Slonce_i_Snieg1-4.pdf

Korekta: Dzwoneczek

Spis treści

Rozdział 1.............................................................................................................................................3

Rozdział 2.............................................................................................................................................9

Rozdział 3...........................................................................................................................................15

Rozdział 4...........................................................................................................................................22

Rozdział 1

Sasha tuliła w swoich ramionach rozkosznego dwulatka. Cichym, kojącym głosem nuciła mu

starorosyjską pieśń o Bajkale. Malec zdawał się drzemać w jej objęciach, przymknąwszy oczy. Na

jego idealnej, ślicznej twarzyczce błądził ujmujący uśmiech, a dwa dołeczki pojawiające się w

policzkach przywodziły na myśl barokowe rzeźby okrąglutkich amorków.

Ktoś obserwujący z pewnej odległości tę scenę, zachwyciłby się nieuchwytnym pięknem tej dwójki.

Zarówno od kobiety, jak i od dziecka bił niespotykany blask. Ich ciała mieniły się w ostatnich

promieniach zachodzącego słońca, lśniąc niczym najszlachetniejszy diament. Światło załamywało

się pod tak szczególnym kątem, że połyskujące refleksy odbijały się od przeźroczystej tafli jeziora,

splatając w magicznym tańcu.

Nad Bajkałem niebo po zachodniej stronie przybrało kolor purpury. Ponad wysokimi

wierzchołkami masywu górskiego, wznoszącymi się majestatycznie na wschodzie, miało barwę

granatu, usianego delikatnie srebrnymi punktami gwiazd. Zmierzchało.

Sasha przerwała swoją pieśń, dostrzegając, że dziecko tulone w jej ramionach otworzyło swoje

okrągłe, otoczone ciemnymi, podwiniętymi rzęsami ślepka. Przeniknął ją dreszcz, gdy spojrzała z

bezgraniczną miłością w przerażające, bezlitosne oczy malca. Tęczówki lśniły złowrogim

szkarłatem, a w ich głębi czaiło się bestialskie zło. Otrząsnęła się z tych bezsensownych myśli,

karcąc siebie w duchu, że ponownie w jej umyśle zalęgły się niepewność i strach. Przemieniła tego

chłopca już pół roku temu i co prawda, do tej pory żywił się jedynie ludzką krwią, był jednak

grzecznym i posłusznym dzieckiem. Tylko raz zdarzyło mu się zaatakować i wymordować

bestialsko kilku bojarów, ale był wtedy bardzo głodny, a oni rozłościli go, nie chcąc pokazać mu

zabawnej małpki, która im towarzyszyła w drodze.

Sasha wzdrygnęła się na samo wspomnienie tamtego wieczoru. Chciałaby raz na zawsze wymazać

ze swej pamięci obraz ślicznego chłopczyka, skąpanego we krwi, z szyderczym błyskiem w oczach,

kopiącego pourywane głowy bojarów niczym piłkę. Zabrała go stamtąd jak najszybciej, modląc się,

aby nikt ich nie dostrzegł. Jednak zbrukane, rozczłonkowane w bestialski sposób ciała pozostały na

drodze nieopodal Władywostoku.

Od tamtego zdarzenia upłynęły ponad cztery miesiące, lato mijało, noce stawały się coraz dłuższe i

chłodniejsze. Sasha zapragnęła wrócić do domu. Męczyła ją już ta bezustanna tułaczka i ukrywanie

się w mrocznych lasach. Sama żywiła się od dawna tylko krwią zwierząt, których nie brakowało w

tych dzikich, syberyjskich rejonach. Tęskniła jednak za swoimi przybranymi córkami, które

opuściła ponad rok temu, udając się w podróż do rodzinnego miasta, Moskwy. Skąd mogła

wiedzieć, że w drodze powrotnej odnajdzie ją przeznaczenie.

Car Piotr Pierwszy zaniedbał nieco stolicę Rusi i, jak głośno już szeptano wśród szlachty, budował

sobie swój własny, wspanialszy gród, gdzieś na północy kraju. Sasha odnosiła się do tych plotek

dość sceptycznie. Żyła już ponad trzysta lat na tych ziemiach, wystarczająco długo, by wiedzieć, że

moda i nowości wprowadzane przez kolejnych władców bardzo szybko odchodzą w zapomnienie

wraz ze śmiercią swoich twórców.

Do Moskwy przybyła jesienią 1720 roku. Nasyciła swoje oczy zmianami, które zaszły w tym

mieście przez ponad pół wieku. Dobiegała właśnie końca Wielka Wojna Północna, która trwała

ponad dwadzieścia lat i odbiła się szerokim echem w całej Europie. Kilka lat wcześniej jej

ukochane miasto straciło status stolicy na rzecz dumy aktualnego cara – Piotrogrodu.

Moskwa niczym porzucona kochanka zdawała się tkwić w żałobie. Miasto przestało się rozwijać i

trwało w pewnej stagnacji, wywołując u swoich mieszkańców podobne nastroje. Dodatkowo

ogólnemu przygnębieniu sprzyjała krótka epidemia tyfusu, która nastąpiła po wyjątkowo upalnym

lecie roku i zbierała w byłej stolicy Rusi swe krwawe żniwo.

Tego wieczoru Sasha pisała ostatnie listy do swoich przybranych córek, powiadamiając je, że

wyrusza w drogę do domu. Mroźny chłód listopadowego wiatru nie zachęcał co prawda do

jakichkolwiek podróży, ale na kobiecie taka aura nie robiła żadnego wrażenia. Kazała służbie

osiodłać konie i przygotować powóz, a następnie zeszła pożegnać się ze swymi gospodarzami, w

gościnie u których zatrzymała się na kilkanaście dni. Kniazini Elena Iwanowna Rostowa była

potomkinią jej dalekich kuzynów i z żalem żegnała dość niespodziewanego i egzotycznego gościa.

Sasha podała się bowiem za jej krewną z Francji, hrabinę Marie Eleonore de Poitiers, powiązaną

silnymi koligacjami rodzinnymi z dworem nieodżałowanego Ludwika XIV. Niestety, Król Słońce

zmarł kilka lat wcześniej, a jego miejsce zajął gburowaty Ludwik IV Henryk Burbon, który wraz z

jego metresą, markizą de Prie, wprowadził swe własne rządy. Niepogodzona z tym faktem hrabina

Marie opuściła Francję i odwiedzała kolejno swoich dalekich krewnych.

Cztery gniade konie w barwach herbu Kniazia Rostowa ruszyły stępa i po chwili powóz zniknął w

listopadowej, gęstej mgle. Nie ujechał jednak zbyt daleko, ponieważ na rogatkach Moskwy

przerażony stangret w ostatnim momencie ściągnął lejce.

- Przepraszam, hrabino, jakaś kobieta z dzieckiem wybiegła nam na drogę. Pójdę sprawdzić, czy nic

się nie stało. – Sasha usłyszała zdenerwowany głos służącego, a następnie do jej nadzwyczajnie

wyostrzonego słuchu dobiegł cichy płacz małego dziecka. Otworzyła drzwi powozu, poruszona

jakąś dawno ukrytą i pogrzebaną na dnie podświadomości potrzebą.

Dostrzegła brudną, młodą kobietę, leżącą bezwładnie obok silnych końskich kopyt. Jeszcze żyła,

choć z jej ust ciekła cienka strużka krwi. Sasha wstrzymała oddech. Dawno nie polowała i krew tej

dziewczyny tak kusząco ją ku sobie wabiła. Obok rannej leżał okryty w stare łachmany chłopiec,

który cicho łkał. Wampirzyca podeszła do niego i wzięła malca na ręce. Spojrzał na nią

rozgorączkowanymi, prawie nieprzytomnymi oczyma i nieco się uspokoił.

- Pani, proszę, zostaw to dziecko. Ono jest chore. Tyfus. Ta kobieta – stary stangret spojrzał

wymownie na leżącą na ziemi, martwą już matkę chłopca – wyznała mi, że chciała się rzucić pod

konie razem z nim, by skrócić ich cierpienia.

- Weźmiemy dziecko ze sobą. – Sasha podjęła błyskawiczną decyzję. – Wyzdrowieje.

- Ależ, proszę hrabiny…

- Zamilcz. Ruszajmy w drogę.

Tuliła rozgorączkowanego malca w swych zimnych ramionach, modląc się, by zdążyć znaleźć na

czas dobrą kryjówkę, gdzie mogłaby go przemienić. Potrzebowała dyskretnego miejsca,

odosobnionego i niedostępnego dla ludzi. Zdawała sobie sprawę, że to, co zamierzała uczynić, jest

w jej świecie ciężkim grzechem. Przemieniając chłopca w nieśmiertelne dziecko, ściągnie na siebie

gniew i potępienie wszystkich wampirów. Ale nie mogła postąpić inaczej. Nie mogła pozwolić mu

umrzeć. Wyparte ze świadomości i ukryte przez wieki uczucia wróciły do niej ze zdwojoną siłą,

prawie odbierając jej zdolność myślenia. Ponad trzysta lat temu jako młoda kobieta urodziła synka,

lecz nie dane było go jej wychować, patrzeć jak dorasta, mężnieje. Pożar, który strawił jej

posiadłość, zabrał ze sobą wszystkich, których kochała. Mały Nicola spłonął żywcem, tylko ją jakiś

anioł śmierci wydostał z ognia. Była już na wpół martwa, gdy zatopił ostre zęby w jej szyi…

Kiedy się ocknęła po niewyobrażalnej walce ze śmiercią, była już wampirem. Samotnym,

zagubionym nieśmiertelnym z jątrzącą się raną w sercu po stracie dziecka. Ta rana nigdy nie miała

się zabliźnić.

Od tamtej pory minęły już trzy stulecia, ale ona wciąż tęskniła za małymi piąstkami, ślicznymi

ciemnymi loczkami okalającymi główkę jej synka. Od ponad stu lat towarzyszyły jej przybrane

córki, które stworzyła, by zagłuszyć samotność i ból. Dała im dom, przekazała swoją wiedzę i

zaszczepiła szacunek do ludzi. A teraz, tuląc tego umierającego malca w swoich ramionach, właśnie

skazała siebie na potępienie i wieczną ucieczkę, ale nie mogła postąpić inaczej. Dotknęła

rozpalonej buzi chłopca, odgarniając delikatnie mokre od potu, pozlepiane włoski. Pochyliła się nad

nim z czułym uśmiechem, przymknęła oczy i zatopiła zęby w małej szyjce, wgryzając się aż do

tętnicy, aby jad przeniknął jak najszybciej do krwioobiegu.

Pierwsze doniesienia o istnieniu nieśmiertelnego dziecka dotarły do Volterry wiosną, na początku

1721 roku. Znudzony monotonią ostatniego stulecia Aro błyskawicznie podjął decyzję o

natychmiastowej interwencji. Wszystko w imię prawa, lecz ledwie dostrzegalny błysk w jego

szkarłatnych oczach świadczył o bardziej przyziemnych pobudkach tego w pośpiechu wydanego

wyroku. Władza, to było coś, co Aro miłował najbardziej. Rozkoszował się dwoistością swej natury

i makiawelistycznym sprawowaniem rządów.

Prawo było oczywiście najważniejsze, o ile to on był prawem.

- Demetri, odnajdziesz kobietę, która to uczyniła. – Nieśmiertelne dzieci były tematem tabu od

wieków, więc Aro nawet nie uważał za stosowne wymówienia tych dwóch słów. – Wówczas

przybędziemy. Wszyscy. Ceremonia zgładzenia ma się odbić szerokim echem w świecie, tak aby

nigdy więcej nikt nie dopuścił się takiego złamania naszych praw.

Niespełna miesiąc później Demetri przysłał wiadomość.

Lato we Włoszech jest długie i gorące, a w Toskanii biegnie wyjątkowo wolno i opieszale. Volterra

odetchnęła z ulgą, gdy na początku sierpnia 1721 roku wampiry wyjechały z miasta, udając się w

podróż do Rosji. W zamku pozostały jedynie żony i trochę straży, ale ci rzadko opuszczali swą

kryjówkę.

Słońce już dawno skryło się za horyzontem, a niespokojne wody Bajkału połyskiwały odbitym

światłem księżyca. Otaczające jezioro wysokie masywy górskie groźnie pochylały się w srebrnej

poświacie ku zimnym falom, jakby pragnęły choć na chwilę zanurzyć się w przeźroczystej otchłani.

Sasha wraz z chłopcem wędrowali najczęściej nocą. Wampirzyca nie chciała ich narażać na

spotkanie z ludźmi. Bała się reakcji malca, który znów zaczynał być głodny. Pragnęła jak

najszybciej dotrzeć na Alaskę, by tam stopniowo uczyć chłopca panować nad swoimi popędami.

Całym sercem wierzyła, że uda jej się go oswoić z jego naturą drapieżnika i wyplenić to

nieokiełznane zło, które sama stworzyła.

Tej nocy wyruszyli na północ. Pomimo iż poruszali się nadnaturalnie szybko, do Półwyspu

Czukockiego dotarli dopiero po tygodniu. Chłopczyk coraz bardziej marudził, a jego śliczne oczy

nabrały barwy onyksu. W drodze posilił się raz, polując razem z Sashą na tygrysy syberyjskie, ale

nie chciał pić ich krwi. Pluł nią, coraz bardziej rozdrażniony i spragniony ludzkiego osocza. Złościł

się na Sashę tym bardziej, że jad napływał mu do ust, płonąc w gardle niczym żywy ogień, a jego

przybrana matka unikała celowo osad i wsi, gdzie mógłby pożywić się ciepłą, słodką krwią jakiegoś

człowieka.

Spienione, szare wody Morza Beringa przywitały ich niechętnym, głuchym łoskotem rytmicznych

uderzeń w nadbrzeżne skały. Pomimo początków jesieni powietrze było przejrzyste i mroźne. Szron

opadł na nieliczne źdźbła wyblakłych traw, tworząc niezwykły, lecz ponury krajobraz

podbiegunowej przyrody.

Maria ujęła chłopca za rękę i skoczyła w lodowatą toń. Podekscytowana bliskością celu - wszak

pozostało im tylko przepłynąć Cieśninę Beringa, by znaleźć się na Alasce - nie zauważyła, jak zza

horyzontu wyłoniło się kilkanaście odzianych w ciemne peleryny postaci.

- Niech przepłynie. – Aro wstrzymał pościg. – Pozwolimy jej dotrzeć do domu i tam wykonamy

egzekucję.

Zanim dotarli na miejsce, pozwoliła chłopcu na pożywienie się ludzką krwią. Wpił się w starego

rybaka z taką żarliwością, że nawet nie dostrzegł, iż połamał mu ręce, kręgosłup i rozszarpał

wnętrzności. Sasha przyglądała się tej scenie z boku. Ponownie w jej martwym sercu zagościł

niepokój i lęk. Malec był jak nieokiełznany żywioł, który, nie patrząc na straty, brał we władanie to,

na co przyszła mu ochota. Był jednak tak podobny do jej Nicola, że nie potrafiła go nie kochać.

Kiedy dotarli do domu, Tanyi, Kate i Iriny nie było, co ucieszyło wampirzycę. Zyskała dodatkowy

czas, żeby przygotować chłopca na spotkanie z przybranymi siostrami. Rozpaliła ogień w

palenisku, by ogrzać wnętrze i choć nie czuli chłodu, to przyjemne ciepło i blask palonego drewna

dawał miłe poczucie bezpieczeństwa i rodzinnej atmosfery.

Gdy usłyszała, że się zbliżają, wzięła chłopca na ręce i wyszła przed dom, chcąc oszczędzić im

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: