Dean R. Koontz - falszywa pamiec.pdf - Koontz Dean - ssaaggaa

DEAN KOONTZ - FAŁSZYWA PAMIĘĆ.

DEAN KOONTZ.

Dotychczas ukazały się następujące książki Deana Koontza: Zabójca

strachu.

Odwieczny wróg.

Mroczne ścieżki serca.

Drzwi do grudnia.

Korzystaj z nocy.

Nocne dreszcze.

Złe miejsce.

Kątem oka.

Maska.

Zimny ogień.

Ostatnie drzwi przed niebem.

DEAN KOONTZ - FAŁSZYWA PAMIĘĆ.

Przełożył Maciej Antosiewicz.

Skanował, opracował i błędy poprawił Roman Walisiak.

Tytuł oryginału FALSE MEMORY.

Ilustracja na okładce Jacek Kopalski.

Redakcja Jan Koźbiel.

Redakcja techniczna Małgorzata Kozub.

Korekta Jadwiga Przeczek i Grażyna Nawrocka.

Łamanie Monika Lefler.

ISBN 83-7337-329-2.

Warszawa 2003.

Wydawca Prószyński i S-ka SA 02-651 Warszawa, ul.Garażowa 7.

Druk i oprawa Drukarnia Naukowo-Techniczna Spółka Akcyjna 03-828

Warszawa, ul.Mińska 65.

Książkę tę poświęcam Timowi Hely'emu Hutchinsonowi.

Wiele lat temu twoja wiara w moją pracę dodała mi odwagi, kiedy

najbardziej tego potrzebowałem.

A także Jane Morpeth.

Z żadnym wydawcą nie współpracowałem tak długo, co jest świadectwem

twojej wyjątkowej cierpliwości, uprzejmości i tolerancji dla głupców!

AUTOFOBIA jest zaburzeniem osobowości.

Terminu używa się na określenie trzech różnych schorzeń: 1) strachu

przed samotnością; 2) strachu przed egotyzmem; 3) strachu przed samym

sobą.

Trzecie schorzenie jest najrzadsze.

Złudzenie opadających płatków niknie w księżycu i kwiatach...

OKYO.

Wąsy kota, płetwiaste palce płynącego psa: Bóg jest w szczegółach.

KSIĘGA POLICZONYCH SMUTKÓW.

W prawdziwym świecie, tak jak i we śnie, nic nie jest tym, czym się

wydaje.

KSIĘGA POLICZONYCH SMUTKÓW.

Życie jest bezlitosną komedią.

I na tym właśnie polega jego tragedia.

MARTIN STILLWATER.

Rozdział 1.

Tego styczniowego wtorku, kiedy jej życie odmieniło się na zawsze,

Martine Rhodes obudziła się z bólem głowy, nabawiła się

niestrawności, popijając dwie aspiryny sokiem grapefruitowym, na cały

dzień zrujnowała sobie fryzurę, biorąc przez pomyłkę szampon Dustina

zamiast własnego, złamała paznokieć, przypaliła grzankę, odkryła

mrówki rojące się w szafce pod zlewem kuchennym, wytępiła je,

posługując się pojemnikiem ze środkiem owadobójczym w aerozolu z taką

samą zaciętością, z jaką Sigourney Weaver użyła miotacza płomieni w

jednym z tych filmów o pozaziemskich pasożytach, wytarła skutki rzezi

papierowym ręcznikiem, zanuciła motyw z "Muzyki żałobnej" Bacha, gdy

uroczyście składała maleńkie ciałka do kosza na śmieci, i odebrała

telefon matki, Sabriny, która nadal modliła się o rozpad małżeństwa

córki, choć od ślubu minęły już trzy lata.

Przez cały ten czas myślała o czekającym ją dniu z pogodą - a nawet

z entuzjazmem - ponieważ po zmarłym ojcu, Robercie Uśmiechniętym

Bobie Woodhousie, odziedziczyła nie tylko błękitne oczy,

atramentowoczarne włosy i brzydkie palce u nóg, lecz także

optymistyczną naturę, niezwykłą umiejętność stawiania czoła

przeciwnościom i głęboką radość życia.

Dzięki, tato.

Kiedy Martie przekonała zawsze pełną nadziei matkę, że małżeństwo

państwa Rhodes układa się szczęśliwie, włożyła skórzaną kurtkę i

zabrała Lokaja, psa rasy golden retriever, na poranny spacer.

Ból głowy stopniowo minął.

Na osełce czystego wschodniego nieba słońce ostrzyło skalpele

światła.

Od zachodu jednak chłodna bryza popychała złowieszcze masy ciemnych

chmur.

Lokaj z niepokojem popatrzył na niebo, czujnie pociągnął nosem i

nastawił zwisające uszy, wsłuchując się w klekoczący szelest liści

palmowych poruszanych przez wiatr.

Najwyraźniej czuł, że nadciąga burza.

Był miłym, skorym do zabawy psem.

Bał się jednak głośnych dźwięków, jakby w poprzednim życiu był

żołnierzem i nawiedzały go wspomnienia pól bitewnych wypełnionych

hukiem dział.

Na jego szczęście złej pogodzie w południowej Kalifornii rzadko

towarzyszyły gromy.

Zazwyczaj deszcz spadał niespodzianie, szemrząc na ulicach i

poszeptując cicho w listowiu, a takie dźwięki nawet na Lokaja

działały uspokajająco.

W większość poranków Martie spacerowała z psem przez godzinę,

chodząc po wąskich, wysadzanych drzewami uliczkach Corona Del Mar,

ale w każdy wtorek i czwartek czekały ją specjalne obowiązki, które

ograniczały ich przechadzki w te dni do piętnastu minut.

Lokaj zdawał się mieć w kudłatej głowie kalendarz, ponieważ we

wtorki i czwartki nigdy się nie ociągał, załatwiając swoje potrzeby w

najbliższym sąsiedztwie.

Tego ranka, zaledwie jedną przecznicę od ich domu, na trawniku

oddzielającym chodnik od krawężnika, pies rozejrzał się wstydliwie,

podniósł dyskretnie prawą nogę i wysikał się, jakby trochę

zakłopotany brakiem prywatności.

Niecałą przecznicę dalej, gdy zamierzał przystąpić do drugiej części

porannej toalety, przejeżdżająca śmieciarka strzeliła gaźnikiem,

płosząc go.

Przycupnął za palmą i wyjrzał ostrożnie zza pnia, najpierw z jednej

strony, a potem z drugiej, zdjęty lękiem, czy przerażający pojazd nie

pojawi się znowu.

- Już po strachu - zapewniła go Martie.

- Wielka paskudna śmieciarka odjechała.

Nie ma się czego bać.

Możesz spokojnie robić swoje.

Lokaj nie wydawał się przekonany.

Zachował czujność.

Martie odziedziczyła po Uśmiechniętym Bobie także cierpliwość,

zwłaszcza w postępowaniu z Lokajem, którego kochała prawie tak, jak

mogłaby kochać dziecko, gdyby je miała.

Był łagodny i piękny: jasnozłoty, z białozłotymi kudłami na nogach,

śnieżnobiałymi strzałkami na zadzie i grubym ogonem.

Oczywiście, kiedy pies siedział przykucnięty i załatwiał się, tak

jak teraz, Martie nigdy na niego nie patrzyła, ponieważ był

skrępowany niczym zakonnica w barze topless.

Czekając, aż skończy, zaśpiewała cicho "Czas w butelce" Jima

Croce'a, co zawsze go uspokajało.

Ledwie zaczęła drugą zwrotkę, nagły chłód przeszedł jej po krzyżu i

sprawił, że zamilkła.

Nie była osobą ulegającą podszeptom intuicji, ale gdy lodowaty

dreszcz dotarł do jej karku, ogarnęło ją poczucie zbliżającego się

niebezpieczeństwa.

Odwróciła się, na wpół oczekując, że ujrzy nadchodzącego napastnika

lub rozpędzony samochód.

Była jednak sama na cichej willowej ulicy.

Nic nie pędziło w jej kierunku z morderczymi zamiarami.

Poruszały się tylko przedmioty dotykane wiatrem.

Drzewa i krzewy drżały.

Kilka brązowych liści sunęło po chodniku.

Pod okapem pobliskiego domu szeleściły i grzechotały girlandy

świecidełek i świątecznych lampek, wiszące tam od Bożego Narodzenia.

Martie, wciąż czując się niepewnie, ale także i głupio, wypuściła

oddech, który wstrzymywała.

Kiedy powietrze zagwizdało jej w zębach, uświadomiła sobie, że

zaciska szczęki.

Prawdopodobnie nie uwolniła się jeszcze od snu, który obudził ją nad

ranem i śnił się jej przez kilka poprzednich nocy.

Człowiek z martwych, gnijących liści.

Koszmarna postać, wirująca, postrzępiona.

Spuściła wzrok i zobaczyła swój wydłużony cień, który ciągnął się

przez krótko przystrzyżony trawnik, padał na krawężnik i załamywał

się na popękanym betonowym chodniku.

Z niewiadomego powodu jej niepewność przerodziła się w strach.

Postąpiła krok do tyłu, potem drugi, a jej cień oczywiście poruszył

się wraz z nią.

Dopiero gdy zrobiła trzeci krok, zdała sobie sprawę, że właśnie tej

sylwetki się boi.

Śmieszne.

Bardziej absurdalne niż jej sen.

A jednak z jej cieniem było coś nie tak: wyglądał dziwacznie,

groźnie.

Serce zabiło jej tak mocno, jakby ktoś uderzył pięścią w drzwi.

W padających pod ostrym kątem promieniach porannego słońca domy i

drzewa też rzucały zniekształcone cienie, ale w ich rozciągniętych,

wykoślawionych kształtach nie dostrzegała nic niepokojącego - tylko

we własnym.

Zdała sobie sprawę z niedorzeczności swego lęku, lecz ta świadomość

nie umniejszyła jej zdenerwowania.

Ogarnęła ją trwoga.

Cień zdawał się pulsować w takt tępych, wolnych uderzeń serca.

Martie zamknęła oczy, próbując odzyskać panowanie nad sobą.

Przez chwilę czuła się tak lekka, iż wydawało się, że wystarczy

podmuch wiatru, by porwać ją w powietrze i ponieść w głąb lądu wraz z

nadciągającymi nieubłaganie chmurami, w stronę kurczącej się wstęgi

bladoniebieskiego nieba.

Kiedy jednak wzięła kilka głębokich oddechów, odzyskała zwykły

ciężar.

Gdy odważyła się znów spojrzeć na swój cień, nie zobaczyła w nim nic

niezwykłego.

Wydała westchnienie ulgi.

Serce wciąż jej waliło, choć już nie z irracjonalnego strachu, lecz

z najzupełniej zrozumiałej obawy o przyczynę tego osobliwego zajścia.

Nigdy dotąd nie doświadczyła niczego podobnego.

Lokaj patrzył na nią z zadartą pytająco głową.

Upuściła jego smycz.

Ręce miała mokre od potu.

Wytarła dłonie o dżinsy.

Gdy zorientowała się, że pies skończył poranną toaletę, wsunęła

prawą dłoń do plastikowej torby, by użyć jej w charakterze

rękawiczki.

Jako dobra obywatelka zebrała starannie produkt przemiany materii

Lokaja, wywróciła jasnobłękitną torbę na drugą stronę, zacisnęła i

zawiązała u wylotu podwójny węzeł.

Pies spoglądał na nią zakłopotanym wzrokiem.

- Gdybyś kiedykolwiek zwątpił w moją miłość, maleńki -powiedziała

Martie - pamiętaj, że robię to codziennie.

W oczach Lokaja dostrzegła wyraz wdzięczności.

A może jedynie ulgi.

Znajoma, upokarzająca czynność przywróciła jej równowagę umysłową.

Mała niebieska torba z ciepłą zawartością zakotwiczyła ją w

rzeczywistości.

Dziwaczny epizod pozostawał niepokojący, intrygujący, ale już jej

nie przerażał.

Rozdział 2.

Skeet siedział wysoko na dachu, wyraźnie widoczny na tle posępnego

nieba, zatopiony w wizjach i myślach samobójczych.

Trzy tłuste wrony krążyły nad jego głową, jakby czuły już zapach

padliny.

W dole Motherwell stał na podjeździe z wielkimi dłońmi zaciśniętymi

w pięści i wspartymi na biodrach.

Chociaż był odwrócony plecami do ulicy, sama jego poza świadczyła o

wściekłości.

Pałał chęcią rozbijania głów.

Dusty zaparkował furgonetkę przy krawężniku, tuż za samochodem

patrolowym ozdobionym godłem prywatnej agencji ochrony, która służyła

tej bogatej, zamkniętej społeczności.

Obok samochodu przystanął wysoki mężczyzna w mundurze, starając się

przybrać wygląd osoby urzędowej, a jednocześnie najzupełniej zbędnej.

Trzypiętrowy dom, na którego szczycie Skeet Caulfield rozmyślał o

swojej śmiertelności, był przytłaczającym koszmarem za cztery miliony

dolarów.

Architekt, który albo miał braki w wykształceniu, albo wielkie

poczucie humoru, połączył w jednej bryle kilka śródziemnomorskich

stylów - hiszpański modernizm, toskański klasycyzm i wczesny Taco

Bell.

Coś, co wyglądało na bezkresne połacie pnących się uskokami dachów,

zachodziło na siebie w chaotycznej obfitości akcentowanej przez zbyt

wielką liczbę kominów udających nieudolnie dzwonnice z kopułami, a

biedny Skeet przycupnął na najwyższej krawędzi, tuż obok najbrzydszej

z tych wieżyczek.

Pracownik ochrony, może dlatego, że nie bardzo wiedział, jak ma się

zachować w tej sytuacji, a chciał mimo wszystko coś zrobić, spytał: -

Mogę panu w czymś pomóc?

- Jestem przedsiębiorcą malarskim - odparł Dusty.

Ogorzały ochroniarz, którego twarz przecinało tyle bruzd, że

wyglądał jak origami, albo nabrał podejrzeń co do Dusty'ego, albo był

nieufny z natury.

- Przedsiębiorcą malarskim, hę?

- powiedział sceptycznie.

Dusty miał na sobie białe bawełniane spodnie, biały sweter, białą

drelichową kurtkę i białą czapkę z napisem USŁUGI MALARSKIE RHODESA

wydrukowanym błękitnymi literami nad daszkiem, co powinno nadawać

nieco wiarygodności jego słowom.

Przez chwilę chciał spytać podejrzliwego ochroniarza, czy w

sąsiedztwie grasują zawodowi włamywacze przebrani za malarzy

pokojowych, hydraulików i kominiarzy, ale zamiast tego powiedział

tylko: - Jestem Dustin Rhodes - i pokazał napis na swojej czapce.

- Ten człowiek na dachu należy do mojego zespołu.

- Zespołu?

- Ochroniarz nachmurzył się.

- Tak to pan nazywa?

Może starał się być sarkastyczny, a może po prostu nie potrafił

rozmawiać z ludźmi.

- Większość przedsiębiorców remontowych nazywa to zespołem -

powiedział Dusty, patrząc na Skeeta, który mu pomachał.

- Kiedyś nazywaliśmy się grupą uderzeniową, ale to budziło niepokój

niektórych klientów, brzmiało zbyt agresywnie, więc teraz nazywamy

się zespołem, jak wszyscy.

- Hm - powiedział ochroniarz.

Jego źrenice zwęziły się.

Może próbował zrozumieć, o czym mówi Dusty, a może zastanawiał się,

czy nie dać mu w zęby.

- Proszę się nie martwić, ściągnę Skeeta na dół - zapewnił go Dusty.

- Kogo?

- Skoczka - wyjaśnił Dusty i ruszył podjazdem w stronę Motherwella.

- Myśli pan, że powinienem wezwać straż pożarną?

- spytał ochroniarz, idąc za nim.

- Nie.

Nie podpali się, zanim skoczy.

- To przyjemna okolica.

- Przyjemna?

Do diabła, jest doskonała.

- Samobójstwo na pewno zdenerwuje mieszkańców.

- Pozbieramy wnętrzności, zapakujemy szczątki do torby, zmyjemy krew

i niczego nie zauważą.

Dusty był zadowolony i zaskoczony, że sąsiedzi nie wyszli na ulicę,

by oglądać przedstawienie.

Zapewne o tak wczesnej godzinie wciąż jedzą grzanki z kawiorem i

piją szampana lub sok pomarańczowy ze złotych pucharów.

Na szczęście klienci Dusty'ego - Sorensonowie - na których dachu

Skeet gawędził ze Śmiercią, wyjechali na wakacje do Londynu.

- Dzień dobry, Ned - powiedział Dusty.

- Skurwiel - odparł Motherwell.

-Ja?

- On - powiedział Motherwell, wskazując na Skeeta na dachu.

Przy swoich stu dziewięćdziesięciu pięciu centymetrach wzrostu i stu

dwudziestu kilogramach wagi Ned Motherwell był o pół głowy wyższy i o

czterdzieści pięć kilogramów cięższy od Dusty'ego.

Jego muskularne ramiona wyglądały jak przeszczepione nogi konia

pociągowego.

Miał na sobie koszulkę z krótkimi rękawami, ale mimo zimnego wiatru

nie włożył kurtki; nigdy nie przejmował się pogodą bardziej niż

granitowy posąg Paula Bunyana.

Pukając w telefon zawieszony na pasku od spodni, Motherwell

powiedział: - Cholera, szefie, dzwoniłem do ciebie całe wieki temu.

Gdzie byłeś?

- Dzwoniłeś do mnie dziesięć minut temu, a tam, gdzie byłem, jest

pełno świateł i całe gromady dzieci na przejściach dla pieszych.

- Na tym osiedlu obowiązuje ograniczenie prędkości do czterdziestu

kilometrów na godzinę - oświadczył uroczyście ochroniarz.

Spoglądając na Skeeta Caulfielda, Motherwell potrząsnął pięścią.

- Jezu, mam ochotę rąbnąć tego gnojka.

- To zagubiony dzieciak - powiedział Dusty.

- To zaćpany fajfus.

- Ostatnio nic nie brał.

- To śmieć.

- Masz wielkie serce, Ned.

- Przede wszystkim mam mózg i nie zamierzam zatruwać go prochami, i

nie chcę mieć do czynienia z ludźmi, którzy dążą do samozniszczenia,

tak jak on.

Ned, brygadzista zespołu, był Naprawiaczem.

Ten niezwykły, lecz coraz bardziej popularny wśród młodych ludzi -

raczej mężczyzn niż kobiet - ruch wymagał od swoich zwolenników, by

wyrzekli się narkotyków, nieumiarkowanego picia i przypadkowego

seksu.

Do szczęścia wystarczał im rock'n'roll, wstrzemięźliwość i poczucie

własnej wartości.

Ten lub inny odłam klasy rządzącej mógłby uznać ich za inspirujący

Dean R. Koontz - falszywa pamiec.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: