Konstytucja-o-liturgii--wi-tej_8f0x9848 -1.pdf

PAWEŁ BISKUP

SŁUGA SŁUG BOŻYCH

RAZEM Z OJCAMI ŚWIĘTEGO SOBORU

NA WIECZNĄ RZECZY PAMIĄTKĘ

KONSTYTUCJA O LITURGII ŚWIĘTEJ

WSTĘP

1. Święty Sobór stawia sobie za cel nieustanne pogłębianie chrześcijańskiego

życia wiernych; lepsze dostosowanie do potrzeb naszych czasów tych

instytucji, które są skłonne poddawać się zmianom; popieranie tego

wszystkiego, co może przyczynić się do zjednoczenia wszystkich wierzących w

Chrystusa; umacnianie tego, co prowadzi do wezwania wszystkich ludzi na

łono Kościoła. Dlatego Sobór uznaje, że do jego zadań należy szczególna

troska o odnowienie i rozwój liturgii.

2. W liturgii, zwłaszcza w Boskiej Ofierze eucharystycznej, "dokonuje się dzieło

naszego Odkupienia" 1; w najwyższym stopniu przyczynia się ona do tego,

aby wierni swoim życiem wyrażali oraz ujawniali innym ludziom misterium

Chrystusa i rzeczywistą naturę prawdziwego Kościoła. Jest on bowiem ludzki i

jednocześnie Boski; widzialny i wyposażony w dobra niewidzialne, żarliwy w

działaniu i oddany kontemplacji, obecny w świecie, a zarazem

pielgrzymujący. To jednak, co w Kościele jest ludzkie, nastawione jest na to,

coBoskie,itemupodporządkowane;to,cowidzialne,prowadzido

rzeczywistości niewidzialnej; życie czynne wiedzie do kontemplacji, a to, co

doczesne, jest drogą do przyszłego miasta, którego szukamy 2. Dlatego skoro

liturgia codziennie przekształca tych, którzy są wewnątrz Kościoła, w święty

przybytek w Panu, w mieszkanie Boga w Duchu 3, aż do miary pełni wieku

Chrystusowego 4, w przedziwny sposób równocześnie umacnia ich siły do

głoszenia Chrystusa, i tak znajdującym się poza Kościołem ukazuje Go jako

znak wzniesiony dla narodów 5, aby rozproszone dzieci Boże zgromadziły się

w jedno 6, aż nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz 7.

3. Dlatego Sobór święty uznaje, że należy przypomnieć niżej wymienione

zasady oraz ustanowić praktyczne normy odnowy i rozwoju liturgii.

Niektóre spośród tych zasad i norm można i trzeba odnieść zarówno do

obrządku rzymskiego, jak i do wszystkich innych obrządków. Natomiast niżej

podane normy praktyczne należy uważać za obowiązujące tylko dla

obrządku rzymskiego, chyba że chodzi o takie sprawy, które z natury rzeczy

odnoszą się także do innych obrządków.

4. Trzymając się wiernie Tradycji, Sobór święty oświadcza, że Matka Kościół

uważa za równe w prawach i godności wszystkie prawnie uznane obrządki,

chce je na przyszłość zachować i zapewnić im wszechstronny rozwój. Pragnie

też, aby w miarę potrzeby zostały one roztropnie i gruntownie zmienione w

duchu zdrowej tradycji oraz aby im nadano nową żywotność, stosownie do

współczesnych warunków i potrzeb.

Rozdział I

OGÓLNE ZASADY ODNOWY I ROZWOJU LITURGII

I. NATURA LITURGII ŚWIĘTEJ I JEJ ZNACZENIE

W ŻYCIU KOŚCIOŁA

5. Bóg, który "pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania

prawdy" (1 Tm 2,4), "wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś do

naszych ojców przez proroków" (Hbr 1,1), gdy zaś nadeszła pełnia czasu,

zesłał swego Syna, wcielone Słowo namaszczone Duchem Świętym, jako

"lekarza ciał i dusz" 8 oraz pośrednika między Bogiem i ludźmi 9, aby głosił

Ewangelię ubogim i opatrywał rany serc złamanych 10. Jego bowiem

człowieczeństwo zjednoczone z osobą Słowa było narzędziem naszego

zbawienia. Dlatego w Chrystusie "dokonało się nasze całkowite pojednanie z

przebłaganym Bogiem i otrzymaliśmy pełnię kultu Bożego" 11.

Tego zaś dzieła odkupienia ludzi i uwielbienia Boga, które zapowiadały

kierowane przez Boga wielkie wydarzenia w życiu ludu Starego Testamentu,

dokonał Chrystus Pan, szczególnie przez paschalne misterium swojej

błogosławionej męki, zmartwychwstania i chwalebnego wniebowstąpienia;

"przez swoją śmierć zniweczył śmierć naszą i zmartwychwstając, przywrócił

nam życie" 12. Albowiem z boku Chrystusa umierającego na krzyżu zrodził się

przedziwny sakrament całego Kościoła 13.

6. Jak Ojciec posłał Chrystusa, tak On posłał Apostołów, których napełnił

Duchem Świętym, nie tylko po to, aby głosząc Ewangelię wszelkiemu

stworzeniu 14, zwiastowali, że Syn Boży przez swoją śmierć i zmartwychwstanie

uwolnił nas spod władzy szatana 15 i śmierci oraz przeniósł do królestwa Ojca,

lecz również po to, aby to dzieło zbawienia, które głosili, również sprawowali

przez Ofiarę i sakramenty, wokół których skupia się całe życie liturgiczne. I tak

przez chrzest ludzie zostają wszczepieni w paschalne misterium Chrystusa: z

Nim współumarli, współpogrzebani i współzmartwychwstali 16, otrzymują

ducha przybrania za synów, "w którym możemy wołać: <Abba, Ojcze!> (Rz

8,15), stając się prawdziwymi czcicielami, jakich Ojciec szuka 17. Podobnie

ilekroć spożywają Wieczerzę Pańską, śmierć Pana głoszą, aż On przyjdzie 18.

W sam dzień Pięćdziesiątnicy, kiedy Kościół ukazał się światu, "ci (...), którzy

przyjęli naukę" Piotra, "zostali ochrzczeni". "Trwali oni w nauce Apostołów i we

wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach (...). Wielbili Boga, a cały lud

odnosił się do nich życzliwie" (Dz 2,41n. 47). Od tego czasu Kościół nigdy nie

przestawał zbierać się na sprawowanie paschalnego misterium: czytając to,

"co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego" (Łk 24,27), sprawując

Eucharystię, w której "uobecnia się zwycięstwo i triumf Jego śmierci" 19, i

równocześnie składając "dzięki Bogu za Jego dar niewypowiedziany" (2 Kor

9,15) w Chrystusie Jezusie, "ku chwale Jego majestatu" (Ef 1,12), przez moc

Ducha Świętego.

7. Aby urzeczywistnić tak wielkie dzieło, Chrystus jest obecny zawsze w swoim

Kościele, zwłaszcza w czynnościach liturgicznych. Jest obecny w ofierze Mszy

świętej tak w osobie celebrującego, gdyż "Ten sam, który kiedyś ofiarował

siebie na krzyżu, obecnie ofiaruje się przez posługę kapłanów" 20, jak

zwłaszcza pod postaciami eucharystycznymi. Jest obecny swoją mocą w

sakramentach, tak że gdy ktoś chrzci, sam Chrystus chrzci 21. Jest obecny w

swoim słowie, bo gdy w Kościele czyta się Pismo święte, On sam przemawia.

Jest obecny, gdy Kościół modli się i śpiewa psalmy, gdyż On sam obiecał:

"Gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich" (Mt

18,20).

W tak wielkim dziele, przez które Bóg otrzymuje doskonałą chwałę, a ludzie

doznają uświęcenia, Chrystus zawsze łączy z sobą swoją umiłowaną

Oblubienicę, Kościół, który wzywa swego Pana i przez Niego oddaje cześć

wiecznemu Ojcu.

Słusznie zatem uważa się liturgię za wypełnianie kapłańskiej funkcji Jezusa

Chrystusa. W niej przez znaki dostrzegalne wyraża się i w sposób właściwy dla

poszczególnych znaków dokonuje uświęcenie człowieka, a Mistyczne Ciało

Jezusa Chrystusa, to jest Głowa ze swymi członkami, sprawuje pełny kult

publiczny.

Dlatego każda celebracja liturgiczna jako działanie Chrystusa-Kapłana i Jego

Ciała, czyli Kościoła, jest czynnością w najwyższym stopniu świętą, której

skuteczności z tego samego tytułu i w tym samym stopniu nie posiada żadna

inna czynność Kościoła.

8. Ziemska liturgia daje nam przedsmak uczestnictwa w liturgii niebiańskiej

sprawowanej w świętym mieście, Jeruzalem, do którego pielgrzymujemy,

gdzie Chrystus zasiada po prawicy Boga jako sługa świątyni i prawdziwego

przybytku 22. W ziemskiej liturgii ze wszystkimi zastępami niebieskich duchów

śpiewamy Panu hymn chwały. Wspominamy ze czcią świętych i

spodziewamy się, że Bóg dopuści nas do ich grona. Wyczekujemy Zbawiciela,

naszego Pana Jezusa Chrystusa, aż się ukaże jako nasze życie, i my razem z

Nim ukażemy się w chwale 23.

9. Liturgia nie wyczerpuje całej działalności Kościoła. Zanim bowiem ludzie

będą mogli zbliżyć się do liturgii, muszą być wezwani do wiary i nawrócenia:

"Jakże (...) mieli wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jakże mieli uwierzyć w

Tego, którego nie słyszeli? Jakże mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił? Jakże

mogliby im głosić, jeśliby nie zostali posłani?" (Rz 10,14n).

Dlatego Kościół głosi orędzie zbawienia niewierzącym, aby wszyscy ludzie

poznali jedynego prawdziwego Boga i Tego, którego On posłał, Jezusa

Chrystusa, aby czyniąc pokutę, porzucili swoje drogi 24. Wierzącym zaś musi

Kościół stale głosić wiarę i pokutę; ma ich ponadto przygotowywać do

sakramentów, uczyć wypełniania wszystkiego, co nakazał Chrystus 25,

zachęcać do wszelkich dzieł miłości, pobożności i apostolstwa, aby one jasno

świadczyły, że chrześcijanie nie są z tego świata, ale że są światłem świata i

wysławiają Ojca wobec ludzi.

10. Liturgia jednak jest szczytem, do którego zmierza działalność Kościoła, i

zarazem jest źródłem, z którego wypływa cała jego moc. Albowiem

apostolskie prace zmierzają do tego, aby wszyscy, którzy przez wiarę i chrzest

stali się dziećmi Boga, razem się gromadzili, pośród Kościoła chwalili Boga,

uczestniczyli w ofierze i spożywali Wieczerzę Pańską.

Z drugiej strony liturgia pobudza wiernych, aby posileni "wielkanocnym

sakramentem", "żyli zjednoczeni w Bożej dobroci" 26. Modli się, aby

"przestrzegali w życiu zobowiązań płynących z sakramentu, który z wiarą

przyjęli" 27. Odnowienie zaś przymierza Boga z ludźmi w Eucharystii pociąga

wiernych i zapala do gorącej miłości Chrystusa. Z liturgii więc, a zwłaszcza z

Eucharystii, jako ze źródła, spływa na nas łaska i z największą skutecznością

dokonuje się to uświęcenie ludzi w Chrystusie i uwielbienie Boga, do którego,

jako do celu, zmierzają wszelkie inne działania Kościoła.

11. W celu osiągnięcia pełnej skuteczności jest rzeczą konieczną, aby wierni

przystępowali do liturgii z należytym usposobieniem duszy, aby ich słowa były

zgodne z myślami, aby współpracowali z łaską niebiańską, a nie przyjmowali

jej na próżno 28. Dlatego duszpasterze winni czuwać, aby czynności

liturgiczne sprawowano nie tylko ważnie i godziwie, lecz także, by wierni

uczestniczyli w nich świadomie, czynnie i owocnie.

12. Życie duchowe nie ogranicza się jednak do udziału w samej liturgii. Choć

bowiem chrześcijanin powołany jest do wspólnej modlitwy, powinien także

wejść do swego mieszkania i w ukryciu modlić się do Ojca 29, a nawet, jak

uczy Apostoł, winien modlić się nieustannie 30. Ten sam Apostoł poucza nas,

że zawsze mamy nosić w swoim ciele konanie Jezusa, aby i życie Jezusa

objawiało się w naszym śmiertelnym ciele 31. Dlatego w ofierze Mszy świętej

błagamy Pana, aby przyjąwszy dar duchowej ofiary, nas samych uczynił

"wieczystym darem" dla siebie 32.

13. Usilnie się zaleca nabożeństwa chrześcijańskiego ludu, pod warunkiem, że

sprawuje się je zgodnie z przepisami i zasadami Kościoła, zwłaszcza gdy

odbywają się na zlecenie Stolicy Apostolskiej.

Szczególnym uznaniem cieszą się także nabożeństwa partykularnych

Kościołów, sprawowane z polecenia biskupów, zgodnie ze zwyczajami lub

prawnie zatwierdzonymi księgami.

Uwzględniając okresy liturgiczne, należy te nabożeństwa tak uporządkować,

aby były zgodne ze świętą liturgią, z niej niejako wypływały i do niej wiernych

prowadziły. Liturgia bowiem ze swej natury znacznie je przewyższa.

II. WYCHOWANIE LITURGICZNE I CZYNNE UCZESTNICTWO W LITURGII

14. Matka Kościół bardzo pragnie, aby wszyscy wierni byli wdrażani do

pełnego, świadomego i czynnego udziału w obrzędach liturgicznych, jakiego

domaga się sama natura liturgii. Na mocy chrztu lud chrześcijański, będąc

"wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem

Bogu na własność przeznaczonym" (1P 2,9; por. 2,4n), jest uprawniony i

zobowiązany do takiego udziału.

To pełne i czynne uczestnictwo całego ludu trzeba mieć bardzo na uwadze

przy odnowieniu i pielęgnowaniu świętej liturgii. Liturgia jest bowiem

pierwszym i niezastąpionym źródłem, z którego wierni czerpią prawdziwie

chrześcijańskiego ducha. Dlatego duszpasterze w całej swej pastoralnej

działalności powinni gorliwie dążyć do zapewnienia takiego udziału przez

należyte wychowanie wiernych.

Osiągnięcia tych rezultatów nie można się jednak spodziewać, jeżeli najpierw

sami duszpasterze nie będą przeniknięci duchem i mocą liturgii i nie staną się

jej nauczycielami. Koniecznie więc należy zapewnić duchowieństwu

odpowiednią formację liturgiczną. Dlatego Sobór święty postanowił ustalić

niżej podane zasady.

15. Wykładowcy, którym powierza się nauczanie świętej liturgii w seminariach,

w zakonnych domach studiów i na wydziałach teologicznych, powinni być

przygotowanidoswegozadaniawinstytutachspecjalniedotego

przeznaczonych.

16. W seminariach i zakonnych domach studiów naukę świętej liturgii należy

zaliczyć do przedmiotów koniecznych i ważniejszych, na wydziałach zaś

teologicznych do przedmiotów zasadniczych, oraz wykładać ją z

uwzględnieniem zarówno aspektu teologicznego i historycznego, jak i

duchowego, duszpasterskiego oraz prawnego. Ponadto wykładowcy innych

przedmiotów, zwłaszcza teologii dogmatycznej, Pisma świętego, teologii

życia wewnętrznego i pastoralnej, powinni, stosownie do wewnętrznych

wymogów własnego przedmiotu, tak przedstawiać misterium Chrystusa i

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: