Tropiciel_MadziaSJ.pdf

Tropiciel

Autorka: Dzwoneczek (Madzia_SJ)

Biegłem. Uwielbiałem to. Uwielbiałem pęd wiatru smagający moją skórę, zmieniające się jak

w kalejdoskopie zapachy i choć nie byłem typem romantyka, wprawiało mnie to w stan

dziwnego uniesienia. W czasie biegu najlepiej mi się myślało, planowało strategię. Był też

dobrym lekarstwem na nudę i bezczynność. A teraz właśnie byłem nasycony i potwornie

znudzony. Już od dawna nie doświadczyłem żadnego wyzwania. Tęskniłem za polowaniem z

prawdziwego zdarzenia.

Nie miałem określonego celu, nigdzie się nie spieszyłem, nikt na mnie nie czekał. Po prostu

podążałem przed siebie, starając się jednak często pozostawać w otoczeniu lasów z

oczywistych powodów. Unikałem konfrontacji z ludźmi, gdy nie czułem głodu. Nie chciałem

kłopotów. „Oni” zawsze w jakiś sposób wiedzieli .

Świtało. Od pewnego czasu biegłem otwartą przestrzenią, wśród pól kukurydzy. Nie

martwiłem się tym jednak, gdyż mój wyczulony słuch zaczynał rejestrować delikatny szum

drzew. Oceniałem, że dotrę do nich za jakąś godzinę. Nawet gdyby w tym czasie jakimś

cudem pojawił się ktoś na tym odludziu, nie byłby w stanie mnie dojrzeć, ze względu na

szybkość, z jaką się poruszałem.

Wiosenne słońce wznosiło się coraz wyżej nad linią horyzontu. Słyszałem już śpiew ptactwa

budzącego się w odległym jeszcze lesie, terkot dziobu dzięcioła uderzającego o pień, szelest

ściółki pod łapami przeróżnych stworzeń. Popiskiwania, chrumkanie, pomruki i inne znane

mi dobrze odgłosy. Nic zaskakującego. Zaskakujące było tylko to, że w ogóle istniał tu jakiś

las.

Spojrzałem na swoje stopy. Były już porządnie brudne. Ciuchy zresztą też. Poza tym

charakteryzowały się mnóstwem dziur. Wyglądałem jak włóczęga, którym skądinąd byłem.

Czekał mnie wypad do jakiegoś miasta. Bo raczej nie interesowały mnie ubrania farmerów, o

nie. Ja lubiłem markowe rzeczy dobrej jakości. Tylko żeby takie zdobyć, musiałem dotrzeć do

Biloxi. Czyli jeszcze pokonać bagna. Ohyda.

Dawno nie miałem kobiety. To też mnie frustrowało. Między innymi dlatego kierowałem się

na południe. Wiedziałem, że tam spotkam więcej przedstawicieli swojego gatunku. Mogłem

wprawdzie stworzyć sobie towarzyszkę, ale nie uśmiechała mi się opieka nad

nowonarodzoną. A pozostawienie jej samej sobie nie wchodziło w grę. Dostałem już jedno

ostrzeżenie.

Gdy dotarłem do linii drzew, słońce świeciło już dość jasno, aczkolwiek nie stało jeszcze

wysoko na niebie. Zdawałem sobie sprawę, że to ostatni las przed miastem, które było moim

przystankiem po drodze, w związku z czym będę musiał spędzić w nim czas aż do zmierzchu.

Nuda. Nuda. Nuda.

Usłyszawszy nad sobą delikatny szelest, spojrzałem w górę. O jakieś „trzy piętra” gałęzi

wyżej siedziała wiewiórka i wpatrywała się we mnie szeroko rozszerzonymi ze strachu

ślepiami, lekko dygocząc. Nie spuszczając z niej wzroku, schyliłem się i podniosłem ze

ściółki sporą, sosnową szyszkę. Wycelowałem i trafiłem idealnie. Jak zawsze. Chwyciłem

prawą dłonią jej bezwładne ciało, nim zdążyło, spadając, dotknąć ziemi. Jednym krótkim

szarpnięciem oderwałem rudy ogon i przyczepiłem sobie do kucyka jako trofeum. Ruszyłem

wolno w głąb lasu. Zaczynałem się właśnie zastanawiać, jakby tu dostarczyć sobie jakiejś

rozrywki, gdy to poczułem. Zapach. Unosił się w powietrzu, wyostrzając moje zmysły.

Niemal natychmiast napłynął drugi, a potem trzeci i czwarty. Cztery osoby. Nie byłem

głodny, jednak ten pierwszy zapach wzbudził we mnie coś, czego nie czułem już od bardzo

dawna. To było inne, niezwykłe pragnienie. Wręcz pożądanie, które coraz mocniej ogarniało

całe moje ciało i umysł, powodując narastającą ekscytację i szaleństwo zmysłów. Była w tym

dzikość i jakaś pierwotność odczuć. Znałem ten stan bardzo dobrze. Znaczył to, że czekało

mnie polowanie, o jakim marzyłem.

Byłem ciekaw, kim jest moja przyszła ofiara, której krew mnie wzywała. Pozwoliłem więc

poprowadzić się tej upajającej woni…

***

Stałem na skraju sporej polany, skąpanej w słońcu zbliżającego się południa. Skrywając się w

cieniu ogromnej, leciwej sosny, przyglądałem się zjawisku, od którego nie mogłem oderwać

oczu. Od tańczącej, niewielkiej, filigranowej postaci. W sumie na polanie były cztery osoby –

dwie młode dziewczyny i para dorosłych, zapewne matka i ojciec. Rodzice siedzieli na kocu –

ojciec czytał gazetę, matka popijała coś z porcelanowej filiżanki. Między nimi rozłożone były

przeróżne wiktuały. Dziewczęta znajdowały się w pewnym oddaleniu. Ta, która wyglądała na

młodszą, miała złote włosy przewiązane wstążką i mnóstwo piegów. Siedziała na trawie,

obejmując rękoma nogi okryte błękitną sukienką i wpatrując się z zachwytem w siostrę. Co

jakiś czas wciągała głośno powietrze, jakby wyrażając swój podziw. Kilka razy zaklaskała

głośno i można było usłyszeć jej perlisty śmiech. Natomiast ta druga…

Ta druga była zjawiskiem. Moją tęsknotą, moją syreną, fascynacją od pierwszego wejrzenia,

czy raczej powonienia. Zapragnąłem jej krwi, ale nie tylko. Po raz pierwszy w mojej

długoletniej, beznadziejnej egzystencji pożądałem również ciała mojej przyszłej ofiary.

Marzyłem, by ją dotykać, całować namiętnie i zanurzyć się w niej brutalnie, zanim moje kły

sprawią, że wyda ostatnie tchnienie. Chciałem, by krzyczała pode mną z ostatniej (a może i

pierwszej) w życiu rozkoszy…

Miała czarne włosy do ramion, drobną, bladą twarz i ogromne, niezwykle ciemne oczy.

Poruszała się ze niesamowitą gracją. Niczym prima balerina unosiła lekko ręce, wirowała

wokół własnej osi, zginała ciało ku ziemi. Woń, którą roztaczała, atakowała bezlitośnie moje

zmysły, drażniła mnie, wzywała i gdyby nie to, że obawiałem się konsekwencji, dokonując na

miejscu krwawej jatki z pozostałą trójką, rzuciłbym się ku niej natychmiast. Musiałem jednak

dobrze to rozegrać. Za bardzo mi zależało. Postanowiłem ją uprowadzić, ale tak, by nie

pozostawić żadnych śladów.

Opracowując w myślach strategię, przyglądałem się dziewczynie, gdy ta nagle zatrzymała się

w pół kroku i z wolna obróciła sylwetkę w moim kierunku, po czym zamarła. Widziałem

teraz wyraźnie jej oczy. Były szeroko otwarte z przerażenia. Usta miała rozchylone, jak

gdyby chciała coś powiedzieć i zatrzymała się w pół słowa. Cofnąłem się odruchowo w głąb

lasu, choć przecież było to absolutnie niemożliwe, by widziała mnie z tej odległości. Ludzki

wzrok nie jest aż tak dobry. Ona jednak ciągle wpatrywała się przed siebie, dokładnie w

punkt, w którym stałem, nie zważając na tarmoszenie za rękaw i uporczywe pytania

zaniepokojonej siostry. I nagle całą polanę zdominował jej przeraźliwy krzyk. Krzyk, który

sprawił, że rodzice zerwali się raptownie ze swego miejsca, a mniejsza dziewczynka zatkała

sobie uszy i odskoczyła przestraszona.

Na mnie ten dźwięk podziałał podniecająco. Oczami wyobraźni ujrzałem inną scenę, w której

miałem nadzieję go usłyszeć…

Na łące dwie osoby odbywały swoisty, paniczny taniec dookoła krzyczącej bez przerwy

postaci. Mężczyzna próbował potrząsać dziewczyną, wołając jej imię, sprawić, by się

ocknęła. Kobiecie w końcu się udało ująć dłoń córki w swoje ręce i teraz gładziła ją

pośpiesznie, wypowiadając jakieś kojące słowa, których ta i tak nie była w stanie usłyszeć.

Młodsza siostra siedziała na trawie, zakrywając uszy dłońmi i płakała głośno, kiwając się w

przód i w tył.

Wtem krzyk ucichł, tak samo raptownie, jak się pojawił. Zwróciłem ponownie swoją uwagę

na dziewczynę – jej ciało drżało, targane konwulsjami. Usta pozostały rozchylone, słyszałem,

jak brała płytkie i szybkie oddechy. Ojciec wziął ją na ręce i wydając matce oraz drugiej córce

szybkie dyspozycje, ruszył w kierunku stojącego nieopodal, kanarkowo żółtego Forda T,

modelu Touring. Pomyślałem, że w sumie to chyba pierwszy raz widzę Forda w takim

kolorze… Przeważnie były czarne. Facet musiał być nieźle nadziany, skoro zrobili mu

specjalnie lakierowany egzemplarz.

Matka wraz ze złotowłosą zgarnęły pośpiesznie zestaw piknikowy oraz koc i pobiegły za

mężczyzną. On tymczasem ułożył brunetkę na tylnym siedzeniu, po czym, odwróciwszy się,

wyszarpnął koc z rąk kobiety i przykrył drżące ciało. Nakazał żonie usiąść obok, a młodszej

córce zająć przednie siedzenie. Następnie, nie zwlekając, wskoczył za kierownicę i

trzasnąwszy drzwiczkami, odpalił silnik.

Zerknąłem na rejestrację odjeżdżającego samochodu. Biloxi. Nie mogło być lepiej. Raczej nie

powinienem mieć problemu z wytropieniem właściciela takiego samochodu. Kłopot był

jedynie w tym, że musiałem zaczekać do zmierzchu, by udać się w pożądanym kierunku i dać

się ponieść instynktowi tropiciela…

***

Nie mogłem w to uwierzyć – zamknęli ją w zakładzie psychiatrycznym. Co za czubki!

Oznaczało to dla mnie trochę więcej przeszkód. Przede wszystkim, nie uśmiechało mi się

wypicie krwi zawierającej psychotropy. Będę musiał najpierw doprowadzić dziewczynę do

stanu pełnej przytomności. Hmm… To brzmiało jak perspektywa przedłużonej gry wstępnej.

Zależało mi też, by była w pełni świadoma, gdy już się nią zajmę… Pomyślałem, że jestem

jak kucharz przyprawiający odpowiednio swoją potrawę, dbały o perfekcyjny smak. Najpierw

jednak, musiałem wymyślić, jak ją stamtąd wydostać.

Księżyc świecił ostrym, srebrzystym światłem, sprawiając, że cały ogród nabierał dziwnego,

niebiesko-grafitowego odcienia. Przeskoczyłem z łatwością wysokie ogrodzenie, zakończone

masywnymi, metalowymi grotami. Chciałem ją poczuć, musiałem ją usłyszeć. Wiedziałem,

że choćbym miał spędzać każdą noc w pobliżu tych posępnych murów, będę to robił tak

długo, aż ułożę jakiś plan. Nie spocznę, póki ona nie znajdzie się w moich ramionach, słodka

i drżąca, dopóki jej unikatowy zapach, którego subtelny czar nawet teraz mogłem wyłowić z

tłumu woni, nie nasyci i wzburzy moich zmysłów, wprawiając je w szaleńczy taniec. Gdy już

ją posiądę, sprawię, że nim umrze, pozna i wyszepta w ekstazie moje imię.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: