Adam Bernard Mickiewicz (ur. 24 grudnia 1798 w Zaosiu koło Nowogródka lub w Nowogródku[1][2][3], zm. 26 listopada 1855 w Konstantynopolu) – polski poeta, działacz i publicysta polityczny, nazywany poetą przeobrażeń[4] oraz bardem słowiańskim[5]. Obok Juliusza Słowackiego oraz Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę polskiego romantyzmu (grono tzw. Trzech Wieszczów) oraz literatury polskiej w ogóle[6][7], a nawet za jednego z największych na skalę europejską[8]. Członek Stowarzyszenia Filomatów, mesjanista związany z Kołem Sprawy Bożej Andrzeja Towiańskiego. Najwybitniejszy twórca dramatu romantycznego w Polsce[9], zarówno w ojczyźnie jak i w Europie zachodniej porównywany do Byrona i Goethego[10][11]. Prócz tego wykładowca literatury słowiańskiej na Collège de France. Współcześnie znany przede wszystkim jako autor ballad, powieści poetyckich, dramatu Dziady oraz epopei narodowej Pan Tadeusz uznawanej za ostatni wielki epos. Dzieła Poezje t. 1 – wydane w Wilnie w roku 1822; zawierały Ballady i Romanse, a także przedmowę O poezji romantycznej. Ten tom poezji miał przełomowe znaczenie w literaturze polskiej, zapoczątkowując nurt romantyczny oparty o ludowość, poezję ludową, obyczaje i wyobrażenia ludu Poezje t. 2 – wydane w roku 1823, zawierały Grażynę oraz II i IV część Dziadów Sonety krymskie Wydane w roku 1826 w Rosji w Dreźnie powstała III część Dziadów - najwybitniejszy polski dramat romantyczny, napisany wiosną 1832 roku[32]. Konrad Wallenrod Wydane w roku 1828 w Rosji epopeja Pan Tadeusz czyli Ostatni zajazd na Litwie napisana w Paryżu w latach 1832-1834; wydana 1834. W Panu Tadeuszu Mickiewicz przedstawił pełną nostalgii i humoru wizję ginącej Polski szlacheckiej Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego – broszura polityczna z 1832 roku liryki lozańskie wydane dopiero pośmiertnie pisana przez całe życie I część Dziadów, ukazuje się prawdopodobnie na początku 1821 roku[33]. Historia przyszłości – traktat prekursorski wobec osiągnięć europejskiej fantastyki naukowej. Mickiewicz zniszczył rękopisy dzieła, zachowało się jedynie kilka kart oraz relacje przyjaciół autora. Konfederaci barscy (fr. Les confédérés de Bar), dramat 1836 Przetłumaczył Giaura Lorda Byrona.
stefan933