Goddard Robert - Co kryje mrok.pdf - Goddard Robert - ssaaggaa

Robert Goddard

Co kryje mrok

Out of the Sun

Przełożył: Paweł Lipszyc

Wydanie oryginalne: 1996

Wydanie polskie: 1998

Gdyby wyszedł teraz czy choćby za kwadrans, wszystko pozostałoby w jak

najlepszym porządku. Problem polegał na tym, że wcale nie zamierzał wychodzić, o

czym wiedział równie dobrze on, jak i ona.

- Do pełna?

- Lepiej nie. Nie będę w stanie równo malować.

- To nie próbuj.

- A co z Claude’em? Nie będzie zadowolony, jeżeli nie skończę do końca

tygodnia.

- Powiem mu, że padał deszcz.

- Uwierzy ci?

- A kogo to obchodzi? No więc co z tym drinkiem?

- Nie powinnaś mnie kusić.

- Kto mówi, że próbuję cię kusić? - Przechyliła butelkę i dżin popłynął do

szklanki.

- Próbujesz czy nie - powiedział i ze smakiem łyknął wzmocnionego napoju - w

każdym razie mnie kusisz.

- Naprawdę?

- O tak, nawet bardzo. A ja nigdy nie byłem dobry w opieraniu się pokusom.

- Nie byłeś?

- Nie.

- To zabawne.

- Czemu?

- Bo ja też nie jestem w tym dobra, Harry.

Trzydzieści cztery lata, trzy miesiące i kilka dni później Harry Barnett nie

znajdował w myślach nic, co mogłoby go skusić, kiedy brnął na południe wzdłuż

Scrubs Lane, pod wiatr, silny jesienny wiatr, zakwaszony spalinami i amoniakalnym

koktajlem zanieczyszczeń przemysłowych. Kieliszek alkoholu z całą pewnością nie

stanowił w tej chwili obiektu pożądań Harry’ego. Patrząc z mostu kolejowego na

jasną połać cmentarza Kensal Green, którego groby miały jeszcze chłodniejszy

odcień zieleni niż brudne londyńskie niebo, Barnett był gotów przyznać, że ostatnią

rzeczą, jakiej teraz potrzebuje, jest dodatkowa dawka któregokolwiek z

przygnębiających elementów życia.

Wcale nie najmniej przygnębiającym z tych elementów była praca na pół etatu na

stacji obsługi samochodów Mitre Bridge przy Scrubs Lane, w połowie drogi do

wiaduktu autostrady A 40. Harry miał przed sobą pięć godzin liczenia gotówki oraz

odbijania kart kredytowych i już był spóźniony, ale kostka prawej nogi tak bardzo

dawała mu się we znaki - potknął się minionej nocy w drodze powrotnej z biesiady w

Stonemasons’ Arms - że pośpiech nie wchodził w grę. Zresztą Shafiq był

człowiekiem wyrozumiałym. Jak na muzułmanina, wykazywał zdumiewającą

tolerancję wobec tarapatów, w jakie mógł wpaść człowiek po nadużyciu alkoholu.

Oczywiście należało się spodziewać wymówek z jego strony, ale dzięki temu obaj

zachowywali równowagę psychiczną.

Kiedy jednak kilka minut później Harry skręcił na podwórze przy Mitre Bridge i

ruszył przez kałuże ropy w stronę stacji, Shafiq podniósł wzrok znad lady z wyrazem

współczującego zdziwienia, a nie z przesadnie groźną, wypróbowaną miną, której

spodziewał się Harry. Właściwie ogarnął go niepokój, zanim jeszcze otworzył drzwi.

Okazało się jednak, że powinien był się zaniepokoić znacznie bardziej.

- Harry, mój przyjacielu, jak dobrze cię widzieć - oświadczył Shafiq.

- Oszczędź sobie tej ironii. Przyszedłem najszybciej...

- To nie ironia. Że też coś takiego mogło ci w ogóle przyjść do głowy!

- Bez trudu, ale to nieważne. Już jestem, więc możesz spływać.

- W tej sytuacji nawet mi to przez myśl nie przeszło.

Harry zamarł z na wpół zsuniętą z ramion puchową kurtką.

- O czym ty mówisz?

- Jestem przekonany, że pan Crowther nie miałby nic przeciwko temu, gdybyś

poszedł prosto do szpitala.

Harry włożył kurtkę z powrotem, podszedł do lady, pochylił się i zajrzał prosto w

pulchną, skrzywioną twarz Shafiqa.

- Czyżbyś wąchał płyn odmrażający, Shafiq? O czym ty, u diabła, mówisz?

- Przepraszam cię, Harry, nie wyrażam się jasno. Muszę jednak przyznać, że

byłem zdumiony, a nawet doznałem szoku. Nigdy nie przypuszczałem, że masz syna.

- Syna? - Teraz przyszła kolej na Harry’ego. W zdumieniu zmarszczył czoło.

- Tak. Dzwonili jakieś dwadzieścia minut temu. Twój syn leży w Państwowym

Szpitalu Neurologicznym. Zapisałem numer pokoju.

Śpiew ptaków i zapach świeżej farby napłynęły przez okno zasłonięte ażurowymi

firankami, kiedy oddech Harry’ego wrócił do normy. Kątem oka dostrzegł

porozrzucane części garderoby; ich szlak ciągnął się od drzwi do łóżka, na którym

leżeli. W umyśle Harry’ego chaotyczne zrzucanie ubrań zdążyło się już zamienić w

rozkoszne wspomnienie, chociaż nie tak rozkoszne jak to, co nastąpiło później. Ani

tak upajająco kuszące jak przyjemności, które jeszcze mogły go czekać.

Leżała na boku, odwrócona do niego plecami. Czyżby już się wstydziła? Czyżby

teraz, kiedy uniesienie minęło, żałowała pragnienia, któremu uległa? Harry powoli

przesunął palcami po tych plecach, zaryzykował objęcie dłonią pośladków i

wsunięcie jej między nogi. Gardłowy chichot, którym zareagowała, powiedział mu,

że wstyd i żal nie stanowią dla niej problemu. Z pewnością też nie będą problemem

dla niego.

- Zrób mi to jeszcze raz, Harry - mruknęła, rozchylając uda.

- Na pewno tego chcesz?

- Czy mój mąż nie powiedział ci, żebyś robił wszystko, o co poproszę?

- Owszem, pani Venning - przytaknął.

- No to na co czekasz? - Pieszczoty Harry’ego sprawiały, że oddychała coraz

szybciej. - Jeden raz to za mało, żeby należycie załatwić sprawę.

- A ile razy wystarczy?

- Powiem ci później - odparła, a z jej ust wydarł się jęk. - Znacznie później.

- Ja nie mam syna, Shafiq. Córki też nie. W ogóle nie mam dzieci. Jestem

ostatnim z rodu Barnettów. Chingachgook bez Unkasa. Koniec trasy. Ślepy zaułek.

Rozumiesz?

- Skoro tak mówisz, Harry.

- Tak właśnie mówię. Ten gość, który do ciebie dzwonił...

- A wiesz, że to mogła być kobieta? Jeden z tych dziwnych głosów, których nie

sposób zidentyfikować.

- Wszystko jedno. Ten ktoś się pomylił. W tym szpitalu leży syn jakiegoś innego

biednego frajera,

- Ale ten ktoś znał twoje nazwisko: Harry Barnett.

- Musi być kilkudziesięciu albo nawet kilkuset Harry Barnettów.

- Tylko jeden z nich pracuje tutaj.

- Bardzo zabawne. A teraz spływaj, co? Jestem zajęty. - Wskazał głową na

podwórze, gdzie niemal jednocześnie zatrzymały się trzy samochody.

- Dobra, skoro jesteś tego pewien.

- Jestem pewien.

Shafiq przez chwilę gładził wąsy, potem westchnął bez żadnego wyraźnego

powodu, wreszcie opuścił stację. Harry powitał z ulgą odejście kolegi, miał bowiem

Goddard Robert - Co kryje mrok.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: