Spór o przynależność państwową Śląska na konferencji pokojowej w Paryżu.doc

Spór o przynależność państwową Śląska na konferencji pokojowej w Paryżu

Wytyczenie przebiegu granicy polsko-niemieckiej było uzależnione od decyzji podjętych na konferencji pokojowej w Paryżu. Rada Najwyższa Sprzymierzonych powołała w tym celu specjalną komisję do spraw polskich, która przedstawiła w połowie marca 1919 roku swoje wnioski dotyczace przebiegu granicy. W ich myśl Polska miała otrzymać cały Górny Śląsk, Wielkopolskę i Pomorze Gdańskie. Z kolei w Prusach Wschodnich miał zostać przeprowadzony plebiscyt.

Projektowi temu sprzeciwił się sprzyjający Niemcom premier Wielkiej Brytanii David Lloyd George. Z kolei Niemcy starały się udowodnić, że bez okręgu przemysłowego na Górnym Śląsku nie będą w stanie podołać spłacie narzuconych im reparacji wojennych. Natomiast delegacja Polski, na czele której stali Roman Dmowski i Ignacy Paderewski, uzasadniała przyznanie jej Górnego Śląska faktem, że ponad 60% ludności stanowili tam Polacy.

Decyzja Rady Najwyższej została wyrażona w rozdziałach VIII i IX traktatu wersalskiego, na mocy którego przyznano Polsce Wielkopolskę i Pomorze Wschodnie (bez Gdańska), zaś w Prusach Wschodnich i na Górnym Śląsku miały się odbyć plebiscyty. Rozwiązanie to, zwłaszcza w odniesieniu do Górnego Śląska, nie było w pełni zadowalające dla żadnej ze stron, które natychmiast nasiliły kampanię propagandową i przygotowania do walki zbrojnej.

Działająca w warunkach konspiracji Polska Organizacja Wojskowa Górnego Śląska rekrutowała ochotników, zwłaszcza byłych żołnierzy armii niemieckiej, oraz gromadziła broń i wyposażenie. W odpowiedzi władze niemieckie ściągały na Górny Śląsk dodatkowe oddziały policji i wojska. Dokonały również wielu aresztowań wśród działaczy polskich oraz zakazały rozpowszechniania prasy i literatury polskojęzycznej