Masterton+Graham+-+Podpalacze+ludzi+-+t.+1.pdf

GRAHAM MASTERTON

P ODPALACZE L UDZI T .1

(P RZEŁOŻYŁ : J ANUSZ W OJDECKI )

SCAN- DAL

Zespół Opery San Diego

wspólnie z firmą Mander Promotions

ma zaszczyt zaprosić

na Wieczór Galowy

poświęcony Operowym Hołdom dla Ryszarda Wagnera

Teatr Miejski San Diego, Second Avenue przy A Street 21 czerwca, godzina 21.00

strój wieczorowy

ROZDZIAŁ 1

Gdyby Bob Tuggey bodaj przez moment przypuścił, że dziewczyna w czerwonej

kowbojskiej koszuli w kratę i z jasnoczerwonym kanistrem w ręku szła przez parking w

zamiarze spalenia się żywcem, byłby w jednej chwili rzucił łopatkę do nakładania

hamburgerów, przeskoczył przez kontuar i wybiegł z restauracji tak szybko, jak tylko

pozwoliłaby mu na to lekkopółciężka budowa ciała.

Zajmował miejsce przy oknie w kuchni, był więc prawdopodobnie pierwszą osobą u

McDonalda z Rosecrans Street, która ją dostrzegła. I jak na ironię - prawdopodobnie jedyną,

która dysponowała dostatecznym doświadczeniem, by zdać sobie sprawę, iż coś jest z nią nie w

porządku, mimo że uśmiechała się i wymachiwała kanistrem tak, jak gdyby to był koszyczek

polnych kwiatków.

Wiele lat temu Bob Tuggey pracował jako niższy urzędnik w biurze Williama

Truehearta, zastępcy szefa misji dyplomatycznej w Wietnamie Południowym. Późnym

wieczorem pewnego czerwcowego dnia 1963 roku, kiedy to kupiwszy u swego krawca w

Cholon pół tuzina sportowych koszul wracał samochodem do ambasady, w identyczny sposób

wymachując kanistrem zaszedł mu drogę buddyjski mnich. A-tisket, a-tasket.

Nieco dalej jego valiant natrafił na przeszkodę w postaci przesuwającego się ulicą

długiego konwoju wojskowego i podczas gdy Bob siedział w samochodzie, paląc papierosa i

słuchając zespołu Peter, Paul and Mary, w odległości niespełna trzydziestu metrów mnich

wszedł na krawężnik, skropił sobie obficie głowę mieniącą się wszystkimi kolorami tęczy

benzyną i zapalił zapałkę.

Odpowiedź zna wiatr, wiejący poprzez świat...

Bob nigdy nie zapomniał delikatnego odgłosu wybuchu zapalonej benzyny, wirujących

płatków tlącej się szaty i malującego się na stopniowo czerniejącej twarzy mnicha spokoju.

Słychać było wrzaski, odgłosy kłótni, dzwonki rowerów, lecz nikt nie zawołał o pomoc. Bob

wyskoczył z samochodu, ciągnąc za sobą z zamiarem zduszenia ognia turystyczny koc, lecz

trzej inni mnisi wytrwale odpychali go kościstymi dłońmi, póki ich brat, w dalszym ciągu

płonąc, nie runął na ziemię już poza zasięgiem wszelkiej pomocy, chyba że tej pochodzącej od

Buddy.

Bob zgiął się wpół przy krawężniku i pod przydymionym nieboskłonem zwymiotował

rozbełtanymi kawałkami kurczęcia i skórkami od pomidorów. Po dziś dzień Odpowiedź zna

wiatr przyprawiało go o skurcz żołądka.

Kiedy dziewczyna ukazała się w zasięgu wzroku Boba, być może i odezwał się w jego

pamięci jakiś malutki dzwoneczek. Lecz z pewnością nie było w niej nic takiego, co mogłoby

mu nasunąć skojarzenie z protestującym mnichem buddyjskim. Była filigranową blondynką, a

jej zaczesane do tyłu włosy przywodziły mu na pamięć Doris Day. Do kowbojskiej koszuli

nosiła szeroki pas z garbowanej skóry i dopasowane levisy.

- Cztery ćwierćfuntowce zamawiam - zawołała Sally, lnianowłosa kierowniczka.

Bob zerwał papierowe opakowania i wepchnął hamburgery do grilla. Za oknem

dziewczyna znajdowała się już w połowie parkingu, w dalszym ciągu wymachując kanistrem, a

za nią tańczył jej skulony cień. Słońce przez krótką chwilę błysnęło w czerwonej emalii.

Bob miał nadwagę i zaawansowaną łysinę. Był zdecydowanie najstarszym

pracownikiem McDonalda z Rosecrans Street. Gdy lewym okiem spoglądał w kierunku

zachodnim, prawe patrzyło na północ - północny zachód. Lecz cała młodzież przepadała za nim

i nazywała Wujciem Tugiem. W przyszłym tygodniu kończył pięćdziesiąt jeden lat i

uroczystość tę miał obchodzić samotnie. Po tym jak William Trueheart opuścił Sajgon, Bob

obsuwał się z jednego szczebla rządowej kariery urzędniczej na drugi, z jednego szarego biura

do drugiego, od jednej do drugiej czarnej kawy. Zaczął pić, z reguły butelkę ricarda dziennie,

czasem więcej. Dni pełne mlecznobiałych obłoków i smaku anyżu. Pewnego deszczowego

popołudnia we Francji w ciasnym mieszkaniu w Domaine de la Ronce spróbował popełnić

samobójstwo, odkręcając kurek. Bo i cóż było warte życie bez żadnych widoków na przyszłość,

bez pieniędzy i bez czyjegoś towarzystwa, nie licząc podpalanego boksera o zaślinionym pysku,

który nie potrafił się powstrzymać od gryzienia mebli.

Uratował Boba jedynie smród gazu, który (w połączeniu z żołądkiem pełnym ricarda)

przyprawił go o nieznośny zawrót głowy i mdłości. Wyszedł na chwilę z domu odetchnąć

świeżym powietrzem. Absurdalne - w samym środku popełniania samobójstwa, ale nie miał

ochoty umierać odczuwając mdłości. Gdy go nie było w domu, gaz w kuchni wybuchnął,

przyprawiając psa o głuchotę. Konsjerżka była wściekła i całymi godzinami chodziła za nim z

wrzaskiem.

- Ty idioto! Wydaje ci się, że wysadzić własne mieszkanie w powietrze to taki świetny

dowcip?

- Że co? - odpowiadał za każdym razem. On również ogłuchł, ale tylko chwilowo.

Dziewczyna w dalszym ciągu posuwała się w kierunku drugiego końca parkingu. Drżenie

rozgrzanego powietrza sprawiało, iż wyglądało to tak, jak gdyby stąpała po tafli przejrzystego

jak kryształ jeziora. Na dworze było przeszło pięćdziesiąt stopni, co w San Diego nie zdarzało

się często. Kierowała się na drugi kraniec parkingu, niosąc w ręku coś, co było bez wątpienia

kanistrem, a sądząc z tego, jak powoli się kołysało, kanistrem wypełnionym benzyną. Ale

dokąd go niosła? Po tamtej stronie parkingu nie parkował ani jeden samochód, również żadnego

pojazdu nie było widać na szosie.

Bob odwrócił na drugą stronę ćwierćfuntowce i przyjął dwa specjalne zamówienia na

cheeseburgery.

- Sally... są filety! - zawołał Gino, który pracował obok niego i cały składał się z

imponującej grdyki i przystrzyżonych brzytwą czarnych baczków.

Dziewczyna zaś przestąpiła przez rząd kolczastych krzewów, oddzielających jedną

cześć parkingu od drugiej.

- Wujciu Tug, gdzie są te ćwierćfuntowce? - zwróciła się doń Sally.

Bob opuścił wzrok. Były już prawie gotowe.

- Trzy kanapki z kurczakiem zamawiam - zawołała Marianna.

- Są big maki - powiedział Gino.

- Dwa cheeseburgery zamawiam - rzekł Doyle.

Bob znów podniósł oczy i ujrzał, że dziewczyna wciąż się oddala. Była teraz

prawdopodobnie jakieś sto pięćdziesiąt metrów od restauracji. Nie miał pojęcia, czemu wciąż

jej się przygląda, lecz znalazła się teraz wraz ze swoim kanistrem, zwalniając kroku i

rozglądając się, w takiej odległości od jakiegokolwiek zaparkowanego pojazdu, jak gdyby

zgubiła drogę lub uznała, że znalazła się wreszcie we właściwym miejscu.

Skwierczenie ćwierćfuntowców odwróciło na chwilę uwagę Boba. Wyciągnął je z grilla

i wsadził do przygotowanych bułeczek.

- Cztery maki zamawiam! - zawołała Sally.

Bob postawił na stole metalową tackę z ćwierćfuntowcami i czyniąc to ujrzał, jak

dziewczyna siada po turecku na betonie. Zmarszczył brwi, próbując z wysiłkiem dostosować

wzrok do odległości. Jego oczy nie widziały już dobrze z daleka. Idąc do kina albo na stadion

Jacka Murphy'ego obejrzeć mecz Padresów, zawsze zabierał ze sobą okulary. Lecz gdy

dziewczyna, odkręcając kanister, odwróciła się nieco bokiem, w jednej chwili pojął znaczenie

tego gestu i dopiero wtedy zadrżał ze zgrozy, kojarząc w myśli zdecydowany, płynny marsz w

nieokreślonym bliżej kierunku, a-tisket, a-tasket, z kołyszącą się czerwoną blaszanką i dostojną

pozycją siedzącą oraz przerażającym spokojem, z jakim odkręcała nakrętkę. Słyszał pryskanie

tłuszczu spod cheeseburgerów i paplaninę skautek. Lecz przed oczyma miał obraz płonącego

buddyjskiego mnicha.

- Chryste Panie! - rzekł.

- Wujku Tug? - pytająco zmarszczył brwi Gino.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: