych Stopach i Rivą o Żelaznej Dłoni. Przemknęli
się przez mokradła, prowadzeni przez Belgaratha, który przybrał postać wilka, i tak
przeprawili się do Mallorei. Nocą zakradli się do żelaznej wieży Toraka i podczas gdy
okaleczony bóg rzucał się we śnie, nękany wiecznym bólem, dotarli do komnaty, w której
trzymał Klejnot, zamknięty w żelaznej szkatule. Riva o Żelaznej Dłoni, którego serce było
czyste i wolne od zła, zabrał Klejnot, po czym ruszyli na Zachód.
Torak obudziwszy się odkrył, że Klejnot zniknął, i natychmiast wyruszył w pościg.
Lecz Riva wzniósł Klejnot, a jego gniewny blask wzbudził strach w sercu Toraka. Tak tedy
drużyna opuściła Malloreę i wróciła do swej ojczystej krainy.
Belgarath podzielił Alorię na cztery królestwa. Władcami trzech z nich ustanowił
Chereka o Niedźwiedzich Barach, Drasa o Byczym Karku i Algara o Chyżych Stopach. Rivie
o Żelaznej Dłoni i jego potomkom powierzył Klejnot Aldura i oddał we władanie Wyspę
Wiatrów.
Belar, bóg Alornów, strącił na ziemię dwie gwiazdy, z których Riva wykuł wielki
miecz i osadził Klejnot w jego rękojeści. Miecz ten powiesił na ścianie sali tronowej Cytadeli,
aby na zawsze strzegł Zachodu przed Torakiem.
Kiedy Belgarath powrócił do domu, dowiedział się, iż jego żona Poledra powiła dwie
bliźniacze córki, po czym umarła. Pełen żalu, nazwał dziewczynki Polgara i Beldaran. Kiedy
zaś osiągnęły wiek dojrzały, wyprawił Beldaran do Rivy Żelaznopalcego, aby była mu żoną i
matką rivańskiej dynastii. Polgarę jednak zatrzymał przy sobie i nauczył sztuki
czarodziejskiej.
W gniewie po utracie Klejnotu Torak zniszczył Miasto Nocy i podzielił naród
Angaraków. Murgom, Nadrakom i Thullom polecił zamieszkać na jałowych ziemiach u za-
chodnich wybrzeży Morza Wschodniego. Malloreanom rozkazał objąć we władanie cały
kontynent. Nad wszystkimi ustanowił swych kapłanów, Grolimów, którzy mieli obserwować
współbraci, karać niewiernych i składać mu ludzkie ofiary.
Po wielu stuleciach Zedar Odstępca, sługa Toraka, zaczął spiskować z Salmissrą,
królową ludzi-węży, aby ta wysłała na Wyspę Wiatrów emisariuszy, którzy mieli
zamordować Goreka, potomka Rivy, i całą jego rodzinę. Tak też się stało, choć krążyły
pogłoski, że jednemu z dzieci udało się uciec; nikt jednak nie wiedział nic pewnego.
Ośmielony tym, że śmierć zabrała strażników Klejnotu, Torak zgromadził swe hufce i
najechał Zachód, aby podbić jego mieszkańców i odzyskać kamień Aldura. Pod Vo Mimbre,
na równinach Arendii, hordy Angaraków starły się z armiami Zachodu w straszliwej, krwawej
bitwie. Tam też Brand, Strażnik Rivy, noszący Klejnot na swej tarczy, spotkał Toraka i w
pojedynku powalił kalekiego boga. Na ten widok Angarakowie stracili ducha i wkrótce zostali
pokonani i zniszczeni. Lecz nocą, kiedy królowie Zachodu świętowali zwycięstwo, Zedar
Odstepca wykradł ciało Toraka i uniósł je ze sobą. Wtedy Najwyższy Kapłan Ulgosów,
podobnie jak wszyscy jego poprzednicy zwany Gorimem, wyjawił, że Torak nie zginał, lecz
jedynie zapadł w sen aż do dnia, gdy monarcha z rodu Rivy zasiądzie znów na tronie we
Dworze Rivańskiego Króla.
Królowie Zachodu byli przekonani, że nie nastąpi to nigdy, sądzono bowiem, iż ród
Rivy wygasł bezpowrotnie. Ale Belgarath i jego córka Polgara znali prawdę. Jedno z dzieci
rzeczywiście ocalało z rzezi, w której zginęła cała rodzina Goreka. Para czarodziejów przez
wieki ukrywała chłopca i jego potomków pośród ludu. Starożytne przepowiednie głosiły
jednak, iż wciąż jeszcze nie nastał czas powrotu Rivańskiego Króla.
Mijały stulecia. Wreszcie w bezimiennym mieście na krańcu świata Zedar Odstepca
natknął się na niewinne dziecko i postanowił zabrać je z sobą na Wyspę Wiatrów. Uczynił to
w nadziei, że niewinność dziecka umożliwi mu zabranie Klejnotu Aldura tkwiącego w
rękojeści miecza Rivańskiego Króla. Stało się zgodnie z jego życzeniem i Zedar wraz z
dzieckiem i Klejnotem umknął na Wschód.
Polgara Czarodziejka mieszkała w tym czasie na farmie w Sendarii z młodym
chłopcem, który nazywał ją ciotką Pol. Chłopcem tym był Garion, osierocony przez rodziców
ostatni potomek rodu Rivy, nieświadomy swego pochodzenia.
Gdy Belgarath dowiedział się o kradzieży, pospieszył do córki do Sendarii, pragnąc,
aby przyłączyła się do poszukiwań Zedara i Klejnotu. Polgara nalegała, by chłopiec
towarzyszył im w wyprawie, toteż Garion wyruszył w drogę wraz ze swoją ciotką Pol i
Belgarathem, którego znał jako odwiedzającego czasami farmę bajarza i nazywał dziadkiem.
Durnik, kowal z farmy, uparł się, by im towarzyszyć. Wkrótce też przyłączyli się do
nich Barak z Cherek i Kheldar z Drasni, którego ludzie nazywali Silk. Z czasem do drużyny
poszukiwaczy dołączyli inni: Hettar, koński mistrz z Algarii, Mandorallen, mimbrański
rycerz, i Relg, ulgoski fanatyk. Pozornie też przypadek sprawił, iż księżniczka Ce’Nedra po
kłótni z ojcem, imperatorem Tolnedry Ranem Borunem XXIII, uciekła z pałacu i dołączyła do
kompanii, choć nie znała celu, do jakiego zmierzali. W ten sposób powstała drużyna, której
skład zapowiedziało proroctwo z Kodeksu Mrin.
Poszukiwania zawiodły ich do Lasu Driad, gdzie spotkali murgoskiego Grolima
Asharaka, który od dawna już w sekrecie obserwował Gariona. Wtedy w umyśle chłopca
odezwał się głos przepowiedni i Garion uderzył Asharaka dłonią i Wolą. I Grolima pochłonął
ogień. Tak Garion dowiedział się, że posiada czarodziejską moc. Polgara uradowała się
wielce i oznajmiła, iż odtąd powinien zwać się Belgarion, jak przystało czarodziejowi.
Wiedziała bowiem, że stulecia wyczekiwania dobiegły kresu i że to Garionowi przeznaczone
jest zasiąść na tronie Rivy, jak zostało to przepowiedziane.
Zedar Odstępca w pośpiechu umykał przed Belgarathem. Okazał się jednak na tyle
nieroztropny, że wkroczył na ziemie Ctuchika, Najwyższego Kapłana zachodnich Grolimów.
Podobnie jak Zedar, Ctuchik był uczniem Toraka, ale od wieków dzieliła ich nienawiść. Gdy
tylko Zedar przekroczył posępne góry Cthol Murgos, Ctuchik schwytał go w zasadzkę i
odebrał mu Klejnot oraz dziecko, którego niewinność pozwalała mu bez obawy dotknąć
kamienia Aldura.
Belgarath nadal podążał tropem Zedara, kiedy Beltira, inny z uczniów Aldura,
przekazał mu wieść, że Klejnot i dziecko znaleźli się w rękach Ctuchika. Reszta drużyny
wyruszyła do Nyissy, gdzie Salmissra, królowa miłującego węże ludu, poleciła porwać
Gariona i przywieźć do jej pałacu. Lecz Polgara uwolniła chłopca i zamieniła Salmissrę w
węża, by w tej postaci na wieki władała swym plemieniem.
Kiedy Belgarath dołączył do innych, poprowadził kompanię w pełną trudów podróż
do mrocznego miasta Rak Cthol, zbudowanego na szczycie góry pośród pustyni Murgów. Po
pełnej trudów wspinaczce stanęli oko w oko z Ctuchikiem, który wiedział o ich nadejściu i
czekał wraz z dzieckiem i Klejnotem. Wtedy Belgarath wyzwał Ctuchika na pojedynek
czarodziejów. Ctuchik w rozpaczliwym momencie użył niedozwolonego zaklęcia, które
unicestwiło go całkowicie i bez śladu.
Wstrząs towarzyszący jego śmierci zwalił Rak Cthol ze szczytu góry. Podczas gdy
miasto Grolimów obróciło się w gruzy, Garion chwycił ufne dziecko, dzierżące Klejnot, i
uniósł je w bezpieczne miejsce. Wraz z towarzyszami uciekli na Zachód, ścigani przez
kohorty Taura Urgasa, króla Murgów. Kiedy jednak przekroczyli granicę Algarii, armie
Algarów natarły na Murgów i zmusiły ich do odwrotu. Belgarath mógł wreszcie skierować się
na Wyspę Wiatrów i umieścić Klejnot na należnym mu miejscu.
Tam, we Dworze Rivańskiego Króla, w Dzień Zarania chłopiec zwany przez nich
Podarkiem złożył Klejnot Aldura w dłoni Gariona, który stając obok tronu wsunął kamień na
jego miejsce w rękojeści wielkiego miecza. A kiedy to uczynił, Klejnot zalśnił żywym
ogniem, a miecz stał się jęzorem zimnego, błękitnego płomienia. Po tych znakach wszyscy
poznali, że Garion jest rzeczywiście prawowitym następcą tronu Rivy. Obwołano go zatem
królem Rivy, Władcą Zachodu i Powiernikiem Klejnotu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin