Nevil Shute - Ostatni brzeg.pdf - Nevil Shute - Hope_and_love_

Nevil Shute

Ostatni brzeg

(Przełożyła Zofia Kierszys)

W ostatnim miejscu naszych spotkań

chodzimy po omacku razem

i unikamy słów

tu zgromadzeni na tym brzegu

wezbranej rzeki...

Oto tak kończy się świat

oto tak kończy się świat

nie z hukiem tylko ze skowytem

T.S. Eliot

Rozdział pierwszy

Porucznik Peter Holmes z Australijskiej Królewskiej Marynarki Wojennej

zbudził się o świcie. Dość długo leżał senny, rozmarzony miłym ciepłem śpiącej przy

nim Mary, i patrzył, jak pierwszy blask australijskiego słońca rozjaśnia kretonowe

zasłony w oknie. Kąt padania tego blasku pozwolił mu się zorientować, że dochodzi

godzina piąta; lada chwila słońce zbudzi Jennifer, maleńką córeczkę, i trzeba będzie

wstać, zacząć dzień. Na razie jednak pośpiechu nie ma; jeszcze trochę można poleżeć.

Zbudził się z uczuciem zadowolenia, chociaż w pierwszej chwili nie wiedział,

dlaczego. Z powodu gwiazdki nie, bo święta Bożego Narodzenia przecież minęły.

Jodełka w ogrodzie, którą ozdobił girlandami kolorowych żarówek, podłączonych

przedłużaczem do kontaktu przy kominku w hallu, wyglądała jak miniatura wielkiej,

oświetlonej choinki o milę dalej przed ratuszem w Falmouth. I w wieczór gwiazdkowy

podejmowali mięsem pieczonym na rożnie kilkoro przyjaciół, przy czym zabawa była

wyśmienita. Święta więc minęły i dzisiaj - myśl jego pracowała powoli - musi być

czwartek, 27 grudnia. Poczuł, że skóra na plecach jeszcze go piecze po tym całym

wczorajszym dniu na plaży i w żaglówce, gdy brał udział w wyścigach. Najmądrzej

byłoby nawet na moment nie wkładać dziś koszuli. I nagle już w pełni odzyskał

świadomość, uprzytomniając sobie, że oczywiście dziś musi być całkowicie ubrany, i

to w mundur. O godzinie jedenastej powinien stawić się w Ministerstwie Marynarki

Wojennej w Melbourne. To chyba oznacza nominację, pierwsze zadanie od siedmiu

miesięcy. Kto wie, czy nie na morzu, jeżeli szczęście dopisze, tam, dokąd coraz

bardziej serce go ciągnie.

W każdym razie praca. Uradowany tą perspektywą, zasnął wieczorem i radość

przetrwała noc. Od sierpnia, pomimo że otrzymał wtedy awans na porucznika, nie

miał przydziału i wobec ogólnej sytuacji, jaka się wytworzyła, zrezygnował już z

nadziei, że kiedykolwiek znowu będzie w służbie. Z ministerstwa dostawał jednak co

miesiąc pełne pobory i Bogu za to dziękował.

Niemowlę się poruszyło, zaczęło gaworzyć i cichutko kwilić. Porucznik niemal

automatycznym ruchem ręki włączył czajnik elektryczny przygotowany na tacy z fili-

żankami do herbaty i butelką dziecka i wtedy Mary obudziła się także. Zapytała, która

godzina. Powiedział i całując ją w policzek, dodał:

- Znów śliczny poranek. Usiadła, odgarnęła włosy z czoła.

- Strasznie spiekłam się wczoraj na słońcu. Jennifer nasmarowałam wieczorem

maścią cynkową, ale nie wiem, czy jest sens znów z nią jechać dzisiaj na plażę. - I

nagle ona też sobie przypomniała. - Och... Peter, dziś czwartek, masz być w

Melbourne, prawda?

Przytaknął.

- A powinienem dziś właśnie posiedzieć w domu, w cieniu.

- Ja chyba się z domu nie ruszę.

Wstał i poszedł do łazienki. Gdy wrócił, Mary już nie leżała; dziecko siedziało

na nocniczku, ona czesała się przed lustrem. Usiadł na brzegu łóżka w promieniu

słońca i zaparzył herbatę. Mary powiedziała:

- Okropny upał będzie dziś w Melbourne, Peter. Może jednak pojadę z Jennifer

do klubu około czwartej, a ty tam do nas przyjedziesz, żeby trochę popływać. Wzięła-

bym do przyczepki twoje kąpielówki.

W garażu stał ich nieduży samochód, ale odkąd ta krótka wojna się skończyła,

to jest od roku, nie jeździli nim wcale. Peter Holmes jednak miewał dobre pomysły i

potrafił posługiwać się narzędziami, więc wykombinował zupełnie możliwy wehikuł

zastępczy. W domu były dwa rowery, Mary i jego. Skonstruował do nich małą

dwukołową przyczepkę, z którą mogli jeździć na zmianę i która służyła za wózek dla

dziecka i bagażnik. Trudność sprawiała tylko długa jazda z Falmouth pod górę.

Skinął głową.

- To niezła myśl. Zostawię swój rower na stacji.

- Którym pociągiem musisz jechać?

- Dziewiąta pięć. - Łyknął trochę herbaty i spojrzał na zegarek. - Wypiję to i

zaraz jadę po mleko.

Wkrótce potem, w szortach i koszulce gimnastycznej, wyszedł. Zajmowali na

wzgórzu nad miasteczkiem parter starego domu, podzielonego na mieszkania; im

przypadł w tym podziale garaż, jak również spora część ogrodu i weranda. Na

werandzie trzymali rowery z przyczepką. Logiczniej byłoby samochód zaparkować

pod drzewami, żeby rowery stawiać w garażu, ale Peter nie mógł się na to zdobyć. Ten

mały Morris był jego pierwszym w życiu własnym samochodem i pamiętał czasy

zaręczyn z Mary. Pobrali się w roku tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym pierwszym, na

sześć miesięcy przed wojną, przed rozłąką, nie tak wszakże nieskończenie długą, jak

myśleli, gdy on odpływał w nieznane australijskim okrętem Jej Królewskiej Mości.

Rozpętała się raptownie ta oszałamiająco krótka wojna - wojna, której dziejów nikt

nie spisał i nikt spisać już nie miał, i która natychmiast ogarniając całą półkulę

północną tak samo raptownie się skończyła z ostatnim sejsmicznym wstrząsem po

wybuchu bomby w trzydziestym siódmym dniu. Pod koniec trzeciego miesiąca Peter

Holmes wrócił do Williamstown na pokładzie "Anzaca", goniącego resztką paliwa, gdy

już mężowie stanu półkuli południowej zjechali się do Wellington w Nowej Zelandii,

żeby omówić tę nową sytuację, w jakiej nagle znalazł się świat. Z Williamstown wrócił

do Falmouth, do Mary i do swego samochodu Morris Minor. W zbiorniku zostały

jeszcze trzy galony benzyny; zużył je nieopatrznie, tak jak i następne pięć kupione bez

trudu na stacji benzynowej, zanim Australijczycy sobie uprzytomnili, że benzynę

sprowadza się przecież z półkuli północnej.

Z werandy wyciągnął teraz rower na trawnik i przymocował do roweru

przyczepkę; czekała go czteromilowa droga. Sam musiał jeździć po mleko i śmietanę,

bo brak środków transportu uniemożliwiał dostarczanie nabiału z okolicznych farm

do domów; masło już oboje się nauczyli ubijać za pomocą robota. Zjechał w dół szosą

w ciepłym porannym słońcu, słuchając, jak w przyczepce z tyłu grzechoczą blaszanki,

dumając z zadowoleniem o perspektywie pracy.

Bardzo słaby ruch panował na szosie. Środkiem wolno sunął pojazd, który

kiedyś był samochodem, a teraz bez silnika i przedniej szyby stał się po prostu krytym

wozem zaprzężonym w angusa. Po żwirze, skrajem asfaltu, przekłusowali ostrożnie

dwaj jeźdźcy konni. Peter nie marzył nawet o koniu; te rzadkie, delikatne zwierzęta

zmieniały ostatnio właścicieli za cenę co najmniej tysiąca funtów, więc nie stać go było

na to, ale czasem myślał, że przydałby się wół dla Mary. Morrisa można by łatwo

przystosować do zaprzęgu, chociaż serce by się przy tym krajało.

Dojechał do farmy w ciągu pół godziny i poszedł prosto do mleczarni. Farmer,

flegmatyczny dryblas, kulawy od czasu drugiej wojny światowej, był jego dobrym zna-

jomym. Siedział teraz przy wirówce w cichym szumie silnika elektrycznego, gdy mleko

spływało w jedną masielnicę, a śmietana w drugą.

- Dzień dobry, panie Paul - powiedział Peter. - Jak pan się czuje?

- Dobrze, panie Holmes. - Farmer wziął od niego bańkę i napełnił ją mlekiem z

kadzi. - U państwa wszystko w porządku?

- Jak najbardziej. Jadę do Melbourne, do Ministerstwa Marynarki. Zdaje się, że

nareszcie mają coś dla mnie do roboty.

- Och - powiedział farmer - winszuję. Takie czekanie z założonymi rękami może

człowieka wymęczyć.

Nevil Shute - Ostatni brzeg.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: