Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym.pdf

©Kancelaria Sejmu

s. 1/91

Dz.U. 2001 Nr 125 poz. 1371

USTAWA

z dnia 6 września 2001 r.

o transporcie drogowym 1)

Rozdział 1

Przepisy ogólne

Opracowano na pod-

stawie: tj. Dz.U. z

2007 r. Nr 125, poz.

874, Nr 176, poz.

1238, Nr 192, poz.

1381, z 2008 r. Nr

218, poz. 1391, Nr

227, poz. 1505, Nr

234, poz. 1574, z 2009

r. Nr 18, poz. 97, Nr

31, poz. 206, Nr 86,

poz. 720, Nr 98, poz.

817, z 2010 r. Nr 43,

poz. 246.

Art. 1.

1. Ustawa określa zasady podejmowania i wykonywania:

1) krajowego transportu drogowego;

2) międzynarodowego transportu drogowego;

3) niezarobkowego krajowego przewozu drogowego;

4) niezarobkowego międzynarodowego przewozu drogowego.

1) Niniejsza ustawa dokonuje w zakresie swojej regulacji wdrożenia następujących dyrektyw Wspól-

not Europejskich:

1) dyrektywy 76/914/EWG z dnia 16 grudnia 1976 r. w sprawie minimalnego poziomu wyszkole-

nia kierowców w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 357 z 29.12.1976),

2) dyrektywy 84/647/EWG z dnia 19 grudnia 1984 r. w sprawie użytkowania pojazdów najmowa-

nych bez kierowców w celu przewozu drogowego rzeczy (Dz. Urz. WE L 335 z 22.12.1984),

3) dyrektywy 88/599/EWG z dnia 23 listopada 1988 r. w sprawie standardowych procedur spraw-

dzających przy wykonaniu rozporządzenia (EWG) nr 3820/85 w sprawie harmonizacji niektó-

rych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz rozporządzenia

(EWG) nr 3821/85 w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym

(Dz. Urz. WE L 325 z 29.11.1988),

4) dyrektywy 90/398/EWG z dnia 24 lipca 1990 r. zmieniającej dyrektywę 84/647/EWG w spra-

wie użytkowania pojazdów najmowanych bez kierowców w celu drogowego przewozu rzeczy

(Dz. Urz. WE L 202 z 31.07.1990),

5) dyrektywy 92/106/EWG z dnia 7 grudnia 1992 r. w sprawie ustanowienia wspólnych zasad dla

niektórych typów transportu kombinowanego towarów między państwami członkowskimi (Dz.

Urz. WE L 368 z 17.12.1992),

6) dyrektywy 98/76/WE z dnia 1 października 1998 r. zmieniającej dyrektywę 96/26/WE w spra-

wie dostępu do zawodu przewoźnika drogowego transportu rzeczy i przewoźnika drogowego

transportu osób oraz wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów po-

twierdzających posiadanie kwalifikacji, mająca na celu ułatwienie im korzystania z prawa

swobody przedsiębiorczości w dziedzinie transportu krajowego i międzynarodowego (Dz. Urz.

WE L 277 z 14.10.1998),

7) dyrektywy 1999/62/WE z dnia 17 czerwca 1999 r. w sprawie pobierania opłat za użytkowanie

niektórych typów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe (Dz. Urz. WE L 187 z 20.07.1999),

8) dyrektywy 2000/30/WE z dnia 6 czerwca 2000 r. w sprawie drogowej kontroli przydatności do

ruchu pojazdów użytkowych poruszających się we Wspólnocie (Dz. Urz. WE L 203 z

10.08.2000).

Dane dotyczące ogłoszenia aktów prawa Unii Europejskiej, zamieszczone w niniejszej ustawie –

z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej – dotyczą

ogłoszenia tych aktów w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej – wydanie specjalne.

01-04-10

©Kancelaria Sejmu

s. 2/91

2. Ustawa określa również:

1) zasady działania Inspekcji Transportu Drogowego;

2) odpowiedzialność za naruszenie obowiązków lub warunków przewozu dro-

gowego:

a) przedsiębiorców i innych podmiotów wykonujących przewóz drogowy

lub inne czynności związane z tym przewozem,

b) kierowców.

Art. 2.

Na zasadzie wzajemności, o ile umowy międzynarodowe ratyfikowane przez Rzecz-

pospolitą Polską nie stanowią inaczej, przedsiębiorca zagraniczny uprawniony do

wykonywania transportu drogowego na podstawie prawa właściwego dla kraju jego

siedziby może go wykonywać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na zasadach

określonych w ustawie.

Art. 3.

1. Przepisów ustawy nie stosuje się do przewozu drogowego wykonywanego po-

jazdami samochodowymi lub zespołami pojazdów:

1) przeznaczonymi konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z

kierowcą – w niezarobkowym przewozie drogowym osób;

2) o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony w transporcie

drogowym rzeczy oraz niezarobkowym przewozie drogowym rzeczy;

3) zespołów ratownictwa medycznego oraz w ramach usług transportu sanitar-

nego.

2. Do przewozów drogowych wykonywanych:

1) w ramach powszechnych usług pocztowych,

2) w ramach usług polegających na przewozie odpadów komunalnych lub nie-

czystości ciekłych,

3) przez podmioty niebędące przedsiębiorcami,

4) w ramach usuwania skutków awarii lub wypadków pojazdami pomocy dro-

gowej

–stosujesię odpowiednio przepisy ustawy dotyczące niezarobkowego przewo-

zu drogowego.

Art. 4.

Użyte w ustawie określenia oznaczają:

1) krajowy transport drogowy – podejmowanie i wykonywanie działalności

gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodo-

wymi zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się również zespoły pojaz-

dów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce

01-04-10

©Kancelaria Sejmu

s. 3/91

rozpoczęcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na

terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

2) międzynarodowy transport drogowy – podejmowanie i wykonywanie dzia-

łalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami sa-

mochodowymi, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się

z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, przy czym jazda po-

jazdu między miejscem początkowym i docelowym odbywa się z przekro-

czeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej;

3) transport drogowy – krajowy transport drogowy lub międzynarodowy trans-

port drogowy; określenie to obejmuje również:

a) każdy przejazd drogowy wykonywany przez przedsiębiorcę pomocni-

czo w stosunku do działalności gospodarczej, niespełniający warun-

ków, o których mowa w pkt 4,

b) działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa przy przewozie rze-

czy;

4) niezarobkowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne – każdy

przejazd pojazdu po drogach publicznych z pasażerami lub bez, załadowa-

nego lub bez ładunku, przeznaczonego do nieodpłatnego krajowego i mię-

dzynarodowego przewozu drogowego osób lub rzeczy, wykonywany przez

przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności

gospodarczej, spełniający łącznie następujące warunki:

a) pojazdy samochodowe używane do przewozu są prowadzone przez

przedsiębiorcę lub jego pracowników,

b) przedsiębiorca legitymuje się tytułem prawnym do dysponowania po-

jazdami samochodowymi,

c) w przypadku przejazdu pojazdu załadowanego – rzeczy przewożone są

własnością przedsiębiorcy lub zostały przez niego sprzedane, kupione,

wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone

lub naprawione albo celem przejazdu jest przewóz osób lub rzeczy z

przedsiębiorstwa lub do przedsiębiorstwa na jego własne potrzeby, a

także przewóz pracowników i ich rodzin,

d) nie jest przewozem w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w

zakresie usług turystycznych;

5) niezarobkowy krajowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby własne

wykonywany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

6) niezarobkowy międzynarodowy przewóz drogowy – przewóz na potrzeby

własne wykonywany z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej;

6a) przewóz drogowy – transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy,

a także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia

(WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006

r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się

do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG)

nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady

(EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z 11. 04. 2006, str. 1), zwanego da-

lej „rozporządzeniem (WE) nr 561/2006”;

01-04-10

©Kancelaria Sejmu

s. 4/91

7) przewóz regularny – publiczny przewóz osób i ich bagażu w określonych

odstępach czasu i określonymi trasami, na zasadach określonych w ustawie

i w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. – Prawo przewozowe (Dz. U. z 2000

r. Nr 50, poz. 601, z późn. zm. 2) );

7a) komunikacja miejska – przewóz regularny wykonywany w ramach lokalne-

go transportu zbiorowego w granicach administracyjnych miasta albo:

a) miasta i gminy,

b) miast albo miast i gmin sąsiadujących

– jeżeli zawarły porozumienie lub utworzyły związek międzygminny w

sprawie wspólnej realizacji komunikacji na swoim obszarze;

8) linia komunikacyjna – połączenie komunikacyjne na określonej drodze mię-

dzy przystankami wskazanymi w rozkładzie jazdy, po której odbywają się

regularne przewozy osób;

8a) przystanek – miejsce przeznaczone do wsiadania lub wysiadania pasażerów

na danej linii komunikacyjnej, oznaczone w sposób określony w przepisach

ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z

2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm. 3) ), z informacją o rozkładzie jazdy, z

uwzględnieniem godzin odjazdów środków transportowych przewoźnika

drogowego uprawnionego do korzystania z tego miejsca;

9) przewóz regularny specjalny – niepubliczny przewóz regularny określonej

grupy osób, z wyłączeniem innych osób;

10) przewóz wahadłowy – wielokrotny przewóz zorganizowanych grup osób

tam i z powrotem, między tym samym miejscem początkowym a tym sa-

mym miejscem docelowym, przy spełnieniu łącznie następujących warun-

ków:

a) każda grupa osób przewiezionych do miejsca docelowego wraca do

miejsca początkowego,

b) miejsce początkowe i miejsce docelowe oznaczają odpowiednio miej-

sce rozpoczęcia usługi przewozowej oraz miejsce zakończenia usługi

przewozowej, z uwzględnieniem w każdym przypadku okolicznych

miejscowości leżących w promieniu 50 km;

11) przewóz okazjonalny – przewóz osób, który nie stanowi przewozu regular-

nego, przewozu regularnego specjalnego albo przewozu wahadłowego;

12) przewóz kabotażowy – przewóz wykonywany pojazdem samochodowym

zarejestrowanym za granicą lub przez przedsiębiorcę zagranicznego między

miejscami położonymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

13) transport kombinowany – przewóz rzeczy, podczas którego samochód cięża-

rowy, przyczepa, naczepa z jednostką ciągnącą lub bez jednostki ciągnącej,

nadwozie wymienne lub kontener 20-stopowy lub większy korzysta z drogi

2) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 125, poz.

1371, z 2002 r. Nr 113, poz. 984 i Nr 130, poz. 1112, z 2003 r. Nr 149, poz. 1452 i Nr 211, poz.

2049, z 2004 r. Nr 97, poz. 962, Nr 160, poz. 1678 i Nr 281, poz. 2780 oraz z 2006 r. Nr 133, poz.

935.

3) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 109, poz.

925, Nr 175, poz. 1462, Nr 179, poz. 1486 i Nr 180, poz. 1494 i 1497, z 2006 r. Nr 17, poz. 141, Nr

104, poz. 708 i 711, Nr 190, poz. 1400, Nr 191, poz. 1410 i Nr 235, poz. 1701 oraz z 2007 r. Nr 52,

poz. 343, Nr 57, poz. 381 i Nr 99, poz. 661.

01-04-10

s. 5/91

w początkowym lub końcowym odcinku przewozu, a na innym odcinku z

usługi kolei, żeglugi śródlądowej lub transportu morskiego, przy czym od-

cinek morski przekracza 100 km w linii prostej; odcinek przewozu począt-

kowego lub końcowego oznacza przewóz:

a) pomiędzy punktem, gdzie rzeczy są załadowane, i najbliższą odpowied-

nią kolejową stacją załadunkową dla odcinka początkowego oraz po-

między najbliższą odpowiednią kolejową stacją wyładunkową a punk-

tem, gdzie rzeczy są wyładowane, dla końcowego odcinka lub

b) wewnątrz promienia nieprzekraczającego 150 km w linii prostej ze

śródlądowego lub morskiego portu załadunku lub wyładunku;

14) międzynarodowy transport kombinowany – transport kombinowany, pod-

czas którego następuje przekroczenie granicy Rzeczypospolitej Polskiej;

15) przewoźnik drogowy – przedsiębiorca uprawniony do wykonywania działal-

ności gospodarczej w zakresie transportu drogowego;

16) zagraniczny przewoźnik drogowy – zagraniczny przedsiębiorca uprawniony

do wykonywania działalności gospodarczej w zakresie transportu drogowe-

go na podstawie przepisów obowiązujących w państwie, w którym znajduje

się jego siedziba;

17) licencja – decyzja administracyjna wydana przez ministra właściwego do

spraw transportu lub określony w ustawie organ samorządu terytorialnego,

uprawniająca do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej w

zakresie transportu drogowego;

18) zezwolenie – decyzja administracyjna wydana przez ministra właściwego do

spraw transportu lub określony w ustawie organ samorządu terytorialnego,

uprawniająca przewoźnika drogowego do wykonywania określonego rodza-

ju transportu drogowego;

19) zezwolenie zagraniczne – dokument otrzymany na podstawie umowy mię-

dzynarodowej od właściwego organu innego państwa lub organizacji mię-

dzynarodowej przez właściwy organ Rzeczypospolitej Polskiej przekazy-

wany przewoźnikowi drogowemu i upoważniający go do wykonywania

międzynarodowego transportu drogowego, jednokrotnie lub wielokrotnie,

do lub z terytorium państwa określonego w zezwoleniu lub tranzytem przez

jego terytorium;

20) certyfikat kompetencji zawodowych – dokument potwierdzający posiadanie

kwalifikacji i wiedzy niezbędnych do podjęcia i wykonywania działalności

gospodarczej w zakresie transportu drogowego;

21) (uchylony).

Rozdział 2

Zasady podejmowania i wykonywania transportu drogowego

Art. 5.

1. Podjęcie i wykonywanie transportu drogowego wymaga uzyskania odpowiedniej

licencji na wykonywanie transportu drogowego, zwanej dalej „licencją”.

2. Licencji udziela się na czas oznaczony, nie krótszy niż 2 lata i nie dłuższy niż 50

lat, uwzględniając wniosek przedsiębiorcy.

3. Przedsiębiorcy udziela się licencji, z zastrzeżeniem art. 6, jeżeli:

01-04-10

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: