Thompson Vicki Lewis - Boże Narodzenie w Connecticut.pdf - Harleqiny, romanse - mikiirish

Vicki Lewis Thompson

Boże narodzenie w

Connecticut

(Tis the season)

przekł. Hanna Bąkowska

Rozdział 1

Anna położyła na ladzie siatkę dojrzałych pomidorów i sięgnęła do torebki po

portfel. Łysiejący mężczyzna przy kasie nie zdążył przyjąć od niej pieniędzy, kiedy

do sklepu wtoczyła się potężna kobieta.

– Edwardzie! – zawołała, walcząc z zadyszką. – Wiesz już o Sammym?

Mężczyzna zamrugał oczami i posłał Annie przepraszający uśmiech.

– Nie, Estelle. Nic nie wiem. – Nacisnął klawisze starej metalowej kasy i

spokojnie poinformował Annę, ile jest mu winna.

– A więc jesteś ostatnim, który się o tym dowiaduje – kobieta uśmiechnęła się

triumfująco. – Sumersbury będzie w telewizji. W programie ogólnokrajowym. W

czasie największej oglądalności.

– Niemożliwe?! – Edward przyjął od Anny pieniądze. – Dlaczego?

– Przed godziną ludzie z telewizji zadzwonili do Sammy'ego i powiedzieli, że

chcą zrobić specjalny program o ścięciu choinki dla Białego Domu. Program ma

się nazywać „Boże Narodzenie w Connecticut". No i jak ci się to podoba?

Anna zerknęła na kobietę, która tuszą przypominała trzydrzwiową szafę. Nie

zetknęła się z nią wcześniej, ale przecież nie spotkała jeszcze większości

mieszkańców Sumersbury. Kiedy przyjeżdżała tu na weekendy, prawie nie

opuszczała swojego wiejskiego domu. Ale teraz musi spytać o ten przyjazd

telewizji. Jeśli to, co podejrzewała okaże się prawdą, cisza i spokój jej ustronia

narażone są na poważne niebezpieczeństwo.

– Przepraszam – zaczęła – czy to ma coś wspólnego z farmą Garrisona?

Kobieta odwróciła się do Anny.

– Jak najbardziej. Pani tu chyba nie mieszka, inaczej nie miałaby pani żadnych

wątpliwości.

– Przyjeżdżam tylko na weekendy – wyjaśniła Anna i natychmiast tego

pożałowała.

– Ach tak. – Estelle zmierzyła ją od stóp do głów. – A więc to pani! Daphne

mówiła, że jakaś kobieta z Nowego Jorku kupiła dom McCormicków.

Anna stłumiła jęk. No i proszę, sama się wygadała.

– Tak, to ja – przyznała niechętnie.

– Zatem jest pani sąsiadką Sammy'ego Garrisona. Nie mogę uwierzyć, że nic

pani nie wie. Nasz Sammy wygrał konkurs!

– Nie znam Sammy'ego... to znaczy pana Garrisona – odpowiedziała słabym

głosem. Wiadomości były gorsze, niż przypuszczała, postanowiła jednak

dowiedzieć się wszystkiego. – O jakim konkursie pani mówi?

– Oczywiście o dorocznym konkursie Związku Hodowców Choinek. Nasz

Sammy zajął w tym roku pierwsze miejsce i na Boże Narodzenie jedno z jego

drzewek będzie stało w samym środku Białego Domu. Czy to nie wspaniale?

– Tak, wspaniale.

– A teraz ten program w telewizji. – Oczy Estelle błyszczały z radości. –

Zapowiedziałam już Sammy'emu, że nasze panie ż Cechu Rzemiosł udekorują mu

dom. To typowy kawaler, zupełnie się na tym nie zna. Nie możemy pozwolić, żeby

sfilmowano wnętrze domu Sammy'ego w jego obecnym stanie, prawda,

Edwardzie?

– Chyba tak, Estelle – zgodził się sprzedawca, zerkając ukradkiem na Annę.

– No cóż, muszę jeszcze przygotować obiad, a czeka mnie milion rozmów

telefonicznych – oznajmiła kobieta, odchodząc od lady. – Miło mi było panią

poznać, panno... przepraszam, ale zapomniałam pani nazwiska.

– Tilford – powiedziała Anna, podnosząc z lady swoje pomidory i wzdychając z

rezygnacją. – Anna Tilford.

– A ja, moja droga, nazywam się Estelle Terwiliger.

Anna domyśliła się, że nazwisko kobiety powinno wywrzeć na niej wrażenie i

uśmiechnęła się niewyraźnie.

– Mnie również miło było panią poznać. – Zatem jej długie, spokojne lato

dobiegło końca.

Po drodze do domu Anna rozmyślała nad tym, czego się dowiedziała i chciało

się jej śmiać z ironii losu. Spośród wszystkich ustronnych wiejskich domów w

Connecticut kupiła posiadłość sąsiadującą z miejscem, które wkrótce zostanie

pokazane w programie telewizyjnym. W swojej naiwności wyobrażała sobie, że

dom McCormicków, usytuowany między farmą choinek a rezerwatem przyrody,

będzie doskonałym azylem dla zaleczenia ran i nabrania sił do życia.

Nowy nabytek ucieszył ją jeszcze bardziej, kiedy ktoś z sąsiedniej farmy

uprzyjemniał jej letnie wieczory wspaniałymi koncertami na harmonijce ustnej.

Przejmujące dźwięki nostalgicznych melodii przynosiły jej ukojenie. Jednakże

przez kilka ostatnich weekendów muzyk milczał, prawdopodobnie zajęty

wygrywaniem konkursu choinek i burzeniem spokoju jej wiejskiego zacisza.

Świetnie, nie ma co.

Wjechała na podjazd i zatrzymała samochód przed zwalonym klonem, który

przewrócił się wczesnym latem podczas burzy, tarasując przejazd. Na szczęście,

drzewo zwaliło sienie w weekend, ale w środku tygodnia, dzięki czemu mały

dwudrzwiowy ford Anny nie został uwięziony w garażu, niemniej jednak w każdy

piątek musiała obchodzić klon dookoła, ciągnąc za sobą walizkę i torbę z

zakupami.

Kiedy otworzyła drzwiczki, od strony farmy drzewek dobiegł ją warkot piły

elektrycznej. Zegnaj, cichy wiejski zakątku! Wysiadła z wozu, złożyła oparcie

siedzenia i sięgnęła do tyłu po walizkę. Następnie wyjęła torbę z zakupami,

położyła na wierzchu siatkę pomidorów i zatrzasnęła biodrem drzwiczki

samochodu.

Piła ciągle wyła w oddali. Przy pomocy takiej maszyny z łatwością można by

odtarasować przejazd, pomyślała Anna, dźwigając bagaże dookoła zwalonego pnia.

Świetny pomysł. Dlaczego nie poprosić o to Sama Garrisona! Na pewno zgodzi się

za niewielką opłatą pociąć klon zawalidrogę. Poza rym jest jej to winien za ten

konkurs, którego konsekwencje mogą wkrótce zburzyć spokój jej odosobnienia.

Anna postawiła walizkę w holu, włożyła pomidory i częściowo rozmrożonego

kurczaka do lodówki, zamknęła na klucz drzwi frontowe i wróciła szybko do wozu.

Piła wciąż grała swoją ogłuszającą melodię, ale jej operator w każdej chwili mógł

zrobić przerwę na kolację, a wówczas nadarzająca się sposobność odtarasowania

podjazdu przepadłaby bezpowrotnie.

Cofając samochód Anna ujrzała swoje odbicie w lusterku wstecznym.

Wariatka, pomyślała o sobie i zachichotała. W powyciąganym żółtym dresie, z

opadającymi niesfornie na plecy skręconymi lokami, nie zrobi dobrego wrażenia na

swoim sąsiedzie. Kiedy była dzieckiem, jej starszy brat, Jim, mawiał, że jej włosy

przywodzą mu na myśl potargany przez psa pomarańczowy sweter. Wyśmiewał się

również z koloru jej oczu twierdząc, że powinny być niebieskie, jak u innych

rudowłosych, a nie piwne, jak u niej.

Kiedy Jim wydoroślał, przeprosił ją za to, co mówił, i przyznał, że jest ładna,

ale to Erie był pierwszym mężczyzną, który nazwał ją piękną. Powiedział, z tą

typową dla artystów skłonnością do metafory, że jej włosy są jak pierzaste obłoki o

zachodzie słońca, a oczy przywodzą mu namyśl wspaniałą, mleczną czekoladę.

Kiedy zostali kochankami, namówił ją, żeby zapuściła włosy do połowy pleców, a

gdy zeszłego roku zaczęły się między nimi niesnaski, Erie tłumaczył jej zły humor

płomienną barwą włosów, obracając w ten sposób w zarzut to, co kiedyś było

atutem.

Jadąc na farmę Garrisona, Anna spoglądała na ciągnące się wzdłuż drogi niskie

kamienne murki, które odgradzały od siebie posiadłości, przecinając łagodny

Thompson Vicki Lewis - Boże Narodzenie w Connecticut.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: