Natalie Fields - Czarniejsza niż czarna owca.pdf - LI-LU

NATALIE FIELDS

CZARNIEJSZA NIŻ CZARNA OWCA

ROZDZIAŁ 1

Pierwszy dzień wiosny był w tym roku naprawdę pierwszym dniem wiosny. Po dwóch

tygodniach dreszczów i nieprzyjemnych wiatrów nad Oklahoma City zaświeciło słońce i

najmniejsza nawet chmurka nie odważyła się go przesłonić.

Kiedy po czwartej lekcji Mikayla wraz z trzydziestoosobową grupą koleżanek i

kolegów czekała na szkolny autobus, który miał ich zawieść do Myriad Gardens, stwierdziła,

że nie tylko ona, wychodząc z domu, nie uwierzyła porannym promieniom słońca,

zapowiadającym piękny dzień. Inni, podobnie jak Mikayla mieli ocieplane kurtki lub

płaszcze. Nikt ich jednak nie wkładał, a niektórzy ściągali nawet swetry albo bluzy,

wystawiając ramiona na jeszcze nieco chłodny, ale przyjemny powiew wiosny. Ochota na

zrzucenie cieplejszych ubrań była widoczna zwłaszcza wśród dziewcząt. Nic dziwnego - w

tym roku zima rozpoczęła się wyjątkowo szybko. Typowa dla Oklahomy długa ciepła jesień

w ubiegłym roku szybko się skończyła i mieszkańcy tego stanu musieli się z nią pożegnać już

w połowie października, co najmniej miesiąc wcześniej niż w latach poprzednich.

Również Mikayla zapragnęła zrzucić granatową bluzę z kapturem, zaczęła już nawet

rozpinać zamek. I właśnie w tym momencie zobaczyła, że Ryan Barrett wyraźnie się jej

przypatruje tym swoim prowokacyjnym, bezczelnym wzrokiem, którego nie lubiła. Prawda

była taka, że nie przepadała nie tylko za spojrzeniem tego chłopaka, ale także za nim.

Przed trzema miesiącami wystąpił w reklamówce miejscowej sieci fitness clubów,

emitowanej przez lokalną stację telewizyjną, i od tego czasu zachowywał się jak

hollywoodzki gwiazdor. Trudno orzec, co było tego przyczyną: sam fakt wystąpienia w

reklamówce czy kupiony za honorarium czarny dodge Charger, do którego przesiadł się ze

starego holdena, czy może zainteresowanie koleżanek. Chociaż, jako szkolny przystojniak i

najlepszy z graczy drużyny bejsbolowej, zainteresowaniem dziewcząt cieszył się wcześniej, a

już na pewno okazywały mu je wszystkie bez wyjątku chirliderki.

Gdyby Mikayla musiała sobie lub komuś odpowiedzieć na pytanie, czy nie lubiła go

już wtedy, nie potrafiłaby tego zrobić. Po pierwsze, dlatego że przeprowadziła się do

Oklahomy dopiero pół roku temu, po drugie, nigdy nie przepadała za bejsbolem, a po trzecie,

fakt, że uchodził za najprzystojniejszego chłopaka w szkole, nie robił na niej wrażenia.

Prawdopodobnie do dziś Ryan Barrett nie zaprzątałby jej myśli, gdyby nie to, że ostatnio

coraz częściej czuła na sobie to jego prowokacyjne spojrzenie.

- Naprawdę nie domyślasz się, dlaczego tak na ciebie patrzy? - zdziwiła się Grace

Whittmore, kiedy Mikayla w zeszłym tygodniu spytała ją, czy nie wie, o co mu może chodzić.

- To proste. Jesteś jedną z nielicznych dziewcząt w naszej szkole, których nie zaliczył.

Mikayla nie była pewna, czy koleżanka ma rację. Owszem, zdawała sobie sprawę, że

Ryan „zalicza” dziewczyny jedną po drugiej. Wiedziała również, że tym kolejnym wcale nie

przeszkadzał fakt, że ich poprzedniczki były odtrącane przez niego w niezbyt elegancki

sposób. Nie oparła mu się nawet Holly Blackwood, i to zaraz po tym, jak zostawił jej

najlepszą przyjaciółkę, Hannah Sutcliffe, która potem przez tydzień przychodziła do szkoły z

podpuchniętymi od płaczu oczami.

Mikayli Ryan Barrett specjalnie nie interesował, ale jako że był częstym tematem

rozmów prowadzonych przez dziewczęta na szkolnym korytarzu czy w stołówce, wiedziała o

jego podbojach i nie mogła się nie zgodzić z tą częścią wyjaśnienia Grace, która ich

dotyczyła. Ale nie chciało jej się wierzyć w to, że ona, Mikayla, wpadła mu w oko i upatrzył

ją sobie jako kolejną ofiarę. Nie należała do typu dziewczyn, które podobają się takim

facetom jak Ryan.

A jednak z jakiegoś powodu jej się przyglądał, i to w irytująco natrętny sposób.

Odwróciła wzrok, zasunęła suwak bluzy, po czym, nie chcąc, by myślał, że speszył ją

spojrzeniem, podeszła do Sandry Mahoney i zaczęła z nią rozmawiać o dzisiejszej nieudanej

prezentacji z ochrony środowiska. Pracowali nad tym projektem we czwórkę - one, Darcy

Gates i Joel Hoffman. Wszystko było bardzo starannie przygotowane, ale skończyło się klapą,

ponieważ Joel, który miał się zająć pokazem slajdów, nie przyszedł do szkoły, nie

uprzedzając ich wcześniej, że go nie będzie. Znali Joela na tyle, by wiedzieć, że można na

nim polegać, tym bardziej byli więc rozczarowani, ale również zaniepokojeni, zwłaszcza że

kiedy przed lekcjami próbowali się z nim skontaktować, nie odbierał komórki ani też nikt nie

podnosił słuchawki w jego domu.

- Próbowałaś jeszcze dzwonić do Joela? - spytała Sandrę.

- Kilka razy.

- Wciąż nie odbiera?

- Chyba ma wyłączoną komórkę.

- Hm… to dziwne - mruknęła Mikayla.

- Bardzo dziwne - zgodziła się z nią Sandra. - Rozmawiałam z Sethem. - Zrobiła ruch

głową, wskazując rudowłosego drobnego chłopca, który przyjaźnił się z Joelem. - On też nic

nie wie. Boję się, że coś się stało z Joelem. Mam jakieś złe przeczucia.

Mikayli przemknęło przez głowę, że być może Grace coś wie. Ona i Joel od jakiegoś

czasu się spotykali. W szkole nikt jeszcze nie miał pojęcia, że są parą, ale Grace już jej się z

tego zwierzyła. Mikayla zastanawiała się, czy do niej nie zadzwonić, postanowiła jednak się

powstrzymać. Nie chciała niepokoić przyjaciółki.

Przerwała rozmowę z Sandrą, ponieważ podjechał autobus i mimo upomnień

kierowcy i pani Barrow, która miała nad nimi podczas tej wycieczki sprawować pieczę,

wszyscy się do niego rzucili.

Mikayla stała z boku i czekała, aż tłok przy wejściu do autobusu nieco się przerzedzi.

Nie lubiła się przepychać, nawet wtedy gdy było to konieczne, a już na pewno nie miała

ochoty tego robić bez powodu. Nie rozumiała, po co wszyscy tak się śpieszą. Co innego,

gdyby wybierali się na daleką wycieczkę, ale przecież droga do Myriad Gardens nie powinna

trwać dłużej niż pół godziny. Jakie więc mogło mieć znaczenie, gdzie się będzie siedzieć?

A jednak miało, ponieważ kiedy jako ostatnia weszła do środka i rozejrzała się,

zobaczyła tylko jedno wolne miejsce, w połowie autobusu, na prawo od przejścia… obok

Ryana Barretta. Jakoś nie chciało jej się wierzyć, że do tej pory nie znalazła się chętna, by

tam usiąść. Mimo tego, co dziewczyny o nim mówiły, wciąż nie brakowało takich, które nie

przegapiały żadnej okazji, by znaleźć się w pobliżu Ryana. Mikayla była gotowa się założyć,

że niektóre z nich przed chwilą dostrzegły dla siebie szansę, a kiedy spróbowały ją

wykorzystać, usłyszały: „To miejsce jest zajęte”.

Było zajęte dla Mikayli.

Trudno, powiedziała sobie i ruszyła w jego stronę. Ryan nie spuszczał z niej wzroku,

kiedy się zbliżała. Postanowiła nie dać się zbić z tropu i zachowywać się tak, jakby siadała

obok jakiegokolwiek innego chłopca. Zatrzymała się przy nim i nagle na lewo od przejścia, w

tym samym rzędzie, zobaczyła inne wolne miejsce. Wcześniej go nie zauważyła, ponieważ

było przy oknie.

- Mogę tam usiąść? - spytała Armana, chłopaka, który zaczął chodzić do ich szkoły od

niedawna i miał tak skomplikowane nazwisko, że go nie pamiętała. Zresztą nawet gdyby je

zapamiętała, prawdopodobnie i tak nie potrafiłaby go poprawnie wymówić. Zjawił się po

zimowych feriach dotąd nie nawiązał z nikim bliższej znajomości.

- Tak, proszę - odparł uprzejmie. Jego akcent był wyraźnie angielski. - Mogę się

przesunąć - zaproponował. - Chyba że wolisz siedzieć przy oknie.

Mikayla szybko oceniła sytuację. Gdyby usiadła na miejscu, które teraz zajmował

Arman, od Ryana dzieliłoby ją tylko przejście, niewiele ponad pół metra.

- Lubię siedzieć przy oknie, więc jeśliby ci nie przeszkadzało…

- Oczywiście, że nie - powiedział. Wstał i się przesiadł.

Krótko po tym, jak autobus ruszył, do środka weszła ostatnia spóźniona osoba, Molly

Norman. Zawsze w szkole jest ktoś taki, kto wspaniale się nadaje na temat żartów i drwin. U

nich była to Molly. Czasami takie osoby wcale nie zasługują na opinię, która do nich

przylgnęła, ale Molly Norman sama sobie na nią zapracowała. Pomijając wygląd, była

najzwyczajniej na świecie głupia, niesympatyczna, a do tego zarozumiała.

I jak inne dziewczyny, dostrzegła szansę, która jej się nadarzyła. Zresztą nie miała

wyboru.

Wielce z siebie zadowolona, usiadła obok Ryana Barretta.

Mikayla nie mogła się powstrzymać przed zerknięciem w jej stronę. I Wedy

dostrzegła wzrok Ryana. Ku jej zdziwieniu, nie był skierowany ani na nią, ani na Molly. Ryan

patrzył na Armana. I nie było to przyjazne spojrzenie.

Natalie Fields - Czarniejsza niż czarna owca.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: