Hogan James P - Giganci T 1 - Gwiezdne dziedzictwo.pdf - Hogan James P - ssaaggaa

James P. Hogan

Gwiezdne dziedzictwo

Tom I Trylogii Gigantów

Przełożył J.W.-G

Wydanie oryginalne: 1977

Wydanie polskie: 1993

Prolog

Poczuł, że wraca mu świadomość.

Jego umysł instynktownie zaczął się przed tym bronić, łudząc się, że wysiłek woli

może powstrzymać nieubłagany upływ sekund, dzielących brak przytomności od jej

powrotu; jak gdyby wola była w stanie przywrócić mu wyjście poza czas, powrót do

strefy zapomnienia, w której męka ostatecznego wyczerpania była nieznana i

niepoznawalna.

Zamilkły uderzenia młota, grożącego jeszcze przed chwilą, że rozwali mu klatkę

piersiową. Strumyki potu, płynące ze wszystkich zagłębień ciała i unoszące z sobą

jego siły, teraz były zimne. Kończyny miał ołowiane. Płuca, gorączkowo chwytające

łyki powietrza, znowu pracowały powolnym, równym rytmem, głośno

rozbrzmiewającym w ciasnej przestrzeni hełmu.

Próbował sobie przypomnieć, ilu zginęło. Oni zostali już wyzwoleni; dla niego

wyzwolenia nie było. Jak długo jeszcze zdoła iść przed siebie? I po co? Czy w

Gordzie ktoś w ogóle pozostał jeszcze przy życiu?

Gorda...? Gorda...?

Umysł odmawiał mu dalszej obrony, nie potrafił już stwarzać zapory przed

rzeczywistością.

Muszę przedostać się do Gordy!

Otworzył oczy. Miliard nieruchomych gwiazd patrzył na niego obojętnie.

Spróbował się poruszyć, lecz jego ciało odmówiło wykonania rozkazu, próbując

przedłużyć do krańca możliwości ostatnie, bezcenne chwile odpoczynku. Zaczerpnął

głęboko powietrza. Ból szarpnął jego ciałem aż po najdrobniejsze włókienko.

Zacisnął zęby, zmusił się, by usiąść, by nie opierać się dłużej o skałę. Wstrząsnęły

nim nudności. Głowa opadła bezwładnie, a twarz uderzyła o wnętrze przezroczystej

osłony. Nudności minęły.

Jęknął głośno.

– Czujesz się już lepiej, żołnierzu? – popłynęły wyraźne słowa z głośnika

wewnątrz hełmu. – Słońce coraz niżej. Musimy ruszać w drogę.

Uniósł głowę i powoli rozejrzał się po koszmarnym krajobrazie. Przed nim

roztaczała się pustynia osmalonych skał i szarego jak popiół pyłu.

– Gdzie... – Głos uwiązł mu w gardle. Przełknął ślinę, oblizał wargi i znów

spróbował się odezwać: – Gdzie jesteś?

– Na prawo od ciebie, na wzniesieniu, tuż za tym małym, stromym urwiskiem;

tym z wielkimi głazami u podnóża.

Zwrócił głowę w tamtą stronę i po paru sekundach dostrzegł plamę jaskrawego

błękitu na tle atramentowoczarnego nieba. Wydawała się daleka i zamazana.

Zamrugał i wysilił wzrok, zmuszając mózg do rozpoznania tego, co widzą oczy.

Niebieska plama wyostrzyła się i zmieniła w sylwetkę niezmordowanego Koriela w

ciężkim skafandrze bojowym.

– Widzę cię. – A po chwili: – I co?

– Po drugiej stronie wzniesienia jest dość równo, przez jakiś czas łatwiej będzie

iść. Dalej już bardziej kamieniste. Chodź, rozejrzyj się.

Podnosząc cal po calu ręce, aby znaleźć oparcie na skale za sobą, w końcu

odepchnął się, by przenieść ciężar ciała na nogi. Zadrżały mu kolana. Krzywiąc twarz

w grymasie, z wysiłkiem próbował skupić resztkę sił w opornych udach. I znów

waliło mu serce, ciężko pracowały płuca. Trud poszedł na marne; opadł z powrotem

na skałę. Jego wysilony oddech zachrypiał w radiu Koriela.

– Koniec... Nie dam rady się ruszyć...

Błękitna sylwetka na horyzoncie odwróciła się.

– Ej, a cóż to znów za gadanie? To już ostatni odcinek. Jesteśmy na miejscu,

chłopie, jesteśmy na miejscu.

– Nic... nic z tego... Mam dość...

Koriel odczekał kilka chwil.

– Schodzę do ciebie.

– Nie... idź naprzód. Ktoś to musi zrobić.

Odpowiedzi nie było.

– Koriel...?

Popatrzył tam, gdzie przedtem znajdowała się błękitna postać, ale teraz znikła za

zasłaniającymi ją głazami, była poza zasięgiem radia. W minutę, najwyżej dwie

minuty później wynurzyła się zza pobliskich skał, posuwając się wielkimi,

swobodnymi skokami. Gdy Koriel zbliżył się do skurczonej postaci, skoki zmieniły

się w kroki.

– No, żołnierzu, powstań. Za nami zostali ludzie, którzy na nas liczą.

Poczuł na przedramieniu chwyt, a potem uniosło go do góry, jak gdyby przelało

się w niego coś z bezgranicznych zasobów siły Koriela. Zakręciło mu się w głowie.

Oparł się ciężko na ciele olbrzyma, dotykając przyłbicą odznaki na jego ramieniu.

– Okay – wykrztusił wreszcie. – Chodźmy.

Godzina po godzinie cienki łańcuszek śladów, z dwiema plamkami koloru, które

je zostawiały, wił się przez pustkowie ku zachodowi, wśród nieustannie

wydłużających się cieni. Maszerował jak w transie, niezdolny do odczuwania bólu,

niezdolny do odczuwania wyczerpania, niezdolny do czucia czegokolwiek.

Wydawało mu się, że horyzont zupełnie się nie zmienia; po chwili nie mógł nawet na

niego patrzeć. Kierował wzrok na najbliższy wielki głaz lub na skałę i liczył kroki,

póki do nich nie dotarli. – O dwieście trzynaście mniej do przejścia. – A potem

zaczynał wszystko na nowo... i na nowo... i na nowo. Skały maszerowały obok w

powolnej, nie kończącej się, obojętnej procesji. Każdy kolejny krok stawał się

kolejnym triumfem woli; przemyślanym, świadomym wysiłkiem, aby zrobić o jeden

więcej niż poprzednio. Gdy się chwiał, Koriel był przy nim i chwytał go za ramię;

gdy padał, Koriel był zawsze przy nim i podnosił go na nogi. Koriel nie męczył się

nigdy.

Wreszcie zatrzymali się. Stali w wąwozie szerokim na jakieś ćwierć mili, u stóp

jednego z niskich, potrzaskanych urwisk, tworzących zagłębienie. Padł na najbliższy

głaz. Koriel stał o parę kroków przed nim, rozglądając się wokoło. Łańcuch skał tuż

nad nimi przerywała w jednym miejscu szczerba, wyznaczając miejsce, gdzie stroma i

wąska rozpadlina prowadziła w dół, prosto ku ścianie większego wąwozu. Na dnie

rozpadliny pagórek rumoszu i szczątków skalnych wysoki na jakieś pięćdziesiąt stóp,

sięgał aż po dno wąwozu, niedaleko od nich. Koriel wyciągnął rękę, wskazując punkt

gdzieś za rozpadliną.

– Gorda będzie mniej więcej w tej stronie – powiedział, nie odwracając się. –

Najlepsza droga dla nas to do góry, na to urwisko. Jeśli pozostaniemy na płaskim dnie

wąwozu, oddalimy się od właściwego kierunku, a droga będzie zbyt długa. Co ty na

to?

Jego towarzysz stał nieruchomo, pogrążony w rozpaczliwym milczeniu.

Kamienne osuwisko, prowadzące ku wyjściu z rozpadliny, wydawało mu się wysokie

jak góra. Za nim wznosiło się urwisko; potrzaskane, rozpalone do białości w świetle

słońca. Nieosiągalne.

Koriel nie pozostawił mu czasu na poddanie się zwątpieniu. Jakimś sposobem,

ślizgając się, zsuwając, potykając i padając, osiągnęli wylot rozpadliny. Za nim

ściany zwężały się i odchylały w lewo, zasłaniając widok wąwozu, z którego się

wydobyli. Wspięli się jeszcze wyżej. Wokół nich płaszczyzny ostrego, odbitego

światła słonecznego i bezdenne studnie cieni, odgraniczone od siebie ostro, jak

cięciami noża, kładły się na skałach potrzaskanych w tysiące szaleńczo pochylonych

płaszczyzn. Jego mózg nie był już w stanie odnaleźć jakiegokolwiek porządku

Hogan James P - Giganci T 1 - Gwiezdne dziedzictwo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: