39 Carpenter Leonard - Conan Renegat.pdf - #Conan - lukpie17842

LEONARD CARPENTER

C ONAN R ENEGAT

(P RZEŁOŻYŁ : M AREK M ASTALERZ )

SCAN- DAL

Dla Cheryl

PRÓBA STALI

- Kto idzie?

Ostry głos wartownika sprawił, że kary rumak bojowy zmylił krok. Zirytowany

jeździec wbił pięty w boki konia, zawrócił go wokół strażnika i zatrzymał się na wprost niego.

- Nazywam się Conan, pochodzę z Cymmerii. Jestem najemnikiem tak jak ty. Którędy

do obozu Hundolfa?

Jeździec mówił po kotyjsku z barbarzyńskim akcentem. Był okazałym mężczyzną

u progu dorosłości. Jego czarne jak smoła, równo przycięte włosy wyglądały równie wspaniale

jak grzywa rumaka. Twarz i ramiona najemnika pokrywała głęboka, równa opalenizna -

zapewne dzieło blasku słońca odbitego od północnych pól lodowych. Wzrost przybysza i ciężar

bojowego rynsztunku tłumaczyły wybór tak krzepkiego wierzchowca. Cymmerianin był

wysoki i szeroki w barach, a jego kolczuga ciasno opinała imponujące mięśnie. Do końskiego

siodła przytroczone były miecz i topór oraz tarcza, hełm i włócznia; przy jukach zwisały

zrolowane futra.

Wartownik, Koryntianin z rozwidloną brodą, siedzący w końskim siodle, przerzuconym

przez naprędce skleconą zaporę, tarasującą błotnistą drogę, zmierzył Conana uważnym

spojrzeniem. Nie spieszył się z odpowiedzią. Chociaż żołnierz przybrał swobodną, pozbawioną

karności pozę, jego ręka wspierała się na zakrzywionym łuku przełożonym przez kolana ze

znamionującą doświadczonego wojownika pewnością. U jego boku wisiał kołczan pełen strzał.

- Skoro jesteś człowiekiem Hundolfa, gdzie podziałeś płaszcz?

- Nie należę do jego kompanii. - Koń Conana prychnął nie- spokojnie. - Przynajmniej na

razie.

- Rozumiem. - Wartownik nie spuszczał z przybysza wzroku. - Jeszcze jeden

wygłodniały sęp zjawił się na polu bitwy. No dobrze, wjeżdżaj. - Wzruszył ramionami. - Obóz

Hundolfa jest na piątym tarasie. Jedź na wprost, później skręcisz w lewo. - Najemnik poprawił

się na niewygodnym siedzeniu. - Jeżeli wolałbyś zaciągnąć się do pewniejszej kompanii,

spróbuj pogadać z Bragiem, prosto przed tobą. Jego ludzie zawsze zdobywają więcej łupów.

Cymmerianin kiwnął niezobowiązująco głową i zawrócił konia.

- Znam Hundolfa z dawnych czasów - rzucił i szybko ruszył w głąb obozowiska.

Obóz Wolnych Kompanii znajdował się na tarasach winnic u murów Tantuzjum,

prowincjonalnego miasta we wschodnim Koth. Conan, który dopiero co powrócił z odludnych

krain, był zdumiony gigantycznymi rozmiarami rozpościerającego się na skalistym zboczu

zbiorowiska namiotów. Pasma siwego dymu wzbijały się z dziesiątków ognisk pod

bladobłękitne niebo nad poznaczonymi polami i pastwiskami wzgórzami na horyzoncie.

Obóz rozbito bez żadnego planu. Od dołu ograniczały go najniższe tarasy i przecinający

je płytki wąwóz. Conan dostrzegł jednak, że naturalne otoczenie obozowiska - niskie wały,

usypane ze stert kamieni i gruzu - zapewniały mu jaką taką obronę.

Wydawało się, że nawet Tantuzjum liczyło na swe naturalnie obronne położenie na

skalnej grzędzie, nie zaś na dzieła rąk ludzkich. Nad namiotami i pnącymi się w górę pędami

winorośli widać było skraj miasta: biały mur, znad którego wystawała zębata linia krytych

dachówkami i łupkiem domostw. Z tej odległości można było dostrzec, że mury miejskie

zbudowano z obrzuconych zaprawą nierównych głazów. Nie były zbytnio wysokie czy strome,

lecz miały na szczycie wąski parapet dla straży. Jedynym solidnym umocnieniem w polu

widzenia był krzepki szaniec z równo ociosanych szarych bloków skalnych. Znajdował się on

w najbardziej stromej części urwiska; pozostałą część murów miejskich dobudowano do jego

boków. Był od nich znacznie wyższy, a jego szczyt zaopatrzony był w zębate blanki.

Najprawdopodobniej była to zewnętrzna ściana prastarej cytadeli lub dzielnicy pałaców.

Conan kontynuował taktyczną ocenę okolicy w miarę, jak jego koń wspinał się po

brukowanym podjeździe. Wierzchowiec minął pawilon z dekoracjami w krzykliwych barwach

i sztandarem z podobizną smoka - siedzibę Braga. Po obydwóch stronach zrobiło się gęsto od

namiotów. Tarasy z winoroślami, obramowane niskimi, skośnymi skarpami z polnych głazów

ustąpiły miejsca bałaganowi nędznego obozowiska, pełnego prowizorycznych ludzkich

siedzib. Parę stratowanych, odgrodzonych sznurami placyków służyło za zagrody dla koni, lecz

wszędzie indziej panowała odstręczająca ciasnota. Można było odnieść wrażenie, że z jej

powodu większość mieszkańców obozu spędza bezczynnie czas na drodze.

W obozowisku najemników panował bród, hałas i całkowity brak dyscypliny. Wszędzie

dookoła czyniono użytek z plonów winnicy: z rąk do rąk krążyły chlupoczące dzbanki i

kamionkowe garnce z naprędce pędzonym napitkiem. Z namiotów dobiegały przekleństwa,

grzechot kości w drewnianych kubkach pospołu z piskami i gardłowymi śmiechami

markietanek. Mężczyźni w oszałamiająco różnorodnych strojach - kompletnych lub w

rozmaitym stopniu wybrakowanych - rozmawiali, spierali się i mocowali pośród kamieni i

rachitycznej trawy.

Conanowi przyszło wyminąć parę piegowatych Gundarczyków, odzianych wyłącznie w

sandały i krótkie spódniczki - kilty, okładających się zręcznie owiniętymi w futra kijami.

Najemnicy uskakiwali przed ciosami, nie zważając na zagrzewające ich do walki kółko gapiów.

Nieco dalej, na prostym odcinku grupka szemickich młodzików w kaftanach z owczych skór

rzucała włóczniami w ledwie trzymającą się kupy belę słomy. Niechętnie rozstąpili się przed

Cymmerianinem i wrócili do swojej rozrywki natychmiast, gdy koński ogon znalazł się poza

celem.

Ci, którym nie odpowiadało pałętanie się po drodze, siedzieli przed namiotami,

rozmawiając, polerując rynsztunek lub ostrząc broń. Większość obrzucała przejeżdżającego

Conana wulgarnymi komentarzami; inni siedzieli w bezruchu i wpatrywali się przed siebie.

Cymmerianin przyglądał się uważnie właśnie tym ostatnim, gdyż dobrze znał kapryśne,

niebezpieczne charaktery niektórych ludzi, zaciągających się w najemnicze szeregi.

Barbarzyńca rozglądał się w tłumie za znajomymi twarzami na poły z nadzieją, na poły zaś

z obawą.

Sępy, zlatujące się nad świeżą ofiarę, pomyślał Cymmerianin. Uwaga wartownika

trafnie oddawała naturę tego zgromadzenia. Sam Conan czuł pragnienie działania po niedawnej

wizycie u kuzynów i dawnych towarzyszy w Cymmerii. Odludne wzgórza i dzikie urwiska

rodzinnej krainy wydały się mu dziwnie ciasne. Na zwiezione do ojczyzny przez kupców

wieści o buncie i zamieszkach w Koth zareagował jak na woń kuszącego, egzotycznego

pachnidła. Gdy tylko śnieg stajał na przełęczach, barbarzyńca zabrał broń, zapasy oraz z trudem

zdobytą kiesę ze srebrem i ruszył na południe.

Powtarzał sobie, że nie zamierza wieść żywota takiego jak większość zgromadzonych

w obozie uciekinierów przed prawem i wygłodzonych wieśniaków, dla których szansa łatwego

zdobycia bogactwa przeważała nad o wiele większym ryzykiem krwawej śmierci. Nie przybył

tutaj również w czczym poszukiwaniu daremnej chwały czy za sprawą mirażu odrażających

rozrywek, przywabiających do miejsc bitew zdeprawowane dusze.

Conan przeczuwał niejasno, że jest stworzony do większych rzeczy. Pragnął sprawdzić

swe siły, chciał poddać próbie zdobyte w pocie czoła umiejętności. Zamierzał dowiedzieć się,

czy zapewnianiu przetrwanie i powodzenie w tym surowym świecie.

Z nagłej zadumy wytrącił go rozlegający się na wysokości kolan głos:

- Conan, stary, podstępny złodziejaszku! Przyjechałeś przyłączyć się do nas? Zaiste,

roztaczają się przed nami wspaniałe widoki!

- No proszę! Bilhoat, nie mylę się? - Conan pochylił się w siodle i uśmiechnął do

chudego mężczyzny o pomarszczonej twarzy, unoszącego ku niemu głowę. - Po Arenjunu

zająłeś się uczciwą pracą, tak jak ja, co?

- Owszem! Są tu też inni znajomkowie z Mordowni: Pavlo i Tranos! - Na skórzastym

obliczu starszego mężczyzny pojawił się uśmiech. - Musimy znowu urządzić sobie wspólną

39 Carpenter Leonard - Conan Renegat.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: