Graham Patrick - Ewangelia według Szatana.pdf - Patrick Graham - d-link90

PATRICK GRAHAM

EWANGELIA WEDŁUG

SZATANA

„Wy macie diabla za ojca i chcecie spełniać pożądania

waszego ojca. Od początku był on zabójcą i w prawdzie nie

wytrwał, bo prawdy w nim nie ma. Kiedy mówi kłamstwo, od

siebie mówi, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa". Ewangelia

według św. Jana (8, 44)

„Siódmego dnia Bóg wydał łudzi na pastwę zwierząt tej ziemi,

aby zwierzęta ich pożarły. Potem, uwięziwszy Szatana w

otchłani, odwrócił się od swego stworzenia, a Szatan pozostał

sam, by nękać ludzi". Ewangelia według Szatana, Wyrocznia

Szósta Księgi Uroków

„Początkowo każda wielka prawda uważana jest za

bluźnierstwo".

George Bernard Shaw, Annajanska

„Pokonany Bóg stanie się Szatanem. Zwycięski Szatan stanie

się Bogiem".

Anatole France, Bunt aniołów

CZĘŚĆ PIERWSZA

11 lutego 1348 roku,

klasztor w twierdzy Bolzano w północnej Italii

W niszy, gdzie dopalała się gruba woskowa świeca, zaczyna

brakować powietrza, płomyk przygasa. Wkrótce zgaśnie, a

potem rozejdzie się dusząca woń łoju i rozgrzanego osmalonego

knota.

Zamurowana żywcem stara zakonnica, którą wyczerpało wy-

drapywanie ciesielskim gwoździem napisu w kamiennej ścianie,

odczytuje go po raz ostatni wodząc po słowach opuszkami

palców, bo strudzone oczy nie mogą ich już dojrzeć. Potem,

upewniwszy się, że każda litera jej przesłania jest dostatecznie

mocno wyżłobiona, sprawdza drżącą ręką, jak solidna jest

ściana, która ją więzi. To mur z cegły, izolujący ją od świata i z

wolna duszący.

Jej grób jest za ciasny, aby mogła przykucnąć lub się wypros-

tować, toteż od wielu godzin staruszkę dręczy ból

przygarbionych pleców. Kara zamurowania. Pamięta, że czytała

wiele manuskryptów opisujących cierpienia skazańców, których

Święta Inkwizycja więziła w kamieniu, wcześniej wydobywszy

od nich zeznania — winne spędzenia płodu, czarownice i

zatraceńcy, którym szczypcami i przypalaniem wydarto z ust

tysiące imion diabła.

W pamięci utkwił jej przede wszystkim pergamin opisujący

zdobycie w ubiegłym stuleciu klasztoru Servio przez wojska

papieża Innocentego IV. Pewnego dnia dziewięciuset rycerzy

otoczyło mury, za którymi, jak powiadano, opętani przez złe

moce mnisi odprawiali czarne msze, podczas których rozcinali

łona brzemiennych kobiet, by pożerać ich płody. Za armią,

której

straże przednie rozbijały już taranami bramy, ciągnęły karoce i

wozy trzech sędziów Inkwizycji oraz przybyli z nimi notariusze,

zaprzysiężeni kaci i ich śmiercionośne narzędzia. Brama runęła.

Mnichów zastano w kaplicy. Klęczeli. Przyjrzawszy się temu

cichemu, cuchnącemu grzechem zgromadzeniu, najemnicy pa-

pieża wyrżnęli najsłabszych, głuchych, niemych, garbatych,

kulawych i głupków, pozostałych zaś powiedli do lochów, gdzie

przez tydzień, dniem i nocą poddawali ich torturom. Przez cały

ten czas lały się łzy, a mury drżały od nieludzkiego wycia.

Przerażeni słudzy dźwigali wiadra cuchnącej wody, by polewać

nią posadzkę, na której zasychały kałuże krwi. I wreszcie, gdy

poświata księżyca odsłoniła ogrom rozpasania, ci, którzy prze-

trwali rozciągania i rwanie ciała rozpalonymi szczypcami, ci,

którzy wyli, ale nie konali, gdy kaci przebijali im pępki i

wyciągali wnętrzności, lub nie umarli, choć ich przypalano,

zostali zamurowani i dogorywali w podziemiach klasztoru.

Czterysta szkieletów pozostało po ludziach, którzy

krwawiącymi palcami drapali granitowe ściany. Teraz przyszła

kolej na nią. Lecz stara zakonnica nie przeszła udręki tortur.

Aby uciec przed demonicznym zabójcą, który zakradł się do

klasztoru, matka Izolda z Trydentu, przełożona augustianek z

Bolzano, zamurowała się tu sama, własnymi rękoma! Zaprawą

murarską i cegłami zamknęła niszę w murze, swoje obecne

schronienie, mając przy sobie tylko kilka świec, parę

należących do niej rzeczy i woskowane płótno, kryjące

straszliwy sekret, który zabrała ze sobą. Nie chciała, by zaginął

na zawsze, lecz żeby nie wpadł w szpony Bestii, która

zamierzała ją dopaść w tym świętym miejscu. Był to zabójca

bez twarzy, który noc po nocy wymordował trzynaście zakonnic

z jej kongregacji... mnich... a może coś nieznanego, co ukryło

się pod świętym habitem. Trzynaście nocy. I trzynaście

rytualnych zabójstw. Od tego zmierzchu, kiedy zawładnęła

klasztorem w Bolzano, Bestia żywiła się ciałem i duszą sług

bożych.

Matka Izolda przysypiała, gdy na schodach wiodących do

podziemi rozległy się kroki. Wstrzymała oddech i nasłuchiwała.

Daleko, w ciemnościach rozbrzmiał słaby, nabrzmiały łzami

głos dziecka, które wołało ją z góry. To był głos siostry

Bragancji, najmłodszej z nowicjuszek. Dziewczyna błagała

matkę Izoldę,

by zdradziła jej swą kryjówkę i pozwoliła tam przyjść, żeby

umknąć przed zabójcą, który się zbliża. Głos rwał się pośród

szlochu, powtarzając „nie chcę umierać". Siostra Bragancja,

którą matka Izolda pogrzebała tego ranka w rozmokłej ziemi na

cmentarzu, spoczywała tam teraz — żałosny płócienny worek ze

szczątkami zmasakrowanego przez Bestię ciała. Toteż stara

mniszka, po której twarzy spływały łzy przerażenia i rozpaczy,

zatkała uszy, żeby nie słyszeć już płaczu Bragancji. A potem

zamknęła oczy i prosiła Boga, aby wezwał ją do siebie.

Wszystko zaczęło się kilka tygodni wcześniej, kiedy rozeszły się

pogłoski, że w Wenecji wzrastał poziom wód i tysiące szczurów

wędrowały kanałami miasta po wodzie. Powiadano, że szczury,

dotknięte tajemniczą chorobą, która wprawiała je w szał,

atakowały ludzi i psy. Uzbrojona w pazury i zęby armia, od

Giudecci po Isola di San Michele, wypełzała z laguny i opano-

wywała uliczki.

O pierwszych przypadkach dżumy donoszono z dzielnic bie-

doty. Doża Wenecji nakazał zamknąć mosty i opróżnić łodzie,

które zazwyczaj pływały do wybrzeży stałego lądu. Potem

wystawił straże przy bramach miasta i rozesłał konnych, by

uprzedzili panów pobliskich ziem o groźbie wiszącej nad

laguną. Niestety, w trzynaście dni po wezbraniu wód pierwsze

Graham Patrick - Ewangelia według Szatana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: