4. Tomek na tropach Yeti.pdf

ALFRED SZKLARSKI

Tomek na Tropach Yeti

Katowice 1985r.

PROLOG

TROPY ŚNIEŻNEGO CZŁOWIEKA

Od północnego zachodu ciemnoszare, kłębiaste chmury szerokim łukiem zasnuwały

zimny błękit nieba. W wysoko zawieszonych dolinach porywisty wiatr wzbijał w powietrze

tumany słonawego, suchego pyłu, lecz pobliskie potężne, urwiste szczyty i wieczne

lodowce gór Karakorum * 1 już spowijała śnieżna nawałnica.

Czterech mężczyzn ociężałym krokiem wspinało się kamienistym szlakiem po

stromym zboczu ku widocznej w dali górskiej przełęczy. Z niepokojem spoglądali na

ciemniejący horyzont. Silny wicher dął z północy i szybko niósł na Wyżynę Tybetańsk ą *

wczesną śnieżną burzę. Trzej Tybetańczycy, poruszeni widokiem nadciągającej

zawieruchy, co chwila pociągali za arkany, przywiązane do kółek wpiętych w nozdrza

kosmatych jaków * , by przynaglić zwierzęta do szybkiego marszu. Mimo to zgłodniałe i

spragnione jaki wlokły się noga za nogą, opuściwszy nisko rogate łby. Przekrwionymi z

wysiłku, nieco zamglonymi ślepiami spoglądały na nie mniej osłabionych ludzi.

Tybetańczycy ubrani byli w miękkie, filcowe odzienia, na które przywdzieli, niby kurtki

bez rękawów, skóry jaka odwrócone włosem do wewnątrz. Nakładane przez głowę,

przez wycięty w środku otwór, skóry osłaniały plecy i piersi, a ich nie zszywane na

bokach krańce, przytrzymywał w talii szeroki jedwabny pas. Spod stożkowatych

filcowych czapek, głęboko naciągniętych na głowy, zwisały im na plecy krótkie,

pojedyncze, czarne warkoczyki. W filcowych butach, o cholewach sięgających kolan,

pewnie stąpali po stromej ścieżynie.

Czwarty mężczyzna, zakutany w długi barani kożuch i czapę z klapkami na uszy, był

Europejczykiem. Mimo fizycznego wyczerpania czujnie obserwował idących przed nim

trzech krajowców przewodników. Zapewne nie darzył ich zbyt wielkim zaufaniem,

ponieważ miał zatknięty za pasem, przygotowany do strzału ciężki naga n * . Gdy

Tybetańczycy przystawali, żeby nabrać tchu, natychmiast opierał prawą dłoń na rękojeści

broni.

Tubylcy w ponurym milczeniu ukradkowymi spojrzeniami śledzili białego wędrowca.

Od dwóch tygodni wiedli go przez kamienno-piaszczystą pustynię ku Kaszmirowi * ,

graniczącemu z zachodnimi ziemiami Tybetu. Wyruszając ze swymi jakami w drogę,

wcale nie mieli zamiaru tak znacznie oddalać się od własnych koczowisk. Podjęli się

poprowadzić białego podróżnika o tydzień drogi na zachód, a tymczasem już mijał

piętnasty dzień uciążliwego marszu. Małomówny biały człowiek oświadczył im

stanowczo, iż zwolni ich dopiero wtedy, gdy będzie mógł nająć nowych przewodników.

Krajowcy z niezmiennym uporem każdego ranka odmawiali wyruszenia w dalszą drogę i

codziennie wbrew własnej woli szli coraz dalej. Biały potrafił dotąd utrzymać ich w

ryzach. W jego stalowoszarych oczach nigdy nie było widać cienia wahania czy obawy.

Wydawał rozkazy, wymownie opierając dłoń na rękojeści rewolweru.

Trzej krajowcy nie byli bezbronni. Posiadali długie stare strzelby i myśliwskie noże,

jednak mimo to nie odważyli się stawić zbrojnego oporu. Biały podróżnik czujny był

bowiem niczym żuraw. W czasie dnia szedł na samym końcu małej karawany. Czasem

siadał na jaka i znużony przymykał oczy, lecz gdy tylko któryś z Tybetańczyków odwracał

się ku niemu, zaraz napotykał jego przenikliwy wzrok. Podczas wieczornych obozowisk

odbierał przewodnikom broń i chował ją w swoim namiocie.

Tybetańczycy kilkakrotnie próbowali w nocy zbliżyć się do niego, ale wszelkie ich

wysiłki okazywały się bezskuteczne. Za najmniejszym szelestem podróżnik otwierał oczy

i zaraz rozlegał się metaliczny trzask odwodzonego kurka rewolweru.

W umysłach przesądnych Tybetańczyków niestrudzony podróżnik wyrastał na

jakiegoś potężnego czarownika. Czy mogli mu się sprzeciwić, skoro nieustannie czuwał

uzbrojony w szybkostrzelną broń?

Tymczasem w rzeczywistości biały wędrowiec był już u kresu sił. Podczas długich,

uciążliwych marszów niemal zasypiał z otwartymi oczyma, bądź też zapadał w stan

odrętwienia prawie graniczącego z letargiem. Wtedy zdawało mu się, że wciąż jeszcze

wędruje w pochodzie nieszczęsnych zesłańców * na Sybir. Odruchowo pochylał głowę,

jakby chciał osłonić ją przed uderzeniami kozackich nahajek. Postękiwania zmęczonych

jaków przeradzały się w jego wyobraźni w ciche, tak dobrze wryte w pamięć skargi

towarzyszów niedoli. Czasem znów przywidywało mu się, że zaledwie przed kilkoma

dniami umknął z korowodu więźniów i wśród kojącej ciszy błąka się w dzikich, górskich

wąwozach Turkiestanu Chińskiego.

Wtem usłyszał jakieś podejrzane szepty. Czyżby to poszukiwacze złota spiskowali,

by odebrać mu jego skarb? Ręka mimo woli sięgnęła do rękojeści rewolweru. Drgnął,

dotknąwszy gołą dłonią zimnej stali. Przywidzenia rozwiały się natychmiast. Spojrzał już

przytomnym wzrokiem.

Znajdowali się na skraju przełęczy. Tybetańczycy przystanęli i naradzali się,

gestykulując rękoma. Biały podróżnik podszedł do nich.

— Za tamtymi górami jest Le h * — odezwał się do niego jeden z przewodników,

wskazując ręką na południowy zachód.

— Ile dni marszu? — krótko zagadnął biały, posługując się, tak jak przewodnicy,

językiem tybetańskim.

— Trzy dni, a do Hemis dwa. Zaraz za przełęczą Kaszmir. Możesz już iść sam.

— Doprowadzicie mnie do Hemis, lub w ogóle nie wrócicie do swej phaż i * — zagroził

biały.

— Zły duch chyba przywiódł cię do nas — mruknął Tybetańczyk.

— Zły czy dobry, ruszajcie na przód — rzekł biały nie wypuszczając z dłoni rękojeści

broni.

Cienka pokrywa świeżego śniegu zalegała całą przełęcz. Zimny wicher ze zdwojoną

siłą hulał na wyniosłości. Ludzie i zwierzęta z niezmiernym wysiłkiem oddychali

rozrzedzonym powietrzem.

Naraz idący na przedzie Tybetańczyk przystanął i pochylił się ku ziemi. Gdy jego

towarzysze zrównali się z nim, również zamarli w bezruchu.

— Ruszajcie w drogę, głupcy! Czy nie widzicie, że burza nadciąga wprost na nas?!

— krzyknął biały mężczyzna.

Tym razem przewodnicy nie zwrócili uwagi na gniewny rozkaz. Jak zahipnotyzowani

wpatrywali się w ziemię. Podróżnik przyspieszył kroku. Wkrótce także zatrzymał się

zdumiony.

Na śniegu widniały świeże, szerokie ślady bosych stóp. Wydawały się bardzo

podobne do śladów pozostawionych przez człowieka, dzięki swemu ułożeniu w jednej

linii, z nieznacznymi odchyleniami stóp na obydwie strony. Długość kroku wskazywała na

wysoki wzrost nieznanego osobnika.

— Mi-go, zwierzę chodzące jak człowiek! — ściszonym głosem zawołał jeden z

przewodników.

— Mi-te, człowiek-niedźwiedź... — dodał drugi. — Przeczuwałem, sahibi e * , że

sprowadzisz na nas nieszczęście...

— Jeśli to ślady ludzkie, to mamy najlepszy dowód, że w pobliżu musi znajdować się

jakieś osiedle — głośno powiedział podróżnik. — Cieszcie się, wkrótce pozwolę wam

wrócić do domu.

— Klasztor Hemis, odległy o dwa dni marszu, jest najbliższym osiedlem — odparł

przewodnik. — Człowiek pieszo nie zapuściłby się samotnie tak daleko w góry! Poza tym

wiesz dobrze, że Tybetańczycy nigdy nie chodzą boso! To są ślady Śnieżnego

Człowieka. Kto go ujrzy, musi zginąć!

Biały podróżnik zmarszczył brwi. Podczas długoletniej włóczęgi po Azji Środkowej

nieraz słyszał opowieści o tajemniczych istotach zamieszkujących górskie pustocie.

Znajomy Nepalczyk, z którym przez pewien czas wspólnie poszukiwali złota w górach

Ałtyn-ta g * , mówił mu o nieznanych stworach zwanych Yeti. Według wierzeń krajowców

zetknięcie się z nim miało nieuchronnie sprowadzać śmierć.

Podróżnik pochylił się nad śladami wyraźnie wyciśniętymi w śniegu. Nie miał

pewności, czy pozostawił je człowiek, czy też jakieś nieznane zwierzę. Jak wskazywała

świeżość tropów, dziwny stwór przechodził tędy niedawno przed nimi. Podróżnik nie znał

uczucia lęku. Nie wierzył w przesądy. Ani zwierzę, ani niezwykła istota ludzka nie mogły

być niebezpieczne dla czterech uzbrojonych mężczyzn.

— Ślady te zapewne pozostawił niedźwiedź. Widziałem podobne w górach Ałtyn-tag

— odezwał się do krajowców. — Ruszajmy w drogę! Źle będzie z nami, jeśli burza

zaskoczy nas na tak znacznym, odkrytym wzniesieniu.

— Nie pójdziemy dalej! Ślady mi-te wiodą wzdłuż przełęczy. Musielibyśmy iść jego

tropem. On przyczai się i poczeka na nas!

Podróżnik cofnął się o dwa kroki. Gniewnym, czujnym wzrokiem przywarł do twarzy

przewodników. Nie, to nie był ich zwykły upór, który ostatnio musiał przełamywać dzień

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: