Guevara Ernesto Che - Kuba wojna partyzancka.pdf - Guevara Ernesto Che - ssaaggaa

Ernesto Guevara

Wojna Partyzancka

Przedmowa Zygmunta Duszyńskiego

Powszechnie wiadomo, że Kuba jest republiką o 6,5-milionowej ludności, obejmującą

wyspę Kubę oraz przyległe wyspy o łącznej powierzchni około 115 tys. km2, że leży

na Morzu Karaibsikim, że jest na pierwszym miejscu w świecie pod względem

produkcji cukru. Historia tego kraju mówi, że odkryty on został w roku 1492 przez

Kolumba, a w latach 1511 - 1808 stanowił posiadłość hiszpańską, od 1898 r. do 1902

r. był posiadłością Stanów Zjednoczonych. Od roku 1902 Kuba była państwem

niepodległym i znajdowała się pod silnymi wpływami ekonomicznymi i politycznymi

Ameryki. Od 1933 r. Kubą rządził Fulhencio Batista - dyktator. Zapisał się on w

pamięci narodu kubańskiego rządami terroru i pogłębieniem zależności kraju od

monopolistycznego kapitału Stanów Zjednoczonych. Oto w skrócie garść

encyklopedycznych danych o Kubie, do niedawna jednej z wielu republik Ameryki

Łacińskiej, rządzonej przez twardy dyktatorski reżim, a od pewnego czasu

stanowiącej problem - nowe zjawisko polityczne i społeczne, spędzające sen z oczu

kierowników wielkich monopoli amerykańskich.

Oto niewielki naród kubański, żyjący od wieków w jarzmie niewoli, gnębiony przez

swoich i cudzych wyzyskiwaczy, otrząsnął się nagle i w niezwykle krótkim

historycznie czasie porwał krępujące go więzy, jak pojęczynę. Przy czym wydarzyła

się rzecz rzadko spotykana w historii, że garstka śmiałków, której najważniejszym

uzbrojeniem były gorące patriotyczne serca, miłujące swój kraj i swój lud, gorące

umiłowanie wolności i postępu społecznego - była w etanie podważyć, a następnie

rozbić uzbrojony po zęby reżim, wspierany przez najsilniejsze państwo

kapitalistyczne świata, obalić dyktatora, wziąć władzę w swoje ręce i rozpocząć

budowanie na wyspie nowego, sprawiedliwszego ustroju.

Jak to się stało, że fakt taki mógł się stać rzeczywistością, dosłownie pod bokiem

potężnych monopoli amerykańskich, którym się wydaje, że panują bez reszty nad

każdym narodem, nad każdym państwem na terenie kontynentu amerykańskiego? Co

spowodowało, że garstka rewolucyjnych śmiałków zdołała obudzić ducha buntu,

zdołała zmobilizować, skupić wokół siebie masy narodu, od wieków dręczonego

niewolą władców swoich i cudzych? Zadecydował o tym sam naród kubański,

zadecydował lud pracujący Kuby. Wiekami gnębiony, trzymany w ciemnocie,

wyzyskiwany przez przekupnych urzędników i satrapów, w głębi serca chował, krył

pragnienie lepszego życia, marzenie o sprawiedliwym ustroju społecznym, w którym

ludzie pracy zajmą należne im miejsca. Te pragnienia ludu znała doskonale i

rozumiała grupa rewolucyjnych inteligentów z Fidelem Castro na czele. Ludzie ci

wierzyli w to, iż otrzymają poparcie mas i choć nieliczni, licho uzbrojeni, targnęli się

na potężną machinę wojenną dyktatora Batisty, zbrojną i zaopatrywaną przez jego

amerykańskich mocodawców. Początkowo odparci i rozbici nie zrezygnowali oni ze

swoich rewolucyjnych zamierzeń i powtórnie dokonali inwazji na wyspę. Działając

mądrze i zdecydowanie, podnosząc nastroje rewolucyjne mas ludowych i mobilizując

te masy do zbrojnego wystąpienia, krok za krokiem opanowywali kraj, aż wreszcie

rozbili ostatnie twierdze dyktatora i jego samego zmusili do ucieczki.

Przebieg walk na Kubie, przebieg zjawisk politycznych i społecznych, jakie w trakcie

tych walk zachodziły w narodzie kubańskim, stanowi niezwykle interesującą, godną

studiów i badań, pełną praktycznych doświadczeń kartę historii małego narodu,

walczącego o społeczne wyzwolenie. W miarę upływu czasu, w miarę jak

rewolucyjna władza na Kubie rośnie, krzepnie i ma coraz to nowe osiągnięcia w

dziedzinie tworzenia nowych stosunków społecznych, coraz więcej dowiaduje się

świat o tym, jak przebiegały wypadki, jak walczyły masy pracujące, jak przywódcy

kubańskiej rewolucji kierowali walkami, jakie metody, jaką taktykę i strategię w tych

walkach stosowali.

Walki narodu kubańskiego przeciwko znienawidzonemu reżimowi dyktatora Batisty,

walki, którym przewodził Fidel Castro - to walki partyzanckie o nieustannie

narastającej sile, walki, które doprowadziły do przekształcenia się oddzielnych grup,

oddziałków i oddziałów partyzanckich w silną partyzancką armię, a następnie w

rewolucyjną armię regularną, która zakończyła dzieło rozbicia dyktatorskich sił

policyjnych i wojskowych.

My, Polacy, mamy szczególnie duże doświadczenie w zakresie walk partyzanckich o

wyzwolenie narodowe i społeczne i szczególny sentyment do nich. Dlatego też z

wielkim zainteresowaniem śledziliśmy zawsze bohaterskie walki kubańskich

partyzantów-rewolucjonistów, dlatego i dzisiaj interesujemy się tym, jak kubańscy

partyzanci walczyli, jak umieli pokonać silniejszego od siebie wroga, jak potrafili

wciągnąć do tej walki szerokie masy narodu i w oparciu o te masy zwyciężać, jak

potrafili już w toku krwawych i wyczerpujących bojów organizować nowe życie.

Doskonałym - jasnym i prostym wykładem metod, sposobów, taktyki walki

kubańskich partyzantów jest książka, napisana przez jednego z najbliższych

współpracowników Fidela Castro - Che Guevara. Szczególną satysfakcję przy jej

czytaniu odczuwa ten, kto sam brał czynny udział w podziemnych walkach narodu

polskiego z hitlerowskim okupantem, zna trudności tych walk i sam niejednokrotnie z

gorzkich doświadczeń wyciągał takie same wnioski, jakie formułuje autor "Wojny

partyzanckiej". Oto rewolucyjni partyzanci na dalekiej Kubie kierowali się tymi

samymi, zasadami, tymi samymi wytycznymi generalnymi strategii partyzanckiej,

jakie stosowali ludowi partyzanci w naszym kraju.

Historyczne doświadczenie Kuby potwierdza raz jeszcze, że są pewne stałe zasady,

obowiązujące w każdej walce rewolucyjnej, w którym miejscu kuli ziemskiej ona by

się nie toczyła. Do takich należy prawda, że podstawowym elementem siły

rewolucyjnych ludowych partyzantów jest jak najściślejszy, jak najserdeczniejszy

związek z masami ludowymi. Najważniejsza nić tego związku to fakt, iż partyzanci

ludowi stawiają sobie jako cel swej walki - wyzwolenie mas ludowych spod ucisku

rodzimych i zagranicznych wyzyskiwaczy, że służą oni swą krwią, swą walką, swym

życiem narodowi. Jeśli naród, jeśli /masy pracujące pojmą cele i zadania, jakie przed

sobą stawiają bojownicy partyzanccy, jeśli uznają je za swoje - wtedy partyzancki

ruch rewolucyjny rośnie jak lawin, a i jak lawina staje się niepowstrzymany. Żadna

siła, żadna przemoc ani terror nie są w stanie poskromnić, załamać narodu, który

pragnie wolności, dla którego obecne warunki życia są już nie do zniesienia, narodu,

w którym znalazła się siła kierownicza, w którym znaleźli się mądrzy przywódcy

rewolucyjnego ruchu.

Przywódcy kubańskiej rewolucji doskonale tę sprawę pojęli i potrafili przekonać

naród kubański, że w konkretnych, historycznych warunkach, panujących iw jego

kraju, jedyną drogą do ustroju sprawiedliwości społecznej jest natychmiastowa

rewolucyjna walka mas. Opierając się o najbardziej na Kubie pokrzywdzoną,

najbardziej wyzyskiwaną i ciemiężoną klasę - chłopstwo kubańskie - Fidel Castro i

jego towarzysze rzucili, jako naczelny cel swego działania, hasło obalenia przemocą

krwawej dyktatury Batisty i dokonania sprawiedliwej reformy rolnej, która da ziemię

tym, co na niej prawdziwie pracują. Hasło to jak magnes przyciągnęło gnębionych

wiekami kubańskich chłopów, otworzyło ich serca i umysły dla idei, niesionych przez

partyzantów i w ostatecznym rezultacie wciągnęło chłopów kubańskich w szeregi

rewolucyjnej armii, co zdecydowało o klęsce znienawidzonego reżimu. .Hasło

natychmiastowej zbrojnej walki o sprawiedliwość społeczną, o ziemię dla chłopów,

ma nieprzepartą siłę przyciągającą w kraju, gdzie z dawna zostały już pogrzebane

wszelkie demokratyczne instytucje, gdzie rządzi nagi terror. W takich warunkach

jedynie walka zbrojna mogła przynieść zmianę losu wielotysięcznych rzesz ludu

pracującego Kuby.

Doświadczenie kubańskie potwierdza i nasze polskie doświadczenia, że

najważniejszym, zadaniem działaczy i bojowników rewolucyjnych iw wojnie

partyzanckiej, zarówno w początkowym okresie walki, jak i w jej szczytowych

punktach i momentach jest nieustanna praca lpolityczn'a, uświadamiająca wśród mas

ludowych. Praca ta, trudna i niejednokrotnie ryzykowna, ma za zadanie zdobywanie

szerokich mas ludu pracującego dla sprawy rewolucji, dla realizacji jej celów i zadań.

Praca ta musi przede wszystkim jak najdokładniej, jak najprecyzyjniej wyjaśnić

masom pracującym cele, jakie przed sobą stawia rewolucja i drogi, jakimi do tych

celów zmierzać należy. W ślad za pracą polityczną musi iść praca organizacyjna,

która powinna dać w rezultacie stopniowe wciąganie w walkę zbrojną ludzi miast i

wsi, stopniowe przyzwyczajanie ich do trudnej walki partyzanckiej, organizowanie

mas ludowych w grupy i oddziały partyzanckie, stawianie tym grupom i oddziałom,

początkowo prostych, a następnie coraz bardziej złożonych i skomplikowanych zadań

bojowych o charakterze partyzanckim i wreszcie przeformowanie ich w regularne

oddziały ludowej armii.

Doświadczenie rewolucji kubańskiej, pokrywające się z naszymi doświadczeniami, i

mówi również o tym, że żołnierz partyzancki, partyzancki działacz - to człowiek

szczególnego pokrój u, to przede wszystkim pełen samozaparcia się, pełen

poświęcenia rewolucjonista, społeczny reformator, człowiek idei, który widzi przed

sobą tylko jeden cel - dobro swego narodu, dobro mas pracujących tego narodu - i dla

tego celu poświęca się bez reszty, a jeśli trzeba, dla tego celu ofiarowuje swą krew i

swoje życie.

Strategia i taktyka działań partyzantów kubańskich posiadają wiele analogii do zasad

działania naszych ludowych żołnierzy podziemia. Jednym z podstawowych założeń

tej strategii jest zasada, uznana i sprawdzona w historycznym doświadczeniu, że

wojna partyzancka sama w sobie nie jest w stanie przynieść decydującego

zwycięstwa nad wrogiem, że zwycięstwo to wojna partyzancka, w poważnej mierze,

przygotowuje, ale nieuchronną koniecznością jest, ażeby armia partyzancka w miarę

narastania ruchu rewolucyjnego i wzrastania napięcia walki przerastała w armię

regularną i, jako taka, dopiero może ona sięgnąć po ostateczne zwycięstwo nad

wrogiem. Taką drogą rozwojową szła i nasza polska ludowa partyzantka, drogą od

grup partyzanckich Gwardii Ludowej do oddziałów tej Gwardii, które w miarę

narastania ruchu, w miarę wzrostu organizacji politycznej i wojskowej, przekształcały

się w bataliony i brygady Armii Ludowej, armii, która w toku walki z okupantem

coraz częściej przechodziła ód partyzanckich form walki do ogólnie przyjętych zasad

walki armii regularnych.

Boje partyzanckie na Lubelszczyźnie, w radomsko-kieleckim i na Rzeszowszczyźnie

od końca 1943 r. po rok 1945 to już boje bardzo często noszące mieszany

partyzancko-regularny charakter/Dalsza linia rozwojowa naszej partyzantki to coraz

ściślejsze współdziałanie z armią regularną, Armią Radziecką, walczącą z

hitlerowskim najeźdźcą, z oddziałami I Armii Wojska Polskiego, sformowanymi na

gościnnej radzieckiej ziemi. Końcowy etap rozwoju naszej ludowej partyzantki po

wyzwoleniu, początkowo części, a później i całości ziem polskich przez Armię

Radziecką i walczące u jej boku Wojsko Polskie - to połączenie się z oddziałami

polskimi i zlanie się z nimi w jednolite, regularne, ludowe Wojsko Polskie, które

wzięło chwalebny udział w ostatecznym rozbiciu hitlerowskiego faszyzmu.

Druga wspólna cecha charakterystyczna strategii działań partyzanckich to

konieczność stopniowania zadań i wysiłków wyznaczania sobie przez partyzantkę

kolejno celów politycznych i wojskowych, jakie zamierza się i jakie można osiągnąć

w konkretnym etapie rozwoju walk rewolucyjnych.

Po początkowym okresie organizacyjnym, w którym celem strategicznym jest

zorganizowanie grup i oddziałów bojowych w tajemnicy przed wrogiem i uniknięcie

przedwczesnego zniszczenia tych oddziałów - partyzantka musi wyznaczać sobie

cele, coraz bardziej trudne, zadania coraz bardziej skomplikowane. Jest celowe i

pożyteczne dla oddziałów partyzanckich, aby podejmowały one początkowo

niewielkie akcje sabotażowe, wiążące siły nieprzyjaciela, powodujące jego niepokój i

wywołujące uczucie niepewności. W miarę jak narastają siły, jak wzrasta

doświadczenie, wyposażenie i uzbrojenie oddziałów partyzanckich, powinien

wzrastać ciężar gatunkowy i znaczenie celów, jakie przed oddziałami należy stawiać.

Równolegle z tym wzrastać także powinien zasięg działań, obszar, w którym mają

miejsce aktywne działania partyzanckie.

Wiele jeszcze charakterystycznych cech działań kubańskich partyzantów w pełni

odpowiada naszym doświadczeniom. Konieczność posiadania dobrych informacji o

nieprzyjacielu, o jego sile, uzbrojeniu i zamiarach, o charakterze jego stosunków z

ludnością kraju, nieodzowna umiejętność zaskakiwania wroga miejscem i siłą

uderzenia, metodyka pracy szkoleniowo-wychowawczej w oddziałach - wszystko to

stanowi ogólne prawidłowości wojny partyzanckiej, mającej na celu wyzwolenie

społeczne narodu.

Dlatego też książka kubańskiego działacza rewolucyjnego jest swego rodzaju

podręcznikiem partyzanckim, w którym rzecz jasna znajduje się szereg zasad

działania odpowiadających przede wszystkim warunkom kubańskim i sytuacji

politycznej, społecznej i geograficznej państw i narodów Ameryki Łacińskiej. Ale

zawiera ona również, jak to już wyżej omówiliśmy, szereg uogólnień, które służyć

mogą jako wytyczne działania dla każdego rewolucyjnego ruchu partyzanckiego.

Wiele pięknych rzeczy rodzi się na małej wyspie Morza Karaibskiego, ale i wiele

jeszcze niebezpieczeństw czyha na młodą republikę kubańską. Mobilizują się przeciw

niej groźne siły monopoli amerykańskich, mnożą się próby zdławienia jej gospodarki,

czyni się tajne przygotowania do bardziej zdecydowanych akcji przeciwko kubańskiej

rewolucji. Przywódcy tej rewolucji odpowiadają wzmożoną pracą organizacyjną i

polityczną wśród mas, czynią z nich potężną siłę zbrojną, zdecydowaną bronić do

ostatka swoich zdobyczy socjalnych, przeciwko najsilniejszemu nawet

przeciwnikowi.

Naród kubański, jego walka cieszą się sympatią ludzi pracy na całym świecie.

Szczególnie przyjazną pomoc i poparcie otrzymuje on od narodów wielkiego obozu

socjalizmu, a zwłaszcza od czołowej siły tego obozu, Związku Radzieckiego. Narody

te znają trudy walki o wyzwolenie społeczne i wartość tego wyzwolenia. Dlatego też

każdy zryw narodu gnębionego przez obcych i własnych wyzyskiwaczy znajduje w

ich sercach żywy oddźwięk, a naród budujący nowy postępowy ustrój - solidarne

poparcie .wszystkich krajów socjalistycznych na arenie międzynarodowej polityki i

bezinteresowną pomoc ekonomiczną. To poparcie powoduje, że imperialiści nie

ośmielają się otwarcie podnieść ręki na młodą rewolucję kubańską. To poparcie

pozwala przywódcom narodu kubańskiego działać śmiało i energicznie w dziedzinie

reform społecznych i organizacji republiki na nowych zasadach.

Zwycięstwo nowego nad starym jest prawidłowością życia społecznego i dlatego nie

należy wątpić, że trud kubańskich partyzantów przyniesie narodowi kubańskiemu

wspaniałe owoce w postaci nowego ustroju sprawiedliwości społecznej, wolnego od

wyzysku ludzi pracy przez rodzimych i cudzych kapitalistów.

Zygmunt Duszyński

Rozdział I OGÓLNE ZASADY WALKI

PARTYZANCKIEJ

1. Charakterystyczne cechy walki partyzanckiej

2. Strategia partyzancka

3. Taktyka partyzancka

4. Wojna na dogodnych terenach

5. Wojna na terenach niedogodnych

6. Wojna na terenach podmiejskich

1. CHARAKTERYSTYCZNE CECHY WALKI PARTYZANCKIEJ

Zbrojne zwycięstwo ludu kubańskiego nad dyktaturą Batisty było nie tylko epopeą

bohaterstwa, wszechstronnie zresztą opisaną przez prasę światową. Znaczenie tego

zwycięstwa polega głównie na tym, że zadało ono kłam starym przesądom co do

charakteru mas ludowych Ameryki Łacińskiej, wykazując dobitnie, że ludy te zdolne

są do wyzwolenia się drogą walk partyzanckich spod władzy rządów, które je

uciskają.

Uważamy, że rewolucja kubańska wniosła trzy następujące podstawowe tezy do teorii

o ruchach rewolucyjnych w Ameryce:

1. Siły ludowe mogą odnieść zwycięstwo w wojnie przeciw regularnej armii.

2. Me zawsze należy oczekiwać, aby spełniły się wszystkie warunki rewolucji;

ognisko powstańcze może te warunki stworzyć.

3. W krajach amerykańskich gospodarczo mało rozwiniętych terenem walki zbrojnej

powinna być w zasadzie wieś.

Z tych trzech tez pierwsze dwie są skierowane przeciw niektórym rewolucjonistom

lub pseudorewolucjonistom, którzy zajmują postawę bierną pod pozorem, że nie

sposób jest walczyć z armią zawodową. Tezy te skierowane są również przeciw tym,

którzy czekają, aby w sposób mer chaniczny zrealizowały się wszystkie obiektywne i

subiektywne warunki niezbędne dla wybuchu rewolucji, nie trudząc się, aby je

przyśpieszyć. Te dwie tezy były uprzednio dyskutowane na Kubie i prawdopodobnie

(będą dyskutowane również w innych krajach Ameryki Łacińskiej.

Mówiąc o warunkach wybuchu rewolucji, nie należy oczywiście myśleć, że wszystkie

te warunki powstaną dzięki istnieniu ogniska powstańczego. Należy pamiętać o tym,

że konieczne jest pewne minimum warunków, które umożliwiają pojawienie się

pierwszego ogniska powstańczego. Należy przede wszystkim jasno wykazać masom

ludowym, że nie można już zadość uczynić ich żądaniom w drodze pokojowej.

Należy im wykazać, że pokój został zburzony właśnie przez siły uciskające masy

ludowe, utrzymujące się przy władzy wbrew obowiązującym ustawom.

W tych warunkach niezadowolenie ludowe będzie przyjmowało formy coraz bardziej

zdecydowane, powstanie ruch oporu, z którego wykrystalizuje się w odpowiednim

Guevara Ernesto Che - Kuba wojna partyzancka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: