Robert Ludlum - Trylogia 04 - Dziedzictwo Bourne'a.pdf - Ludlum Robert - ssaaggaa

ROBERT LUDLUM

ERICK van LUSTBADER

DZIEDZICTWO BOURNE'A

PRZEKŁAD: JAN KRAŚKO, PAWEŁ MARTIN

SPIS TREŚCI

Spis treści 2

Prolog 4

Część 1 15

Rozdział 1 16

Rozdział 2 29

Rozdział 3 38

Rozdział 4 45

Rozdział 5 59

Rozdział 6 73

Rozdział 7 82

Rozdział 8 92

Rozdział 9 106

Rozdział 10 111

Część 2 122

Rozdział 11 123

Rozdział 12 146

Rozdział 13 153

Rozdział 14 174

Rozdział 15 184

Rozdział 16 193

Rozdział 17 204

Rozdział 18 212

Rozdział 19 225

Rozdział 20 240

Część 3 248

Rozdział 21 249

Rozdział 22 259

Rozdział 23 264

Rozdział 24 287

Rozdział 25 300

Rozdział 26 313

Rozdział 27 336

Rozdział 28 352

Rozdział 29 368

Rozdział 30 376

Rozdział 31 382

Epilog

PROLOG

Chalid Murat, przywódca czeczeńskich rebeliantów, nieruchomy jak kamień

jechał w środkowym pojeździe konwoju przemierzającego zbombardowane ulice

Groznego. BTR- 60BP, opancerzone transportery bojowe piechoty, należały do

wyposażenia rosyjskiej armii, dlatego konwój nie odróżniał się od innych,

patrolujących miasto. Uzbrojeni po zęby żołnierze Murata tłoczyli się w dwóch

pozostałych pojazdach, na czele i na końcu kolumny. Zmierzali do szpitala numer 9,

jednej z sześciu czy siedmiu kryjówek, dzięki którym zawsze byli o trzy kroki przed

ścigającymi ich Rosjanami.

Prawie pięćdziesięcioletni Murat miał posturę niedźwiedzia, ciemną brodę i

gorejące oczy fanatyka. Już dawno temu przekonał się, że jedynym sposobem

sprawowania władzy są rządy żelaznej ręki. Wraz z Dżoharem Dudajewem

nadaremnie próbował wprowadzić szarijat. Był świadkiem rzezi, do której doszło na

samym początku, gdy panoszący się w Czeczenii watażkowie, wspólnicy Osamy bin

Ladena, najechali na Dagestan i przeprowadzili serię zamachów bombowych w

Moskwie i Wołgodońsku, zabijając ponad dwustu ludzi. Winą za czyny

obcokrajowców niesłusznie obarczono czeczeńskich terrorystów i Rosjanie

rozpoczęli zmasowane bombardowania Groznego, zamieniając większą część miasta

w ruinę.

Zamglone niebo nad stolicą Czeczenii, wiecznie zaciągnięte chmurami pyłu i

popiołu, nienaturalnie rozświetliła migotliwa łuna, tak jaskrawa, że przypominała

obłok radioaktywny. Na rozległym rumowisku jak okiem sięgnąć szalała podsycana

ropą pożoga.

Konwój minął wypalony szkielet masywnej, pozbawionej dachu budowli, w

393

której wnętrzu wciąż migotały języki ognia. Chalid Murat patrzył w okno. W pewnej

chwili chrząknął, spojrzał na Hasana Arsienowa, swego zastępcę, i powiedział:

- Grozny to był kiedyś rodzinny dom zakochanych spacerujących szerokimi,

wysadzanymi drzewami bulwarami, matek pchających wózki z dziećmi przez zielone

skwery. Ten amfiteatr co noc wypełniali radośni, roześmiani ludzie, a architekci z

całego świata przyjeżdżali tu jak pielgrzymi podziwiać wspaniałe gmachy, dzięki

którym nasza stolica zdobyła sławę jednego z najpiękniejszych miast świata. - Ze

smutkiem pokręcił głową i przyjacielskim gestem klepnął towarzysza w kolano. - Na

Allaha, Hasanie! - wykrzyknął. - Spójrz, jak Rosjanie zniszczyli wszystko, co dobre i

piękne!

Arsienow westchnął ciężko. Dziarski i energiczny, o dziesięć lat młodszy od

Murata, był kiedyś mistrzem biatlonu i jak na urodzonego sportowca przystało, miał

szerokie bary i wąskie biodra. Gdy Murat objął przywództwo, stanął u jego boku.

Teraz wyciągnął rękę, wskazując okopconą skorupę budynku po prawej stronie.

- Przed wojną - odrzekł z powagą i skupieniem - gdy Grozny był wielkim

ośrodkiem przemysłu naftowego, tam, w Instytucie Paliwowym, pracował mój ojciec.

A teraz, zamiast czerpać zysk z naszych szybów, musimy patrzeć na pożary, które

zatruwają powietrze i wodę.

Zamilkli przygnębieni widokiem zbombardowanych domów i opustoszałych

ulic, którymi chyłkiem przemykali padlinożercy, zarówno zwierzęta, jak i ludzie. Po

chwili spojrzeli na siebie oczami przepełnionymi bólem i cierpieniem ich ludu. Murat

otworzył usta, żeby coś powiedzieć, lecz zamarł, słysząc charakterystyczny stukot kul

rykoszetujących z brzękiem od poszycia pojazdu. Natychmiast poznał, że to pociski z

broni małokalibrowej, zbyt słabe, żeby przebić gruby pancerz. Jak zawsze czujny

Arsienow sięgnął po słuchawkę radionadajnika.

- Każę naszym otworzyć ogień. Murat pokręcił głową.

- Nie, Hasanie. Pomyśl tylko. Mamy na sobie rosyjskie mundury i jedziemy

rosyjskimi wozami bojowymi. Ten, kto do nas strzela, jest najpewniej naszym

przyjacielem, nie wrogiem. Zanim przelejemy krew niewinnego, musimy to

sprawdzić.

Wziął słuchawkę i rozkazał tym z przodu zatrzymać konwój.

- Poruczniku Goczijajew, wyślijcie ludzi na rozpoznanie. Dowiedzcie się, kto

do nas strzela, ale ich nie zabijajcie.

Jadący w pierwszym wozie Goczijajew kazał żołnierzom rozstawić się w

tyralierę za zasłoną opancerzonych wozów. Ruszył za nimi na zasypaną gruzem

jezdnię, kuląc się na przejmującym zimnie, i precyzyjnymi ruchami rąk dał im znak,

żeby rozdzielili się na dwie grupy i przeszukali miejsce, skąd padły strzały.

Ludzi miał dobrze wyszkolonych; nisko pochyleni, żeby zminimalizować

ryzyko trafienia, szybko i niemal bezszelestnie przesuwali się między poskręcanymi

stalowymi belkami i zwałami gruzu. Ale nie padło więcej strzałów. Żołnierze ruszyli

naprzód wszyscy naraz, wykonując klasyczny manewr kleszczowy, który miał

oskrzydlić przeciwnika i zmiażdżyć go krzyżowym ogniem z broni automatycznej.

Arsienow siedzący w środkowym transporterze uważnie obserwował ludzi,

czekając na odgłos wystrzałów, których jednak nie usłyszał. W oddali zobaczył za to

głowę i ramiona Goczijajewa. Porucznik stanął przodem do środkowego wozu i

zatoczył ręką szeroki łuk, dając znak, że teren został zabezpieczony. Wtedy Murat

wysiadł i bez wahania ruszył przez gruzy w stronę żołnierzy.

- Chalidzie! - krzyknął zaniepokojony Arsienow, biegnąc za dowódcą.

Murat spokojnie szedł w kierunku niskiego, rozpadającego się kamiennego

muru, zza którego padły strzały. Wokoło walały się sterty śmieci; na jednej z nich

leżał woskowaty trup, dawno już odarty z ubrania. Smród rozkładających się zwłok

bił w nozdrza nawet z tej odległości. Dogoniwszy dowódcę, Arsienow wyjął z kabury

pistolet.

Żołnierze stali po obu stronach muru z bronią gotową do strzału. Dął

porywisty wiatr, jęcząc i wyjąc między szkieletami domów. Stalowoszare niebo

pociemniało jeszcze bardziej i zaczął padać śnieg. Buty Murata szybko pokryła

cienka warstwa białego puchu, a na jego skłębionej brodzie wykwitła śnieżna

pajęczyna.

- Znaleźliście ich, poruczniku?

- Tak jest.

- Allah prowadził mnie zawsze i wszędzie. Poprowadził mnie i tym razem.

Dajcie ich tu.

- Jest tylko jeden - powiedział Goczijajew.

- Jeden?! - wykrzyknął Arsienow. - Kto to? Wiedział, że jesteśmy

Czeczenami?

- Jesteście Czeczenami? - powtórzył cieniutki głosik.

Zza muru wychynęła blada twarzyczka najwyżej dziesięcioletniego chłopca.

Był w brudnej wełnianej czapce, przetartym swetrze wciągniętym na cienką koszulę

w kratkę, połatanych spodniach i w o wiele za dużych popękanych kaloszach, które

pewnie zdjął zabitemu. Chociaż jeszcze dziecko, oczy miał dorosłego; patrzyły i

obserwowały wszystko czujnie i nieufnie. Stał wyprostowany, strzegąc korpusu

rosyjskiej rakiety, którą gdzieś wygrzebał i pewnie chciał sprzedać, żeby mieć na

chleb dla głodującej rodziny. W lewej ręce ściskał pistolet; prawa kończyła się na

wysokości nadgarstka. Murat uciekł wzrokiem w bok, ale Arsienow nie odwrócił

głowy.

- Mina przeciwpiechotna - powiedział chłopiec z rozdzierającą serce

rzeczowością. - Ruskie szuje ją podłożyły.

- Chwała Allahowi! Cóż to za wspaniały żołnierzyk! - zawołał Murat z

jasnym, rozbrajającym uśmiechem. Ten uśmiech przyciągał do niego ludzi jak

potężny magnes opiłki. - Podejdź bliżej. - Kiwnął na chłopca palcem i uniósł do góry

puste ręce. - Widzisz, jesteśmy Czeczenami, tak jak ty.

- To dlaczego jedziecie ruskimi pancerniakami? - spytał mały.

- A znasz lepszy sposób na ukrycie się przed rosyjskimi psami, hę? - Murat

zmrużył oczy i roześmiał się, widząc, że chłopak trzyma w ręku gjurzę. - No proszę,

broń rosyjskich jednostek specjalnych! Taka odwaga wymaga nagrody, prawda?

Ukląkł przy chłopcu i spytał go o imię.

- Posłuchaj, Aznor - rzekł po chwili. - Wiesz, kim jestem? Nazywam się

Chalid Murat i też pragnę uwolnić się spod rosyjskiego jarzma. Razem damy radę,

tak?

- Nie wiedziałem, że jesteście Czeczenami; nigdy bym do was nie strzelał -

odparł Aznor i okaleczoną ręką wskazał w stronę konwoju. - Myślałem, że to

zaczistka. - Mówił o gigantycznych operacjach wojskowych, które Rosjanie

przeprowadzali w poszukiwaniu rebeliantów. Zginęło podczas nich ponad dwanaście

tysięcy Czeczenów, a dwa tysiące po prostu znikło; niezliczone rzesze innych,

torturowanych i zgwałconych, odniosło rany lub zostało kalekami. - Ruscy

zamordowali mojego tatę i moich wujków. Gdybyście byli Rosjanami, pozabijałbym

was wszystkich. - Przez jego twarz przemknął skurcz wściekłości i rozpaczy.

- Tak, na pewno - rzekł z powagą Murat i wyjął z kieszeni zwitek banknotów.

Żeby je wziąć zdrową ręką, chłopiec musiał zatknąć pistolet za pasek u spodni. Murat

nachylił się ku niemu i konspiracyjnym szeptem dodał: - Posłuchaj uważnie. Powiem

ci, gdzie można kupić amunicję do twojej broni. Kiedy Rosjanie urządzą kolejną

zaczistkę, będziesz przygotowany.

Robert Ludlum - Trylogia 04 - Dziedzictwo Bourne'a.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: