Forsyth Frederick - Dzień Szaka.pdf - Forsyth Frederick - ssaaggaa

FREDERICK FORSYTH

DZIEŃ SZAKALA

Przekład STEFAN WILKOSZ

AMBER

Tytuł oryginału: THE DAY OF THE JACKAL

Published in cooperation with Wydawnictwo Amber Sp z o o

ISBN 83-7169-258-7

CZĘŚĆ PIERWSZA

ANATOMIA SPISKU

ROZDZIAŁ 1

Jest godzina szósta czterdzieści. Marcowy paryski poranek. Zimno wydaje się

szczególnie dotkliwe, gdy człowiek stoi w obliczu plutonu egzekucyjnego. 11 marca

1963 roku o tej właśnie godzinie pułkownik francuskiego lotnictwa stał przed

słupkiem wbitym w żwir na głównym podwórzu fortu Ivry i patrzył, z powoli

zamierającą nadzieją, na oddział żołnierzy uszeregowany o dwadzieścia metrów

przed nim. Wiązano mu ręce.

Zgrzyt nogi przesuwanej po piasku. Drobna ulga w napięciu, gdy chustka

opada na oczy podpułkownika Jeana-Marie Bastien-Thiry, lat trzydzieści pięć,

zasłaniając mu światło dzienne po raz ostatni. Mamrotanie księdza zagłuszają trzaski

dwudziestu zamków karabinowych. Żołnierze ładują i odbezpieczają broń.

Gdzieś za murem ciężarówka głośno domagała się prawa przejazdu od małego

wozu, który zagrodził jej drogę do miasta. Sygnał, zanim zamarł, przygłuszył rozkaz

„Cel!” rzucony przez dowódcę plutonu. Jedynie stadko gołębi poderwało się na

chwilę pod niebo, a trzask salwy zmieszał się ze zgiełkiem budzącego się miasta. Po

paru sekundach pojedyncze „paf” coup-de-grâce zginęło w hałasie wzmagającego się

ruchu ulicznego za murem.

Śmierć oficera, przywódcy grupy tajnej organizacji wojskowej, która

usiłowała zabić prezydenta Francji, miała położyć kres próbom zamachów na życie

głowy państwa. Kaprys losu sprawił, że stało się inaczej. Ale najpierw trzeba

wyjaśnić, jak doszło do tego, że w marcowy paryski poranek podziurawione kulami

ciało ludzkie zwisło ze słupa na podwórzu wojskowego więzienia...

Słońce wreszcie zapadło za mur pałacu, a długie cienie położyły się na

dziedzińcu, przynosząc upragnioną ulgę. Nawet o siódmej wieczorem tego

najgorętszego dnia roku temperatura wciąż jeszcze wynosiła 25 stopni. W zapoconym

mieście paryżanie ładowali kłócące się żony i wrzeszczące dzieci do samochodów i

pociągów i wywozili je za miasto na weekend. Był 22 sierpnia 1962 roku, dzień, w

którym, zgodnie z decyzją kilku ludzi, generał Charles de Gaulle miał zginąć

gwałtowną śmiercią.

Podczas gdy ludność stolicy uciekała od miejskiego żaru ku względnej

ochłodzie rzek i morskich wybrzeży, za ozdobną fasadą Pałacu Elizejskiego wciąż

trwało posiedzenie rady ministrów. Szesnaście czarnych limuzyn, citroeny DS,

otaczało frontowe podwórze pałacu, stygnąc powoli w upragnionym cieniu.

Kierowcy, oparci o zachodnią ścianę muru, tam gdzie cień był najgłębszy,

wymieniali zdawkowe uwagi, jak to ludzie, którzy spędzają większą część roboczego

dnia czekając na swych pracodawców.

Tego dnia przeważały narzekania na niezwykle długie obrady rządu, aż do

chwili, kiedy o godzinie 19.30 za szklanymi drzwiami ukazał się odźwierny w złotym

łańcuchu i przy medalach i skinął w stronę warty. Kierowcy odrzucili i wdeptali w

żwir nie dopalone gauloisy. Wartownicy i ochrona wyprężyli się w swoich budkach

przy bramie, a masywne żelazne wrota otworzyły się powoli.

Kiedy pierwsza grupa ministrów pojawiła się w drzwiach, szoferzy siedzieli

już przy kierownicach. Członkowie rządu zeszli po schodach, życząc sobie nawzajem

dobrego odpoczynku niedzielnego. Limuzyny zajeżdżały pod schody, odźwierny

otwierał drzwi z ukłonem, ministrowie siadali do swych wozów i znikali na

Faubourg-Saint-Honorć, żegnani honorami Gwardii Republikańskiej.

Po dziesięciu minutach odjechali wszyscy. Dwa długie citroeny DS 19, które

pozostały jeszcze na podwórzu, wolno podjechały teraz pod schody. Na pierwszym

powiewał proporzec prezydenta Republiki. Prowadził go François Marroux, kierowca

policyjny ze sztabowego obozu Żandarmerii Narodowej w Satory. Był to człowiek

małomówny, trzymający się z dala od żartobliwych rozmówek ministerialnych

kierowców; stalowym nerwom i umiejętności szybkiej i bezpiecznej jazdy

zawdzięczał rolę osobistego kierowcy de Gaulle’a. Poza Marroux w samochodzie nie

było nikogo. Drugi citroen był prowadzony również przez żandarma z Satory.

O godzinie 19.45 druga grupa pojawiła się za szklanymi drzwiami i znowu

wartownicy wyprężyli się na baczność. Charles de Gaulle miał na sobie swoje

ulubione dwurzędowe ubranie i ciemny krawat. Ze staroświecką uprzejmością

przepuścił panią Yvonne de Gaulle przez drzwi, ujął ją pod ramię i sprowadził ze

schodów do oczekującego auta. Żona prezydenta usiadła po lewej stronie. Generał

zajął miejsce po prawej.

Ich zięć, pułkownik Alain de Boissieu, ówczesny szef sztabu zmotoryzo-

wanych jednostek kawalerii armii francuskiej, sprawdził, czy tylne drzwi samochodu

są bezpiecznie zamknięte, a potem usiadł na frontowym siedzeniu obok Marroux.

Do drugiego samochodu wsiedli jeszcze dwaj urzędnicy. Henri d'Jouder,

dyżurny oficer ochrony, masywny Kabyl algierski, usiadł przy kierownicy, sprawdził

rewolwer pod pachą i wyciągnął się wygodnie. Od tej chwili jego oczy będą

nieustannie błądzić nie po samochodzie sunącym przed nim, lecz po chodnikach i

skrzyżowaniach mijanych ulic. Po wymianie uwag z pozostającymi dyżurnymi

jeszcze jeden człowiek siadł na tylnym siedzeniu drugiego samochodu. Był to

komisarz Jean Ducret, szef korpusu ochrony prezydenta.

Dwaj motocykliści, oczekujący w cieniu pod zachodnią ścianą pałacu,

zapuścili motory i wolno pojechali w kierunku bramy. Przed wyjazdem zatrzymali się

i spojrzeli w tył. Marroux ruszył, skręcił do bramy i dołączył do motocyklistów.

Drugi wóz ruszył za nim. Była godzina 19.50.

Otworzyły się żelazne wrota, mała kawalkada skręciła koło wyprężonych

wartowników na Faubourg-Saint-Honoré i jechała dalej na Avenue de Marigny.

Młody człowiek w białym ochronnym hełmie, siedzący okrakiem na skuterze,

przyglądał się przejeżdżającemu orszakowi spod wielkich kasztanów, potem ruszył za

nim. Jak na sierpniowy weekend ruch był normalny, a policja nie była uprzedzona o

wyjeździe prezydenta. Tylko wycie motocyklowych syren ostrzegało policjantów

służby drogowej o zbliżaniu się jego wozu. Musieli gwałtownie gwizdać i machać

rękami, aby zapewnić wolną drogę na skrzyżowaniach.

Kawalkada przyspieszyła na zadrzewionej alei, wyskoczyła na osłoneczniony

Plac Clemenceau, kierując się prosto na most Aleksandra III. Jadąc tuż za oficjalnymi

wozami człowiek na skuterze nie miał żadnych trudności w utrzymywaniu szybkości.

Po przejechaniu mostu Marroux skierował się za motocyklistami przez Avenue du

Général Gallieni, a następnie w szeroki Bulwar Inwalidów. W tym miejscu

skuterzysta już wiedział, że droga, którą jedzie de Gaulle, wyprowadzi go za miasto.

Na skrzyżowaniu Bulwaru Inwalidów i ulicy Varenne zwolnił i podjechał do narożnej

kawiarni. Wyjął z kieszeni żeton i poszedł w głąb lokalu, aby zatelefonować.

Podpułkownik Jean-Marie Bastien-Thiry czekał na przedmieściu Meudon. Był

to człowiek żonaty, miał troje dzieci i pracował w Ministerstwie Lotnictwa. Za

konwencjonalną fasadą życia rodzinnego i zawodowego ukrywał głęboką gorycz w

stosunku do generała de Gaulle’a. Uważał, że oddając Algierię nacjonalistom

algierskim, generał zdradził Francję i ludzi, którzy w 1958 roku powołali go z

powrotem do władzy.

Rezygnacja z Algierii nie przyniosła podpułkownikowi osobiście żadnych

strat materialnych, toteż nie kierował się względami prywatnymi. Uważał się za

patriotę i był przekonany, że zabicie człowieka, którego ocenia jako zdrajcę, leży w

interesie ojczyzny. Tysiące ludzi w tym czasie podzielały ten pogląd, ale tylko

nieliczni, fanatyczni członkowie OAS, zaprzysięgli śmierć de Gaulle’owi, a tym

samym obalenie jego rządu. Do takich należał Bastien-Thiry.

Sączył powoli piwo, kiedy zadzwonił telefon. Barman podał mu słuchawkę i

odszedł, by podregulować telewizor znajdujący się w drugim końcu baru. Bastien-

Thiry słuchał kilka chwil, mruknął:

- Bardzo dobrze. Dziękuję - i odłożył słuchawkę.

Za piwo przedtem już zapłacił. Wyszedł z baru na chodnik, wyciągnął spod

pachy gazetę i starannie dwa razy ją otworzył.

Po drugiej stronie ulicy stojąca w oknie pierwszego piętra młoda kobieta

opuściła firankę i obróciwszy się do dwunastu młodych ludzi zapełniających pokój,

powiedziała:

- Szosa numer dwa.

Pięciu młodzieńców, zamachowców amatorów, poderwało się z miejsca na

równe nogi.

Pozostała siódemka była dojrzalsza i mniej nerwowa. Najstarszym w grupie

spiskowców był zastępca Bastien-Thiry’ego, porucznik Alain Bougrenet de la

Tocnaye, skrajny prawicowiec, syn bogatych właścicieli ziemskich. Był żonaty, miał

lat 35 i dwoje dzieci.

Najniebezpieczniejszym człowiekiem w pokoju był Georges Watin,

trzydziestodziewięcioletni fanatyk, oasowiec. Ten inżynier rolny z Algierii o

kwadratowych ramionach i wystającej szczęce okazał się w ostatnich dwóch latach

nąjczynniejszym zamachowcem OAS. Starej ranie w nodze zawdzięczał przydomek

„Kulawy”.

Kiedy dziewczyna podała wiadomość, cała dwunastka wymknęła się tylnymi

schodami na boczną ulicę, gdzie czekało sześć zaparkowanych samochodów.

Wszystkie skradzione lub pożyczone. Była godzina 19.55.

Bastien-Thiry spędził wiele dni na opracowaniu planu i wyznaczeniu miejsca

zamachu. Mierzył kąt strzałów, odległości i szybkość pędzących samochodów, siłę

ognia potrzebną dla ich unieruchomienia. Wybrał długą, prostą ulicę zwaną Avenue

de la Libération, prowadzącą do głównego skrzyżowania w miasteczku Petit Clamart.

Według planu pierwsza grupa wyborowych strzelców miała zasypać kulami

samochód prezydenta na jakieś dwieście metrów przed skrzyżowaniem. Ukryci za

zaparkowanym przy szosie furgonem mieli do nadjeżdżających samochodów

otworzyć ogień pod ostrym kątem.

Według kalkulacji Bastien-Thiry’ego sto pięćdziesiąt kul trafiłoby w pierwszy

samochód, zanim zrównałby się z furgonem. Po unieruchomieniu prezydenckiego

samochodu druga grupa oasowców miała wypaść z bocznej drogi i ostrzelać z małego

już dystansu samochód ochrony. Następne kilka sekund przewidziano na

wykończenie ofiar i ucieczkę do trzech samochodów oczekujących na innej bocznej

ulicy.

Sam Bastien-Thiry, trzynasty członek zamachu, miał wypatrywać nadjeżdża-

jących. O godzinie 20.05 wszyscy byli na swoich posterunkach. Sto metrów od

miejsca zasadzki - od strony Paryża - Bastien-Thiry stał na przystanku autobusowym

z gazetą w ręku, w niedbałej pozie. Podniesienie gazety było znakiem dla kierownika

pierwszej grupy, Serge’a Berniera, stojącego koło furgonu. Miał wydać rozkaz

Forsyth Frederick - Dzień Szaka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: