Patricia Marvell PECHOWA DRUHNA.pdf

Patricia Marvell

Pechowa

druhna

Rozdział 1

W ciąż lało. Lucy już pół godziny temu zrobiła w stajni wszystko, co

należało do jej obowiązków - zmieniła ściółkę, dosypała obroku, sprawdziła,

czy w poidłach jest woda, obejrzała kopyta koni, uważnie patrząc, czy pod

podkową albo w rowkach przystrzałkowych nie utknęły jakieś kamyczki - i

zamierzała wrócić do domu, ale właśnie wtedy z nieba lunęły strugi deszczu.

Spodziewając się, że jak każda tropikalna ulewa, ta też skończy się szybko i

równie nagle, jak się zaczęła, postanowiła ją przeczekać. Wyszczotkowała

swoją ulubienicę Markizę, rozczesała jej grzywę, a potem usiadła w kącie

wysprzątanego boksu i przyglądała się trzyletniej kasztance, która spędzała jej

sen z powiek.

Pochodziła z tej samej stadniny, w której przed dwoma laty kupili

pierwsze konie, ciemnogniadego Don Iuana i Rapsodię, klacz maści palomino.

Kiedy dwa miesiące temu rodzice Lucy zdecydowali się na zakup

trzeciego wierzchowca, właściciel stadniny doradzał im dobrze ułożoną bułankę

albo równie jak ona spokojnego gniadosza. Lucy upierała się jednak przy

Markizie, W której zakochała się od pierwszego wejrzenia, choć właściciel

uprzedzał, że bywa nieobliczalna. A mimo to chciał za nią trzy tysiące dolarów

więcej niż za inne konie, które im proponował.

Lucy tak długo wierciła rodzicom dziurę w brzuchu, ze w końcu ulegli,

ale dopiero po tym, jak obiecała, ze dołoży do zakupu Markizy wszystkie swoje

oszczędności, a właściciel stadniny zobowiązał się, ze w ciągu trzech miesięcy

będą mogli ją zwrócić, jeśli okaże się zbyt narowista jak na ich potrzeby.

Nie kupowali koni dla przyjemności córki, tylko żeby uatrakcyjnić swój

pensjonat, Czarną Kakadu umożliwiając zatrzymującym się w nim turystom

konne przejażdżki po okolicy. Lucy zawsze marzyła o własnym wierzchowcu,

więc przed dwoma laty całym sercem poparła pomysł mamy, żeby

wyremontować stajnię na zachodnim krańcu posiadłości, która od czasu

poprzednich właścicieli stała pusta, i trzymać w niej jednego albo

dwa konie do dyspozycji gości

W tamtym czasie z powodu konkurencji dużych hoteli, które jak grzyby

po deszczu wyrastały na wybrzeżu w pobliżu Cairns, małe hoteliki i pensjonaty

zaczęły tracić klientów, zwłaszcza te oddalone od morza. A Czarna Kakadu

leżała w głębi lądu i choć w linii prostej dzieliło ją od oceanu tylko dziesięć

kilometrów, to dojazd do niego trwał ponad pół godziny. Caine'owie ledwo

wiązali koniec z końcem, a remont stajni i zakup wierzchowców wiązały się z

niemałymi kosztami. Nie byli pewni, czy możliwość jazdy konnej przyciągnie

turystów, którzy przybywali w te okolice głównie z powodu rafy koralowej i

ciągnących się na północ od Cairns lasów deszczowych.

Caine'owie zaryzykowali i już po roku okazało się, że było warto. Gości

przybywało i coraz rzadziej się zdarzało, by któryś Z pokoi w głównym

budynku Czarnej Kakadu albo jeden z dwóch bungalowów w ogrodzie stał

pusty. Poza tym na konne przejażdżki wpadali również okoliczni mieszkańcy

oraz turyści mieszkający poza Czarną Kakadu.

Dwa miesiące temu matka Lucy doszła do wniosku, że przydałby się

jeszcze trzeci koń. Ojciec, nie lubiący wszelkich zmian, protestował, ale

Lucy pomagała mamie go przekonywać, zwłaszcza kiedy po raz pierwszy

zobaczyła Markizę. Wiedziała, że rodzice kupują ją z myślą o gościach, ale

w głębi duszy czuła, że to będzie jej klacz.

I jak na razie wszystko wskazywało na to, że Markiza może być

wyłącznie jej wierzchowcem, bo oprócz Lucy zrzucała wszystkich jeźdźców. Na

szczęście żadnemu z tych, którzy spróbowali jej dosiąść, mimo że byli

uprzedzeni o nieobliczalności młodej kasztanki, nic poważnego się nie stało. Ale

wszystko do czasu. Lucy zdawała sobie sprawę, że rodzice nie będą trzymać

Markizy tylko dlatego, że jest W niej zakochana i że jeżdżąc na niej, czuje taką

jedność ze zwierzęciem, jakiej nie doświadczała ani na Don Iuanie, ani na

Rapsodii.

Trzymiesięczny termin oddania Markizy do stadniny zbliżał się

nieubłagalnie.

- No co? - Lucy zwróciła się do pupilki. - Naprawdę chcesz, żebyśmy się

rozstały?

Markizę teraz jednak bardziej interesował obrok niż jej zmartwienia.

Lucy zorientowała się, że przestało lać, wstała i pogładziła klacz po

karku.

- I co będzie? - szepnęła jej do ucha.

Markiza nie odpowiedziała, więc Lucy pokręciła głową i wyszła ze stajni.

Rozdział 2

U lewa ani trochę nie schłodziła powietrza. Nagrzana w ciągu dnia ziemia

oddawała ciepło. Wokół unosiła się niemal gorąca para.

Lucy szybko ruszyła w stronę domu, marząc o klimatyzowanym wnętrzu i

chłodnym prysznicu. Wieczorne oporządzanie koni było dość wyczerpujące, ale

zanim rodzice zdecydowali się je kupić, przyrzekła, że weźmie na siebie

większość związanych z nimi obowiązków. Nie tylko dotrzymała obietnicy, ale i

nigdy się nie poskarżyła, że czasami jest jej z tym ciężko. I jeśli teraz, idąc

przez ogród, użalała się nad sobą, to nie z powodu zmęczenia, tylko dlatego, że

coraz bardziej bała się utraty Markizy.

Dochodząc do rozłożystego mangowca, poczuła zapach dojrzewających

owoców. Podczas ulewy kilka spadło na ziemię. Schyliła się po jeden z nich i

zbliżyła go do nosa. Ktoś, kto kupuje mango W sklepie albo na targu, tak

naprawdę nie wie, jak upojnie pachną te owoce. Podniosła z trawy jeszcze trzy,

tyle, ile była w stanie utrzymać, i ruszyła dalej, rozglądając się za rodziną

kangurów wallaroo, która kilka lat temu zadomowiła się na terenie posiadłości i

jako ulubione miejsce upatrzyła sobie cień pod mangowcem. Teraz ich tu nie

było. Lucy domyśliła się, że schroniły się przed deszczem w szopie, przy której

zostawiali dla nich karmę i wodę.

Kiedy mijała stary eukaliptus z obłażącą korą, nad jej głową rozległ się

dziki wrzask. Zatrzymujący się w pensjonacie turyści z Europy, słysząc ten

dźwięk po raz pierwszy w życiu, wpadali w popłoch. Lucy, jak większość

Australijczyków mieszkających poza dużymi miastami, była przyzwyczajona do

krzyków tych papug. Wbrew nazwie pensjonatu, należące do rzadkości czarne

kakadu pojawiały się tu niezbyt często. Te, które teraz gnieździły się w konarach

eukaliptusa, były białe. Strosząc czuby na głowach, z sobie tylko znanego

powodu wrzeszczały przeraźliwie, rozdzierając wieczorną ciszę.

Chcąc uciec od tego hałasu, Lucy przyśpieszyła kroku i wkrótce doszła do

tarasu na tyłach domu. Był nieoświetlony, więc dopiero, gdy pokonawszy cztery

schodki, znalazła się na nim, zobaczyła siostrę i jej chłopaka * , tulących się do

siebie na ratanowej wyściełanej ławie.

- Cześć, Lucy - przywitał ją Ned.

- Cześć. - Popatrzyła na nich i pokręciła głową. - Kiedy was widzę, czuję

się tak, jakbym zjadła tonę cukrowej waty.

- Tak słodko razem wyglądamy? – spytała Holly.

- Tak słodko, że się chce...

Lucy nie dokończyła. To, że z powodu Markizy była w podłym nastroju,

nie znaczyło, że miała prawo wyładowywać frustrację na siostrze, która

* Historia Holly i Neda została opisana w książce Pod turkusową taﬂą, Patricia Marvell,

Wydawnictwo ELF, Warszawa 2011

przeżywała swoje chwile szczęścia. Za półtora miesiąca wyjdzie za mąż za

Neda, i kto wie, co stanie się potem. Może po ślubie zaczną się kłócić tak jak

rodzice Lucy i Holly? Zdawała sobie sprawę, że w każdym małżeństwie od

czasu do czasu dochodzi do sprzeczek, ale częstotliwość i gwałtowność kłótni

między matką a ojcem tak się ostatnio nasiliła, że Lucy znosiła je coraz gorzej.

Nawet teraz z salonu dochodziły podniesione głosy. Chociaż kusiło ją

klimatyzowane wnętrze i chłodny prysznic, postanowiła przeczekać awanturę na

werandzie. Odłożyła zebrane mango na stół i usiadła na ławie naprzeciwko

Holly i Neda.

- Długo już się tak kłócą? - zapytała.

- Jakieś pół godziny - odparła siostra, zerkając na zegarek.

- Wciąż o to samo?

Holly skinęła głową.

Od miesiąca spierali się o to, czy rozbudowywać pensjonat. Od jakiegoś

czasu chętnych na zatrzymanie się w Czarnej Kakadu było znacznie więcej niż

miejsc w pokojach i bungalowach, więc mama zapaliła się do pomysłu

wybudowania na południowym skraju posesji pawilonu z kilkunastoma

pokojami. Ojciec podchodził do tego mniej entuzjastycznie; ściślej mówiąc, za

każdym razem, kiedy podejmowała ten temat, powtarzał ,,nie".

- Nie boicie się? - spytała Lucy, kiedy z salonu dobiegł podniesiony

niemal do krzyku głos matki.

- Czego? - odezwali się Holly i Ned jednocześnie.

- Tego, że za kilka lat z wami też tak będzie.

Oboje energicznie pokręcili głowami.

- Nie ma takiej możliwości - oświadczył Ned, mocniej obejmując swoją

dziewczynę.

- Im - Lucy ruchem głowy wskazała na salon - półtora miesiąca przed

ślubem też się pewnie wydawało, że to niemożliwe.

- Nie zawsze się tak kłócili – zauważyła Holly. - Owszem, czasami się

sprzeczali, ale nigdy nie tak ostro. Nie mam pojęcia, co się z nimi ostatnio

dzieje.

Na chwilę przestali rozmawiać, bo przy tarasie pojawiła się kangurza

rodzina. Nazywali zwierzaki rodziną, choć nie mieli pewności co do stopnia ich

pokrewieństwa. Wiadomo było tylko, że Ella jest matką Sammy'ego, który

urodził się i dorastał na terenie Czarnej Kakadu. Ale czy któryś z samców, Max

albo Moritz, był jego ojcem – to już pozostawało zagadką. Williego,

najmłodszego kangura, nie łączyły z pozostałymi żadne więzy. Przed rokiem

jeden z turystów, który się u niech zatrzymał, znalazł przy drodze martwą

kangurzycę, a w jej torbie żywe maleństwo. Przywiózł je do Czarnej Kakadu i

przez kilka miesięcy Holly i Lucy zajmowały się nim niczym niemowlęciem, a

kiedy podrósł, pozostałe kangury zaakceptowały jego obecność w swoim małym

stadzie. Nic dziwnego, że był bardziej oswojony niż pozostałe. Teraz, podczas

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: