Higgins Jack - Paul Chavasse 6.Czas umierania.pdf - Higgins Jack - ssaaggaa

Jack Higgins

Czas umierania

Cykl: PaulChavasse tom 6

Przełożyła: DANUTA GÓRSKA

Tytuł oryginału: A FINE NIGHT FOR DYING

AMBER

Rozdział I

Nocna przeprawa

Czasami Jean Mercier zastanawiał się, czy życie w ogóle ma jakiś sens.

Właśnie teraz zadawał sobie to pytanie. Gdzieś w ciemnościach, daleko od

łodzi, znajdował się brzeg, którego nie widział, ryzyko, którego nie potrafił

ocenić, a brak nawigacyjnych świateł pogarszał sprawę.

Wiatr, który dotarł tu aż z Uralu, hulał nad zatoką St.Malo, piętrzył

spienione fale, rozbryzgiwał wodę na szybach sterówki. Mercier zmniejszył

obroty silnika i nieznacznie zmienił kurs. Wytężał wzrok w ciemności,

czekając na umówione światło niczym na znak z niebios.

Niezręcznie, jedną ręką skręcił papierosa, świadom drżenia palców,

którego nie potrafił opanować. Był zmarznięty, zmęczony i bardzo

wystraszony, ale płacono mu dobrze, gotówką na rękę i bez podatku ‐ więcej,

niż mógł zarobić przez trzy miesiące łowienia ryb. Kiedy człowiek ma chorą

żonę na utrzymaniu, musi brać, co się nawinie, i dziękować losowi.

Światło błysnęło trzykrotnie i zgasło tak szybko, że Mercier przez

chwilę nie był pewien, czy wzrok nie spłatał mu figla. Ze znużeniem

przesunął ręką po oczach. Światło znowu zamigotało. Obserwował trzeci

rozbłysk jak zahipnotyzowany, potem otrząsnął się i tupnął w podłogę

sterówki. Na schodach rozległy się kroki i pojawił się Jacaud.

Znowu pił. Merciera zemdliło lekko, kiedy w czystym słonym

powietrzu rozszedł się przenikliwy, kwaśny zapach. Jacaud odepchnął go na

bok i przejął ster. Gdzie to jest? warknął.

Odpowiedział mu kolejny błysk daleko w przedzie, trochę po lewej.

Jacaud kiwnął głową, zwiększył szybkość i zakręcił sterem. Kiedy łódź

skoczyła w ciemność, wyjął z kieszeni nie dopitą butelkę rumu, przełknął

resztkę zawartości i cisnął pustą flaszkę przez otwarte drzwi. W świetle

padającym od kompasu wydawał się pozbawiony ciała sama głowa

pływająca wśród mroków, makabryczny żart. Była to twarz zwierzęcia, bestii

chodzącej na dwóch nogach: małe świńskie oczka, spłaszczony nos, rysy

pogrubione przez lata pijaństwa i chorób.

Mercier wzdrygnął się mimo woli po raz setny, a Jacaud wyszczerzył

zęby.

‐ Masz stracha, co, mały?

Marynarz nie odpowiedział. Jacaud złapał go za włosy i przyciągnął

bliżej, nie zdejmując drugiej ręki z koła sterowego. Mercier krzyknął z bólu, a

Jacaud znowu się roześmiał.

‐ To dobrze, że masz stracha. Teraz idź i przygotuj ponton. Wypchnął

go brutalnie przez otwarte drzwi. Mercier chwycił się relingu, żeby nie

wypaść za burtę. W oczach miał łzy gniewu i upokorzenia, kiedy wymacywał

sobie po ciemku drogę przez pokład. Ukląkł na jedno kolano obok gumowego

pontonu, wyjął z kieszeni sprężynowy nóż i po omacku znalazł linę mocującą

ponton do pokładu. Przepiłował linę, a potem dotknął kciukiem ostrego jak

brzytwa noża, myśląc o Jacaudzie. Wystarczyłoby jedno mocne pchnięcie, ale

na samą myśl o tym wnętrzności Merciera skurczyły się ze strachu.

Pospiesznie zamknął nóż, wstał i czekał przy relingu.

Łódź zanurzyła się w ciemność i światło błysnęło jeszcze raz. Kiedy

Jacaud zgasił silnik, łódź zwolniła i zaczęła dryfować bokiem w stronę plaży

odległej o sto jardów, obrysowanej fosforyzującym pasem przy bój u. Mercier

rzucił kotwicę, kiedy Jacaud podszedł do niego. Potężny mężczyzna sam

spuścił ponton na wodę i przyciągnął go linką.

Wyskakuj powiedział niecierpliwie. ‐ Nie chcę tu długo sterczeć.

Woda chlupotała na dnie pontonu, zimna i przejmująca dreszczem.

Mercier ujął dwa drewniane wiosła i odbił od burty łodzi. Znowu czuł strach,

jak zawsze, ponieważ plaża stanowiła nieznane terytorium, chociaż

odwiedzał ją wcześniej w identycznych okolicznościach przynajmniej pół

tuzina razy. Ale zawsze miał uczucie, że tym razem będzie inaczej ‐ że policja

już czeka. Że wsadzą go do więzienia na pięć lat.

Ponton nagle uniósł się na fali, balansował przez chwilę, po czym

przemknął przez spienioną linię przyboju i zatrzymał się na przybrzeżnych

kamieniach.

Mercier wciągnął wiosła, wyskoczył za burtę i obrócił ponton dziobem

w stronę morza. Kiedy się wyprostował, snop światła rozdarł ciemności,

oślepiając go na chwilę.

Podniósł rękę obronnym gestem. Światło zgasło i spokojny głos

powiedział po francusku:

‐ Spóźniłeś się. Ruszajmy.

To był znowu ten Anglik, Rossiter. Chociaż prawie bezbłędnie mówił

po francusku, Mercier rozpoznał go po akcencie. Jedyny znany mu człowiek,

przed którym Jacaud czuł respekt. W ciemności był zaledwie cieniem, tak jak

towarzyszący mu mężczyzna. Zamienili kilka słów po angielsku, w języku,

którego Mercier nie znał, potem drugi mężczyzna wskoczył do pontonu i

przysiadł na dziobie. Mercier również wsiadł, spuścił wiosła, a Rossiter

wypchnął ponton za pierwszą falę i wdrapał się po burcie do środka.

Kiedy dobili do łodzi, Jacaud czekał przy relingu na rufie. Jego cygaro

żarzyło się słabo w ciemnościach. Pasażer wsiadł pierwszy, a za nim ruszył

Rossiter z walizką. Zanim Mercier wszedł na pokład, Anglik i pasażer znikli

na dole. Jacaud pomógł marynarzowi wciągnąć ponton przez burtę, zostawił

go przywiązującego linki i wrócił do sterówki. W chwilę później silnik

zamruczał cicho i łódź wypłynęła na morze.

Mercier skończył przywiązywać ponton i przeszedł na dziób, żeby

sprawdzić, czy wszystko w porządku. Rossiter przyłączył się do Jacauda i

obaj stali za kołem sterowym. Chuda, delikatna twarz Anglika ostro

kontrastowała z paskudną gębą Jacauda dwie przeciwne strony medalu,

dżentelmen i zwierzę. A jednak wydawali się całkowicie ze sobą zgadzać,

czego Mercier nigdy nie mógł zrozumieć.

Kiedy przechodził obok sterówki, Jacaud powiedział coś zniżonym

głosem i obaj wybuchnęli śmiechem. Nawet w tym się różnili ‐ wesoły chichot

Rossitera dziwnie przeplatał się z gardłowym, grubym rechotaniem Jacauda ‐

a przecież jakoś do siebie pasowali.

Mercier zadrżał i zszedł pod pokład, do kambuza.

Przez większość drogi morze było zdumiewająco spokojne, chociaż

kanał La Manche ma fatalną opinię, ale przed świtem zaczai padać deszcz.

Kiedy zbliżali się do angielskiego brzegu, za sterem znów stał Mercier.

Powitała ich ściana skłębionej mgły. Mercier tupnął w pokład. Po chwili

pojawił się Jacaud. Wyglądał okropnie, oczy miał czerwone i zapuchnięte z

braku snu, twarz szarą i obwisłą.

‐ Co tam znowu? Marynarz pokazał mu mgłę.

‐ Nie wygląda za dobrze.

‐ Jak daleko jesteśmy?

‐ Sześć czy siedem mil.

Jacaud kiwnął głową i odepchnął go na bok.

‐ Okay, zostaw to mnie.

W drzwiach pojawił się Rossiter.

‐ Kłopoty?

Jacaud potrząsnął głową.

‐ Poradzę sobie.

Rossiter podszedł do relingu i stał tam z twarzą bez wyrazu, ale

nieznaczne drganie mięśnia w prawym policzku zdradzało narastające w nim

napięcie. Odwrócił się i potrącając Merciera zszedł pod pokład.

Mercier postawił kołnierz marynarskiej kurtki, wepchnął ręce w

kieszenie i stanął na dziobie. W szarym świetle wczesnego poranka łódź

wyglądała jeszcze gorzej niż zwykle, dokładnie tak, jak powinna ‐ zniszczona

rybacka łódź biedaka, z więcierzami na homary spiętrzonymi nieporządnie

na rufie obok gumowego pontonu, z sieciami rozwieszonymi na obudowie

silnika. Lekki deszczyk zraszał wszystko kroplami wilgoci. Potem pochłonęła

ich mgła, szare macki musnęły twarz Merciera, zimne i lepkie, nieczyste jak

dotyk trupa.

Strach powrócił, tak silny, że powodował drżenie nóg i bolesne skurcze

żołądka. Marynarz otarł usta wierzchem dłoni i zaczai skręcać papierosa,

usiłując powstrzymać drżenie palców.

Łódź prześliznęła się przez szarą kurtynę. Dalej powietrze było czyste.

Bibułka do papierosów sfrunęła na pokład. Mercier wychylił się do przodu i

uczepił relingu. Dwieście jardów dalej w zimnym świetle przesuwał się

smukły szary kształt, wyraźnie zamierzający przeciąć im drogę.

Jacaud zmniejszył już szybkość, kiedy Rossiter znów pojawił się na

pokładzie. Podbiegł do relingu i zatrzymał się, osłaniając ręką oczy przed

deszczem. W szarym brzasku rozbłysnął sygnał. Anglik odwrócił się z ponurą

twarzą.

‐ Sygnalizują, że chcą wejść na pokład. To ścigacz torpedowy

Królewskiej Marynarki. Wynosimy się stąd.

Mercier złapał go za rękaw i powiedział głosem zdławionym przez

narastającą panikę:

‐ Te ścigacze robią trzydzieści pięć węzłów, monsieur. Nie mamy

żadnych szans. Rossiter chwycił go za gardło.

‐ Siedem lat, tyle dostaniesz, jeśli złapią nas z nim na pokładzie. Teraz

zejdź mi z drogi.

Kiwnął głową Jacaudowi, przebiegł przez pokład i znikł na dole. Silnik

ryknął, kiedy Jacaud dał pełny gaz i jednocześnie zakręcił kołem sterowym.

Łódź przechyliła się na burtę, niemal stanęła w miejscu, po czym

zanurkowała we mgłę.

Szare ściany otoczyły ich i zasłoniły ze wszystkich stron. Drzwi

prowadzące pod pokład rozwarły się z trzaskiem. Pojawił się Rossiter w

towarzystwie pasażera. Był to Murzyn w średnim wieku, ubrany w ciężki

płaszcz z futrzanym kołnierzem. Rozejrzał się niepewnie. Rossiter przemówił

do niego po angielsku. Murzyn kiwnął głową i podszedł do relingu, a wtedy

Rossiter wyciągnął automat i zadał mu potężny cios w podstawę czaszki.

Murzyn zatoczył się i upadł nie wydając krzyku.

To, co stało się później, przypominało senny koszmar. Anglik działał

zdumiewająco szybko i energicznie. Chwycił ciężki łańcuch z pokładu

rufowego i owinął go kilkakrotnie wokół ciała pasażera. Resztką łańcucha

okręcił mu szyję i spiął oba końce kawałkiem drutu.

Odwrócił się i zawołał do Merciera, przekrzykując ryk silnika:

Okay, bierz go za nogi i do wody z nim.

Mercier stał nieruchomo, jak skamieniały. Rossiter przykląkł na jedno

kolano i podźwignął Murzyna do pozycji siedzącej. Mężczyzna z wysiłkiem

uniósł głowę, zatrzepotał powiekami i otworzył oczy. Wpił się wzrokiem w

Merciera ‐ nie błagalnie, ale z nienawiścią ‐ otworzył usta i krzyknął coś po

angielsku. Rossiter pochylił się i chwycił go pod pachy, po czym wyprostował

się, a ciało Murzyna wypadło przez reling głową do przodu i natychmiast

zniknęło w morzu.

Anglik odwrócił się i uderzył Merciera w twarz tak mocno, że ten

rozciągnął się na pokładzie.

‐ Teraz wstawaj i weź się do roboty przy sieciach, bo inaczej dołączysz

do niego.

Wszedł do sterówki. Marynarz leżał przez chwilę, potem podniósł się i

pokuśtykał na rufę. To nie mogło się zdarzyć. O Boże, przecież to nie mogło

się zdarzyć. Pokład przechylił się gwałtownie, kiedy Jacaud znowu zakręcił

Higgins Jack - Paul Chavasse 6.Czas umierania.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: