Jackson Lisa - Intymność.pdf - Lisa Jackson - Arekszefunio

Lisa Jackson

INTYMNOŚĆ

Wstęp

K łamie. I nieźle jej to wychodzi. Naprawdę nieźle, pomyślał T. John Wilson. Był zastępcą

szeryfa od tylu lat, że od razu wyczuwał kłamstwo. Miał do czynienia z największymi

przestępcami w okręgu: naciągaczami, złodziejami i mordercami. Wiedział, kiedy próbują

wywieść go w pole.

Jest piękna. Piękna i bogata. I coś ukrywa. Coś ważnego. Te urocze koralowe usta kłamią.

W pokoju przesłuchań czuć było stęchliznę. Bladozielone ściany przybrały odcień brudnej

szarości; ostatnie malowanie miało miejsce przed cięciami budżetowymi. Ale T. John czuł się

tutaj jak w domu. Było mu dobrze na wysłużonym krześle. Sięgnął do wewnętrznej kieszeni

marynarki po paczkę papierosów, ale przypomniał sobie, że przed dwoma miesiącami rzucił

palenie. Niechętnie wyciągnął gumę do żucia, leniwie odwinął ją z papierka i włożył do ust. Nie

mogła konkurować z camelem, ale musiała mu wystarczyć. Na razie. Dopóki nie porzuci walki

z nałogiem i znowu nie zacznie palić.

- Przyjrzyjmy się temu jeszcze raz. - Oparł się na krześle i założył nogę na nogę. Jego

pomocnik, Steve Gonzales, wsparty ramieniem o framugę drzwi, uważnie przyglądał się

ciemnymi oczami kobiecie, która na pewno wiedziała niejedno o morderstwie i podpaleniu. T.

John niedbale wertował plik dokumentów. Znalazł zeznania, które przed kilkoma godzinami

złożyła bez adwokata.

- Nazywa się pani...?

Jej bursztynowe oczy błysnęły z wściekłości, ale Wilson nie czuł się winny, że każe jej

znowu przechodzić przez to samo. Gdyby sytuacja była odwrotna, ona by mu nie popuściła -

zatopiłaby w nim zęby i pożarła żywcem. Dziennikarze nigdy się nie poddają. Zwłaszcza jeżeli

rzecz dotyczy prawa czy prokuratora okręgowego. Miło jest móc się odegrać.

- Nazywam się Cassidy McKenzie. Dobrze pan wie, kim jestem.

- Cassidy Buchanan McKenzie.

Nie odpowiedziała. T. John potrząsnął głową, odłożył dokumenty i westchnął. Ściskając

czubki palców wpatrywał się w dźwiękoszczelne kasetony na suficie, jakby marzył o tym, żeby

spomiędzy belek wyjrzał sam Pan Bóg i zainterweniował.

- Wie pani, miałem nadzieję, że będzie pani wobec mnie szczera.

- Jestem! Nic się nie zmieni przez to, że jeszcze raz to wszystko przerobimy. Wie pan, co się

stało...

- Nie mam pojęcia, więc proszę nie wstawiać mi kitu! - Tupnął nogą. - Niech pani posłucha.

Nie wiem, za kogo mnie pani ma, ale widziałem już lepszych kłamców niż pani i wsadziłem ich

za kratki, o tak. - Pstryknął palcami tak głośno, że dźwięk odbił się rykoszetem po żelbetowych

ścianach. - Nie wiem, czy pani zdaje sobie z tego sprawę, ale ma pani poważny kłopot.

Poważniejszy, niż pani przypuszcza. Więc zacznijmy od nowa. Bez zalewania. Nienawidzę

zalewania. A ty, Gonzales?

- Ja też nienawidzę - stwierdził Gonzales, ledwie poruszając wargami.

Wilson znów wziął teczkę do ręki. Czuł, że traci grunt pod nogami. Nie lubił, kiedy sytuacja

wymykała mu się spod kontroli. Zwłaszcza taka, od której zależała jego kariera. Jeżeli rozwiąże

tę sprawę, będzie mógł kandydować na stanowisko szeryfa i wygryzie Floyda Doddsa, który i

tak powinien iść na emeryturę. Floyd robił się coraz bardziej upierdliwy. Ale jeśli T. John nie

znajdzie winnych... do cholery, nie ma nawet takiej możliwości. Wierzył w pozytywne

myślenie. I wierzył w siebie.

Spojrzał na wiszący nad drzwiami zegar, który odliczał sekundy. Przez brudne okno do

pokoju wpadały ostatnie promienie słońca, które sprawiały, że po ścianach pełzały cienie,

chociaż jarzeniówki na suficie dawały ostre światło. Siedzieli nad tym od trzech godzin i byli

zmęczeni. Zwłaszcza Cassidy Buchanan. Zbladła. Skóra na policzkach i wokół złotych oczu była

napięta. Miała ognistokasztanowe włosy, przewiązane rzemykiem. Miała na sobie dżinsową

kurtkę. Makijaż dawno zblakł. Maleńkie zmarszczki naznaczyły kąciki jej pełnych, zmysłowych

ust.

T. John spróbował raz jeszcze.

- Nazywa się pani Cassidy Buchanan McKenzie, jest pani reporterką „Timesa” i wie pani o

pożarze w tartaku tatusia o wiele więcej, niż mi pani mówi.

Otworzyła usta, ale zaraz je zamknęła. Siedziała sztywno.

- Skoro to już sobie wyjaśniliśmy, może zechce mi pani powiedzieć, co pani na to: jeden

człowiek umiera na oddziale intensywnej terapii w klinice Northwest, a drugi nie jest w stanie

mówić. Lekarze twierdzą, że ten z intensywnej z tego nie wyjdzie.

Usta kobiety na sekundę wykrzywił grymas.

- Słyszałam - szepnęła. Zamrugała, ale nie rozpłakała się. T. John spodziewał się tego. Jest

przecież z Buchananów. A oni są podobno twardzi jak skała.

- To nie pierwszy pożar, jaki zdarzył się w posiadłości pani ojca, prawda? - T. John wstał i

zaczął przechadzać się po pokoju. Żuł gumę w rytm swoich kroków po żółtym linoleum. - I jeśli

dobrze pamiętam, po ostatnim wyjechała pani z miasta. Twierdząc, że nigdy pani nie wróci.

Ciekawe, czemu zmieniła pani zdanie. Jasne, każdy ma do tego prawo. - Posiał jej uśmiech

grzecznego dużego chłopca. Najładniejszy, jaki mógł. Nawet nie drgnęła. - Wie pani, co mnie

zastanawia? Rzuciła pani pracę, za którą wielu dałoby się zabić, wróciła do domu jako żona

jednego z McKenziech, i co? Niespodzianka - mamy nowy cholerny pożar, jakiego nie widziano

tu od prawie siedemnastu lat! Jeden facet mało nie zginął od wybuchu, życie innego wisi na

włosku. - T. John uniósł ręce. - I co pani na to?

Gonzales odsunął się od drzwi, wziął z kartonu stojącego na stole styropianowy kubek i

nalał sobie cienką strużką kawy ze szklanego czajnika, który stał na podgrzewaczu. Podniósł

dzbanek i bez pytania dolał kawy kobiecie.

Wilson odwrócił krzesło oparciem do przodu i usiadł na nim okrakiem. Pochylił się i

groźnie patrzył na Cassidy Buchanan. Nie odwróciła wzroku.

- Usiłujemy dociec, co się wydarzyło i kto przy tym był. Na szczęście pani mąż miał przy

sobie portfel, bo inaczej byśmy go nie rozpoznali. Jest cały pokiereszowany. Ma spuchniętą i

pokaleczoną twarz, spalone włosy, złamaną szczękę i zmiażdżoną nogę. Udało się uratować

uszkodzone oko. Jeżeli trochę poćwiczy, może znowu będzie chodził. - Kobietą wstrząsnął

dreszcz. A więc jednak mąż ją obchodzi... Przynajmniej trochę. - O drugim facecie nie wiemy

nic. Nie miał dokumentów. Też ma nieźle poharataną twarz. Spuchniętą i sinoczarną. Stracił

kilka zębów i ma spalone ręce. Prawie zupełnie spaliły mu się włosy. Mamy twardy orzech do

zgryzienia. Chcemy się dowiedzieć, kto to jest, i myśleliśmy, że pani nam w tym pomoże. -

Odchylił się na krześle i wziął do ręki kubek z zimną już kawą.

- A... a co z odciskami palców?

- Facet ma spalone dłonie. Nie będzie odcisków. Przynajmniej na razie. Ma też powybijane

zęby i uszkodzoną szczękę, więc trochę potrwa, zanim dostaniemy odlewy zgryzu... - Wilson

wbił wzrok w kobietę i podrapał się w dwudniowy zarost. - Gdybym był niespełna rozumu

pomyślałbym, że ten bydlak celowo spalił sobie ręce, żeby wyprowadzić nas w pole.

Kobieta skrzywiła się.

- Myśli pan, że to on podłożył ogień?

- Całkiem możliwe. - Wilson wziął do ręki wyszczerbiony kubek, wypił duży łyk, spojrzał na

Gonzalesa i gestem poprosił, żeby dolał mu kawy.

- Mówiłam panu, że nie wiem, kto to jest.

- Spotkał się w tartaku z pani mężem.

Zastanowiła się.

- Skoro pan tak twierdzi... Nie mam nic wspólnego z interesami męża. Nie wiem, z kim się

spotykał, ani po co.

T. John zmarszczył brwi.

- Jesteście nowoczesnym małżeństwem. On ma swoje sprawy, a pani swoje?

Gonzales krzątał się przy podgrzewaczu. Otworzył śmietankę w proszku - wstrętny biały

puder, który nie ma nic wspólnego z krową.

- Myślimy o separacji - wyjaśniła kobieta niechętnie.

- Ach tak? - Wilson ukrył uśmiech. W końcu stanął na pewnym gruncie. Jest motyw albo

przynajmniej trop. Tego właśnie potrzebował. - Dowódca straży pożarnej uważa, że przyczyną

pożaru było podpalenie.

- Wiem.

- Tartak podpalono w identyczny sposób, co stary młyn siedemnaście lat temu. Pewnie to

pani pamięta? - Twarz kobiety nieznacznie się wykrzywiła. - Tak, przypuszczam, że nie

zapomniała pani o tym.

Odwróciła wzrok. W drżących rękach trzymała plastykowy kubek. Oczywiście, że pamiętała

tamten pożar. Każdy w Prosperity pamiętał. Dla całej rodziny Buchananów była to straszliwa,

bolesna strata, po której nie mogli się pozbierać. Stary Buchanan, ojciec Cassidy, zmienił się

nie do poznania. Stracił kontrolę nad swoim życiem, firmą i upartą córką.

- Może pojechałaby pani do szpitala, żeby na własne oczy zobaczyć poszkodowanych? Ale

ostrzegam, że widok nie należy do przyjemnych.

Spojrzała na niego oczami koloru mocnej whisky. Wilson przypomniał sobie, że Cassidy

Buchanan jest przecież dziennikarką.

- Chciałam zobaczyć męża od razu po wypadku. Lekarze powiedzieli mi jednak, że nie

mogę się z nim widzieć, dopóki szeryf nie wyrazi na to zgody, bo podobno jest podejrzany.

- Dobra, jedźmy, do cholery! - T. John wstał z krzesła, ale po chwili zmienił zdanie. -

Najpierw jednak wyjaśnijmy jeszcze kilka szczegółów.

Kobieta zesztywniała. Usiadła z powrotem na zdezelowanym plastykowym krześle. Wilson

musiał przyznać, że jest całkiem niezła. Co nie zmienia faktu, że kłamie. Że coś ukrywa.

Gonzales napełniał stary kubek Wilsona, a T. John sięgnął do kieszeni i wyjął plastykowy

worek. W przezroczystą folię zawinięty był zwęglony łańcuszek ze spalonym medalikiem

świętego Krzysztofa. Prawie nie można było rozpoznać postaci. Medalik był powyginany i

poczerniały od płomieni.

Cassidy otworzyła usta, ale nie westchnęła. Wpatrywała się w folię, którą Gonzales położył

na odrapanym starym stole, przy którym siedziała. Ścisnęła mocniej kubek i wzięła krótki,

płytki oddech.

- Skąd panowie to mają?

- Śmieszna sprawa. Ściskał go w garści tamten facet i nie chciał wypuścić, chociaż

potwornie cierpiał. Musieliśmy wyrwać mu go z ręki. Niech pani zgadnie, co wtedy powiedział?

- spytał Wilson.

Kobieta spojrzała najpierw na jednego, potem na drugiego mężczyznę.

- Co?

- Chyba wyjęczał pani imię, ale to tylko domysły, bo stracił głos. Omal nie wypluł sobie

płuc, ale i tak nie wydał dźwięku.

Cassidy przełknęła ślinę. Jej oczy zaszły mgłą. Wilson się nie poddawał. Może Cassidy

Buchanan przyparta do muru, w końcu się ugnie.

- Pewnie chce panią zobaczyć... A może widział panią w tartaku tamtej nocy?

Gonzales wbił w nią ciemne oczy.

Oblizała nerwowo usta i odwróciła wzrok.

- Już panom mówiłam, że mnie tam nie było.

- Racja. Była pani sama w domu. Nie ma pani alibi. - Wilson odwrócił się do kolegi i wziął

do ręki plastykową torbę. - Zdjęliście z tego odciski?

Gonzales lekko skinął głową.

- Zabawne. - Wilson, nie spuszczając wzroku z kobiety, wyciągnął poczerniały srebrny

łańcuszek. - Wie pani, bardzo mnie ciekawi, dlaczego prawie spalonemu mężczyźnie tak

zależało na tej tandecie.

Cassidy nie odpowiedziała. Wilson rzucił worek na stół i zadyndał jej przed nosem

medalikiem ze świętym Krzysztofem, jak hipnotyzer wahadełkiem.

- Zastanawiam się, o co tu chodzi. - Dostrzegł złość w jej wielkich oczach, ale nie odezwała

się. Położył sczerniały łańcuszek na stole.

Cassidy Buchanan przez chwilę wpatrywała się w zwęglony metal. Zmarszczyła czoło i z

trudem przełknęła ślinę.

- To wszystko? Mogę już iść?

Wilson nie chciał dać za wygraną. Wiedział, że ona coś ukrywa, a przecież chodziło o

największą sprawę morderstwa i podpalenia, jaka trafiła im się od dziewięciu lat i była jego

przepustką do tego, żeby wygryźć Floyda Doddsa.

- Nie zmieni pani zdania?

- Nie.

- Chociaż nie ma pani alibi?

- Byłam w domu.

- Sama?

- Tak.

- Pakowała się pani? Miała pani zamiar odejść od męża.

- Pracowałam na komputerze. Godzina wejścia do komputera jest zarejestrowana, może

pan sprawdzić...

- Że ktoś na nim pracował albo, że skończył kursy komputerowe i potrafi się dostać do

bebechów maszyny, do jej pamięci i zmienić godzinę wejścia. Niech pani zrozumie, że igra

pani z ogniem. - Chwycił łańcuszek i wrzucił go do plastykowej torebki. - Ale wie pani, że

niezależnie od tego, co pani zrobiła, lepiej będzie się przyznać. A jeżeli pani kogoś kryje...

Cholera, nie ma pani najmniejszego powodu, żeby dać się ukarać za coś, czego pani nie zrobiła.

Kobieta odwróciła wzrok.

- Pani nie... nie chroni swojego męża, prawda? Nie, to idiotyczne. Przecież mieliście się

rozstać.

- Czy jestem oskarżona? - Na jej policzkach zakwitły rumieńce. W luźnej kurtce dżinsowej

wyglądała tak, jakby w ciągu doby, która minęła od pożaru, schudła dwa kilogramy.

- Jeszcze nie, ale to dopiero początek.

Nie uśmiechnęła się.

- Wspomniałam, że chciałabym zobaczyć męża.

Wilson posłał spojrzenie Gonzalesowi.

- Pani McKenzie... Mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciwko temu, żebym zwracał się do

pani w ten sposób, bo wobec prawa nadal są państwo małżeństwem. Myślę, że to świetny

pomysł. Powinna pani zobaczyć też tego drugiego faceta. Może powie mi pani, kto to jest, cho-

ciaż w tym stanie chyba nie rozpoznałaby go jego własna matka.

Gonzales oparł się o drzwi.

- Doddsowi się nie spodoba, że pojedziecie bez niego.

- Zostaw to mnie.

- Kopiesz sobie grób, chłopie.

- Zadzwonię do starego Floyda. Kupisz mi ładny wieniec? - Wilson przeciągnął się na

krześle. - Dodds i tak zawsze jest ze mnie niezadowolony.

Gonzales próbował powstrzymać T. Johna.

- Lekarze kategorycznie zabronili przeszkadzać pacjentom.

- Wiem, do cholery! - Wilson wziął kapelusz. - Ale im i tak nic nie przeszkodzi! Jeden facet

jest nieprzytomny, a drugi... pewnie nie za długo zabawi na tym świecie. Przecież pani

Buchanan jest żoną jednego z nich i chce się zobaczyć z mężem. W dodatku może nam pomóc.

Pani pozwoli, pani McKenzie, idziemy.

Cassidy próbowała zapanować nad emocjami. W jej umyśle mnożyły się tysiące pytań. Nie

spała prawie dwie doby, a kiedy udało jej się zdrzemnąć, dopadł ją przerażający koszmar o

pożarze w tartaku. Zlał się z innym potwornym ogniem, gorącym piekłem, które siedemnaście

lat temu zniszczyło jej życie i życie jej rodziny. Ciałem Cassidy wstrząsnął dreszcz i ugięły się

pod nią kolana... O Boże, to straszne wspomnienie... Czarne niebo, czerwone płomienie, białe

rozżarzone iskry, które wzbijały się w niebo, jakby wypluwał je sam szatan, drwiąc z Boga.

Zniszczenie i śmierć... Proszę, pomóż mi.

Zorientowała się, że zastępca szeryfa patrzy na nią i czeka. Przypomniała sobie, że chyba

mówił coś o pójściu do szpitala.

- Możemy już iść? - Wybrnęła z sytuacji. O, Boże, proszę Cię, nie pozwól mu umrzeć! Łzy

napłynęły jej do oczu i zawisły na rzęsach niczym krople rosy. Nie chciała jednak dać T.

Johnowi Wilsonowi satysfakcji i pokazać, że jest załamana.

Powinna poprosić, żeby sprowadzono adwokata, ale to było niemożliwe. Jej adwokatem był

mąż, który walczył o życie. Nie pozwolono jej się z nim zobaczyć, ale lekarze poinformowali ją,

jakie odniósł obrażenia. Złamana szczęka i żebra, przebite płuco, zmiażdżona kość udowa,

spalona rogówka prawego oka. Ma szczęście, że żyje. Szczęście!

Rzuciła ostatnie spojrzenie na zwęglony srebrny łańcuszek w plastykowym worku. Był

Jackson Lisa - Intymność.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: