„Pan wezwał Go do siebie”
Montaż słowno - muzyczny oparty na książce Kardynała Dziwisz „Świadectwo”
Scenografia
W centralnym miejscu zapalona duża świeca, stojąca na świeczniku, okrytym płótnem w kolorach papieskich. Za tą dekoracją, cały czas stoi uczeń czytający słowa Kardynała Stanisława Dziwisz. Uczniowie, biorący udział w montażu stoją na uboczu tworząc chórek – do recytacji podchodzą bliżej świecy, ale nie przesłaniają jej.
„barka” podkład muzyczny
Uczeń 1 - Papież Jan Paweł II, nasz kochany Ojciec Święty, Papież Polak, dzisiaj Sługa Boży, który jak wierzymy, należy już do grona Świętych w niebie. Był niezwykłym Człowiekiem w dziejach Polski i świata. Jego, pontyfikat, życie i śmierć zmieniły losy wielu ludzi, zmieniły nas. W rocznicę śmierci, pragniemy przypomnieć ostatnie chwile Jego życia, słowami Tego, który towarzyszył mu przez 40 lat ziemskiej posługi – Kardynała Stanisława Dziwisza.
Kardynał S. Dziwisz - Jego droga była nieprzerwanym męczeństwem. I nie ma w tym stwierdzeniu przesady. Jan Paweł II ogromnie cierpiał fizycznie i na duchu, kiedy w pewnych okresach zmuszony był do znacznego ograniczenia czy wręcz przerwania zajęć związanych z pełnieniem misji Pasterze Kościoła powszechnego Karol Wojtyła nauczył się pozostawiać pewną przestrzeń cierpieniu, jest ono bowiem częścią ludzkiej egzystencji. Nauczył się współżyć z bólem, chorobą. Było to możliwe przede wszystkim dzięki jego duchowości, dzięki osobistej relacji z Bogiem. Pragnąc nade wszystko iść śladami Pana zrozumiał, że życie jest darem, którym trzeba żyć w pełni, na miarę sił. Dlatego przyjmował wszystko, co Bóg dla niego zaplanował.
Nigdy nie odczuwał lęku przed śmiercią. Nawet wtedy, gdy w oddali majaczyły już wrota, za którymi czekało go spotkanie z Bogiem.
Kardynał S. Dziwisz - W środę 30 marca Ojciec Święty ukazał się w oknie. Pragnął powiedzieć kilka słów. Choćby jedno słowo. Chciał podziękować. Ale z jego ust nie wyszedł żaden dźwięk. Oddalając się od okna nie miał już na twarzy tego wyrazu bezsilności, jaki dawało się zauważyć w Niedzielę Wielkanocną. Już wiedział, był gotów…
Uczeń 2 - Czy widzisz Panie?
Twój Piotr
Ciągle dźwiga
Ciężar Kościoła
Jego białe ramiona
Uginają się
Od wszystkich nieszczęść świata
A czas jak zwykle przemija
Słowa dzisiaj zmalały
W krzykliwym natłoku reklam
Trudno usłyszeć
Dobrą Nowinę
Ciągle jednak potrzebne
PROMIENIOWANIE OJCOSTWA
Więc Twój Namiestnik
Jak Ty
Spogląda z miłością
Uczy jak dostrzegać
OSOBĘ I CZYN
I woła
UT UNUM SINT
Kardynał S. Dziwisz - Następnego dnia, odprawił w kaplicy Mszę świętą. W pewnej chwili mieliśmy ważenie, jakby coś rozrywało jego ciało od środka. Gorączka dochodziła do 40 stopni. Lekarze postawili diagnozę. Ale tym razem, nie było mowy o hospitalizacji. Przypomniałem wyraźne życzenie Papieża, aby nie wracać już więcej do szpitala. Chciał cierpieć i umrzeć u siebie w domu, w pobliżu Grobu Świętego Piotra.
Uczeń 3 - Cierpienie nie jest karą za grzechy
Ani nie jest odpowiedzią Boga na zło człowieka.
Można je zrozumieć tylko i wyłącznie w świetle Bożej miłości,
Która jest ostatecznym sensem wszystkiego,
Co na tym świecie istnieje.
Nasze cierpienia nabierają znaczenia i wartości,
Gdy są zjednoczone z cierpieniem - Jezusa Chrystusa.
(Jan Paweł II, Autobiografia)
Kardynał S. Dziwisz - Jan Paweł II znalazł się w swoim pokoju. Na ścianie naprzeciwko łóżka wisiał obraz cierpiącego Chrystusa. Obok wizerunek Matki Bożej Częstochowskiej. Na stoliku zdjęcie rodziców. Na zakończenie odprawianej przeze mnie Mszy świętej wszyscy podeszliśmy i ucałowaliśmy jego dłoń. „Stasiu” powiedział, głaskając mnie po głowie. Czułem, że nadchodzi jego czas, Pan wzywał go do siebie… Piątek był dniem modlitwy: odprawiliśmy Mszę świętą, Drogę Krzyżową, Liturgię Godzin, Tadeusz Styczeń, bliski przyjaciel z Krakowa, przeczytał kilka fragmentów Pisma Świętego. Stan był krytyczny. Ojciec Święty wypowiadał z wielkim trudem zaledwie kilka sylab.
Uczeń 4 - Szczęśliwe serce tak rozmiłowane,
Że w Bogu wszystkie są jego pragnienia,
Dla tej miłości ma w proch podeptane
Wielkości świata, ułudy stworzenia,
I tylko w Bogu znajduje swą chwałę,
Obfitość szczęścia i rozkosze trwałe.
Dla tej miłości umie zaprzeć siebie,
Nie szuka tutaj ziemskiej szczęśliwości,
Wzrok swojej duszy utopił hen, w niebie,
Kędy jaśnieje blask wiecznej światłości...
I wśród wzburzonych życia tego toni
Dąży z otuchą, gdzie pieśń szczęścia dzwoni.
Kardynał S. Dziwisz - Nastała sobota, 2 kwietnia. W pokoju panowała atmosfera wielkiej pogody ducha. Ojciec Święty pobłogosławił korony przeznaczone dla wizerunku Matki Bożej Częstochowskiej w Grotach Watykańskich, a kolejne dwie do wysłania na Jasną górę. Potem pożegnał się z najbliższymi współpracownikami, kardynałami, prałatami. Nadal był całkiem przytomny i choć mówił z wielkim trudem, poprosił, aby przeczytano mu Ewangelię świętego Jana. Nie była to nasza sugestia, to on wyraził takie życzenie. Również ostatniego dnia jak to czynił przez całe życie, pragnął karmić się słowem Bożym.
Uczeń 5 - Na początku było Słowo,
a Słowo było u Boga,
i Bogiem było Słowo.
Ono było na początku u Boga.
Wszystko przez Nie się stało,
a bez Niego nic się nie stało,
co się stało.
W Nim było życie,
a życie było światłością ludzi,
a światłość w ciemności świeci
i ciemność jej nie ogarnęła.
Pojawił się człowiek posłany przez Boga
Uczeń 6 (wychodzi do recytacji z Pismem Świętym)
Biblio…
(...) Wszystko jest w Tobie,
Cokolwiek przeżyłem.
Wszystko jest w Tobie,
Cokolwiek kochałem.
Wszystko.
Cały żywot własny
Człowieka (…)
Kardynał S. Dziwisz - W tym ostatnim momencie ziemskiej wędrówki Ojciec Święty stał się ponownie tym, kim był zawsze, człowiekiem modlitwy. Człowiekiem Bożym, głęboko zjednoczonym z Panem, dla którego modlitwa stanowiła nieprzerwanie fundament egzystencji. Także i tego dnia, zanim wyruszył w swą ostatnią wielką podróż, przy wsparciu obecnych przy nim osób odmówił codzienne modlitwy…
Uczeń 1 (trzyma w ręku modlitewnik)
W moim codziennym pacierzu
Doznaję błogiego spokoju,
Kiedy wymawiam te słowa
Przyjdź Panie Królestwo Twoje
Kiedy wymówię te słowa
Wiara się we mnie podwoi
Wszak nigdy w to nie wątpię
Że przyjdzie Królestwo Twoje
Nigdy w to nie wątpiłem
Że w ludzkich serc podwoje
Codziennie w swym majestacie
Przychodzi królestwo Twoje
Z czasem i do mnie przyjdzie
W mozolnym dniu – w pracy znoju
W najświętszym Boskim Ciele
Ukryte królestwo Twoje
W najświętszym Boskim Twym Ciele
Tkwi moc, która świat przeobraża
Wierzę, że szczęście świata
Spływa z Twojego ołtarza
Kardynał S. Dziwisz - W pewnej chwili siostra Tobina dostrzegła jego spojrzenie. Zbliżyła ucho do jego ust, a on ledwo słyszalnym głosem wyszeptał: „Pozwólcie mi odejść do Pana”. Siostra wybiegła z pokoju, chciała podzielić się z nami tym, co powiedział, ale zanosiła się od płaczu.
Dopiero później pomyślałem: to wspaniałe, że swe ostatnie słowa skierował do kobiety.
Około godziny 19 Ojciec Święty zapadł w śpiączkę. Pokój oświetlał jedynie blask zapalonej gromnicy, którą on sam poświęcił 2 lutego podczas uroczystości Matki Bożej Gromnicznej.
Uczeń 2 - Z głębi
Misterium cierpienia –
Klucznik Nieba
Z trudem ukląkł
Jakby pod ciężarem
Krzyża
Upadł
I dźwignął się z kolan
Z niepojętą
Mocą
Chrystus
Z serca do serca
Podał mu swą
Miłość
Klucz
Co Wieczność
Otwiera
(L. Szubel Klucznik)
Kardynał S. Dziwisz - Zbliżała się godzina 20, gdy niespodziewanie poczułem wewnętrzną potrzebę odprawienia Mszy Świętej. Była to Msza Święta poprzedzająca niedzielną uroczystość Bożego Miłosierdzia, tak drogą Ojcu Świętemu.
Nadal czytaliśmy Ewangelię świętego Jana:
Uczeń 3 - Jezus przyszedł, choć drzwi były zamknięte, stanął pośrodku nich i rzekł: „Pokój wam!”
Kardynał S. Dziwisz - W chwili Komunii Świętej zdołałem jako wiatyk podać kilka kropli najświętszej Krwi Chrystusa. Nadeszła godzina 21.37.
Zorientowaliśmy się, że Ojciec Święty przestał oddychać. I wtedy zobaczyliśmy na monitorze że jego wielkie serce po kilku jeszcze uderzeniach przestało bić.
uczeń, czytający słowa ks. Dziwisz, gasi świece,
podkład muzyczny zostaje gwałtownie zakończany, uczniowie stanowiący chór zapalają gromnice
Ktoś zatrzymał wskazówki zegara
A my, jednocześnie, niczym na rozkaz, zaczęliśmy śpiewać Te Deum, Nie Requiem, gdyż nie była to żałoba, ale Te Deum. W podziękowaniu dla Boga za dar, jaki nam przekazał za dar w osobie Ojca Świętego, Karola Wojtyły.
Uczeń 4 - Pan w Białej szacie ruszył w drogę
W sobotni wieczór pożegnał tłum
Szedł w stronę źródła czując na twarzy
Powiew halnego i jego szum
Po drodze mijał cichych, klaszczących
W oknach rozniecał płomienie świec
Kirem ozdabiał flagi płaczące
Młodych jednoczył w rytm bicia serc
I szedł powoli w niemałym trudzie
Dłonią zaś kreślił zbawienia znak
Jedni mówili o jakimś cudzie
Inni, że już nadziei brak
Szedł szlakiem w góry, wsparty na krzyżu,
W ostatniej drodze był całkiem sam
Na szczycie z kluczem Piotrowym w dłoniach
Witał Go jego Odwieczny Pan
Jak ojciec syna wziął Go w ramiona
I razem przeszli przez niebios próg.
Jestem zmęczony, ale już w domu
Tak Synu…szepnął Mu Ojciec, Bóg
(wiersz nieznanego autora - Wortal Jana Pawła II Wielkiego - Pokolenie JP2)
Kardynał S. Dziwisz - Płakaliśmy. Jak mieliśmy nie płakać?. Płakaliśmy łzami bólu i radości. I wtedy zapalono światła w całym domu… Potem już nic nie pamiętam. Miałem wrażenie, że nagle zapadła ciemność. Zdawałem sobie sprawę z tego co się dokonało, ale nie potrafiłem dopuścić do siebie tej myśli.
Uczeń 4 - Boże….
Nie dziwimy się,
żeś zatęsknił za najlepszym ziemskim synem. dziękujemy, żeś lat kilkadziesiąt raczył dzielić się z nami Jego osobą. Wiemy, że teraz jest Domu Twego największą ozdobą. Wybacz ,że płaczemy, Ojcze Niebieski zamiast radować się z Tobą. Ale - jaki człowiek by nie szlochał, gdy odchodzi Ojciec, który tak wszystkie dzieci ukochał? ...
laura681