Palmer Diana- Aniołek.pdf

DIANA PALMER

ANIOŁEK

Prolog

Ulica była szeroka i zakurzona, a ponieważ działo

się to późnym popołudniem, w małym miasteczku Ter¬

rell w Nowym Meksyku, wokół panowało ożywienie.

Większość powozikow i wozów stanęła jednak, żeby

przyjrzeć się awanturze rozgrywającej się przed siedzibą

sądu, gdzie sędzia okręgowy ogłosił wyrok przeciwko

drobnym ranczerom.

- Sprzedałeś nas! - wrzeszczał wściekły kowboj do

wysokiego, eleganckiego mężczyzny w wytwornym garniturze.

- Pomogłeś temu brytyjskiemu synowi szatana

wykopać nas z naszej ziemi! Co zrobimy, jak przyjdzie

zima i nie będziemy mieli dachu nad głową ani jedzenia

dla naszych dzieci? Dokąd pójdziemy, skoro zabraliście

nam ziemię? W dodatku Hugh wcale jej nie potrzebuje.

Przecież ma już pół hrabstwa, na Boga!

Jared Dunn, elegancki mężczyzna, stanął nieruchomo

naprzeciwko kowboja, nie mrugnąwszy nawet okiem.

Jego błękitne oczy spoglądały groźnie, ale na szczęście

kowboj był zbyt daleko, by to zobaczyć.

- To był uczciwy proces - powiedział mężczyzna.

W jego mowie wykształconego człowieka brzmiał leciutki

akcent południowca. - Mieliście adwokatów.

Diana Palmer

- Nie takich jak ty, wielki panie adwokacie z Nowego

Jorku! - odpowiedział kowboj, krzywiąc się wstrętnie.

Miał u boku rewolwer. W 1902 roku wiele osób nosiło

broń, co prawda nie w miastach, gdzie obowiązywały

ścisłe przepisy. Ale ta mała mieścina nie zmieniła się

prawie od końca lat osiemdziesiątych dziewiętnastego

wieku i prawo docierało tu bardzo powoli. Było to wciąż

jeszcze terytorium, a nie stan.

Szeryf tego miasteczka był łagodnym osobnikiem wybranym

ze względu na swe usposobienie, a nie stanowczość,

tak więc z tej strony nie można było oczekiwać

pomocy. Zresztą, gdy tylko kowboj zaczął wykrzykiwać

pogróżki, szeryf czujnie zniknął.

Kowboj stał teraz bliżej, z ręką na lufie.

- Nie rób tego - ostrzegł go Jared głębokim i dźwięcznym

głosem.

- Dlaczego? Boisz się strzelania, panie ważniaku? Czy

wy, chłopaki z miasta, nie umiecie strzelać?

Powolnym ruchem Jared odpiął elegancką marynarkę

i przesunął dłonią po plecach, aż wytarta skórzana

kabura zsunęła mu się na biodra. Znajdował się w niej

Colt 45, z równie wytartą czarną kolbą. Sposób założenia

rewolweru, a nawet ostrożny i wprawny manewr z marynarką

powinien był być ostrzeżeniem. Stał spokojnie,

w wytwornej pozie, pozornie rozluźniony, z oczami

utkwionymi w kowboja.

- Ed, daj spokój - radził jeden z przyjaciół kowboja.

- Nie możesz strzelać do adwokatów. A szkoda. Znajdziemy

jakąś inną ziemię i tym razem sprawdzimy, czy

sprzedający ma na nią legalne dokumenty.

- To moja ziemia! Do cholery z papierami! Nie mam

zamiaru wynosić się z niej tylko dlatego, że jakiś bogacz

zapłacił miastowemu adwokatowi za to, żeby mi ją ode-

Aniołek

brał! - Coraz mocniej podekscytowany zacisnął rękę na

kolbie. - Wyciągaj broń albo zginiesz, koleś.

- Jak za dawnych czasów - mruknął do siebie Jared.

Przymrużył błękitne oczy i nie mrugnąwszy okiem,

uśmiechnął się chłodno.

- Wyciągaj! - wrzasnął kowboj.

Jared nie ruszał się. Po prostu stał.

Tchórz!

Jared wciąż jeszcze czekał. Nauczył się w ciągu wielu

lat, że wygrywa niekoniecznie ten, który jest szybszy,

tylko ten, który odczeka i strzeli celnie.

Nagle kowboj sięgnął po rewolwer. Zdążył go wyjąć,

a nawet oddać strzał, lecz przedtem kula Jareda przeszyła

mu ramię. Padając na zakurzoną ulicę, upuścił

rewolwer.

Wystrzelona za późno kula ugrzęzła w nodze Jareda

tuż nad rzepką, lecz nie upadł ani nie krzyknął. Nie

odrywając wzroku od swego przeciwnika, podszedł wolno

do leżącej, jęczącej postaci, trzymając wciąż w ręku

dymiącego Colta.

- Skończyłeś, czy chcesz spróbować jeszcze raz? -

spytał bez cienia sympatii. Palec wskazujący trzymał na

spuście, a broń skierowaną miał na leżącego. Było jasne,

że jeśli kowboj sięgnie po broń, Jared bez wahania

wpakuje w niego drugą kulę.

Kowboj zbladł. Dotarło do niego, że śmierć jest

blisko.

- Słuchaj no - zdołał wykrztusić. - Czy ja cię nie

znam?

- Wątpię.

Kowboj skrzywił się z bólu.

- Oczywiście, że znam - upierał się. - Widziałem cię...

w Dodge City. Byłem... na początku lat osiemdziesiątych.

Był tam rewolwerowiec z Teksasu. Zabił innego rewol-

Diana Palmer

werowca... Nie zauważyłem nawet, jak ruszył ręką... tak

jak ty teraz...

Tracił przytomność z upływu krwi, a ludzie stojący

dotąd obok pobiegli po lekarza.

W końcu przez tłum przepchnął się Ciemnooki mężczyzna

z lekarską torbą. Spojrzał najpierw na krwawiącą

nogę Dunna, a później na pokryte czerwienią ramię

kowboja leżącego na ziemi.

- Mamy rok tysiąc dziewięćset drugi - poinformował

Dunna. - Powinniśmy już być cywilizowani. Odłóż to

świństwo!

Dunn schował rewolwer do kabury wprawnym ruchem,

który nie uszedł uwagi doktora.

- Strzaskałeś mu rękę, w której trzyma broń, co? -

Zbadał kowboja i skinął do jego kompanów. - Zanieście

go do mojego gabinetu.

Odwrócił się i spojrzał na krwawiącą nogę Jareda

Dunna, który spokojnie obwiązywał ją białą chustką -

natychmiast stała się czerwona.

- Pan też może przyjść. Myślałem, że jest pan prawnikiem.

- Jestem.

- Nie powiedziałbym, sądząc po tym, jak się pan

obchodzi z bronią. Może pan chodzić?

- Jestem tylko postrzelony, a nie zabity - powiedział

oschle Jared. - Już nie raz do mnie strzelano.

- Po adwokacie można się tego spodziewać.

- O, anarchista, jak sądzę?

- Nie, nie jestem anarchistą - odparł doktor - ale nie

uważam, że garstka ludzi powinna rządzić tym światem.

- Może mi pan wierzyć albo nie, ale ja też tak sądzę.

Jared szedł sam, choć któryś z gapiów zaoferował mu

pomoc. Nie rozglądając się na boki, szedł wprost za

swoją ofiarą i lekarzem do jego gabinetu. Rozbawiło go

Aniołek

to, że towarzysze kowboja, schroniwszy się w poczekalni,

spoglądali nerwowo w jego kierunku. W ostatnich

latach przyzwyczaił się do takich reakcji.

Gdy dziesięć lat temu wyjechał z Teksasu, by zostać

prawnikiem, sądził, że czasy zimnej stali i gorącego ołowiu

ma już za sobą. Jednak większość spraw, które prowadził,

wiodła go na Zachód, gdzie ludzie wciąż jeszcze uważali,

że spory należy rozstrzygać za pomocą broni.

Strzelanina zdarzała się nawet w takich cywilizowanych

miasteczkach jak Fort Worth. Czytał o tym w gazetach,

jakie babka przysyłała mu do Nowego Jorku.

Wprawdzie wydano przepis zakazujący użycia broni

w Fort Worth, ale mimo obecności dużych sił policyjnych

w mieście niewiele osób go przestrzegało. Tu,

w Terrell, szeryf chciał być wybrany ponownie, więc nie

nalegał na egzekwowanie takich niepopularnych zarządzeń.

Takiego przedstawiciela prawa nie tolerowano by

w Teksasie.

Lekarz wraz ze swym młodym pomocnikiem opatrywał

rannego kowboja. Jared usiadł ciężko. Rozmyślał

o zakończonej sprawie nie zważając na ból. Nauczył się

tego w młodym wieku. Teraz miał trzydzieści sześć lat

i dobrze pamiętał nauki z młodości.

Przekonywano go, że to właściciel ziemski był ofiarą

miasteczka. Dopiero pod koniec procesu zorientował

się, że to nieprawda. Pozostał oczywiście lojalny w stosunku

do klienta i po zbadaniu dokumentów wiedział,

że drobni ranczerzy nie mieli praw do tej ziemi. Świadomość

ta nie poprawiła mu jednak samopoczucia,

kiedy sędzia ogłosił, że należy ich usunąć z ziemi, którą

uprawiali i na której paśli bydło przez pięć łat, nim

nieobecny właściciel w ogóle się pojawił.

Dla takich osadników nie istniało jednak prawo. Fakt,

że nieuczciwy inspektor sprzedał im ziemię, do której

Diana Palmer

nie miał prawa, był bez znaczenia. Sprzedający dawno

zniknął i ślad po nim zaginął.

- Powiedziałem, żeby pan pokazał tę nogę - powtórzył

lekarz.

Jared popatrzył nieprzytomnie i zorientował się, że

są z lekarzem sami, gdyż pomocnik wyszedł odprowadzić

kowboja. Jared wdrapał się na stół i patrzył, jak

doktor odcina nogawkę jego spodni, by mieć dostęp do

rany. Przyjrzał się jej dokładnie i zdezynfekował, nim

ruszył ją długim przyrządem. Znalazł kulę i wyjął. Spojrzał

w górę, żeby przekonać się, czy pacjent bardzo

cierpi, ale stalowo błękitne oczy adwokata były tak

spokojne, jakby czytaj gazetę.

- Twardy z pana typ, co? - mruknął doktor, gdy wyciągnął

kulkę i rzucił ją na metalową tackę.

- Wychowałem się w ciężkich czasach - powiedział

cicho Jared.

- Ja też. - Zdezynfekował ranę jeszcze raz i zaczął ją

bandażować. - Trochę to uszkodzone. Kości w porządku,

ale co najmniej kilka ścięgien jest zerwanych. Niech

pan się stara oszczędzać i pokaże się swojemu lekarzowi

po powrocie. Nie sądzę, żeby nastąpiło trwałe kalectwo,

ale przez kilka tygodni będzie się panu trudno chodziło.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: