Dumas Aleksander - W 20 lat później t 1.pdf - Dumas Aleksander - ssaaggaa

Aleksander Dumas

W 20 lat później

Część I

Przełożył Stefan Flukowski

Tytuł oryginału francuskiego: Vingt Ans Apres

Opracowanie graficzne Janusza Wysockiego

Redaktor Elżbieta Kwaśniewska

Redaktor techniczny Anna Kwaśniewska

Korektor Grażyna Henel

ISBN 83-207-1207-6

For the Polish edition © copyright by Państwowe Wydawnictwo “Iskry”,

Warszawa 1957

1. Widmo kardynała de Richelieu

W jednej z komnat znanego nam już Pałacu Kardynalskiego, przy

pozłacanym na rogach stole, zarzuconym papierami i książkami, siedział

mężczyzna z głową wspartą na dłoniach.

Za jego plecami znajdował się duży, rozpalony do czerwoności

kominek, gdzie płonące głownie rozsypywały się na szerokich,

pozłacanych rusztach. Blask ognia oświetlał z tyłu wspaniały ubiór

owego marzyciela, z przodu zaś padało nań światło licznych świec

kandelabra.

Patrząc na tę długą, czerwoną szatę i bogate koronki, na to blade

czoło schylone pod brzemieniem rozmyślań, na pustkę gabinetu,

wsłuchując się w milczenie zalegające przedpokoje i w miarowy krok

straży na korytarzu, można by sądzić, że w komnacie tej przebywa

jeszcze cień kardynała de Richelieu.

Niestety! Był to istotnie tylko cień wielkiego człowieka. Francja

osłabiona, powaga króla zapoznana, magnaci znów silni i niesforni, wróg

z powrotem w granicach państwa — wszystko to świadczyło, że nie masz

tu już kardynała de Richelieu.

Ale co jeszcze dobitniej wskazywało, że ta czerwona szata nie

należy do starego kardynała, to owo odosobnienie, przywodzące raczej,

jak to już mówiliśmy, myśl o widmie aniżeli o żywym człowieku;

świadczyły o tym owe korytarze opuszczone przez dworzan, owe

podwórce pełne straży; świadczy} nastrój drwiny i szyderstwa, co

wdzierał się tu z ulicy przez szyby komnaty, wstrząsanej tchnieniem

całego miasta sprzymierzonego przeciw ministrowi; świadczyły wreszcie

dalekie, coraz to powtarzające się odgłosy wystrzałów, oddawanych na

szczęście bez celu i bez skutku, jedynie po to, by dać poznać strażom,

szwajcarom, muszkieterom i żołnierzom otaczającym Palais-Royal —

gdyż sam Pałac Kardynalski zmienił był swą nazwę — że lud również

posiada broń.

Owym cieniem kardynała Richelieu był Mazarini.

Owoż Mazarini był sam i czuł swoją słabość.

— Cudzoziemiec! — mruczał. — Włoch! To największa ich obelga!

Słowem tym zamordowali, powiesili i pożarli Conciniego i niechbym im

tylko popuścił, zamordowaliby, powiesili i pożarli mnie tak samo, choć

nie zrobiłem im nic złego, co najwyżej trochę ich cisnąłem. Głupcy! Nie

czują, że wrogiem ich nie ów Włoch, mówiący źle po francusku, lecz

raczej ci, którzy z takim talentem prawią im piękne słówka czystym,

doskonałym akcentem paryskim.

— Tak, tak — ciągnął dalej minister z przebiegłym uśmieszkiem,

który w tej chwili wydawał się raczej dziwny na jego bladych wargach —

tak, wasze wrzaski mówią mi, że los faworytów jest niepewny. Jeśli

jednak wiecie o tym, to musicie również wiedzieć, że ja nie jestem

zwykłym faworytem! Hrabia Essex posiadał wspaniały pierścień

wysadzany brylantami, który mu ofiarowała jego królewska kochanka; ja

zaś mam tylko skromną obrączkę z cyfrą i datą, tylko że obrączkę tę

pobłogosławiono w kaplicy Palais-Royal. Mimo gorących życzeń nie uda

się im mnie złamać. Nie dostrzegają, iż kiedy krzyczą bez końca “Precz z

Mazarinim!”, dopuszczam, że wiwatują na cześć bądź diuka de Beaufort,

bądź Księcia Pana, bądź parlamentu. No i co!... Diuk de Beaufort siedzi

w Vincennes, Książę Pan prędzej czy później dołączy do niego, a

parlament...

Tu w uśmiechu kardynała zarysował się wyraz takiej nienawiści, do

jakiej jego łagodna twarz zdawała się być niezdolna.

— Tak, parlament... Zobaczy się, co z nim zrobimy; mamy

Orleanów i Montargisów. Poświęcę temu trochę czasu, ale ci, co zaczęli

krzyczeć: “Precz z Mazarinim”, skończą na okrzykach: “Precz z nimi

wszystkimi, z każdym z nich”. Richelieu, którego nienawidzili za życia, a

o którym od czasu śmierci mówią bezustannie, znajdował się w sytuacji o

wiele trudniejszej niż moja; był bowiem po wielekroć wypędzany, a

jeszcze częściej żył w obawie, że go wygnają. Mnie królowa nie wypędzi

nigdy, a jeśli pospólstwo zmusi mnie do ustąpienia, i ona ustąpi wraz ze

mną. Jeżelibym uciekł, ucieknie i ona, a wówczas zobaczymy, co ci

buntownicy zrobią bez królowej i króla. Och, gdybym nie był

cudzoziemcem, gdybym był Francuzem, gdybym był szlachcicem!

I na nowo pogrążył się w zadumie.

Istotnie, położenie było trudne, a w ciągu minionego dnia skom-

plikowało się jeszcze bardziej. Mazarini, powodowany potwornym

skąpstwem, uciskał lud podatkami, lud zaś, któremu wedle słów

generalnego adwokata Talona nie pozostało nic prócz duszy, i to tylko

dlatego, że duszy nie można było sprzedać na licytacji, lud, który wrzawą

wokół odniesionych zwycięstw usiłował nakłonić do cierpliwości, był

zdania, że laury wojenne to nie mięso, którym można by się pożywić, i

zaczął szemrać już od dłuższego czasu.

Lecz na tym nie koniec. Bo gdy szemrze tylko lud, odgrodzony

przez mieszczaństwo i szlachtę od dworu, głos jego wcale tam nie

dociera. Ale Mazarini był na tyle nierozważny, że porwał się na

wyższych urzędników! Sprzedał był dwanaście nowych dyplomów

sędziów Izby Kasacyjnej. Ponieważ urzędnicy płacili za swe urzędy

bardzo drogo, a powiększenie dotychczasowej liczby sędziów o dwunastu

nowych musiało obniżyć ich dochody, więc sprzymierzyli się i

zaprzysięgli na Ewangelię nie dopuścić do powiększenia ich liczby i

stawić czoło wszelkim prześladowaniom dworu. Przyrzekli też sobie

nawzajem, że na wypadek, gdyby któryś spośród nich postradał skutkiem

tej rebelii swój urząd, wszyscy pozostali złożą się celem spłacenia

Dumas Aleksander - W 20 lat później t 1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: