Higgins Jack - Gniew lwa.pdf - Higgins Jack - ssaaggaa

Jack Higgins

Gniew lwa

Przełożył Paweł Piasecki

WYDAWNICTWO „AMBER” sp. z o.o.

INSTYTUT PRASY I WYDAWNICTW „NOVUM”

WARSZAWA 1992

Tytuł oryginału Wrath Of The Lion

jest mądrością Boga.

William Blake

Chociaż mowa jest o wypadkach powojennych, zwłaszcza w Algierii, i o

pewnych przywódcach politycznych w ramach historycznego kontekstu tych

wypadków, należy podkreślić, że jest to utwór powieściowy i nie ma związku z

żadnymi osobami żyjącymi.

ROZDZIAŁ I

OSTRZEŻENIE PRZED SZTORMEM

Podziałka zaszła parą, na chwilę przykryła ją zasłona zielonej wody. Gdy

jednak czubek peryskopu przebił się na powierzchnię, w polu widzenia z

zadziwiającą przejrzystością pojawił się mały, zaniedbany frachtowiec. Porucznik

Fenelon chwycił rączki okularu i westchnął.

Za jego plecami Jacaud powiedział:

- „Kontoro”? Fenelon skinął głową.

- Nie dalej niż pięćset jardów od nas. Jacaud rzucił papierosa i wgniótł go

obcasem w pokład.

- Sam spojrzę.

Czując pustkę u podstawy żołądka Fenelon cofnął się. Miał dwadzieścia sześć

lat i jak dotąd nie uczestniczył w akcji, nie patrzył na wojnę inaczej niż oczyma

innych ludzi. Ale to - to było nowe doznanie. Poczuł się dziwnie oszołomiony;

czekając przetarł ręką oczy.

Jacaud chrząknął i odwrócił się. Był wielkim, groźnie wyglądającym

mężczyzną, z wielodniowym zarostem i postrzępioną blizną przecinającą prawy

policzek.

- Ładnie z ich strony, że są na czas.

Fenelon przyjrzał się raz jeszcze. „Kontoro” przesunęła się powoli na prawo

po małych czarnych liniach wytrawionych na szkle peryskopu. Zaschło mu w gardle.

Zaczynał już odczuwać to specyficzne podniecenie, które ogarnia łowcę, gdy w

pełnym świetle ujrzy swą zdobycz.

- Jedna torpeda - powiedział miękko - wystarczyłaby w zupełności.

Jacaud przyglądał mu się z dziwnym, sardonicznym uśmiechem.

- I co by to dało? Nikt by się nie dowiedział.

- Chyba nie. - Fenelon wezwał kabinę nawigatora przez tubę. - Kurs jeden-

zero-pięć, przygotować się do wyjścia na powierzchnię.

Opuścił peryskop. Ześlizgując się w studnię wydał on syk, który zmieszał się

z zawodzeniem klaksonu alarmowego. Jacaud odwrócił się i, otarłszy pot zalewający

oczy, wyjął z kieszeni lugera. Wysunął magazynek, sprawdził go z wprawą eksperta i

zamknął ponownie z trzaskiem, który przynosił przeczucie nieuchronnej

konieczności.

Zapalił kolejnego papierosa. Kiedy podniósł wzrok, już się nie uśmiechał.

W sterowni „Kontoro” Janvier, pierwszy oficer, ziewnął, pochylając się nad

mapą. Wykonał szybką kalkulację i odłożył ołówek. Z obliczeń wynikało, że

znajdowali się czterdzieści mil na zachód od Ushant, a prognoza pogody była

niedobra. Zapowiadano nadciągające wiatry o sile sztormowej w akwenach Rockall,

Shannon, Sole i Finisterre.

Przez chwilę panował nienaturalny spokój, wolno podnosiła się wielka oleista

fala. Janvier był zmęczony, z niewyspania miał piasek w oczach. Pochodził z

Prowansji!, nigdy nie zdołał przywyknąć do zimna tych północnych mórz; gdy

wyjrzał na szary świt, przeszedł go dreszcz obrzydzenia.

Za nim z trzaskiem otworzyły się drzwi prowadzące pod pokład i wszedł

steward, trzymając w obu dłoniach parujące kubki kawy. Dał jeden Janvierowi, a

drugi sternikowi, zajmując jego miejsce przy sterze, w czasie gdy tamten pił.

Janvier otworzył drzwi i wyszedł na mostek. Stanął przy balustradzie. Pijąc

kawę i głęboko wdychając zimne, poranne powietrze, czuł się znacznie weselszy. Po

przepłynięciu Zatoki Biskajskiej należało oczekiwać długiego kursu na południe -

Madera, potem Przylądek, cały czas słońce. Skończył kawę. Wyrzucił resztki za burtę

i zaczął skręcać.

Sto jardów od prawej burty oleista woda zakołysała się gwałtownie. Zakipiała

białą pianą i łódź podwodna przedarła się na powierzchnię, dziwnie obca, jak jakieś

stworzenie z pradawnych czasów.

Janvier stał przy balustradzie, zupełnie zaskoczony. Gdy tak patrzył, otworzył

się luk wieżyczki obserwacyjnej i ukazał się młody oficer w czapce z daszkiem, a za

nim marynarz, który natychmiast podniósł małą banderę. Nagły powiew wiatru

rozprostował płótno. Czerwień, biel i błękit trójkolorówki wyraźnie kontrastowały z

szarymi chmurami.

Steward wysunął się ze sterowni i stanął przy balustradzie.

- Co pan o niej sądzi?

Janvier wzruszył ramionami: - Licho wie. Sprowadź lepiej kapitana.

Trzeci marynarz pojawił się w otworze wieżyczki, z lampą sygnalizacyjną w

rękach. Łódź przybliżyła się, zmniejszając odstęp, i lampa zaczęła szybko migotać.

Jaiwier, oficer marynarki w rezerwie, nie miał problemu z odczytaniem

sygnału. Po jego rozszyfrowaniu przez chwilę stal przy balustradzie marszcząc brwi,

potem wszedł do sterowni i zdjął z haka lampę.

Gdy wracał na pokład, światło z wieżyczki rozbłysło raz jeszcze, powtarzając

prośbę. Janvier odpowiedział sygnałem „Wiadomość odebrana”. Wtedy kapitan

wszedł po drabince z podokręcia, w towarzystwie podoficera zawiadującego

sterownią.

Henri Duclos zbliżał się do pięćdziesiątki; po trzydziestu latach na morzu, z

których pięć był kapitanem korwety w Wolnej Flocie Francuskiej, niełatwo dawał się

czymkolwiek zaskoczyć.

- Co odpowiedziałeś?

- „Wiadomość odebrana”. Duclos wszedł do sterowni i powrócił z lornetką.

Badał łódź przez chwilę, po czym mruknął:

- Na pewno francuska. Widać mundury. Ale mała jak na łódź podwodną. -

Podał lornetkę podoficerowi. - Co pan o niej sądzi?

Stary człowiek po namyśle pokiwał głową.

- „L’Alouette”. Widziałem ją w zeszłym roku w Oranie podczas ćwiczeń

floty. Kiedyś U-boot. Eksperyment, nad którym Niemcy pracowali pod koniec wojny.

Jedna z łodzi, które przejęła marynarka.

- Więc już wiemy, z kim mamy do czynienia - powiedział Duclos. - Chodzi

tylko o to, czego, do cholery, ona od nas chce! - Zwrócił się do Janviera: - Niech

sprecyzują swoje zamiary.

Nastąpiła pauza, lampy zamigotały ponownie i Janvier zwrócił się obojętnie:

- Mówi: „Koniecznie muszę wejść na pokład. Sprawa wagi państwowej.

Zachowajcie ciszę radiową”.

Lampa na wieżyczce obserwacyjnej zgasła.

- Co mam odpowiedzieć, panie kapitanie? - zapytał Janvier. Duclos podniósł

na chwilę lornetkę do oczu, potem opuścił ją.

- A co możesz odpowiedzieć? Jeśli to dla nich na tyle ważne, że wysyłają za

nami przeklętą łódź, to musi być poważna sprawa. Sygnalizuj „Wchodźcie na

pokład”.

Skrzywił się i powiedział do podoficera:

- Wyczekiwałem na to całe słońce. Mój reumatyzm ostatnio mnie wykańczał.

Miejmy nadzieję, że nie będziemy musieli płynąć do Brestu.

Podoficer wzruszył ramionami.

- Dziwniejsze rzeczy dzieją się dzisiaj w Republice.

- Jakiej republice? - zapytał sardonicznie Duclos. - Wszystkie ręce na pokład!

Higgins Jack - Gniew lwa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: