37. Stuart_Sherry_Wybranka_Apollina.pdf

Sherry Stuart

Wybranka Apollina

Przełożyła Renata Kochan

List od Daphne nadszedł całkiem nieoczekiwanie. Nie dawała znaku życia niemal od

pięciu lat — od tamtej pamiętnej kłótni! Andrea wzdrygnęła się na samo wspom-

nienie owej straszliwej sceny.

Obie zakochały się w tym samym mężczyźnie i z miejsca stały się zaciętymi

rywalkami. To Andrea zwyciężyła w potyczce o ukochanego człowieka, a jej siostra

Daphne, zawiedziona i rozczarowana, zaraz potem wyjechała do Grecji, ojczyzny ich

rodziców. Od tamtego czasu Andrea nic o niej nie słyszała.

A teraz oto leżał przed nią list, w dodatku z załączonym zaproszeniem na wesele!

Andrea bardzo cieszyła się ze szczęścia siostry, życzyła jej przecież jak najlepiej.

Co powie Daphne, gdy usłyszy, że owa nieszczęsna historia miłosna z tamtym

młodym człowiekiem skończyła się w niecały miesiąc po jej wyjeździe?

Andrea nigdy nie zdobyła się na odwagę, aby napisać o tym Daphne. Myśl, że to z jej

powodu serce Daphne zostało złamane, dręczyła ją przez te wszystkie lata. Tak

bardzo się lękała, że siostra nie przyjmie jej przeprosin, a tego by nie zniosła.

W tej chwili to była już przeszłość, a Daphne wyciągała rękę do zgody jako

szczęśliwa narzeczona.

Andrei zrobiło się wstyd. Dlaczego spędziły tyle lat z dala od siebie? Dlaczego nie

trzymały się z siostrą razem, tym bardziej że ich rodzice już nie żyli? Były przecież

same na świecie, nie miały krewnych, a jedyna ciotka też dawno umarła.

Straciłyśmy tyle lat, myślała z goryczą.

Potem zaczęła się zastanawiać, jakiego pokroju człowiekiem mógł być Costa, którego

miała poślubić Daphne, i czy zamierzają zostać po ślubie w Grecji. W liście nie było

nic na ten temat.

Andrea zapytywała siebie samą, czy chciałaby całe życie spędzić w Grecji. W

Chicago właściwie nic jej nie trzymało. Pracowała jako nauczycielka w szkole pod-

stawowej i wiodła raczej monotonne życie. Nie powinna chyba jednak oczekiwać od

siostry, że ta będzie ją namawiać do pozostania w Grecji. Nie mogła się tak wiele

spodziewać i doskonale zdawała sobie z tego sprawę.

List był co prawda przyjazny, a nawet serdeczny. Daphne pisała, że znalazła

mężczyznę swego życia, ale że jej ślub tylko wtedy będzie naprawdę piękny, jeśli

Andrea zaszczyci go swoją obecnością. Zapraszała ją więc na tydzień albo dwa przed

ślubem do domu swego przyszłego męża.

Tylko ostatnie zdanie zdradzało coś niecoś ze stanu uczuć Daphne. Pismo było tu

nierówne, widać te słowa nakreśliła drżącą ręką: Tak długo się nie widziałyśmy... O

wiele za długo... To właśnie one ostatecznie przesądziły o podjętej decyzji. Co

prędzej poszukała w szkole zastępstwa, a gdy to się udało, zarezerwowała miejsce w

samolocie do Grecji.

Już sama myśl o czekającej ją podróży była rozkosznie podniecająca, od lat bowiem

pragnęła poznać ojczyznę swoich rodziców. Z początku nawet odrobinę zazdrościła

Daphne, że ta przebywa w Grecji. Najważniejsze jednak było pojednanie z siostrą i

Andrea nie mogła się wprost doczekać, kiedy wreszcie wyruszy w podróż.

Nastały gorączkowe, wypełnione pracą i załatwianiem tysiąca spraw dni. Mając za

sobą długą wędrówkę po sklepach kupiła wreszcie dla Daphne srebrny serwis do

herbaty i komplet serwetek ozdobionych delikatnym haftem, które zamierzała

ofiarować siostrze w prezencie ślubnym, a dla siebie wybrała w butiku elegancką,

drogą sukienkę. Sukienka była z jasnoniebieskiego jedwabiu i doskonale pasowała

do jej blond włosów o metalicznym połysku. W tej to kreacji Andrea zamierzała

wystąpić na uroczystości.

Kiedy wreszcie znalazła się na lotnisku, miała wrażenie, że zaczyna całkiem nowe

życie. Była tak podekscytowana, że w porcie lotniczym zjawiła się o dwie godziny za

wcześnie. Przez ostatnią noc nie zmrużyła oka, dopiero kiedy znalazła się w

samolocie, owo napięcie nieco opadło i zasnęła. We śnie przeżywała spotkanie z

siostrą po latach...

Serce Andrei biło jak szalone, kiedy przez megafon zapowiedziano, że za kilka

minut lądują w Atenach. Pospiesznie sprawdziła makijaż, a jej ręka, trzymająca

małe kieszonkowe lusterko, drżała z emocji. Czy Daphne będzie czekać na nią na

lotnisku? A może będzie jej towarzyszył narzeczony? Ze zdenerwowania zaczęła ją

boleć głowa, a kiedy opuszczała samolot, zrobiło jej się niedobrze i poczuła mdłości.

Kolana się pod nią uginały, kiedy zmierzała do kontroli celnej. Jeszcze nie zdążyła

schować paszportu, gdy w tłumie oczekujących odkryła Daphne. Siostra stała tuż

obok młodego mężczyzny. To musiał być jej narzeczony!

Andrei na moment zaparło dech. Mężczyzna u boku Daphne był nieprawdopodobnie

przystojny. Wysoki i szczupły, miał ciemne włosy, pałające oczy i przyciągał

spojrzenia kobiet, które wpatrywały się w niego jak zahipnotyzowane.

Andrea też wpatrywała się w niego jak urzeczona. Dopiero kiedy Daphne

wykrzyknęła jej imię i rzuciła się w jej kierunku, udało jej się oderwać od niego

wzrok. Costa trzymał się w pewnym oddaleniu, gdy witały się żywiołowo po latach

niewidzenia.

— Andrea, jakże się cieszę! — Daphne ucałowała ją w oba policzki. — To cudownie,

że tak od razu dostałaś urlop. — Łzy radości stanęły jej w oczach, a twarz

promieniała radością. Odsunęła nieco Andreę od siebie i przyglądała jej się pełnym

uniesienia wzrokiem. — Wspaniale wyglądasz, moja duża siostrzyczko!

— Jestem taka szczęśliwa, że cię znowu oglądam — Andrea z uniesieniem objęła

Daphne. — Nie miałam właściwie kłopotów z dostaniem urlopu, gdyż udało mi się

znaleźć zastępstwo, i to dosłownie po kilku dniach. Tylko moi uczniowie nieco

posmutnieli na wieść o moim wyjeździe.

— Jakoś się z tym pogodzą. Najważniejsze, że jesteśmy razem. Tak mi ciebie

brakowało...

— Mnie ciebie też, Daphne.

Siostry nie wypuszczały się z objęć. Szczególnie Daphne nie mogła się uspokoić,

powtarzając raz po raz, jaka jest szczęśliwa. Narzeczony, odebrawszy tymczasem

bagaż Andrei, czekał cierpliwie, aż Daphne go przedstawi. Ta wreszcie wypuściła z

objęć Andreę i wzięła przystojnego mężczyznę za rękę. Andrea z podziwem patrzyła

na nich. Idealna para, przemknęło jej przez głowę.

— Andreo, to mój Costa — rzekła Daphne chłodno. — Mężczyzna, jakiego sobie

wymarzyłam.

Nie było w tych słowach uniesienia, i Andrea rzuciła uważne spojrzenie na siostrę.

— Bycie wymarzonym mężczyzną to naprawdę wyczerpujące zajęcie — rzucił ze

śmiechem Costa. — Oczywiście jednak czuję się naprawdę zaszczycony i pragnę

uczynić twoją siostrę szczęśliwą, bo w pełni na to zasługuje. Miło cię powitać,

Andreo — wyciągnął do niej rękę. — Cieszę się, że nie odrzuciłaś zaproszenia. U nas

jest dość miejsca i mam nadzieję, że będziesz się czuła jak u siebie w domu. W końcu

należysz przecież do rodziny!

— Nie obejmiesz mnie? — spytała spontanicznie Andrea. — Szwagierki nie wita się

potrząśnięciem dłoni.

Costa uśmiechnął się lekko i przyciągnął ją do siebie, po czym uścisnął tak

gwałtownie, jakby tylko na to czekał, a zanim wypuścił ją z objęć, zajrzał głęboko w

oczy.

Andrea była tak zmieszana, że co prędzej musiała się odwrócić. Czyż to możliwe,

aby jego oczy naprawdę zabłysły? Pewnie się myliła, bo trudno sobie wyobrazić, aby

widział w niej kogoś więcej niż tylko siostrę swojej przyszłej żony. Czując, że robi się

czerwona z zakłopotania, cofnęła się pospiesznie o krok, zawstydzona własnymi

myślami i owym osobliwym podnieceniem, jakie wywołał w niej jego wzrok. Przyszło

jej do głowy, że już raz przeżyła podobną sytuację. I to właśnie przed pięciu laty! No,

moją droga, taka historia nie może się w żadnym wypadku powtórzyć, myślała

wzburzona. Spojrzenie Costy nic nie znaczyło. Ów błysk w jego oczach to tylko gra

wyobraźni, nic więcej.

Andrea spróbowała zapanować nad swoimi dziwnymi odczuciami, które peszyły ją i

napełniały osobliwym niepokojem. Przecież przyleciała do Grecji, aby pojednać się z

siostrą i życzyć jej wszystkiego najlepszego w przyszłości, jaka czekała ją u boku

Costy. Z trudem wzięła się w garść i uśmiechnęła do obydwojga.

— Tak się cieszę, że jesteście razem — rzekła serdecznie. — Nie życzę Daphne nic

więcej, jak tylko szczęśliwego małżeństwa. Będziesz z pewnością idealnym mężem,

Costo, a Daphne dla ciebie dobrą żoną. Ona jest...

— Daj spokój komplementom, Andreo, i chodź zobaczyć mój nowy dom.

Wzięła siostrę pod rękę i poprowadziła do wyjścia. Gdy Andrea zobaczyła drogą

limuzynę, przed którą zatrzymała się Daphne, po raz drugi zaparło jej dech. Czyżby

śniła? A więc przyjechali po nią takim wspaniałym samochodem? Nie, to nie mogła

być prawda. Kim był jej przyszły szwagier, że mógł sobie pozwolić na taki luksusowy

wóz?

W tym momencie klapki spadły jej z oczu. Znała jego twarz z fotografii w gazetach!

To był przecież Costa Thermopohs, syn i spadkobierca znanej w całym świecie firmy

budującej okręty! Jego rodzina należała do najbogatszych i najbardziej wpływowych

w całej Grecji, panie Thermopolis były znane z udzielania się w przedsięwzięciach

charytatywnych, a mężczyźni z dobrej prezencji i rozlicznych miłostek.

Dopiero teraz Andrea przypomniała sobie, że niedawno w jakimś magazynie

ilustrowanym czytała artykuł poświęcony Coście. Była w nim mowa o tym, że

zaręczył się z jakąś nieznaną Amerykanką, która jednak woli pozostać w cieniu.

— A więc to ty! — zawołała nagle. Costa i Daphne musieli się roześmiać.

— Byłam ciekawa, czy się zorientujesz — rzekła Daphne. — To brzmi jak bajka,

nieprawda? Jak myślisz, ile razy musiałam się uszczypnąć, by stwierdzić, że nie

śnię? Wkrótce zobaczysz na własne oczy, jak niecodzienne jest życie przy Coście.

Wydaje mi się, że już wiem, myślała Andrea wsiadając do samochodu.

Costa odnosił się do niej uprzedzająco grzecznie, a przecież, mimo jego wysiłków,

wyczuwało się w jego zachowaniu, że wzrastał w bogactwie. Ona i Daphne nie

wywodziły się ze slumsów, o nie, lecz wobec bogactwa i znaczenia rodziny

Thermopolis Andrea czuła się jak żebraczka.

— Mam dom w Atenach, lecz korzystam z niego tylko wtedy, gdy załatwiam

interesy — opowiadał Costa. — Posiadłość rodzinna leży w Pireusie, nad samym

morzem. Już od pokoleń mieszkamy w zamku na górze. Rybacy uważają, że nasza

obecność w tym miejscu przynosi im szczęście.

— Nie umiesz sobie nawet wyobrazić, jaka odpowiedzialność ciąży na Coście —

wtrąciła żywo Daphne. — Jego brat zginął dwa lata temu w czasie rejsu jachtem.

Costa jest więc w tej chwili jedynym dziedzicem całej fortuny i rodzina wymaga od

niego, aby niezwłocznie się ożenił i spłodził syna-spadkobiercę. To nie do wiary, jak

kurczowo trzymają się starych tradycji w naszych nowoczesnych czasach. Kiedy się

wreszcie pobierzemy, każdego dnia będzie mnie odwiedzać pół Pireusu, aby

przekonać się na własne oczy, czy już się zaokrąglam. Mam jednak nadzieję, że nie

zajdę w ciążę od razu w miodowym miesiącu!

Andrea nadstawiła uszu. Nie podobał jej się ton głosu Daphne. To dawało do

myślenia.

— Jak widzisz, wkrótce będzie nosić nie taki znowu mały ciężar — zauważył

dwuznacznie Costa. — Ostrzegałem ją jednak. Związać się poprzez małżeństwo z

taką dynastią jak nasza oznacza nie tylko same blaski, jak się niektórym wydaje.

Wiąże się to z wieloma obowiązkami. Nasza firma zatrudnia całe rzesze ludzi,

którzy bez nas po prostu by głodowali, dlatego nie da się tych obowiązków

zlekceważyć.

Podczas tego wywodu Andrea obserwowała siostrę. Uśmiech znikł z jej zwykle

wesołej twarzy, która stała się teraz poważna i zamyślona. Czyżby buntowała się w

duchu przeciwko zadaniom, o jakich mówił Costa?

Nie, to przecież czysty absurd. Przecież od początku wiedziała, co oznacza wejście do

takiej rodziny. Zresztą czegóż mogła sobie jeszcze życzyć kobieta, która kochała

takiego mężczyznę jak Costa?

Andrea nie wiedziała, co o tym sądzić. Owszem, z pewnością chodziło o większe

obowiązki niż w zwykłym małżeństwie, Daphne jednak przecież nigdy przed niczym

się nie cofała.

W tym momencje spojrzenia sióstr się spotkały. Daphne widząc, że Andrea

przygląda jej się z troską, natychmiast się znowu rozpromieniła.

— Bez względu na to, co mnie czeka w przyszłości: radość czy odpowiedzialność,

cieszę się z losu, jaki mnie spotkał — oświadczyła z przekonaniem. — Już ja się o to

postaram, aby Costa- był ze mnie dumny. — Wskazała w kierunku okna

samochodu, za którym przesuwał się wspaniały krajobraz, zręcznie zmieniając

temat: — Nie chcesz obejrzeć nabrzeża, Andreo? Czy widziałaś kiedykolwiek

piękniejszą okolicę?

Andrea musiała przyznać siostrze rację. Widok po obu stronach szosy był

fascynujący. Mimo to nie dała się wywieść w pole. Szczęśliwy uśmiech Daphne

wydał jej się teraz jakby sztuczny, przyklejony do twarzy, a przez to mało

przekonujący.

Między tymi obojgiem coś się nie zgadzało, coś, co poważnie zaniepokoiło Andreę.

Kiedy Costa wskazywał na godne obejrzenia budowle i ciekawe miejsca, przyglądała

się Daphne kątem oka, ta jednak niczego już nie dała po sobie poznać.

Pozostawili Ateny za sobą i jechali teraz wzdłuż zabudowań wiejskich. W małych

wioskach przeważały jeszcze chaty wybudowane z kamienia, jak w średniowieczu, a

ich mieszkańcy uprawiali ziemię, hodowali bydło i zajmowali się połowem ryb.

Andrea nie mogła nigdzie odkryć śladu zdobyczy, jakie zwykle niesie ze sobą

cywilizacja.

A więc jej dziadkowie właśnie tak żyli. Wiedziała o tym od swego ojca. Zawsze kiedy

mówił o własnych rodzicach, opowiadał jedną z cudownych historii składających się

na mitologię grecką.

Godzinami z uwagą przysłuchiwała się opowieściom ojca. Teraz przyszła jej do

głowy jedna z nich: o wyprawie Jazona w poszukiwaniu złotego runa.

Niestety nie było czasu na snucie wspomnień. Zaledwie kilka kilometrów za kolejną

wsią stały w przystani na kotwicy nowoczesne jachty. Costa wskazał na olbrzymi

budynek, wzniesiony na samej plaży.

— To centrum wypoczynkowe, ż kortami tenisowymi, basenami i dyskotekami. U

nas jest wszystkiego po trochu. Z jednej strony dysponujemy najnowocześniejszymi

urządzeniami technicznymi, a z drugiej spora liczba ludzi żyje jeszcze jak przed

setkami lat. Jeśli o mnie chodzi, wcale bym tego nie chciał zmienić. Owszem, jestem

za postępem, ale przy tym wszystkim musimy też zachować naszą tradycję.

Już sam ton jego głosu podszepnął Andrei, że Costa nie ścierpiałby w swoim

„królestwie" wielkiego centrum handlowego z licznymi parkingami i wieżowcami.

Wkrótce dotarli do Pireusu, miasta portowego nad Morzem Śródziemnym. Ulice

były tu tak wyboiste, że kierowca raz po raz musiał zwalniać. Korzystali z tego

przechodnie, gromadząc się wokół samochodu, aby powitać Costę i Daphne. Wśród

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: