Gemmell David - Troja 2 - Tarcza gromu.pdf - Historia z przygodą - qazwsxedcrfv998

GEMMELL DAVID

Troja #2 Tarcza Gromu

DAVID GEMMELL

WIELKA ZIELEŃ

Serdecznie dziękują mojemu wydawcy Selinie Walker, redaktor wydania Nancy

Webber oraz moim pierwszym czytelnikom: Tony’e-mu Evansowi, Alanowi Fisherowi,

Stelli Gemmell, Oswaldowi Hotz de Barowi, Steve’owi Huttowi, Timowi Lentonowi i

Annę NichoUs. Określenie „pierwsi czytelnicy” nie oddaje w pełni znaczenia

wykonanej przez nich pracy. Na podstawie uwag tego zespołu podczas tworzenia

cyklu trojańskiego powstały lub zostały rozbudowane rozmaite wątki i postacie.

Jestem im ogromnie wdzięczny.

Pod Tarczą Gromu już czeka Orle Dziecię, niemy świadek, by krążyć nad grodem

człeka Po kres dni, królów upadek.

Przepowiednia Melite

imny wiatr wiał od ośnieżonych gór, świszcząc w wąskich uliczkach Teb pod

Plakos. Z ciemnych chmur kłębiących się nad miastem sypał lodowaty śnieg. Tej

nocy na ulicach było niewielu przechodniów i nawet pałacowi strażnicy kulili się przy

bramie, opatuleni grubymi wełnianymi płaszczami.

W pałacu panowała atmosfera narastającego strachu, gdy pełen udręki dzień

przeszedł w naznaczoną krzykami, niespokojną noc. Milczący i wystraszeni ludzie

gromadzili się w zimnych korytarzach. Od czasu do czasu wybuchało lekkie

zamieszanie, gdy służące wybiegały z łożnicy królowej po miski z wodą lub czystą

pościel.

Tuż przed północą czekający dworzanie usłyszeli pohukiwanie sowy i spojrzeli po

sobie. Sowa to zły znak. Każdy o tym wie.

Krzyki boleści przycichły do jęków, gdy królowa niemal zupełnie opadła z sił. Koniec

był bliski. Nie będzie radości z narodzin, tylko żałoba po śmierci.

Trojański ambasador Heraklitos starał się udawać głębokie zatroskanie. Nie było to

łatwe, gdyż nie znał królowej Olektry i nie obchodziło go, czy przeżyje, czy umrze. A

pomimo swych ambasadorskich szat z białej wełny i długiego płaszcza z owczej

skóry zmarzł i nie czuł nóg. Zamknął oczy i próbował ogrzać się myślami o tym, jak

wzbogaci się na tej podróży.

Misja, z jaką przybył do Teb pod Plakos, miała dwa cele: zabezpieczyć szlaki

handlowe i dostarczyć dary od młodego króla Troi, Priama, w ten sposób zawiązując

traktat przyjaźni między dwoma sąsiednimi miastami. Troja szybko rosła w siłę pod

mądrymi rządami Priama i Heraklitos – jak wielu innych – z każdym dniem stawał się

bogatszy.

Jednakże wiele najcenniejszych towarów – takich jak pachnidła, korzenie i stroje ze

złotogłowiu – trzeba było przewozić przez rozdzierane wojnami wschodnie krainy,

pełne rozbójniczych band włóczęgów i dezerterów. Nie uznający niczyjej władzy

watażkowie blokowali przełęcze, żądając myta od przechodzących karawan.

Żołnierze Pria-ma oczyścili wiele szlaków w pobliżu Troi, lecz na południu, w Tebach

leżących w cieniu potężnej góry Idy, rządził król Ektion. Heraklito-sa wysłano, żeby

nakłonił go do zebrania liczniejszych wojsk i rozpoczęcia kampanii przeciwko

rozbójnikom. Misja się powiodła. Oddziały króla Ektiona zapuszczały się coraz dalej

w góry, niszcząc gniazda bandytów i oczyszczając kupieckie szlaki. Heraklitosowi

pozostało tylko złożyć gratulacje z okazji narodzin dziecka i potem mógłby wrócić do

swojego pałacu w Troi. Już i tak za długo tu bawił i w domu czekało na niego wiele

pilnych spraw do załatwienia.

Królowa zaczęła rodzić późnym wieczorem poprzedniego dnia i He-raklitos kazał

swoim sługom przygotować się do odjazdu wczesnym rankiem. Tymczasem nadal

był tutaj o północy, stojąc w pełnym przeciągów korytarzu. Zapowiedziane dziecko

nie tylko nie przyszło na świat, ale z przestraszonych min otaczających go ludzi

Heraklitos wyczytał zapowiedź nadchodzącej tragedii. Wezwano kapłanów

Asklepiosa, boga medycyny, a ci pospieszyli do królewskich pokoi, by pomóc

krzątającym się tam trzem akuszerkom. Na dziedzińcu złożono w ofierze byka.

Heraklitos nie miał wyjścia – musiał stać i czekać. Odchodząc, okazałby brak

szacunku. Było to okropnie irytujące, bo kiedy ta biedna kobieta umrze, w mieście

zostanie ogłoszona żałoba i Heraklitos będzie musiał zaczekać jeszcze kilka dni, do

pogrzebu.

Zauważył, że przygląda mu się stara kobieta o jastrzębiej twarzy.

–Smutny, smutny dzień – powiedział poważnie, udając głębokie

zatroskanie.

Nie widział jej przybycia, ale stała tu teraz, wsparta na rzeźbionej lasce, z ponurą

miną, oczami mrocznymi i dzikimi, siwymi włosami zmierzwionymi i niczym lwia

grzywa otaczającymi jej głowę. Miała na sobie długą szarą szatę z sową wyhaftowaną

srebrną nicią na piersi. Zatem to kapłanka Ateny, pomyślał.

–Dziewczynka nie umrze – oznajmiła – gdyż otrzymała błogosła

wieństwo bogini. Umrze królowa, jeśli ci głupcy mnie nie wezwą.

Gemmell David - Troja 2 - Tarcza gromu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: