II Przecinając Więzy - Enahma.pdf - Trylogia Smutku Enahmy - Ruddi_pl

Autor: Enahma | Tłumaczenie: Mirriel

PRZECINAJĄC WIĘZY

1. POWRÓT DO ŻYCIA

Harry siedział na sofie z książką do eliksirów na kolanach, wpatrzony w widok

za oknem. Sofa została obrócona w tym kierunku od razu, gdy tylko Harry

zaczął uczyć się w salonie kilka dni temu. Oparł się wygodnie i po prostu

cieszył się życiem. Od czasu do czasu brał owoc ze stołu stojącego obok sofy,

jadł go powoli, delektując się smakiem, jakby jadł coś takiego po raz pierwszy

w życiu... Cóż, ostatnio naprawdę wszystko wydawało się nowe w jego życiu.

Jego wygląd, imię, przeszłość, jego związki rodzinne, może nawet jego

przyszłość...

Jego wygląd... Był teraz dużo wyższy niż dziesięć dni temu, tego pamiętnego

wieczora, kiedy Severus przyjął go z powrotem do rodziny Snape’ów. Nadal

miał włosy czarne jak smoła, ale nie były już takie nieposłuszne i rozczochrane,

stały się gładkie i krótkie – to była naprawdę staromodna fryzura, ale

przynajmniej zakrywała jego czoło. Zachował też zielone oczy, ale

podobieństwa pomiędzy starym a nowym tutaj się kończyły. Ciało (był chudy,

wysoki, kościsty, jego skóra była dosyć blada) odziedziczył po swoim ojcu; jak

również pewne cechy twarzy: wysokie kości policzkowe i brwi. Ale poza tym

był podobny do matki i innych krewnych, których znał tylko ze zdjęć.

Wstrząsnęło nim trochę odkrycie, że typowe cechy Snape’ów: jasna skóra,

wzrost i kości policzkowe zostały odziedziczone nie po dziadku, ale po babci, z

domu Noblestone. Najstarszej szlacheckiej czarodziejskiej rodziny czystej krwi

w Anglii. Kiedy Harry zobaczył zdjęcie swojej babci, nie mógł nie dostrzec

podobieństw pomiędzy sobą a nią. Cóż, jego babcia nie była piękną kobietą, ani

trochę! – wymienione cechy nie pasowały ani do dziewczyny, ani do kobiety.

Ani do chłopca, czy mężczyzny, pomyślał Harry. Ale piękno i uroda nie były

tak ważne dla mężczyzny jak dla kobiety... Cóż, kiedy pierwszy raz spojrzał w

lustro, omal nie zemdlał.

– Wyglądam jak ty! – poskarżył się Snape’owi, który tylko uśmiechnął się

ironicznie.

– Powiedziałbym raczej, że wyglądasz jak swoja babka.

To było po prostu straszne, że był podobny do starej, złej kobiety. Nie był stary

ani zły, nie był też kobietą, więc nienawidził swojego wyglądu.

W rzeczywistości Harry nie wyglądał ani jak jego babka, ani jak Snape.

Jego imię, przeszłość i relacje... Nazywał się teraz Quietus Snape, jak jego

ojciec, i zgodnie z historią wymyśloną przez Dumbledore’a został wychowany

przez mugolskich rodziców jego matki, ale nie wolno mu było podać więcej

szczegółów nikomu, by nie narazić ich na niebezpieczeństwo w czasach takich

jak te. Na szczęście. Harry uważał, że zapamiętanie pozostałych informacji z

nowego życiorysu było wystarczająco trudne.

A na końcu (choć niemniej ważny) był jeszcze Severus, wujek, udający teraz

ojca. Zostali zmuszeni, by zachowywać się jak ojciec i syn od momentu, w

którym opuścili Hogwart. Syriusz Black zamieszkiwał w Snape Manor, czekając

na powrót do zdrowia swojego przyjaciela.

To był drugi szok tamtego poranka (Harry nazwał go „lustrzanym porankiem”),

że Syriusz będzie przebywał w tym samym domu co on, a nie wolno mu było

powiedzieć prawdy. Cóż, Dumbledore z pewnością miał rację, kiedy wyjaśniał,

że Syriusz musi pozostać nieświadomy prawdy, ponieważ jeśli Ministerstwo

zdecyduje się zaakceptować zeznanie Severusa albo jakiekolwiek inne zeznanie

o jego niewinności, zostanie przesłuchany pod wpływem Veritaserum, a to

mogłoby być niebezpieczne dla Harry’ego...

Nie wspominając już o wstrząsie na wieść, że Snape i Black zawarli nie tylko

zawieszenie broni, ale pokój (który Snape chciał zerwać, gdy dowiedział się, że

Harry żyje, ale teraz na szczęście nie miał takiej możliwości).

Tak więc Harry miał możliwość mieszkać z jednym i drugim, za co był

wdzięczny. W rzeczywistości nie znał żadnego z nich. I chociaż zaznajomił się

trochę ze Snape’em podczas ich wspólnej niewoli, Syriusz był dla niego

zupełnie obcy. Nie spędzili ze sobą prawie w ogóle czasu od czasu incydentu we

Wrzeszczącej Chacie, a listy nie dawały możliwości bliższego zaznajomienia.

Więc kiedy Harry dowiedział się, że będzie mieszkać z Syriuszem do początku

września, był bardzo podekscytowany i już czekał na wspólne dni w Snape

Manor. Syriusz jednakże nie był rozmowny, ani przyjazny. Siadał tylko na

swoim ulubionym krześle i patrzył całymi godzinami w pustkę. Nawet mała

Ania nie mogła go wyrwać z tego stanu.

Harry także starał się wiele razy. Syriusz najwyraźniej doceniał ich starania; ale

jednak nie brał udziału w codziennym życiu w rezydencji Snape’ów. Witał

wszystkich uprzejmie, uczestniczył we wspólnych posiłkach, ale rzadko

wypowiadał jakieś słowo czy robił coś innego. To bolało Harry’ego tak bardzo,

że czasami starał się przekonać Snape’a by zdradzić tajemnicę Blackowi.

Severus zawsze odrzucał pomysł Harry’ego i miał rację; Harry o tym wiedział,

ale tak trudno mu było codziennie oglądać cierpienie Syriusza...

Poruszenie Ani zwróciło jego uwagę. Mała dziewczynka obudziła się po swojej

popołudniowej drzemce. Nie chciała spać sama w ciemnym pokoju (po tym

wszystkim, czego doświadczyła latem, podobnie jak Harry i Snape), ale Syriusz

zazwyczaj ignorował jej prośby, by został z nią, gdy będzie spała. Kiedy więc

Ania zauważyła, że Harry uczy się prawie każdego popołudnia na sofie w

salonie, szybko do niego dołączyła. Pierwszy raz, kiedy pojawiła się ze swoim

kocem i zapytała Harry’ego czy może z nim zostać, chłopiec był dość

zakłopotany. Miał piętnaście lat i nie przywykł do towarzystwa dziewczyn, a już

z pewnością nie do obecności sześcioletnich dziewczynek. Ale pozwolił jej

zostać, a kiedy Snape powiedział mu historię Ani, zmienił natychmiast o niej

zdanie i starał się robić, co tylko mógł, by jej pomóc.

– Dzień dobry, Aniu – uśmiechnął się do niej ciepło. Ziewnęła i przeciągnęła

się.

– Cześć Quiet – wymamrotała sennym głosem i też się uśmiechnęła.

Quiet(1). Severus nazwał go tak i dziewczynka szybko to przejęła. Kiedy Harry

pierwszy raz usłyszał to zdrobnienie zaprotestował głośno.

„Cicho... bądź cicho. Też coś...” wymamrotał nieszczęśliwy.

Ale szybko pojął swoją pomyłkę. Snape skrzywił się, najwyraźniej zraniony

słowami Harry’ego. Zawsze nazywałem tak mojego brata , powiedział dziwnym,

cienkim głosem i Harry natychmiast pożałował swoich słów. Następnym razem,

gdy Snape nazwał go „Quietus”, poprawił na „Quiet” i od tego czasu nazywany

był tym imieniem.

Harry nigdy nie chciał zranić Snape’a w żaden sposób, więc zaakceptował imię

Quiet i po paru dniach przyzwyczaił się do tego. Spędzali dużo czasu ze sobą i

starali się przywyknąć do swoich nowych ról. W zamian Harry nazywał Snape’a

ojcem, czasami nawet wtedy, gdy byli sami.

By się przyzwyczaić , wyjaśnił zmieszanemu Severusowi.

Cieszyli się tą grą.

– Musisz się jeszcze nauczyć tego eliksiru, Quiet? – zapytała Ania. – Wujek

Severus powiedział, że nie możesz z nim pójść, dopóki nie dokończysz swojej

pracy domowej, wiesz...

No i byli wujkowie. Severus i Syriusz byli „wujkami” dla Ani; zawsze zwracała

się do nich w sposób formalny. Nie była zbyt szczęśliwa z dwoma gorzkimi,

starymi mężczyznami. Chciała z powrotem Lupina, a dopóki on nie wróci,

wybrała sobie Harry’ego do kochania.

– Praca domowa... – wymamrotał cicho Harry. – Są wakacje Aniu. Ale już

dawno to skończyłem. Tylko nie chciałem zostawiać cię samej.

Twarz dziewczynki rozjaśniła się.

– Dzięki. – Wyciągnęła rękę i wzięła ze stołu jabłko. – Nienawidzę być sama.

Harry kiwnął głową. Ania dość dobrze sobie radziła ze śmiercią rodziców, ale

często widział jej twarz mokrą od łez i czerwone oczy. W takich momentach

pozwalał dziewczynce położyć się obok niego i nawet próbował ją pocieszyć.

Nie trwało długo, nim się przed nim całkowicie otworzyła i zaczęła opowiadać

Harry’emu o swoim życiu i wydarzeniach z tego lata.

Harry dowiedział się, że Ania była mugolką, jak cała jej rodzina; nie miała

żadnego rodzeństwa, rodzice jej ojca umarli przed jej urodzeniem. Dziadkowie

ze strony matki żyli, ale często chorowali i większość czasu spędzali w szpitalu.

Przed tymi makabrycznymi wydarzeniami jej rodzina żyła na przedmieściach

wielkiego miasta w dużym domu, gdzie miała psa, który również został zabity

TAMTEJ nocy. Powiedziała Harry’emu, że miała wielu przyjaciół w szkole

podstawowej, do której chodziła, i jej życie było po prostu... wspaniałe. Potem

to się skończyło. I teraz było już po wszystkim. Pewnej nocy grupa

zamaskowanych ludzi – teraz Ania nazywała ich prawidłowo Śmierciożercami –

włamała się do jej domu i zabrała ich do Dworu, gdzie została dwa dni później

znaleziona i uratowana przez Lupina.

Tylko dwa dni... Na początku wydawało się Harry’emu trochę za krótko. Dwa

dni... Oni spędzili prawie piętnaście w podobnym miejscu, w dużo gorszych

warunkach – Ania nie była aż tak katowana. No ale on nie stracił Severusa. Ania

– mimo wszystko – pozostała sama.

Samotność... To słowo skierowało jego myśli na nowy tor. Nadal nie mógł

zdecydować czy jest zadowolony ze swojej obecnej sytuacji, czy nie. Wciąż

tęsknił za swoimi przyjaciółmi, a przede wszystkim za towarzystwem Rona, z

którym mógłby dzielić się wrażeniami z wakacji, zarówno wesołymi jak i

smutnymi – ale to było po prostu niemożliwe. Nawet, jeśli znowu staliby się

przyjaciółmi, w co Harry szczerze wątpił, nie mógł mu nic powiedzieć,

ponieważ byłby jego przyjacielem tylko jako Quietus, nie jako Harry...

– Jak skończyłeś swoją pracę domową, to chodźmy do ogrodu! – Ania

przerwała mroczne rozmyślania Harry’ego. Westchnął i zdjął książkę z kolan.

To był kolejny etap codziennej rutyny Ani: popołudniowa drzemka z Harrym,

potem zabawy w ogrodzie aż do kolacji. Nie było z nią problemów, nie

przeszkadzało jej, że bawi się sama. Jedynym powodem, dla którego chciała, by

Harry był obok, był strach przed samotnością. Najpierw odeszli jej rodzice,

potem Lupin... bała się, że Harry też ją zostawi.

Wziął swój egzemplarz Quidditcha przez wieki z regału i poszedł za

podskakującą dziewczynką do ogrodu. Usiadł na krześle pod największym

dębem w ogrodzie, otworzył książkę i dalej zaczął rozmyślać nad zmianami w

jego życiu: nad Severusem, nad ich pokrewieństwem, nad dwoma tygodniami w

Koszmarnym Dworze. Czuł, że będzie potrzebować dużo więcej czasu by to

wszystko ogarnąć, niż myślał pierwszego dnia wolności. Oczywiście,

podejrzewał, że noce będą ciężkie i pierwsza samotna noc spełniła jego

najgorsze obawy, ale miał nadzieję, że w dzień będzie łatwiej. Mylił się. Nie

wiedział, dlaczego. Czy to dlatego, że Syriusz smucił się od pierwszego dnia

przybycia do Snape Manor? Że Snape był miły i przyjacielski, i musiał żyć w

zupełnie innym środowisku? Nie, to nie było nic złego, że Snape był

przyjacielski, wręcz odwrotnie, to było dobrze, bardzo dobrze, ale to również

przypominało Harry’emu o ich wspólnym piekle u Voldemorta. Nie

wspominając o bliznach, śladach skalpela Avery’ego, które pokrywały całe jego

ciało, wyjątkowo chude i kościste ciało... Nie mógł jeść normalnie, tylko

„skubał” jedzenie, jak zwykł mówić Severus, a czasami miał poważne kłopoty z

żołądkiem... Prawie wszystko przypominało mu tamte dni. Jego przyszłość

również go przerażała. Starał się nie myśleć o przyszłości i przeszłości, ale w

teraźniejszości nic się nie działo. Uczył się, bawił z Anią, robił eliksiry z

Severusem, milczał z Syriuszem, starał się jeść prawidłowo i czekał na noc

wolną od koszmarów... Dość nudny program wakacji. A wspomnienia

atakowały go cały czas.

Gdyby w dodatku nie było Snape’a, Harry na pewno by zwariował. Ale był

obecny, zawsze, w każdym momencie, w którym Harry go potrzebował. Zjawiał

się, jakby potrafił czytać w myślach – albo przynajmniej w myślach Harry’ego.

Może umiał. Któż to wie...?

Harry przeciągnął się. Ciepłe powietrze ogrzało go, a otaczające światło dawało

poczucie bezpieczeństwa...

Ciche kroki wyrwały go z zadumy. To był Syriusz. Usiadł na ziemi z

westchnieniem. Harry uśmiechnął się do niego lekko.

– Hej, Syriuszu...

– Cześć, Quietus – odpowiedział Black, tym razem z większą ilością życia w

swoim zazwyczaj beznamiętnym głosie.

II Przecinając Więzy - Enahma.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: