Paweł „DarkAraghel” Rejdak

♦

Oko Węża

Opowieści z Borgaanu tom I

♦

Słowo  Honoru

Nad  doliną Andanu królował amarantowy zmierzch. Słoneczny żar powoli dogasał, rozlewając na zachodzie kałuże purpury i granatu. Jeszcze nim zapadły ciemności, nad Borgaanem zapłonęły rozsypane gwiazdy, a srebrzysty księżycowy sierp zalśnił wysoko pośród nich.

Wieczorny wiatr omiatał ciepłem urodziwą twarz, rozdmuchując jasne włosy. Nivia, okuta w pancerz smoczego rycerza, spoglądała na artyzm matki natury z nieskrywanym zachwytem. Jako Smoczy Lansjer z bractwa Czarnej Orchidei przybyła tutaj, na południowy archipelag, by chronić morskie terytoria Imperium przed zakusami Sułtanatu i barbarzyńskimi najazdami piratów. Jednak dziś wieczór wbijała w niebiosa swe daktylowe oczy i pełna podziwu chłonęła teatr, jakim było nadejście zmierzchu i nastanie nocy. Zawsze była wrażliwa, a teraz, kiedy jej serce płonęło z miłości, emocje wprost targały całym jej jestestwem. Spokój i piękno natury roztaczały aurę wzniosłego majestatu.

Choć dowodziła chorągwią blisko stu kamiennych smoków i mogła wymazać z annałów niejedną piracką legendę, to tak naprawdę nie rwała się do tego, by walczyć. Po części dlatego, że nie było z kim. Od kilku lat na Diabelskim Jęzorze – jak nazywano ten archipelag wysp – było bardzo spokojnie....