Moon+Elizabeth+-+Esmay+Suiza+02+-+Zasady+walki.pdf

Elizabeth Moon

Zasady Walki

(Rules Of Engagement)

Dedykacja

Pamięci ofiar tornada w Jarrell, Texas, 27 maja 1997, a w szczególności Brandi Nicole

Smith i Stacy Renee Smith oraz ich matki, Cynthii L. Smith.

Podziękowania

Jak zwykle ci sami podejrzani (już wy wiecie, kto...), ze szczególnym podziękowaniem

dla Ellen McLean i Mary Moreli za pomoc w zakresie psychologii. Mary przeczytała

pierwszą wersję tekstu i inteligentnie ją skomentowała pomimo padającego deszczu,

przeciekającego dachu i martwej myszy w pokoju gościnnym. Okazała heroiczną pomoc

w tworzeniu manuskryptu. Diann Thornley podzieliła się ze mną informacjami na temat

kursów w szkołach oficerskich. Ruta Duhon pomogła mi w czasie pewnego lunchu

przemyśleć jedną z finałowych scen, prawdopodobnie mając dość moich narzekań na brak

pomysłów. Anna Larsen i Toni Weisskopf dodali specyficznego smaczku emocjonalnej

stronie intrygi. Kathleen Jones i David Watson wzięli na siebie zadanie przeczytania

ostatecznej wersji tekstu, i dokonali tego zaledwie w kilka dni. Ich komentarze znacząco

poprawiły ostateczną wersję. Debbie Kirk jak zwykle znalazła więcej niż ktokolwiek inny

literówek i delikatnie poprawiła moją ortografię. Nieco realizmu dodały powieści pewne

anegdoty, którymi podzielili się ze mną ludzie pragnący zachować anonimowość.

Na specjalną wzmiankę zasługują stanowiące tło tej historii części Teksasu. Jedne są

prawdziwe (Teksańczycy wiedzą, które), jedne fikcyjne, a jeszcze inne stanowią elementy

teksańskiej mitologii przyszłości. Zniekształcenie historii oraz tradycji Teksasu,

zaprezentowane przez występujące w książce postacie, nie odpowiada moim osobistym

przekonaniom ani odnośnie do wydarzeń historycznych, ani do tradycji. Czytelników

znających historię i mających poczucie humoru może rozbawić zestawienie imion

niektórych postaci; wszystkie zamierzone odwołania pochodzą sprzed dwudziestego

wieku. (Kuszące było, choć nie aż tak bardzo, zabawienie się współczesną polityką

Teksasu.) Wszelka zbieżność nazwisk jest czysto przypadkowa. Ruchy wspomniane

w tekście jako historia starożytna są jednak wciąż żywe; nie ma sensu udawać, że natura

Bogobojnej Milicji Nowego Teksasu nie jest aż nazbyt bliska niektórym elementom

z Waco, Fort Davis, a nawet Oklahomy.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Placówka szkoleniowa Zawodowej Służby Kosmicznej, baza Copper Mountain

W połowie wspinaczki na urwisko Brun zrozumiała, że ktoś próbuje ją zabić. Właśnie

przeniosła ciężar ciała z lewej stopy na prawą i postawiła ją na maleńkiej półeczce na

wysokości bioder, gdy jej mózg przekazał tę informację.

Jej dłonie natychmiast pokryły się potem i słabsza lewa ręka ześlizgnęła się ze skalnej

wypukłości. Zanurzyła dłoń w woreczku z talkiem i znów sięgnęła do występu, potem

wysuszyła prawą rękę i poprawiła chwyt. Po tylu dniach treningu wykonywała te

czynności mechanicznie. Jeśli ktoś próbuje ją zabić, nie powinna mu w tym pomagać,

robiąc coś głupiego.

Odciążyła prawą nogę, aby zrobić następny krok w górę. Oczywiście, że ktoś próbuje

ją zabić, podobnie jak pozostałych studentów. Wiedziała o tym, przylatując tutaj. Lepiej

stracić teraz paru studentów niż mieć na polu walki nie doszkolony personel, którego

porażka naraziłaby innych. Jej oddech uspokajał się w miarę docierania do niej rozsądnych

argumentów. Prawa stopa... potem ręce odnajdują kolejne uchwyty... później lewa stopa...

Wspinaczka podobała jej się niemal od pierwszego dnia szkolenia.

Nagle usłyszała huk i poczuła ukłucie w dłoń; zaczęła spadać, zanim rozpoznała

dźwięk i rodzaj bólu. To był strzał. Ktoś do niej strzelił. Trafił ją? Ból był za słaby, a więc

musiała dostać odłamkiem skały. Dotarła do końca liny i uderzyła w ścianę z taką siłą, że

aż wypchnęła z jej płuc całe powietrze. Stopy i dłonie odruchowo przywarły do skały

i odnalazły zaczepy. Wciąż jej dzwoniło w uszach; potrząsnęła głową i połówki jej kasku

wspinaczkowego zsunęły się na taśmach jak chitynowe osłonki skrzydeł chrząszcza.

Niech to szlag, pomyślała. Do diabła z rozsądkiem, ktoś próbuje ją zabić, a ona jest na

samym środku skalnej ściany. W górę jest za daleko, w dół – 150 stóp spadku w prostej

linii. Z prawej strony nic oprócz gładkiej skały, z lewej wąski pionowy komin.

Powiedziano im, żeby tym razem go nie używać, ale wspinała się nim już wcześniej,

gdy uczyła się o szczelinach i kominach. Gdyby teraz mogła tam się dostać...

Odepchnęła się; następny strzał trafił w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą

znajdowała się jej głowa. Jej dłonie i twarz obsypały odpryski skały. Sięgnęła po następny

uchwyt, ale nie w panice, lecz jak ktoś, kto dobrze wie, gdzie go szukać. Kimkolwiek był

napastnik, miał powód, aby nie strzelać seriami, ale teraz już wiedział, w którą stronę Brun

zmierza, i mógł lepiej celować. Zaryzykowała i zsunęła lewą stopę z wypukłości. Na

moment zawisła na rękach, szukając nogami podparcia. Potem znalazła jeden uchwyt

i następny. Szczelina była tuż przed nią. Jej lewa ręka ześlizgnęła się, gdyż sięgnęła za

daleko, a w chwili, gdy zaklęła pod nosem, następny strzał roztrzaskał występ, do którego

sięgała, znowu obsypując ją deszczem odłamków.

* * *

Rozbicie skalnego występu spowodowało powstanie nowych uchwytów. Po paru

sekundach była już w szczelinie, ciągnąc za sobą linę, by móc głębiej się schować. Miała

nadzieję, że strzelec nie zna układu komina. Tkwiąc w tym miejscu, w prawie pionowej

szczelinie, była równie odsłonięta jak na środku klifu, ale zaledwie dziesięć stóp wyżej

komin miał już spiralny kształt i mogła bezpiecznie schować się przed snajperem.

Poczuła, że ktoś ciągnie za linę. Nie zrozumieli, co się stało... czy może biorą udział

w spisku? Bezskutecznie próbowała się zaprzeć.

Nasz Teksas, dawniej Kurzawa-Yahr Kolonia spółki inwestycyjnej

Mitchell Langston Pardue, Ranger Bowie Bogobojnej Milicji Nowego Teksasu,

siedział w ciężkim rzeźbionym fotelu i czekał, aż kapitan skończy czytać jego raport.

Gładził rzeźbę na prawej poręczy – podobno przedstawiała zwierzę ze Starego Teksasu

zwane dilla – i myślał, jak mógłby zasugerować, że kapitan jest idiotą, nie mówiąc tego

wprost.

– Mitch, słuchasz mnie? – Pete Robertson, Ranger Travis i Kapitan Rangersów, mówił

płaczliwym tonem, który powodował, że Mitch miał ochotę walnąć go czymś ciężkim

w łeb. Zaczynał się już starzeć, jego pobrużdżony kark przypominał indycze korale.

– Jasne, Kapitanie – odpowiedział. – Mówisz, że potrzebujemy jeszcze więcej

kosmicznej broni Familii Regnant, żeby zapełnić nasz pierwszy magazyn. Twój plan

ataków na Guernesi zaczyna się opóźniać...

– Stanął w miejscu jak muł w bagnie – przerwał mu Kapitan.

– A jeśli będziemy za długo czekać, nie dotrze do nich to, co chcemy im przekazać. –

Guernesi zareagowali energicznie na porwanie statku pełnego turystów i odbili go, choć

nie obyło się bez ofiar. Potem wprowadzili embargo handlowe i zniszczyli kilka statków,

żeby pomścić śmierć swoich ludzi. – Musimy zdobyć więcej broni. Poza tym coś jest nie

tak z naszym agentem w kwaterze głównej ich floty kosmicznej. Ostatni sygnał, jaki od

niego dostaliśmy, nie ma żadnego sensu.

– Cóż, starzeje się – odezwał się Sam Dubois, Ranger Austin.

– Został poddany jednej z tych zakazanych procedur...

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: