Masterton+Graham+-+Droga+żelazna.pdf

GRAHAM MASTERTON

DROGA ŻELAZNA

Dla mej najserdeczniejszej przyjaciółki…

mej najbardziej miłowanej ukochanej…

tej, z którą zawsze będę łącznie żywić

me nadzieje, me szczęście, me marzenia

i której zawsze będę oddany ciałem i duszą…

(Dedykacja w oryginale po polsku)

PROLOG

Collis Edmonds wsiadł do pociągu w Ogden, w stanie Utah, i zanim dotarli do

Winnemucca, w Nevadzie, pojawił się na pomoście obserwacyjnym swego prywatnego wagonu

zaledwie dwa razy; i to tylko po to, aby dopalić do końca i cisnąć na szyny ostatnią ćwiartkę

dogasającego cygara. Jego zachowanie intrygowało Emilię, zagadnęła więc czarnoskórego

konduktora, żeby dowiedzieć się, kto to taki. Wysoki, o szczupłej twarzy i oczach utkwionych,

zdawałoby się niezmiennie, w jakimś bliżej nie określonym punkcie, stojąc tak samotnie, lekko

przygarbiony, przy kutej z żelaza balustradzie, sprawiał wrażenie zamkniętego w sobie. Ubrany

był na czarno, choć właściwie kiedy Emilia ujrzała go za drugim razem, miał na głowie

czerwony fez, zakończony fikuśnym chwastem — modny wśród panów z lepszych sfer, gdy

zaciągali się cygarem, pisząc albo miłosny liścik, albo sprawozdanie.

— To — wyjaśnił z emfazą konduktor — to jest Szef.

Emilia wróciła do swego pulmanowskiego* wagonu sypialnego i, rozłożywszy się

wygodnie na zielonym, obitym pluszem siedzeniu, wyjęła z podróżnego neseserka notatnik i

ołówek. Za oknem, spoza ciężkich zasłon, porośnięta bylicą równina umykała sprzed oczu z

zastraszającą prędkością pięciu mil na godzinę.

Emilia zapisała w notatniku:

Spotkałam dziś człowieka, którego kolejarze nazywają „Szefem”. Podróżuje we

własnym pulmanie, choć jak na takiego bogacza „telepanie się”, jak mówią tutaj, na

Zachodzie, w jednym tylko prywatnym wagonie to i tak chyba wielkie wyrzeczenie.

Przerwała na chwilę, zagryzając czubek ołówka. A potem dopisała:

Wydaje mi się, że rozumiem, dlaczego człowiek, który jest twórcą tej imponującej

drogi żelaznej, który tak fenomenalnie wpłynął na koleje losu całego narodu, dlaczego

człowiek taki pragnie pozostać na uboczu. Co to musi być za uczucie, ta świadomość,

że się spięło, niczym żelazną klamrą, dwa krańce kontynentu! Ileż nieujarzmionych

myśli musi się kłębić w tej głowie! Jest przystojny, ale na jego twarzy maluje się

udręka i choć widziałam go tylko dwa razy, i to jedynie w przelocie, czuję do niego

jakąś sympatię, a nawet współczucie z powodu takiego historycznego fatum i

osamotnienia. Tak bardzo bym chciała go kiedyś poznać i podzielić się z nim moimi

uczuciami (dyskretnie, ma się rozumieć).

Z rezygnacją odłożyła na bok swój podręczny blok. Zdawała sobie sprawę, iż powinna

napisać coś więcej — coś o zamglonych, szkarłatnych szczytach gór okalających Salt Lake

City; coś o ługowatych równinach, które właśnie przemierzali pod gęstym obłokiem z koda

lokomotywy, który to obłok kłębił się i toczył na południe, nieujarzmiony, jak puch z

dmuchawców. Powinna opisać ten luksusowy wagon pierwszej klasy, w którym podróżowała, i

wszystkie jego wygody, jak i orzechowo–cisową boazerię, wyściełane pluszem kanapy oraz

przepyszne amarantowe karnisze. W końcu była tu w charakterze korespondentki kobiecego

pisma „Zapiski Pani Domu”, po to, aby zaspokoić ciekawość swych nowojorskich czytelniczek,

które połknęłyby łapczywie nowinki o tym, jak przyrządza się posiłki przy prędkości

dwudziestu pięciu mil na godzinę i jak smakuje stek z antylopy, kiedy pędzi się po szynach

poprzez te same równiny, gdzie jeszcze niedawno pasła się ta dzika zwierzyna.

Ale pojawienie się Szefa sprawiło, że nagle owe niewinne pogaduszki zdały się Emilii

bezsensowne. Przyszło jej na myśl, że profil jego twarzy zdradzał z przerażającą siłą ogrom

tego przedsięwzięcia, jakim była budowa kolei żelaznej, zwanej teraz Sierra Pacific, i że dzieło

to — poczęte w mrocznych głębiach jego wyobraźni — przerastało jakoś samego twórcę.

Siedziała tak nieruchomo przez dłuższy czas, nasycając wzrok złocistym zachodem słońca,

który nadawał jej oczom odcień przejrzystego bursztynu, a zwoje loków zmieniał w

nieokiełzane, ogniste promienie. I kiedy wreszcie konduktor w stalowym mundurze dotknął jej

ramienia, by przypomnieć, że czas na kolację, zdawało się jej, że powraca do rzeczywistości z

jakiegoś innego, oddalonego o setki mil, o tysiące chwil — o całe wieki — świata.

Nazajutrz Emilia stanęła na pomoście, rozkoszując się ciepłem letniego powiewu wiatru i

zapachem bylicy. Myśl o tajemniczej postaci Szefa nie dawała jej spokoju, usiłowała więc

podpatrzeć, co się z nim działo, ale ciężkie kotary w oknach jego prywatnego wagonu

pozwalały jej dojrzeć tylko kawałek srebrnego kałamarza i róg gazety. Jednak kiedy pociąg

minął już Reno i zaczął wspinać się z mozołem po zboczach wzniesień Sierra Nevada, Szef

częściej opuszczał wnętrze swojego pulmana. Emilia zrobiła parę notatek na temat stalowych

torów kolejowych, wijących się w serpentyny, na temat niezłomności najemnych chińskich

wyrobników, którzy je układali oraz i o tym na jakiej wysokości ponad poziomem morza

pociąg się właśnie znajdował. Uwaga jej skupiona była jednak na tym, co działo się w ostatnim

wagonie — zanotowała w myślach, że jego samotny pasażer wychodził na zewnątrz z cygarem

w jednej dłoni, a kieliszkiem w drugiej, by godzinami wpatrywać się w zaśnieżone szczyty gór,

które stapiały się z przejrzystym błękitem nieba, tworząc poszarpaną, białą linię horyzontu.

Dochodziło już południe, kiedy pociąg wyłonił się wreszcie z przytłaczających ciemności

wałów zabezpieczających przed śniegiem, którym zdawało się nie było końca, i wjechał w

krajobraz srebrnozielonych sosen okalających Donner Lake, tuż przy samym wierzchołku

przełęczy, która wiodła wciąż dalej i dalej, aż do Kalifornii. Opatulona w bobrowe futerko

Emilia wyszła na zewnątrz — dzieliło ją teraz od wagonu Szefa zaledwie kilka stóp: chłód

ostrego górskiego powietrza i pokryta smarem tuleja łącząca.

Szef ukrywał się w środku, poza zasuniętymi kotarami, aż do momentu, gdy dysząca

lokomotywa wciągnęła dwunasty wagon pociągu na samiutki szczyt. Wtedy to, całkiem

niespodziewanie, drzwi się otworzyły i pojawił się na pomoście, w cielistym palcie z ciemnym,

futrzanym kołnierzem. Emilię,uderzyła bladość jego twarzy i wyraz zmęczenia w oczach.

Zauważył ją i wykrzywił usta w grymasie, który mógł być równie dobrze wyrazem niechęci, jak

i próbą uśmiechu, co zamarł zbyt wcześnie w kącikach warg; potem szybko podszedł do

balustrady i utkwił wzrok w wierzchołkach gór.

Pociąg sunął teraz po torze w dół, przez górskie zbocza, długim, wijącym się szlakiem, by

wreszcie zatrzymać się w Calfax na tankowanie. Zrobiło się trochę cieplej, choć powietrze

nadal było raczej rześkie. Wielu pasażerów wyszło z pociągu, by rozprostować nogi, ale

Emilia została w salonce z zamiarem zrobienia dalszych notatek. Właśnie już kończyła,

osuszając bibułką ostatnią kartkę, kiedy drzwi salonu rozwarły się i stanął w nich Szef.

Emilia wyprostowała się i pociągnęła za poły swej zgniłozielonej podróżnej kurteczki.

— Dzień dobry — powiedziała głosem, który zdradzał ciekawość.

W pierwszej chwili przestraszyła się, że może dotknęła go swoim wścibstwem, ale na

szczęście Szef nie wyglądał na urażonego. A może po prostu nie robiło mu to różnicy.

Rozglądał się po wagonie, jakby chciał kogoś znaleźć, lecz zawiodła go pamięć i oczy.

— Collis Edmonds — przedstawił się z wahaniem.

— Tak, wiem — odparła.

— A pani…? — zapytał.

— Miss Emilia Van Brugh, z Nowego Jorku.

Collis Edmonds skinął głową. Dalej zdawał się czegoś szukać.

— Dobrą ma pani podróż, Miss Van Brugh?

— Tak, dziękuję. Podróż koleją tym szlakiem to doprawdy niezwykłe przeżycie.

Prawdziwy cud techniki! Nigdy nie sądziłam, że zrobi na mnie takie wrażenie.

Collis Edmonds skinął głową.

— Tak — rzekł, jakby te komplementy były mu nie w smak. — Niezwykłe przeżycie.

Cud techniki… ukoronowanie ludzkiego… jak to się mówi?… geniuszu.

Zapanowało krępujące, napięte milczenie. Wydawało się, że Collis Edmonds nie miał już

nic więcej do dodania, a jednak nie kwapił się z odejściem. W końcu Emilia rzekła ostrożnie:

— Czy miałby pan coś przeciwko temu, Mr Edmonds, gdybym zadała mu parę pytań?

— Pytań? Oczywiście, bardzo proszę. A co chciałaby pani wiedzieć?

— Chciałabym wiedzieć, dlaczego zbudował pan tę kolej.

Odwrócił się ku niej i spojrzał jej prosto w oczy.

— Chciałaby pani wiedzieć dlaczego?

— Tak.

— Na miłość boską! Moja droga panienko… a jak pani myśli?

— Nie jestem pewna. Zanim pana ujrzałam, zanim zaczęliśmy rozmawiać, zupełnie się

nad tym nie zastanawiałam. Ale teraz nagle ogarnęły mnie wątpliwości.

Wzniósł ręce, jakby w geście obronnym.

— Doprawdy, dziecko, co za pytanie! Zbudowałem tę kolej dla pieniędzy. I dlatego że

była potrzebna temu krajowi. Zbudowałem ją, ponieważ… ponieważ… tak mi się podobało, i

już.

Emilia siedziała w milczeniu, a kalifornijskie słońce, które wpadało do saloniku przez

zakurzone okna, oświetlało jej, twarz i sylwetkę. Chociaż trzymała ołówek tak, jakby za chwilę

miała zamiar coś napisać, kartki notatnika świeciły pustkami.

— Nie zapisze tego pani? — zapytał Collis Edmonds po jakimś czasie. — Nie? No to co

jeszcze chce pani wiedzieć? Jakieś ciekawostki? Statystyki? Pomiędzy rokiem sześćdziesiątym

ósmym a sześćdziesiątym dziewiątym wybudowaliśmy w tych górach wały przeciwśniegowe o

łącznej długości trzydziestu siedmiu mil, zużywając na ten cel pięćset tysięcy sągów drewna.

Piętnaście tuneli wykutych w skałach wchodzi w skład Sierra Pacific; w niektórych miejscach

granit był tak twardy, że posuwaliśmy się z prędkością ośmiu cali na dobę. Czy o to pani

chodzi? Najwyższy punkt wznosi się na wysokości stu pięćdziesięciu sześciu stóp nad

poziomem morza, a w zimie grubość pokrywy śnieżnej dochodzi do czterdziestu stóp.

Przerwał. Potem zaś dodał, ale dużo ciszej.

— Nic pani nie pisze.

Emilia spuściła wzrok. Collis Edmonds przyglądał się jej przez chwilę, potem podszedł

do jej stolika, przysunął krzesło i usiadł. Dalej wpatrywał się w nią z uwagą, podpierając brodę

dłońmi, a wyraz jego twarzy zdradzał częściowo rozbawienie, częściowo zaciekawienie.

— Naprawdę tak to panią interesuje? — zapytał.

Emilia zerknęła na niego niepewnie.

— Pan pewnie pomyśli, że to bezczelność z mojej strony… — powiedziała. — Aleja

naprawdę jestem przekonana, że miał pan w tym jakiś szczególny cel. Widziałam, jak stał pan

na pomoście swojego wagonu… jak wpatrywał się pan w horyzont.

— Nabiła sobie pani głowę sentymentalnymi historyjkami — powiedział Collis

Edmonds.

— To, że pani tak myśli, nie oznacza wcale, że i ja muszę myśleć w ten sam sposób. Ja

jestem budowniczym kolei żelaznej, człowiekiem bardzo przyziemnym; tak bardzo

przyziemnym, proszę pani, że bardziej już nie można.

— Może… może się pomyliłam — odparła Emilia. — Wobec tego proszę gorąco o

wybaczenie.

Collis Edmonds usiadł przy niej ponownie i wyjął z kieszeni grawerowany złoty zegarek.

Popatrzył nań przez chwilę, a potem rzekł:

— Minie jeszcze parę dobrych godzin, zanim dobijemy do Sacramento. Czy uznałaby to

pani za impertynencję z mojej strony, gdybym zaprosił ją do mojego salonu na kolację?

— Byłabym zaszczycona — odparła Emilia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: