Montgomery+Lucy+Maud+-+Historynka+02+-+Złocista+droga.pdf

Montgomery Maud Lucy

Złocista droga

Związku Niewidomych

Warszawa 1996

Przekład: Joanna Kazimierczyk

Przedruk z Oficyny Wydawniczej

„Graf”, Gdańsk 1990

Przedmowa

Dawno, dawno temu wędrowaliśmy złocistą drogą. Była to piękna szosa prowadząca przez Ziemię

Utraconej Radości. Cienie i blaski łączyły się na niej szczęśliwie, a każdy zakręt ukazywał naszym

otwartym sercom i chętnym oczom świeże oczarowania i nowe piękno.

Na drodze tej słuchaliśmy pieśni jutrzenki, piliśmy świeżość powietrza, słodką jak majowa mgiełka.

Przepełniały nas pragnienia piękne jak nić babiego lata i tęczowe nadzieje; nasze serca szukały i

znajdowały błogie marzenia. Czekały nas długie i piękne lata życia, a ono zdawało się różowoustym

przyjacielem, z palców którego opadały purpurowe kwiaty.

Dawno zostawiliśmy za sobą tę złocistą drogę, lecz wspomnienia o niej są najdroższe ze

wszystkiego, co posiadamy. I ci, którzy cenią je tak samo, być może znajdą przyjemność czytając

stronice tej książki, której bohaterowie wędrują po złocistej drodze młodości.

Rozdział I

Nowy punkt wyjścia

- Wymyśliłem coś zabawnego na zimę - powiedziałem, gdy usiedliśmy półkolem dokoła wspaniałego

ognia na kominku w kuchni wuja Aleca.

Wietrzny listopadowy dzień kończył się wilgotnym i na swój sposób niesamowitym zmierzchem. Na

dworze wiatr tłukł w okna i okapy, a obfity deszcz pląsał po dachu. Stara wierzba przy furtce zginała

się w podmuchach sztormu, zaś w sadzie rozlegała się dziwaczna muzyka zrodzona z łez i strachów,

pojawiających się nocami. My jednak niezbyt przejmowaliśmy się mrokiem i samotnością

panującymi na zewnątrz. Odgrodziliśmy się od nich światłem ognia na kominku i młodzieńczym

radosnym śmiechem.

Bawiliśmy się wspaniale w ciuciubabkę. Właściwie wspaniale było na początku, ale później wesołość

się ulotniła, ponieważ odkryliśmy, że Piotrek rozmyślnie pozwalał się chwytać, aby samemu mieć

przyjemność łapania Feli. Co mu się zresztą zawsze doskonale udawało - bez względu na to jak

mocno miał zawiązane oczy. I jakiż to głupiec powiedział, że miłość jest ślepa. Miłość potrafi

widzieć - i to z łatwością! - przez złożony w pięcioro gruby wełniany szal.

- Jestem zmęczona - powiedziała Celinka, z trudem łapiąc oddech. Jej blade policzki pokryły się

szkarłatnymi rumieńcami.

- Usiądźmy i niech Historynka coś nam opowie.

Ale kiedy wszyscy usadowiliśmy się wygodnie, Historynka rzuciła mi spojrzenie, które mówiło, że

oto właśnie nadszedł odpowiedni moment psychologiczny, aby przedstawić pomysł, który oboje w

sekrecie rozważaliśmy od kilku dni. Właściwie pomysł należał do Historynki, która nalegała jednak,

że to ja powinienem go przedstawić jako swój własny.

- Jeśli ty tego nie zrobisz, to Fela się nie zgodzi. Sam wiesz jak ostatnio sprzeciwia się wszystkiemu,

co ja proponuję. A jeśli ona się sprzeciwi, to to samo zrobi ten głuptas Piotrek! Jeżeli zaś nie

będziemy robić tego wszyscy, to nie będzie to zabawne.

- A co to za pomysł? - spytała Fela odsuwając trochę swoje krzesło od Piotrka.

- Proponuję, żebyśmy zaczęli wydawać własną gazetę - pisać do niej i robić wszystko inne. Nie

sądzicie, że mogłaby to być świetna zabawa?

Wszyscy wyglądali na zaskoczonych i zdziwionych - z wyjątkiem Historynki, która wiedziała

doskonale co ma robić i zrobiła to.

- Co za bzdura! - wykrzyknęła i pogardliwie odrzuciła swoje długie brązowe loki. - Jak byśmy

potrafili wydawać gazetę!

Fela zaprotestowała, tak jak tego oczekiwaliśmy.

- Ja uważam, że to doskonały pomysł - stwierdziła z entuzjazmem. - Chciałabym wiedzieć, dlaczego

niby nie możemy wydawać gazety równie dobrej jak ta w mieście! Wuj Roger mówi, że

„Przedsięwzięcie” zeszło na psy. Nowiny, jakie tam drukują, sprowadzają się do tego, że jedna

starsza pani założyła chustkę na głowę i przeszła na drugą stronę ulicy, żeby wypić herbatę z drugą

starszą panią. Sądzę, że potrafimy zrobić coś lepszego. Nie wyobrażaj sobie, Saro Ponley, że tylko ty

wszystko umiesz!

- Ja też myślę, że to będzie zabawne - powiedział stanowczo Piotrek. - Moja ciocia Jane pomagała

wydawać gazetę, kiedy była w Akademii Królewskiej i stwierdziła, że to było bardzo przyjemne i że

dużo jej to dało.

Historynka z trudem ukryła zadowolenie opuszczając oczy i marszcząc z wysiłkiem czoło.

- Ed chce być redaktorem - powiedziała - ale nie wiem czy się nadaje, nie ma przecież

doświadczenia. W każdym razie będzie z tym sporo kłopotów.

- Niektórzy ludzie boją się najmniejszego wysiłku - odparowała Fela.

- Myślę, że może być bardzo ciekawie - łagodnie wtrąciła Celinka. - Zresztą nikt z nas nie ma

redaktorskiego doświadczenia, więc cóż z tego, że Ed go nie ma.

- Czy to będzie drukowane? - spytał Dan.

- Och nie - odpowiedziałem. - Nie będziemy tego drukować. Będziemy musieli wszystko napisać

ręcznie. Możemy kupić u nauczyciela odpowiedni papier.

- Co to za gazeta, która nie jest drukowana - powiedział z pogardą Dan.

- To, co ty myślisz, wcale nie na znaczenia - mruknęła Fela.

- Dziękuję ci - odparł Dan.

- Oczywiście - wtrąciła pośpiesznie Historynka nie chcąc, aby Dan odrzucił nasz pomysł - jeśli

wszyscy jesteście za, to i ja się przyłączam. Też mi się zdaje, że to będzie bardzo ciekawe. Poza tym

możemy zachować wszystkie egzemplarze i kiedy zostaniemy sławni, będą bardzo cenne.

- Wątpię czy ktoś z nas będzie kiedyś sławny - powiedział Feliks.

- Historynka będzie - stwierdziłem.

- Ciekawe jak to zrobi - rzekła sceptycznie Fela - jest przecież jedną z nas.

- No cóż, chyba się zdecydowaliśmy, że będziemy wydawać gazetę - podsumowałem rzeczowo. -

Teraz musimy wybrać dla niej tytuł. To bardzo ważna sprawa.

- Jak często będziemy ją wydawać? - zapytał Feliks.

- Raz na miesiąc.

- Myślałem, że gazeta wychodzi codziennie lub przynajmniej raz w tygodniu - wtrącił Dan.

- Nie możemy mieć tygodnika - wyjaśniłem. - Zbyt wiele byłoby z tym pracy.

- Cóż, to jest argument - zgodził się Dan. - Moim zdaniem, im mniej pracy trzeba w coś wkładać, tym

lepiej. Nie, Felu, nic nie mów. Wiem doskonale co chcesz powiedzieć, więc oszczędź sobie oddechu

do studzenia owsianki. Zgadzam się z tobą, że ja nigdy nie pracuję, jeśli tylko mogę sobie znaleźć

inne zajęcie.

„Pamiętaj - jeszcze trudniej jest nie mieć niczego do roboty” - zacytowała z naganą w głosie Celinka.

- W to nie uwierzę - zareplikował Dan. - Ja jestem podobny do tego Irlandczyka, który powiedział, że

człowiek, który zaczął kiedyś pracować, powinien pozostać i skończyć to, co rozpoczął.

- Czy więc zdecydowaliśmy, że Ed będzie redaktorem? - spytał Feliks.

- Oczywiście, że tak - odpowiedziała za wszystkich Fela.

- W takim razie - rzekł Feliks - proponuję nazwać pismo „Miesięcznik Kingów”.

- Dobrze brzmi - zgodził się Piotrek, przysuwając swoje krzesło trochę bliżej Feli.

- Ale to wyłączy Piotrka, Historynkę i Sarę Ray. Zupełnie jakby nie mieli w tym swego udziału. Nie

wydaje mi się to w porządku - wtrąciła łagodnie Celinka.

- A więc ty nazwij gazetę, Celinko - zaproponowałem.

- Och! - Celinka rzuciła potępiające spojrzenie na Historynkę i Felę. Ale gdy w oczach tej ostatniej

dostrzegła pogardę, uniosła głowę z niezwykłą dla niej stanowczością. - Sądzę, że najlepiej będzie

nazwać ją po prostu „Nasze Pismo” - rzekła. - w ten sposób wszyscy będziemy się czuli

współodpowiedzialni.

- A więc niech będzie „Nasze Pismo” - powiedziałem. - Jeśli zaś chodzi o współudział, to zapewniam

was, że tak też będzie. Skoro ja mam być redaktorem, to wy musicie być zastępcami i kierownikami

działów.

- Och, ja nie potrafię - zaprotestowała Celinka.

- Musisz - oświadczyłem stanowczo. - „Anglia od każdego oczekuje wypełnienia obowiązku”. To

będzie nasza dewiza. Tyle że zamiast Anglii umieścimy Wyspę Księcia Edwarda. Nie wolno się

wykręcać. A teraz do rzeczy: jakie będziemy mieć działy? Musimy robić wszystko tak, jak w

prawdziwej gazecie.

- Cóż, powinniśmy mieć dział dobrych manier - stwierdziła Fela. - W każdym razie mają go w

„Przewodniku Rodzinnym”.

- Oczywiście, będzie i u nas - powiedziałem. - A zajmie się nim Dan.

- Dan! - wykrzyknęła Fela, która najwyraźniej miała nadzieję, że sama będzie władać tym działem.

- Mogę go prowadzić wcale nie gorzej niż ten głupek z „Przewodnika Rodzinnego” - odparł Dan

wojowniczo. - Ale nie może być działu dobrych manier, jeśli nie wpływają pytania. Co zrobię, jeśli

nikt o nic nie będzie pytać?

- Musisz sam je wymyślać - stwierdziła Historynka. - Wuj Roger mówi, że tak właśnie robi ten

człowiek z „Przewodnika”. Wuj mówi, że to niemożliwe, żeby na świecie było aż tylu głupców jak

wynika to z pytań zamieszczanych w „Przewodniku”.

- Chcemy, żebyś objęła dział porad domowych, Felu - powiedziałem, dostrzegając chmurny wyraz

twarzy tej młodej damy. - Nikt nie zrobi tego lepiej od ciebie. Feliks będzie redagować dowcipy i

biuro informacyjne, a Celinka dział mody. Tak, siostrzyczko, musisz to robić, to zupełnie proste.

Historynka zaś weźmie dział porad osobistych - są bardzo poważną częścią gazety. Każdy może

dawać tu jakieś materiały, a Historynka dopilnuje, żeby pojawiały się one w kolejnych numerach,

nawet gdyby je miała kierować sama do siebie tak jak Dan swoje pytania.

- Ed będzie prowadzić - oprócz ogólnej redakcji - album z wycinkami - stwierdziła

Historynka, widząc, że potraktowałem siebie zbyt skromnie.

- Czy nie będziemy mieli kącika literackiego? - spytał Piotrek.

- Będziemy, jeśli zostaniesz redaktorem działu poezji i prozy - odparłem.

Piotrek w głębi duszy był przestraszony, ale nie mógł tego okazać w obecności Feli.

- W porządku - odpowiedział.

- Do działu albumu z wycinkami możemy dawać wszystko, co chcemy - wyjaśniłem - ale inne teksty

muszą być oryginalne i podpisane przez autorów, oczywiście z wyjątkiem porad osobistych. Musimy

się bardzo starać - „Nasze Pismo” ma być „strawą duchową” i „biesiadą dusz”. - Wydało mi się, że

oba cytaty były niezwykle efektowne. Na wszystkich, z wyjątkiem Historynki, zrobiły duże wrażenie.

- Jednakże - wtrąciła Celinka z naganą w głosie - niczego nie przydzieliłeś Sarze Ray. Będzie się

paskudnie czuła pozostając z boku.

Zupełnie zapomniełem o Sarze Ray. Nikt poza Celinką nigdy o niej nie pamiętał, jeśli nie była

obecna. Zdecydowaliśmy w końcu, że będzie prowadziła dział ogłoszeń. Brzmiało to dobrze i

znaczyło bardzo niewiele.

- Doskonale, zrobiliśmy krok naprzód - powiedziałem z westchnieniem ulgi, że cały pomysł został

tak dobrze przyjęty. - Pierwszy numer wyjdzie około Nowego Roku. I w żadnym wypadku nie

możemy dopuścić, żeby się dostał w ręce wuja Rogera. Zrobiłby sobie z tego kpiny.

- Mam nadzieję, że nam się powiedzie - powiedział posępnie Piotrek. Był w ponurym nastroju od

chwili, kiedy został mianowany redaktorem działu literackiego.

- Powiedzie się, jeśli tego zechcemy - stwierdziłem. - „Tam, gdzie jest wola czynu, jest i sposób na

czyn”.

- To właśnie powiedziała Urszula Townley, kiedy ojciec zamknął ją w pokoju tej nocy, gdy miała

uciec z Kennethem Macnairem - oświadczyła Historynka.

Nadstawiliśmy wszyscy uszu węsząc kolejną opowieść.

- Kim byli Urszula Townley i Kenneth Macnair? - spytałem.

- Kenneth Macnair był ciotecznym bratem dziadka Niezgrabiasza, a Urszula Townley znaną na

Wyspie pięknością. Jak myślicie, kto mi opowiedział tę historię, czy raczej przeczytał mi ją ze swej

brązowej książki?

- Chyba nie Niezgrabiasz? - wykrzyknąłem z niedowierzaniem.

- Właśnie on - odparła triumfująco Historynka. - Spotkałam go w ubiegłym tygodniu w klonowym

gaju, gdy szukałam paproci. Siedział przy źródełku i pisał coś w swej brązowej książce. Schował ją,

kiedy mnie zobaczył i wyglądał naprawdę głupio. Później jednak trochę z nim porozmawiałam i

zapytałam, co robił nim przyszłam. Powiedziałam mu, że plotka niesie, iż pisuje poezje i czy nie

mogłabym poznać prawdy, bo umieram z ciekawości.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: