I .Wprowadzenie.

W 1879 roku E.H. Hall odkrył ciekawy efekt nazwany jego imieniem. Mówiąc w skrócie, polega on na tym, że jeżeli przewodnik, w którym płynie prąd elektryczny umieścimy w polu magnetycznym prostopadłym do kierunku prądu, wewnątrz przewodnika oprócz „zwykłego” pola elektrycznego powstaje pole elektryczne prostopadłe zarówno do kierunku prądu jak i do kierunku pola magnetycznego. Pole to można wykryć, mierząc napięcie między punktami A i C. Punkty te są tak dobrane, że w nieobecności pola magnetycznego różnica potencjałów między nimi jest równa zeru.

Aby wykonać ćwiczenie należy złożyć układ pomiarowy według schematu przedstawionego poniżej. Do zasilania hallotronu służy zasilacz o stabilizowanym natężeniu prądu, który można regulować w granicach 0-7mA. Napięcie Halla wyznacza się za pomocą woltomierza cyfrowego. Solenoid, wewnątrz którego znajduje się hallotron, zasilany jest za pomocą zasilacza dającego stabilizowane natężenie  prądu, regulowane w granicach 0-1A. Znając parametry geometryczne solenoidu oraz natężenie płynącego przezeń prądu Is można obliczyć indukcję pola magnetycznego dla punktów leżących w środku solenoidu:

  gdzie:

              r,L – promień i długość korpusu, na który nawinięty jest solenoid,

N – liczba zwojów.

Mając zmierzone napięcie Halla możemy obliczyć stała hallotronu korzystając ze wzoru:

Schemat układu pomiarowego.

II. Tabele pomiarowe i obliczenia.

  ,   N=2398,  r=5[cm],  L=18,8[cm],