McNab Andy -- Odrzut broni.pdf

ODRZUT BRONI

Część pierwsza

Zair, Afryka Środkowa,

2 października 1985,

godzina 14.27

avy rozładował swoją yamahę 175 i pojechał w dolinę na

przeszpiegi. Powinien wrócić niebawem, chyba że wpadł w łapy

rebeliantów. Szkoliliśmy żołnierzy Mobutu do walki z

takimi facetami, wiedzieliśmy więc, że robienie na dru-

tach dziecięcych kapcioszków lub kolekcjonowanie

porcelanowych naparstków nie należało do ich

ulubionych zajęć.

Kiedy masz do czynienia z ludźmi, którzy rutynowo odcinają

maczetami wargi mieszkańcom całej wioski, gdyż doszły ich słu-

chy, że jeden z nich wyraził się niepochlebnie o prezydencie, to

wiesz, że trzeba być przygotowanym na wszystko.

Nasze cztery przedpotopowe, zardzewiałe ciężarówki marki

Renault stały rozproszone u podnóża wzniesienia. Gdy tylko

dotarliśmy na miejsce, kierowcy natychmiast wyłączyli silniki.

Normalnie nie robi się tego w tak starych wozach jak te, bo mogą

nie zapalić ponownie, lecz nie mieliśmy wyboru. Zairczycy byli

w stanie załatwić dla nas na łapu-capu jedynie dwa tuziny kani-

strów paliwa, a te ciężarowy chlały jak Szwedzi na wieczorze

kawalerskim.

Było wczesne popołudnie, słońce grzało niemiłosiernie. Muchy

gryzły. Te cholery znalazły nas w parę minut i zaczął się nieustan-

ny tajski taniec rąk, aby utrzymać je z dala od twarzy. Wytarłem

pot z oczu rogiem przedartego na pół obrusa w czerwoną kratkę,

który osłaniał mi głowę i ramiona. Drugą połówkę wykorzysta-

łem do przykrycia mego ukaemu.

-7-

Otworzyłem pojemnik i wsunąłem taśmę z nabojami 7,62 mm.

Podniosłem podajnik, zajrzałem do pustej komory nabojowej i

palcem usunąłem kilka ziarenek piasku. Telepaliśmy się po

piaszczystych drogach aż z samej Kinszasy i nawet lniany obrus

ambasadora nie był w stanie zatrzymać pyłu wciskającego się w

każdy najmniejszy zakątek. Nie miało znaczenia, że mój nos i

oczy pełne były piasku, ale gdyby dostał się do środka broni,

mógł spowodować zacięcie się ukaemu w chwili, w której właś-

nie bardzo bym chciał, aby wystrzelił.

Uspokojony, że podajnik i komora wolne były od tego syfu,

wsadziłem lewą ręką koniec taśmy do podajnika, zatrzasnąłem

pokrywę i przywaliłem w nią pięścią; teraz taśma siedziała jak

należy. Na koniec potrząsnąłem jeszcze zharataną drewnianą

kolbą, aby sprawdzić, czy dwójnóg zaklinował się odpowiednio

między dwoma workami piasku ułożonymi na masce samocho-

du. Nie wiedzieliśmy, ilu rebeliantów znajduje się w dolinie ani

jak są uzbrojeni, ale jeśli zainteresują się moimi kraciastościami,

chciałem być gotów do odpowiedzi.

Usiadłem i aż skrzywiłem się z bólu. Pokrycia foteli były roz-

palone, gorąca też była karoseria i kierownica - po prostu wszyst-

ko. Cały przód samochodu był wystawiony na słońce. Mieliśmy

tylko godzinę, aby się przygotować, ale zdołaliśmy obnażyć cię-

żarówki niemal do kości, aby jak najmniej rzucały się w oczy.

Zerwaliśmy osłony kabin, usunęliśmy tylne obramowanie i

plandekę. Na miejscu przedniej szyby były teraz worki z

piaskiem, służące za platformę strzelniczą i iluzoryczną osłonę

przed ostrzelaniem z broni lekkiej.

- Wściekłe psy i Angole... - mamrotał Sam za kierownicą. W

jego angielszczyźnie wprost z Glasgow nawet zwyczajne „dzień

dobry" brzmiało jak śmiertelna groźba.

-1 raczej wściekli Szkoci - poprawiłem go.

Sam i ja nosiliśmy tanie okulary przeciwsłoneczne i stare

wełniane rękawiczki, które miały chronić ręce przed

promieniowa-

-8-

niem ultrafioletowym. Sam szpanował również markowym prze-

poconym kapeluszem z szerokim rondem, jaki nosi się w buszu;

gdybym i ja był bladolicym facetem biegającym w kilcie i wy-

chowanym na owsiance, postąpiłbym tak samo. Sam miał tak

jasną karnację, że już promienie światła z lodówki mogły go opa-

rzyć.

Sprawdził czas na zegarku, który zwisał mu z szyi na kawałku

sznurka. - Nie ma go już godzinę - powiedział. Trzymał zegarek

pod koszulką, więc słońce nie spowodowało błysku szkiełka i nie

zdradziło naszej pozycji. Jedna z podstawowych zasad taktycz-

nego poruszania się w terenie mówi, że nic nie może błyszczeć.

Kolejną zasadą jest wtopienie się w otoczenie - dlatego znajdo-

waliśmy się u podnóża wzniesienia, a nie na nim.

Miałem nadzieję, że Davy nie rozkraczył się tam na dole. Jego

yamaszka nie była raczej w pokazowym stanie; ukradliśmy ją

sprzed jakiegoś baru na przedmieściach stolicy. Mam nadzieję, że

motocykl nie był głównym źródłem utrzymania jego nieszczęs-

nego właściciela.

W oddali kilka obłoków upstrzyło niebo. Zastanawiałem się,

czy będą w stanie zebrać się w sobie i spowodować ulewę albo

przynajmniej coś, co oczyściłoby mgiełkę drgającą nad buszem.

Gdzieś w dole, w martwej strefie widzenia, znajdowała się stara

plantacja opuszczona przez belgijskich kolonistów, którzy dali

stąd ostatecznie dyla w latach sześćdziesiątych. Za jej opatrzo-

nym bramą murem stała kawalkada merców w drodze na zachód,

by gdzieś na trzydziestosześciokilometrowej linii wybrzeża połu-

dniowego Atlantyku, należącej do Zairu, spotkać się z motorówką

amerykańskiej Trzeciej Floty. Pasażerowie mieli za sobą kawał

drogi, lecz dalej jechać już się nie dało. Jedyną drogę zamykali

rebelianci, a nikt nie wiedział, ilu ich tam było.

Informacje mieliśmy nader skąpe. Wiedzieliśmy tylko, że w

bagażnikach limuzyn znajduje się coś, o czym nikt nie chciał nic

powiedzieć, oraz że utknęło tam z nimi trzech urzędników

-9-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: