Grimwood Ken - Powtórka.pdf - Grimwood Ken - izebel

TYTUŁY ROKU 2002

Kingsley Amis

Martyn Bedford Jonathan Carroll

John Fowles Barry Gifford

Ken Grim wood Kathryn Harrison

Elia Kazan

N. H. Kleinbaum Tim Krabbé

Mario Vargas Llosa

David Lodge Deborah Moggach

Katherine Neville Eliot Pattison Annie Proulx Francine Prose Elwood Reid David

Schickler Thomas Wharton William Wharton Jeanette Winterson

$ALAMAN>KA

* / LIGA WALKI ZE ŚMIERCIĄ TE OMYLNE UCZUCIA JIM SZCZĘŚCIARZ

REPETYCJE BIAŁE JABŁKA CYLINDER HEIDELBERGA MANTISSA

DZIKOŚĆ SERCA WAKACJE SAILORA POCAŁUNEK CONSUELO

POWTÓRKA

KRZESŁO DO KRĘPOWANIA

TYSIĄC DRZEWEK POMARAŃCZOWYCH

OBNAŻONA

MORDERCY

AKTY MIŁOŚCI

AMERYKA, AMERYKA

STOWARZYSZENIE UMARŁYCH POETÓW

ZNIKNIĘCIE

JASKINIA

HISTORIA ALEJANDRA MAYTY PANTALEON I WIZYT ANTKI MYŚLĄC...

DUBLERKA

TULIPANOWA GORĄCZKA ÓSEMKA

MANTRA CZASZKI KRONIKI PORTOWE BŁĘKITNY ANIOŁ BIAŁE NOCE

POCAŁUNKI NA MANHATTANIE

SALAMANDRA

NIE USTAWAJ W BIEGU

KSIĘGA MOCY

NAMIĘTNOŚĆ

PŁEĆ WIŚNI

Ken Grimwood POWTÓRKA

Przełożyła Zuzanna Naczyńska

DOM WYDAWNICZY REBIS POZNAŃ 2002

Tytuł oryginału Replay

Redaktor Katarzyna Raźniewska

Opracowanie graficzne serii i projekt okładki Lucyna Talejko-Kwiatkowska

Fotografia na okładce Piotr Chojnacki

Wydanie I

ISBN 83-7301-195-1

Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o. ul. Żmigrodzka 41/49, 60-171 Poznań tel. 867-

47-08, 867-81-40; fax 867-37-74 e-mail: rebis@rebis.com.pl www.rebis.com.pl

Skład f=>l«=; Gdańsk, tel./fax (0-58) 347-64-44 Druk i oprawa: Opolgraf SA

Jeff Winston umarł, rozmawiając przez telefon z żoną.

Powinniśmy... - powiedziała, ale nie usłyszał już, co takiego powinni, bo

poczuł na piersi jakiś ciężar, ktry pozbawił go tchu. Słuchawka wypadła mu z dłoni i

wyszczerbiła szklany przycisk do papieru stojący na biurku.

Zaledwie tydzień wcześniej powiedziała coś podobnego, zapytała: „Wiesz, co

powinniśmy zrobić, Jeff?" i zapadło milczenie - nie nieskończone, nie ostateczne jak

ta śmiertelna cisza, ale wyraźne. Siedział przy kuchennym stole, w „kąciku

śniadaniowym", jak lubiła go nazywać Linda, choć nie była to żadna wydzielona

przestrzeń, po prostu mały stolik z blatem z laminatu i dwa krzesła wciśnięte między

lewy bok lodwki i przd suszarki do prania. Mwiąc te słowa, Linda siekała cebulę i

może to łzy w kącikach jej oczu pobudziły go do myślenia, nadały jej pytaniu

większą od zamierzonej wagę.

Wiesz, co powinniśmy zrobić, Jeff?

A on powinien był zapytać: „Co, kochanie?", powinien był to powiedzieć nieuważnie

i obojętnie, bo czytał w magazynie „Time" artykuł Hugh Sideya o prezydenturze. Ale

Jeff uważał; wywody Sideya nic go nie obchodziły. Nawet więcej - nie był tak

skupiony i baczny od bardzo, bardzo dawna. Więc przez dłuższą chwilę nie mwił

nic; wpatrywał się tylko w fałszywe łzy w oczach Lindy i myślał o tym, co powinni

zrobić, on i ona.

Po pierwsze, powinni wyjechać, powinni wsiąść w samolot i polecieć gdzieś, gdzie

jest ciepło i zielono - na przykład na Jamajkę albo na Barbados. Nie mieli

prawdziwych wakacji od czasu tej długo planowanej, lecz niezbyt udanej wycieczki

po Europie przed pięciu laty. Jeff nie liczył ich corocznych wyjazdw na Florydę, do

jego rodzicw w Orlando i rodziny Lindy w Boca Raton; było to odwiedzanie coraz

bardziej oddalającej się prze-

szłości, tylko tyle. Powinni spędzić tydzień, miesiąc, na jakiejś dekadencko

egzotycznej wyspie: w dzień miłość na bezkresnych, pustych plażach, a w nocy

dźwięki reggae unoszące się w powietrzu niczym zapach jaskrawoczerwonych

kwiatów.

Byłoby rwnież miło mieć porządny dom, może jedną z tych starych rezydencji przy

Upper Mountain Road w Montclair, obok ktrych przejeżdżali w tyle

melancholijnych niedziel. Albo dwu-nastopokojową willę w stylu Tudorw przy

Ridgeway Avenue w White Plains, niedaleko pl golfowych. Nie, żeby chciał zacząć

grać w golfa; po prostu sądził, że te leniwe połacie zieleni o nazwach w rodzaju

Mapie Moor i Westchester Hills stanowiłyby przyjemniejsze otoczenie niż dojazd do

Brooklyn-Queens Expressway i droga startowa lotniska LaGuardia.

Powinni też mieć dziecko, choć Linda odczuwała zapewne jego brak jeszcze bardziej

boleśnie niż on. Jeff zawsze wyobrażał sobie ich nie narodzonego potomka w wieku

ośmiu lat, kiedy nie wymagałby już takiej opieki jak we wczesnym dzieciństwie, ale

nie przeżywałby jeszcze mąk okresu dojrzewania. Dobre dziecko, nie nazbyt słodkie

czy przedwcześnie rozwinięte. Chłopiec, dziewczynka, nieważne; po prostu dziecko,

ich wsplne dziecko, ktre zadawałoby śmieszne pytania, siadało za blisko

telewizora i objawiało przebłyski swej kształtującej się osobowości.

Ale nie doczekają się dziecka; wiedzieli, że jest to niemożliwe, od lat, od

pozamacicznej ciąży Lindy w 1975. Nie kupią też domu w Montclair ani w White

Plains. Stanowisko dyrektora działu wiadomości, jakie Jeff zajmował w nowojorskim

radiu informacyjnym WFYI, nie było wcale tak prestiżowe ani tak lukratywne, jak się

wydawało. Może mgłby jeszcze awansować do telewizji; ale mając czterdzieści trzy

lata, stopniowo tracił na to szanse.

Powinniśmy, powinniśmy... porozmawiać, pomyślał. Spojrzeć sobie prosto w oczy i

powiedzieć: nie wyszło nam. Nic nam nie wyszło z miłości, z namiętności, ze

wspaniałych planw. Spaliły na panewce i nie było w tym niczyjej winy. Po prostu

tak się stało.

Oczywiście nigdy tego nie zrobią. Był to głwny element porażki, to, że rzadko

mwili o swoich głębszych potrzebach,

nigdy nie wspominali o rozdzierającym poczuciu niespełnienia, ktre zawsze stało

między nimi.

Linda otarła nic nie znaczącą cebulową łzę wierzchem dłoni.

Słyszałeś mnie, Jeff?

Tak, słyszałem.

Powinniśmy - podjęła, patrząc w jego stronę, ale niezupełnie na niego - kupić

nową zasłonę prysznicową.

Według wszelkiego prawdopodobieństwa taki właśnie poziom potrzeb chciała

wyrazić przez telefon, zanim zaczął umierać, „...skosić trawnik", tak pewnie

zakończyłaby zdanie, albo „zapłacić za prąd".

Dlaczego jednak, na litość boską, myślał o czymś takim? Przecież umierał; czyjego

ostatnie myśli nie powinny być głębsze, bardziej filozoficzne? Albo może powinien

zobaczyć migawki z najważniejszych wydarzeń swego życia, czterdzieści trzy lata na

Betascanie. Tego właśnie doświadczają ludzie, kiedy toną, prawda?

Czuję się, jakbym tonął, pomyślał, gdy mijały rozciągnięte sekundy: ten okropny

ucisk, ta beznadziejna walka o oddech, wilgoć oblepiająca ciało, słony pot

spływający z czoła i kłujący w oczy.

Tonięcie. Umieranie. Nie, do cholery, to było nierealne słowo, słowo odnoszące się

do kwiatw albo zwierząt, albo innych ludzi. Starych ludzi, chorych ludzi. Ludzi,

którzy mieli pecha.

Głowa Jeffa opadła na biurko, prawy policzek rozpłaszczył się na segregatorze, ktry

miał zamiar przestudiować, gdy zadzwoniła Linda. Szczerba w przycisku do papieru

rozwarła się przed jego otwartym okiem jak przepaść, jak pęknięcie samego świata,

poszarpane lustro przeszywającej agonii w jego wnętrzu. Przez stłuczone szkło

widział świecące czerwone cyfry elektronicznego zegara stojącego na płce z

książkami:

13:06 18 PAŹ 1988

A potem nie musiał się już bronić przed żadnymi myślami, ponieważ ustał sam

proces myślenia.

Jeff nie mgł oddychać.