Przykładowa orientacyjna struktura opinii.
Opinia psychologiczna
Dotyczy Jana Kowalskiego, ur. 20.06.1998 r., zamieszkałego przy ul. Kwiatowej 3 we Wrocławiu. Wystawiona na podstawie dwóch spotkań diagnostycznych, z matką i dzieckiem, informacji uzyskanych z wywiadu z matką, obserwacji dziecka w gabinecie, oceny funkcjonowania poznawczego, testu zdań niedokończonych, analizy temperamentu (kwestionariusz) i rysunku rodziny.
Na badanie zgłosiła się mama z 7-letnim synem. Powodem zgłoszenia były problemy z zachowaniem dziecka w szkole (agresja wobec innych dzieci, bicie, kopanie, gryzienie).
[lub np.: „Celem była ogólna ocena funkcjonowania dziecka” wówczas, gdy badanie odbyło bez postawionego problemu].
Informacje uzyskane z wywiadu przeprowadzonego z matką.....................................................
Podczas pobytu w gabinecie chłopiec zachowywał się………………………………………....
Chłopiec chętnie / niechętnie nawiązywał kontakt z badającym………………………………..
Z analizy funkcjonowania poznawczego wynika, że chłopiec mieści się w normie rozwojowej. Ma dobrze rozwiniętą pamięć, sprawnie uczy się języka angielskiego (już od przedszkola)…..Słabszą stroną Jasia jest………
Z analizy profilu lateralizacji wynika:
dominująca ręka – prawa, dominująca noga – lewa………….itp.
W szkole chłopiec czuje się……………. (tu np. jakiś cytat z wypowiedzi, testu, itp., cytaty mile widziane!).
W domu…………., itp.
Temperament chłopca.....………………………………………………………………………
Oprócz tego………………………………………………………………………………..…J
W oparciu o analizę uzyskanych danych stwierdzić można, że powodem trudnego zachowania chłopca w szkole jest……………….Związane jest to być może z ………………W celu zapobiegania tego typu zachowaniom wskazane byłoby……………………………………….
Informacje w opinii podajemy w taki sposób: Kierujemy się głównie opracowywanym zagadnieniem/wyjaśnianym problemem, np. opisem funkcjonowania w szkole czy poszukiwaniem przyczyn trudności w matematyce. Podajemy informacje uzyskane (na potrzeby danego zagadnienia) z różnych metod. Informacje te wybieramy pod kątem danego zagadnienia.
Poniżej przedstawiam przykład opinii psychologiczno-sądowej w sprawie o uznanie za niepełnosprawnego siedmioletniego chłopca po urazie oka skutkującym usunięciem go.
OPINIA PSYCHOLOGICZNA - SĄDOWA DOTYCZĄCA ADAMA J lat. 7, wykonana na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego dla Warszawy-Pragi, Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych do sprawy xxx, w oparciu o badanie psychologiczne i analizę akt.
W dniu 20.10.04. zgłosił się na badania do sądu wraz z matką. Czysty, zadbany, reaguje na polecenia matki i badającego.
Przesłanka: brak jednego oka i wynikające stąd ograniczenia aktywności życiowej siedmioletniego chłopca mogą zaburzać jego rozwój emocjonalno-społeczny
Hipoteza: brak dwuocznego widzenia zaburza aktywność fizyczną i możliwości dziecka, a „negatywnie” wyróżniając je z grupy czyni je wymagającym pomocy dorosłych w stopniu znacznie przewyższającym potrzeby zdrowych rówieśników
Wskaźniki: stan emocjonalny, poziom lęku, samoocena, gotowość wchodzenia w relacje społeczne.
Operacjonalizacja: porównanie stanu emocjonalnego chłopca do stanu sprzed urazu, ocena postaw wychowawczych rodziców, diagnoza cech osobowości we wskazanym wyżej zakresie.
BADANIE PSYCHOLOGICZNE:
Wywiad od matki chłopca, pani Katarzyny J.
Jest pod stałą opieką z powodu jednooczności po urazie oka prawego.
Rodzina żyje w warunkach przeciętnych. Rodzina pełna, zgodna, stymulująca, ujawniająca prawidłową postawę wobec niepełnosprawności chłopca.
Chodzi do II klasy szkoły podstawowej, radzi sobie z nauką. Ma kłopoty z pisaniem i czytaniem, pracami technicznymi.
Z relacji matki wynika, że dziecko – przynajmniej „na zewnątrz” - przystosowało się do sytuacji życiowej. Jednak bywa zdecydowanie bardziej płaczliwy i drażliwy niż przed urazem, bywa rozżalony, smutny, czuje się gorszy.
W badaniu:
Ma dobry kontakt z matką, reaguje na jej polecenia. Kontakt z badającym dobry. Łatwo oswaja się z sytuacją badania. Tempo pracy nieco spowolnione. W wywiadzie i rozmowie sterowanej ujawnia obniżone poczucie własnej wartości. Czuje się gorszy od kolegów, czasami go wyśmiewają. Boi się, że nie da sobie rady na gimnastyce jak są trudne ćwiczenia. Trudne to ściganie się, zakręty na rowerach. Wie, że musi teraz bardzo uważać.
W teście zdań niedokończonych Rottera dla dzieci oraz rozmowie sterowanej ujawnia obniżone poczucie własnej wartości, podwyższony poziom lęku o własne życie, skłonność do wycofywania się z kontaktów społecznych. Bardzo chciałby być zdrowy i taki jak inni chłopcy.
Omówienie wyników badania:
Adam J. jest chłopcem, którego rozwój emocjonalno-społeczny – gdyby nie zaistniały wypadek powodujący nieodwracalne kalectwo – zapewne przebiegałby prawidłowo: chłopiec wychowuje się w rodzinie pełnej, zgodnej. Nawet zaistniała sytuacja nie wyzwoliła nieprawidłowych postaw opiekuńczych – rodzice nie przejawiają skłonności do nadmiernego ochraniania syna, nie są nadopiekuńczy, nie mają roszczeniowej postawy. Chłopiec ma starszą siostrę, jego relacje z nią były prawidłowe. Zatem to nie przyczyny rodzinne stały się przyczyną obecnie diagnozowanego stanu emocjonalnego.
Dane z akt sądowych.
Przed rozpoczęciem nauki w szkole Adam J. był badany przez psychologa. W badaniu nie stwierdzono nieprawidłowości rozwojowych; nie wystawiono wniosku o odroczenie obowiązku szkolnego pomimo stwierdzonej nadpobudliwości psychoruchowej.
Chłopiec ponownie, już po wypadku, badany był przez psychologa szkolnego. Objawów nadpobudliwości nie stwierdzono. Można zatem przyjąć, iż poprzednio stwierdzana nadpobudliwość wynikała jedynie z niedojrzałości systemu nerwowego, a nie z przyczyn neuropsychologicznych.
Obecnie chłopiec ma trudności z pisaniem i czytaniem – pomimo prawidłowej ostrości wzroku oka widzącego. Wynika to z oczywistej dysfunkcji powodującej zaburzenia widzenia przestrzennego, które w procesie nauki czytania i pisania i rozwoju sprawności grafopercepcyjnej ma zasadnicze znaczenie.
Nie wolno zapominać, iż dla prawidłowego funkcjonowania społecznego - w środowisku zdrowych rówieśników – niezbędny jest prawidłowy stan sprawności ruchowej. Nie jest on możliwy do osiągnięcia przez dziecko jednooczne. Tym bardziej, iż należy brać pod uwagę nie tylko oczywistą sprawność ruchową – taka jak chodzenie prosto, czy zdolność do wykonywania przysiadów lub podnoszenia rąk. Dziecko w tym wieku rozwija się poprzez ruch: bieganie za piłką, łapanie jej, wspinanie się po drzewach, jazdę na rowerze, rolkach, łyżwach itp. W zakresie tych sprawności Adam J. nie rozwija się tak jak rówieśnicy albowiem boi się właśnie tych zachowań, które są typowe dla jego rówieśników.
W trakcie procedury Powiatowego zespołu ds. Orzekania o Stopniu Niepełnosprawności chłopiec był oceniany przez psychologa.
Biegły nie jest w stanie odnieść się w całości do diagnozy psychologa, albowiem „ocena psychologiczna...” jest w większości nieczytelna. Np.: nieczytelny jest zapis punktu V.1., VI.3. IX. Z niektórych zaś zapisów nie wynika dokładnie nic – np. V.1. i 2.
W protokole tegoż gremium z dn. 29.10.03. w „wynikach badań i rozmów...” stwierdzono – w zakresie oceny psychologicznej – „sprawność umysłowa w granicach norm wiekowych”. Nie sposób nie zwrócić uwagi na fakt, iż stosunkowo rzadko uraz oka skutkujący jednooczna ślepotą – bez towarzyszącego uszkodzenia OUN – powoduje upośledzenie umysłowe. Ważniejsze są skutki w funkcjonowaniu emocjonalno-społecznym!
Ten problem dostrzeżony został w ocenie pracownika socjalnego w ocenie z dnia 08.01.04., ale już nie uwzględniony w „ocenie...wystawionej przez przewodniczącego składu orzekającego” i w ostatecznej decyzji Wojewódzkiego Zespołu.
Po przeanalizowaniu dokumentacji dotyczącej małoletniego Adama J., a w tym opinii biegłej okulisty oraz zebraniu wywiadu od matki chłopca, pani Katarzyny J. stwierdzam, iż w pełni zgadzam się z opinią tej biegłej.
Należy też podnieść, iż rodzina dziecka dotkniętego trwałym kalectwem nie została otoczona opieką psychologiczną, co jest oczywistym zaniedbaniem lub brakiem stosownych standardów opieki okołourazowej w sytuacji trwałego kalectwa dziecka. Skutki tego ujawniają się obecnie.
ODPOWIEDŹ NA PYTANIA SĄDU:
Badany nie wykazuje cech upośledzenia umysłowego.
Badany wykazuje cechy nieprawidłowo rozwijającej się osobowości utrudniające mu prawidłowe funkcjonowanie społeczne: ma obniżone poczucie własnej wartości, podwyższony poziom lęku, skłonność do wycofywania się z kontaktów społecznych.
Z psychologicznego punktu widzenia badany jest osobą niepełnosprawną.
Obecnie wymaga współudziału rodziców w procesie rehabilitacji i edukacji.
Nie zgadzam się z orzeczeniem Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 08.01.04.
mimi_mimi66