Feehan Christine - Mroczny obrońca.pdf - Książki o wampirach, aniołach, demonach i inne - anastazja352

Mroczny

obro ń ca

Ta książka została napisana

dla Jonathana Carla Woodsa juniora.

Nie sposób wymarzyć sobie cudowniejszego zięcia.

Mężu naszej córki Mandy, ojcze naszej wnuczki Skyler,

Strażniku i Obrońco tych, które kochamy,

jesteś wszystkim, czym powinien być mężczyzna.

Wszystkim, czym powinien być bohater.

W naszych sercach zawsze będzie dla Ciebie miejsce.

Prolog

Lucian

Wo ł oszczyzna, rok 1400

W ioska była zdecydowanie za mała, żeby oprzeć się błyskawicznie

nadciągającej armii. Nic nie mogło spowolnić pochodu osmańskich Turków.

Niszczyli wszystko na swej drodze, wszystkich okrutnie mordowali. Ciała

wbijali na pale z surowego drewna i zostawiali padlinożercom, by dokończyły

dzieła. Krew lała się strumieniami. Nie oszczędzano nikogo, nawet

najmłodszych dzieci ani najstarszych starców. Najeźdźcy palili, torturowali,

okaleczali, zostawiając za sobą tylko szczury, ogień i śmierć.

We wsi panowała przedziwna cisza; nawet dziecko nie ośmieliło się

zapłakać. Ludzie spoglądali po sobie z rozpaczą i beznadzieją. Nikt nie

przyjdzie im z pomocą, nie było sposobu, by powstrzymać masakrę. Wobec

potwornego wroga ugną się tak jak wszyscy przed nimi. Byli zbyt nieliczni, a

do walki z nadciągającymi hordami mieli zaledwie broń wieśniaków. Byli

bezsilni.

I nagle dwóch wojowników wyłoniło się z nocnej mgły. Poruszali się, jakby

stanowili jedno - jedna myśl, jeden krok. W ich gestach znać było pewien

szczególny zwierzęcy wdzięk. Sunęli płynnie, miękko w absolutnej ciszy. Obaj

wysocy, o szerokich barach, z długimi, opadającymi na ramiona włosami i

oczami, z których wyzierała śmierć. Niektórzy twierdzili, że w głębi tych

lodowatych czarnych oczu można dostrzec czerwone ognie piekieł.

Dorośli mężczyźni usuwali im się z drogi, kobiety chowały się w cień.

Wojownicy nie patrzyli w lewo ani w prawo, a mimo to widzieli wszystko. Moc

przywarta do nich niby druga skóra. Zatrzymali się i stali nieruchomo niczym

okoliczne góry, gdy kawałek ponad rozrzuconymi po wsi chatami dołączył do

nich przedstawiciel starszyzny. Stąd mogli spoglądać na opustoszałą łąkę, która

dzieliła ich od lasu.

- Jakie nowiny? - spytał starszy. - Z każdej strony napływają wieści o

rzeziach. Teraz nasza kolej. I nic nie może powstrzymać tej powodzi śmierci.

Nie mamy dokąd iść, Lucjanie. Nie mamy gdzie ukryć naszych rodzin.

Będziemy walczyć, ale pokonają nas tak jak innych.

- Spieszyliśmy się, Starcze, bo tej nocy jesteśmy potrzebni gdzie indziej.

Krążą słuchy, że poległ nasz Książę. Musimy wracać do swoich. Zawsze byłeś

dobrym i życzliwym człowiekiem. Zanim odejdziemy, zrobimy z Gabrielem co

w naszej mocy, żeby wam pomóc. Wrogowie mogą się okazać niezwykle

zabobonni.

Ton głosu Lucjana był czysty, miękki niczym aksamit. Ktokolwiek go

usłyszał, nie umiał oprzeć się jego mocy. Każdy chciał tylko słuchać go wciąż i

wciąż. Sam ten głos potrafił czarować, uwodzić, a nawet zabić.

- Idźcie z Bogiem - szepnął wioskowy starszy w podzięce.

Mężczyźni ruszyli. Idealnie zgrani, płynnie, cicho. Gdy tylko znaleźli się

poza zasięgiem wzroku wieśniaków, w jednej chwili bez słowa zamienili się w

sowy. Uderzając mocno skrzydłami, zaczęli zataczać kręgi ponad linią lasu.

Wypatrywali uśpionej armii. Kilka kilometrów dalej ziemię setkami pokrywali

śpiący mężczyźni.

Nisko przy ziemi nadciągnęła biała gęsta mgła. Ucichł wiatr, więc zbita

mogła utrzymywać się w jednym miejscu. Obie sowy bez ostrzeżenia spadły

bezszelestnie z nieba, z ostrymi niczym brzytwa pazurami wymierzonymi

prosto w oczy wartowników. Wydawało się, że ptaki są wszędzie. Ich działania

były tak precyzyjnie zgrane, że dopadły ofiar, zanim ktokolwiek zdążył przyjść

strażnikom z pomocą. Głuchą ciszę wypełniły okrzyki bólu i przerażenia. W

gęstej mgle żołnierze zerwali się i chwytali broń. Szukali wroga, a zobaczyli

tylko puste oczodoły i krew spływającą po twarzach biegnących na oślep

wartowników.

W samym sercu masy żołnierzy dał się słyszeć trzask, a potem kolejny. I tak

trzask za trzaskiem dwa szeregi mężczyzn osunęły się na ziemię z

przetrąconymi karkami. Tak jakby ukryci w gęstej mgle niewidzialni wrogowie

przesuwali się od jednego do drugiego, skręcając karki gołymi rękami.

Zapanował chaos. Ludzie z krzykiem zaczęli uciekać w stronę pobliskiego lasu.

Ale wtedy znikąd pojawiły się wilki. Potężnymi szczękami chwytały

umykających żołnierzy. Jakby na komendę mężczyźni zaczęli padać na własne

włócznie. Inni, nie mogąc się powstrzymać, nadziewali na nie swoich

towarzyszy. Nie potrafili zwalczyć przymusu, choćby nie wiadomo jak się

starali. Na ludzi padł blady strach. Krew i śmierć były wszędzie. Głosy w

głowach żołnierzy, głosy w samym powietrzu szeptały o klęsce i śmierci. Ziemia

nasiąkła krwią. Noc nie chciała się skończyć. Aż wreszcie nie było miejsca,

gdzie można by się skryć przed niewidzialnym terrorem, widmem śmierci i

dzikimi bestiami, które przybyły pokonać turecką armię.

Rankiem, kiedy mieszkańcy Walachii wyszli, by walczyć, znaleźli już tylko

trupy.

Lucian

Karpaty rok 1400

P owietrze cuchnęło śmiercią i zniszczeniem. Wszędzie wokół dymiły

resztki ludzkich wiosek. Starożytni Karpatianie na próżno próbowali uratować

swych sąsiadów - wróg uderzył w chwili, gdy słońce stało w zenicie. W tych

godzinach starożytni byli bezbronni, a ich moc najsłabsza. Dlatego wielu

Karpatian poniosło śmierć razem z ludźmi - mężczyźni, kobiety i dzieci

pospołu. Tylko tym, którzy byli daleko, udało się uniknąć miażdżącego ciosu.

Julian - młody i silny, ale zaledwie chłopiec - widział, co się wydarzyło, i w

jego oczach zagościł smutek. Tak niewielu jego pobratymców przetrwało. I

jeszcze ich Książę Vladimir Dubrinsky poniósł śmierć razem ze swoją życiową

partnerką Saranthą. Prawdziwa katastrofa, cios, po którym ich gatunek mógł

się już nigdy nie podźwignąć. Julian stał wysoki, wyprostowany, z długimi

jasnymi włosami spływającymi na ramiona.

Za plecami chłopca pojawił się Dimitri.

- Co ty tutaj robisz? Wiesz, że jest niebezpiecznie. Tylu ludzi chciałoby nas

Feehan Christine - Mroczny obrońca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: