Harrison Harry - Planeta smierci 04.pdf - Harrison Harry - ssaaggaa

Harry Harrison & Ant Skalandis

Planeta Śmierci 4

przekład: Ewa i Eugeniusz Dębscy

Księga I

Ostry sygnał łączności zewnętrznej przerwał ciszę w sterówce. Dźwięk był tak

przenikliwy i tak bardzo przypominał rozpaczliwy pisk rannego kolcolota, że troje

Pyrrusan odruchowo wycelowało pistolety w główny monitor, który właśnie

przekazywał informację zbiorczą dotyczącą Kosmoportu Welfa. Cała czwórka

odniosła wrażenie, że elektroniczny sygnał przekazuje również rozdrażnienie, z jakim

ktoś ze statku na orbicie Pyrrusa naciska klawisz wywołania. Widocznie załoga

patrolowca wyjaśniła mu, że lądowanie na globie nieprzygotowanego statku jest

wykluczone, ale przybyły z daleka gość zażądał łączności z wyższymi rangą

urzędnikami.

Miał szczęście, że przy pulpicie znajdował się Jason, najbardziej

zrównoważony w tym towarzystwie.

Namolny przedstawił się jako Revered Berwick, właściciel statku.

Oświadczył, że sprawa nie cierpi zwłoki, a on zamierza rozmawiać wyłącznie z

najważniejszymi osobami na Pyrrusie, dlatego musi natychmiast otrzymać

pozwolenie na lądowanie. Nie będzie przecież dyskutował z jakimś dyspozytorem.

- Proszę posłuchać, szanowny panie - spokojnie przerwał mu Jason. - Revered

to tylko imię, a może chce pan jeszcze raz podkreślić konieczność uszanowania

swojej persony?

- Berwick zachłysnął się z oburzenia, a Jason kontynuował:

- Szanujemy każdą ludzką jednostkę we Wszechświecie i wymagamy

podobnego podejścia do siebie. Wykonuję w tej chwili funkcję dyspozytora, ale

nazywam się Jason dinAlt, jeśli to coś panu mówi. Proszę zrozumieć, że na Pyrrusie

żyje bardzo mało ludzi i najwyższe władze rzadko przesiadują w swych gabinetach.

Niezbyt wygodnych, nawiasem mówiąc. Zwykle zajmujemy się problemami

codziennymi: bezpieczeństwem, budownictwem, zaopatrzeniem. Dobra,

powiedziałem wszystko. Teraz słucham, na czym polega pański problem, panie

Revered Berwick.

- Naprawdę mam na imię Revered. - Nieproszony gość wyraźnie spuścił z

tonu. - Przy okazji opowiem panu szczegółowo, jak pojawiłem się na tym świecie, ale

teraz, proszę mi uwierzyć, musimy się pilnie spotkać i odbyć rozmowę w cztery oczy.

Sprawa jest tak ważna i pilna, że wymagała przelania dwóch milionów kredytów na

wasz rachunek w Międzygwiezdnym Banku.

- Na mrok przestrzeni! Od tego należało zacząć! Chwileczkę, panie Berwick.

Jason szybko połączył się z bankiem i uzyskał na ekranie potwierdzenie słów

dziwnego gościa. Pieniądze naprawdę wpłynęły wcześnie rano.

- Świetnie - podsumował. - Natychmiast ściągamy pana tutaj, ale naszym

statkiem. Musi nam pan uwierzyć, że ta planeta nie wybacza lekceważenia instrukcji.

Revered Berwick przyjął propozycję do wiadomości i wyłączył się bez

zbędnych słów.

- Czy nie za bardzo się pośpieszyłeś, Jasonie, z zaproszeniem zupełnie

nieznanego człowieka?

Pytanie zadał Kerk Pyrrus, jeden z najstarszych i cieszących się największym

autorytetem mieszkańców planety. Pyrrusanie nigdy nie mieli wyraźnie

scentralizowanej władzy, nie było takiej potrzeby i takiej tradycji. Nieliczną

populacją jednego wielkiego miasta i kilku górniczych osiedli kierowała grupa ludzi

bardziej przypominająca sztab wojskowy niż rząd. Jednakże od czasu, kiedy - dzięki

staraniom Jasona - Pyrrus stał się pełnoprawnym członkiem Ligi Światów, Kerk

musiał przyjąć stanowisko premiera i podczas ważnych zebrań odgrywać rolę

pierwszej osoby w państwie. Lecz nawet aktywny udział w międzygwiezdnej polityce

nie złagodził starej pyrrusańskiej nieufności do obcych wszelkiej maści, a nauki

Jasona dinAlta, starego przyjaciela Kirka, szły w las. Ten słynny były gracz, szuler i

esper numer jeden Galaktyki na rozwijającym się Pyrrusie pełnił jednocześnie funkcje

ministra gospodarki, finansów, sprawiedliwości, kultury i oświaty. W każdym razie

czasami lubił się tak przedstawiać.

- Pomyśl chwilę - powiedział Kerk. - Czy nie lepiej będzie, jeżeli nasza ekipa

poleci na orbitę i pogada z tym megalomanem?

- Sądzę, że nie - uśmiechnął się Jason. - Przerabialiśmy to już i

obgadywaliśmy wiele razy. Co prawda, jeszcze nikt nie przelewał z góry pieniążków

na konto Pyrrusa...

Kerk przypomniał sobie zdradzieckie porwanie Jasona i zezwolił na przyjęcie

gościa. W końcu na własnym terenie rzeczywiście jest bezpieczniej.

- Dobra - powiedział z lekką niechęcią. - Niech go powita Meta.

Meta była pierwszą w historii Pyrrusanką, która pokochała człowieka z innej

planety Wiele lat temu uratowała Jasona od śmierci, powstrzymując rękę

rozjuszonego współplemieńca. Ostatecznie okazało się, że uratowała w ten sposób

ojczysty świat. Jak każda kobieta, Meta kierowała się bardziej sercem niż umysłem. Z

kolei jako Pyrrusanka z dużymi oporami przezwyciężała wchłonięte z mlekiem matki

twarde zasady kodeksu honorowego żołnierza: przedkładać interesy Pyrrusa i

Pyrrusan nad życie pojedynczego człowieka, zwłaszcza przybysza z innej planety.

Oto dlaczego, ratując niejednokrotnie Jasona od śmierci, nie od razu zrozumiała, że

kieruje nią prawdziwa miłość. Stała się pierwszą Pyrrusanką, która poznała

odwieczne, a na wielu planetach zapomniane wielkie uczucie.

Nie minęło nawet pięć minut, gdy Meta wystartowała swoim nowym lekkim

krążownikiem "Temuchin". Statek ten nadawał się wspaniale do podróży po całej

Galaktyce, poruszając się w trybie skoków przestrzennych. Przy zwyczajnych zaś,

międzyplanetarnych prędkościach uważany był za najbardziej oszczędny w swojej

klasie, więc przeważnie służył jako prom.

Berwicka przeraziło to, co zobaczył na powierzchni Pyrrusa. Masy

paskudnych stworów, latających, skaczących i pełzających, zaatakowały prom z

niezwykłą zaciekłością. Nie mógł wiedzieć, że wzmożona agresja, zaobserwowana w

ostatnim czasie wśród miejscowej fauny, wiąże się wyraźnie z seansami łączności

dalekiego zasięgu i ze statkami krążącymi wokół planety. Pyrrusanie wybudowali

nowe miasto, nie odizolowane, jak poprzednie, od środowiska nieprzebytym

obwodem obronnym i dlatego noszące dumną nazwę Otwartego Miasta. Od tego

czasu celem agresji organizmów Planety Śmierci niespodziewanie stał się kosmoport,

nazwany imieniem ostatniego z synów Kerka, który zginął, ratując życie Jasonowi.

Nowe mutacje groźnej pyrrusańskiej flory i fauny ni stąd, ni zowąd zaczęły ze

szczególną nienawiścią reagować na mocne źródła fal radiowych. Dlaczego tak się

działo, nie wiedzieli najlepsi nawet specjaliści, zajmujący się lokalnymi formami

życia. Oczywiście natychmiast wzmocniono ochronę przylatujących i odlatujących

statków. Ale nie tylko - żeby maksymalnie odizolować Otwarte Miasto od

telepatycznych fal nienawiści, Pyrrusanie wybudowali podziemną magistralę, która

stała się główną arterią transportową między miastem i portem. Przestrzeń powietrzną

wykorzystywano tylko w wyjątkowych wypadkach.

Meta wygasiła planetarny silnik i zamknęła hermetyczne drzwi do śluzy.

Zaproponowała Berwickowi, by - jeśli bardzo się boi - włożył skafander, ale

uprzedziła, że do przejścia mają tylko kilka metrów. Berwick stanowczo odmówił,

czego pewnie od razu pożałował. Żeby oboje mogli przejść ze statku do łazika, a

potem z łazika do budynku dyspozytorni, Meta musiała stoczyć prawdziwy bój, który

wprawił Berwicka w przerażenie i rozpacz. Wojownicza Pyrrusanka umyślnie nie

skorzystała z teleskopowych korytarzy łącznikowych. Chciała, by gość choć przez

kilka chwil odetchnął powietrzem prawdziwej Planety Śmierci, żeby zobaczył, iż -

jak powiadają - życie to nie bajka.

Okazało się, że mocno szacowny Berwick od dawna nie uważa życia za bajkę.

Był poważny, nawet ponury, i teraz dodatkowo wystraszony, więc rozdrażnienie

wróciło. Miał jakieś czterdzieści lat, był wysoki i barczysty, ubrany z wyszukaną

elegancją Z całej jego postaci wręcz promieniował bardzo wysoki status społeczny, a

status, jak wiadomo, zobowiązuje. Berwick nad podziw szybko, jak na obcego,

pokonał drżenie rąk i słabość w nogach. Rozwalił się w najwygodniejszym fotelu,

wyjął z kieszeni cygaro i specjalnym urządzeniem, które jednocześnie służyło za

spinkę, niespiesznie odciął koniuszek. Potem odpalił od sygnetu z laserową

zapalniczką w środku i całą dyspozytornię wypełnił delikatny miodowy aromat

drogiego tytoniu.

Meta przechwyciła tęskne spojrzenie Jasona skierowane na cygaro. Palce

wielkiego gracza nerwowo bębniły w stół obok klawiatury

- Polecono mi was w twierdzy starego imperium kosmicznego, na Ziemi. Jeśli

się nie mylę, właśnie do Pyrrusa należy najpotężniejszy w Galaktyce statek wojenny.

Również Pyrrusanie zyskali opinię najlepszych i najbardziej doświadczonych

bojowników.

Jason poczuł się zaszczycony. Przecież i on zaliczał się już do mieszkańców

Planety Śmierci. Cóż, przez wiele lat wspólnych walk stał się rzeczywiście niemal

Pyrrusaninem, zarówno duchem, jak i ciałem. Po trzecim powrocie na Pyrrusa Jason

dinAlt już praktycznie nie odczuwał podwójnego ciążenia, mięśnie odpowiednio

okrzepły i tylko refleks, rzecz jasna, miał gorszy niż rodowici Pyrrusanie.

- Jestem pełnomocnym przedstawicielem Wielkiej Rady w Konsorcjum

Światów Zielonej Gałęzi - przestawił się Revered Berwick do końca.

Jason słyszał już o Zielonej Gałęzi, ale samo Konsorcjum było stosunkowo

młodą instytucją i zżerała go ciekawość, jakie problemy ją dręczą. Los nie rzucił go

dotychczas w tak odległe regiony Wszechświata.

Zielona Gałąź, już przed tysiącami lat nazwana tak przez ziemskich

astronomów, była skupiskiem gwiazd naprawdę przypominającym cieniutki pęd.

Zupełnie jakby ziarenko soczewicy nagle zakiełkowało w czarnoziemie

międzygwiezdnej przestrzeni. Dokoła podobnych do Słońca gwiazd Zielonej Gałęzi

obracało się sporo planet z warunkami życia odpowiednimi dla ludzi. Niektóre z nich

były już od dawna zasiedlone. Te światy stały się z czasem porządnymi handlowymi i

przemysłowymi ośrodkami, nadzwyczaj ważnymi dla tak oddalonego ogniska

cywilizacji. Inne zaś globy, zasiedlone stosunkowo niedawno, były jeszcze agresywne

i walczyły między sobą, ale i na nich miał niedługo zapanować wiek stabilizacji i

rozkwitu. Lokalne wojny i konflikty zdarzały się coraz rzadziej. A co najważniejsze,

żadnej z planet Zielonej Gałęzi, z powodu ich stosunkowo niewielkiego od siebie

oddalenia, nie dotknęła degeneracja ponurej Epoki Regresu. Poziom technologii

wszędzie się ustabilizował na mniej więcej tym samym poziomie, co doprowadziło w

końcu do powstania Konsorcjum.

Oddalenie od całej reszty ludzkości, rozdzieranej sprzecznościami i sporami,

pozwoliło Zielonej Gałęzi stać się najbogatszym regionem i miejscem

błogosławionym. wielu ludzi w Galaktyce uwalało je za legendę wymyślony przez

romantyków, coś na kształt ogrodów Edenu. Najbogatsi biznesmeni, którzy znali do

niej drogę, zgodnie uważali ją za region idealny do robienia interesów i realizacji

oszałamiających projektów

Nic nie zapowiadało nieszczęścia, póki pewnego dnia piloci linii

międzygwiezdnych, a następnie również obserwatorzy na najodleglejszym posterunku

Zielonej Gałęzi - planecie Uctis nie zauważyli nieznanego obiektu. Z

międzygalaktycznej przestrzeni do światów Konsorcjum wolno, ale nieubłaganie

zbliżało się coś, czego początkowo nawet nie nazywano ciałem niebieskim, bo tak

niezrozumiały był jego odczyt na ekranach najmocniejszych teleskopów i radarów.

Promieniowanie obiektu ulegało zmianom w nieprzewidywalny i niezrozumiały

sposób. Chwilami nawet zachowywał się jak ciało absolutnie czarne. Nie odbijał

Harrison Harry - Planeta smierci 04.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: