Pałką w żonę.pdf

PAŁKĄ W śONĘ

Pani Kamila O. jest niezaleŜną finansowo, cenioną dentystką, prowadzi razem

z koleŜanką prywatny gabinet. Jednak w Ŝyciu prywatnym od lat przeŜywa koszmar. Jest

bita i maltretowana psychicznie przez męŜa, a takŜe szantaŜowana, Ŝe w razie rozwodu

on pozbawi ją prawa opieki nad dwojgiem ich dzieci. Od kilku lat „zbiera na nią papiery”,

sam kreując się na ofiarę Ŝony – niezrównowaŜonej psychicznie i zagraŜającej ich

dzieciom. MąŜ Kamili O. jest policjantem.

Nie znamy skali zjawiska pod nazwą: policjanci biją Ŝony. Nikt bowiem nie prowadzi

statystyk, które prezentowałyby zawody sprawców przemocy domowej. Przypadki

znęcania się nad rodziną zdarzają się tak samo wśród lekarzy, wysokich urzędników

państwowych, prezesów wielkich firm, jak i nauczycieli, dziennikarzy, handlowców.

Jednak przemoc w rodzinach policyjnych ma w odczuciu społecznym nieco inny wymiar.

Kobiety pytają: jak mamy uwierzyć w działania na rzecz spokoju i bezpieczeństwa

policjanta, który po pracy katuje swoją Ŝonę? Jak moŜemy mieć zaufanie do stróŜa

prawa, który to prawo łamie po przekroczeniu progu własnego domu?

Sami policjanci mówią, Ŝe w resorcie chowa się pod dywan tego rodzaju problemy.

Komenda Główna Policji dysponuje wiedzą o niespełna 120 przypadkach w ciągu dwóch

lat. Jednocześnie, do powstałego niedawno Policyjnego Centrum do Walki z Przemocą

w Rodzinie pod patronatem rzecznika praw obywatelskich, tylko w 2007 roku przyszło po

pomoc ponad 130 kobiet oraz juŜ 50 w pierwszych miesiącach roku 2008. I nie są to te

same kobiety, które zgłosiły się z oficjalną skargą do policji.

Ofiary przemocy w rodzinach policyjnych boją się podwójnie. Wiedzą, Ŝe koledzy z pracy

zazwyczaj osłaniają się wzajemnie i bagatelizują sprawę. Najczęściej przekonują kobietę,

Ŝe zachowanie jej męŜa wynika z przepracowania i stresów, spowodowanych „robieniem

wyników” na potrzeby przełoŜonych. Koronnym argumentem jest jednak to, Ŝe skarga

Ŝony poskutkuje złamaną karierą jej męŜa, utratą pracy, a więc i dla niej samej oraz jej

dzieci pozbawieniem środków do Ŝycia. I nawet gdy fakt znęcania się wyjdzie poza próg

jego domu, to po krótszym lub dłuŜszym okresie „pokuty” sprawcy oraz zapewnień

poprawy, wszystko wraca do normy. Czyli znowu do bicia, upokarzania, i to w sposób

zdecydowanie bardziej wyrafinowany niŜ w domach „zwyczajnie patologicznych”. Bywa,

Ŝe przeraŜona narastającą agresją męŜa kobieta odwaŜy się zadzwonić na komisariat

z prośbą o pomoc. Patrol przyjeŜdŜa, uspokaja na chwilę szaleńca, ale następnego dnia

okazuje się, Ŝe.... nie było Ŝadnego zgłoszenia. W kaŜdym razie w dokumentach.

Marek K., który przepracował w policji ponad ćwierć wieku twierdzi, Ŝe jedynym

sposobem na kolegów, którzy katują swoje rodziny jest strach oraz brak poczucia

bezkarności. Któregoś dnia sekretarka ich wydziału przyszła do pracy z ewidentnymi

śladami pobicia. Nie wytrzymała, rozpłakała się i wydusiła z siebie, Ŝe jej mąŜ, a zarazem

kolega z tej samej sekcji, kolejny raz po pijanemu pobił ją niemal do nieprzytomności.

– Przekonaliśmy dziewczynę, aby jak najszybciej zrobiła obdukcję lekarską, a sami

pojechaliśmy prosto do ich domu. Nasz kolega jeszcze nie wytrzeźwiał i oczywiście

wszystkiego się wyparł mówiąc, Ŝe Ŝona spadła ze stołka. Było nas trzech, wzięliśmy go

pod pachy i wsadziliśmy do samochodu. Powiedzieliśmy, Ŝe jedziemy prosto do

komendanta opowiedzieć, jak jego podwładny relaksuje się w domu po słuŜbie.

Wystraszył się, zaczął błagać, przepraszać i obiecywać, Ŝe nigdy więcej. Powiedzieliśmy

wtedy: „Dobrze, ale spróbuj jeszcze raz coś jej zrobić, to nie tylko wkopiemy ci tak, Ŝe

zapomnisz jak się nazywasz, ale natychmiast o twoim drugim Ŝyciu dowiedzą się wszyscy

twoi przełoŜeni.” Jak twierdzi Marek K. – poskutkowało. Przez kolejne dwa lata ani razu

nie uderzył Ŝony, chociaŜ – jak wynikało z jej zwierzeń – wielokrotnie tak w nim

buzowało, Ŝe wchodził pod zimny prysznic, byle nie dać się ponieść toksycznym

emocjom. Z czasem jednak uznał najwidoczniej, Ŝe juŜ wszyscy zapomnieli. I któregoś

dnia tak ją pobił, Ŝe złamał jej szczękę i wybił dwa palce. „Nie odpuściliśmy – mówi

Marek K. – Wyleciał z policji i ma wytoczoną sprawę karną. Pomogliśmy mu nawet „w

trybie pilnym” zabrać swoje rzeczy i wynieść się z domu.

Niestety, niewiele maltretowanych Ŝon mundurowych dręczycieli ma szczęście do

podobnej reakcji jego kolegów. Cierpią w milczeniu, w poczuciu nieuzasadnionego

wstydu, albo z przekonaniem o własnej winie. „PrzecieŜ nic się nie dzieje bez przyczyny”

– mówią znajomi męŜa, nie dowierzając, Ŝe „to on pierwszy zaczyna.” Bardzo rzadko

więc Ŝony skarŜą się komukolwiek, a jeszcze rzadziej zwracają do niosących

profesjonalną pomoc fundacji i wyspecjalizowanych organizacji. Nie wierzą, Ŝe

„wywlekanie domowych brudów” przyniesie – poza wstydem, kłopotami i nasileniem

brutalności ze strony oprawcy – jakikolwiek skutek. Tym bardziej Ŝe najczęściej nie mają

dokąd przed nim uciec.

Instynktownie poszukują natomiast wsparcia we własnym gronie, gdzie przeŜywana

gehenna nie jest indywidualnym przypadkiem, a zjawiskiem dotykającym

nadspodziewanie wiele kobiet. Tworzą w internecie grona dyskusyjne, do których

dopuszczają nielicznych. Czasami jednak któraś z nich ujawni swój ból na forum

ogólnodostępnym. Tak jak Maria: „Trwa to około siedmiu lat. Zdarza się pobicie, potem

przeprosiny, kwiaty, obietnice i znowu jest pięknie. Później sytuacja się powtarza, tyle Ŝe

kobieta jest coraz słabsza. Traci znajomych, przyjaciół (na „prośbę” męŜa), zrywa

kontakty z rodziną. Coraz częściej teŜ obwinia siebie, stając się jednocześnie całkowicie

zaleŜną od małŜonka. Tkwi w tym bagnie tak długo, aŜ ktoś jej pomoŜe, sama się

przełamie i poprosi o pomoc, albo... umrze.”

Jest pewna róŜnica między „zwykłą” patologią, z którą jako społeczeństwo zdąŜyliśmy się

juŜ – niestety – oswoić, a patologią „wyŜszych sfer”, dotyczącą ludzi wykształconych

i wykonujących choćby wspomniane zawody. Ci bowiem, maltretując swoich bliskich,

potrafią perfekcyjnie zachowywać pozory, w swoich środowiskach uchodząc zazwyczaj za

znakomitych fachowców, pełnych wdzięku i elegancji dŜentelmenów, świetnych kumpli

oraz kochających, opiekuńczych i okazujących publicznie uczucia małŜonków.

Pani Anna D., prowadząca własną firmę wzięta księgowa, od ponad dwudziestu lat

przeŜywa gehennę związku z dyrektorem jednego z większych banków. Pani Annie trudno

zliczyć, ile razy kopał ją, bił po głowie, rzucał na ścianę, podstawiał nogę gdy szła

z gorącą herbatą, ciągnął za włosy i wykręcał ręce zmuszając do uległości, albo teŜ

zamykał „za karę” w ciemnej spiŜarni. Nie jest w stanie zacytować wszystkich obelg,

jakimi częstował ją niemal kaŜdego dnia, włącznie z groźbami pozbawienia Ŝycia, gdyby

próbowała się komukolwiek poskarŜyć lub wystąpić o rozwód.

Jednocześnie, kiedy bywali gdzieś razem, całował ją po rękach, patrzył czule w oczy

i z troską obejmował gdy wsiadała do samochodu. Wielokrotnie przez sekretarkę

zamawiał dla niej kwiaty, czym wywoływał nieskrywaną zazdrość Ŝeńskiej połowy

personelu. Ale gdy zostawali sami, potrafił bez uprzedzenia uderzyć ją w twarz,

z komentarzem: „juŜ ty wiesz za co!”, albo jednym ruchem ręki zrzucić ze stołu

przygotowaną dla niego kolację. Ona znosiła to wszystko najpierw z powodu małego

dziecka, Ŝeby nie dobijać cięŜko chorych rodziców, i dlatego, Ŝe wstyd jej było przed

ludźmi. Dziś, gdy 18letnia córka uciekła przed ojcem za ocean, zaś rodzice umarli,

zastraszona do granic Anna D. przyznaje, Ŝe nie ma juŜ siły walczyć i po prostu boi się

wiedząc, Ŝe jej mąŜ jest zdolny do wszystkiego.

On ma roŜnych znajomych, takŜe adwokatów, prokuratorów i policjantów. A wśród nich –

podobnego sobie, chociaŜ moŜe jeszcze bardziej wyrafinowanego w technikach znęcania

się, wysokiego oficera policji z Warszawy. Ten nad swoją Ŝoną zaczął się pastwić niedługo

po narodzinach ich jedynego syna. „Rzucanie na glebę”, przystawianie pistoletu do głowy,

ciosy na szczękę nie były rzadkością. Kiedy chłopczyk podrósł, takŜe i jemu nie oszczędził

„ojcowskich” nauk. A gdy wreszcie po trzynastu latach piekła kobieta nie mając dokąd

odejść zdecydowała się na rozwód okazało się, Ŝe... to on jest poszkodowany w ich

związku. Za radą kolegów bowiem zarejestrował się w Niebieskiej Linii, czyli

Ogólnopolskim Pogotowiu dla Ofiar Przemocy w Rodzinie, i wystarał o tzw. niebieską

kartę jako ofiara Ŝonytyranki. Znając niezbędne procedury prawne, bez trudu

sfabrykował obciąŜające dowody oraz znalazł świadków, Ŝe to ona od lat maltretuje

nieszczęśnika... Oczywiście to nie jest tak, Ŝe biją wszyscy policjanci. Przeciwnie – jest

to, pomimo ciemnej liczby nieujawnionych przypadków, zapewne promil wszystkich

uczciwych, przyzwoitych i zachowujących się zgodnie z cywilizowanymi normami

pracowników resortu. Tyle Ŝe akurat w tej grupie zawodowej jest to o ten promil za duŜo.

Dlatego przypomnijmy: kaŜda ofiara przemocy domowej moŜe liczyć na pomoc, a jej

sprawcy ścigani są z urzędu. Bez względu na status społeczny i wykonywany zawód.

Wystarczy zadzwonić na Niebieską Linię (022 6687000) lub zgłosić się do jakiejkolwiek

innej organizacji, zajmującej się zwalczaniem tego zjawiska.

EWA KOZIERKIEWICZWIDERMAŃSKA

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: