ŚDP, 1992.pdf

Jan Paweł II, Wierzący zjednoczeni w budowaniu pokoju

Orędzie na XXV Światowy Dzień Pokoju (1992)

Modlitwa i zgodne działanie wierzących na rzecz pokoju winny brać pod uwagę problemy oraz

słuszne dążenia jednostek i narodów.

Pokój jest podstawowym dobrem, które umożliwia poszanowanie i rozwój istotnych wartości

człowieka: prawa do życia we wszystkich fazach jego rozwoju; prawa do uznania godności każdego

człowieka niezależnie od rasy, płci i przekonań religijnych; prawa do posiadania dóbr materialnych

niezbędnych do życia; prawa do pracy i do równego podziału jej owoców co zapewnia

uporządkowane i solidarne współżycie. Jako ludzie, jako wierzący i bardziej jeszcze jako

chrześcijanie powinniśmy czuć się zobowiązani, by kierować się w życiu tymi wartościami

sprawiedliwości, których uwieńczeniem jest największe przykazanie miłości: „Będziesz miłował

swego bliźniego jak siebie samego” ( Mt 22,39 ).

Raz jeszcze przypominam, że ścisłe poszanowanie wolności religijnej i związanych z nią praw jest

zasadą i podstawą pokojowego współżycia. Pragnąłbym, aby przywódcy polityczni i religijni oraz

sami ludzie wierzący nie tylko deklarowali uznanie tego prawa, ale faktycznie urzeczywistniali je w

praktyce, dzięki temu bowiem zostaje właściwie uwydatniony transcendentny wymiar osoby

ludzkiej.

Byłoby ogromnym błędem, gdyby religie czy grupy ich wyznawców interpretowały i praktykowały

swą wiarę w duchu fundamentalizmu czy fanatyzmu i znajdowały religijne uzasadnienie dla walk i

konfliktów z innymi. Jeśli jest jakaś walka godna człowieka, to walka przeciw własnym

nieuporządkowanym namiętnościom przeciw wszelkim przejawom egoizmu; przeciwko próbom

narzucania własnej woli drugiemu człowiekowi; walka przeciw wszelkiej nienawiści i przemocy:

jednym słowem, przeciwko temu wszystkiemu, co jest dokładnym przeciwieństwem pokoju i

pojednania.

Potrzeba poparcia ze strony rządzących państwami

8. Na koniec wzywam wszystkich rządzących państwami i odpowiedzialnych za wspólnotę

międzynarodową, by okazywali zawsze najwyższe poszanowanie dla przekonań religijnych

każdego człowieka oraz uznanie dla szczególnego wkładu religii w postęp cywilizacji i rozwój

narodów. Nie powinni oni ulegać pokusie manipulowania religią, traktowania jej jako narzędzia

władzy, zwłaszcza gdy zaangażowani są w zbrojne konflikty.

Te same władze publiczne i polityczne powinny zapewnić religiom należne im miejsce i gwarancje

prawne — na szczeblu krajowym i międzynarodowym — nie dopuszczając do tego, aby wkład

religii w budowanie pokoju został zepchnięty na ubocze, ograniczony do sfery prywatnej czy wręcz

zapozmniany.

Kieruję jeszcze raz apel do władz publicznych, aby w poczuciu odpowiedzialności starały się

bacznie zapobiegać wojnom i konfliktom, by troszczyły się o zwycięstwo prawa i sprawiedliwości

oraz stwarzały warunki sprzyjające rozwojowi, który przyniesie korzyść wszystkim, a zwłaszcza

ludziom dotkniętym nędzą, głodem i cierpieniem. Zasługuje na uznanie postęp już dokonany na

polu redukcji zbrojeń: zasoby ekonomiczne i finansowe, dotąd wykorzystywane dla produkcji

narzędzi śmierci i handlu nimi, będą mogły zostać użyte dla dobra człowieka, a nigdy więcej

przeciw człowiekowi! Jestem pewien, że tę pozytywną ocenę podzielają miliony ludzi na całym

świecie, którzy nie mają możności publicznie się wypowiedzieć.