Brooks Helen - Romantyczne podróże 15 - Oaza zapomnienia.pdf - Książki Romanse Harlequin - anastazja352

Helen Brookes

Oaza zapomnienia

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Gdzie ty, do diabła, jesteś? Odchodzimy tu wszyscy od

zmysłów, a David wyrywa sobie włosy z głowy. No, może nie

dosłownie. Co z tobą, na litość boską, nic ci się nie stało?

- Wszystko w porządku. - Kit wzięła długi, głęboki oddech.

O Davidzie nie chciała nawet słyszeć. - Między nami

wszystko skończone. Nie powiedział ci?

- Powiedział - przyznała jej przyjaciółka pogardliwym

tonem. - On jest po prostu skończonym głupcem. Zawsze nim

był, chociaż przykro tak mówić o własnym bracie. Żeby

szlajać się z taką Virginią! Z kim jak z kim, ale...

- Emma... - Kit zacisnęła powieki i z łomoczącym sercem

modliła się w duchu, żeby jej głos brzmiał spokojnie i zimno. -

Nie chcę o tym rozmawiać. Zastałam ich w łóżku i nasze

zaręczyny są nieaktualne. To wszystko. Koniec pieśni.

Posłuchaj, zleciłam opłacenie połowy czynszu za nasze

mieszkanie...

- Ale gdzie teraz jesteś? - Emma przerwała jej gorączkowo. -

Nie zrobisz chyba żadnego głupstwa, prawda?

- Oczywiście, że nie! Wybrałam się na krótkie słoneczne

wakacje, żeby pomyśleć spokojnie, co robić dalej, to

wszystko. Odezwę się do ciebie za jakiś tydzień. Cześć,

Emma, trzymaj się.

Odłożyła słuchawkę i drżąc cała, oparła się o ścianę

hotelowej kabiny. Rozmowa z przyjaciółką wywołała w niej

tak żywe wspomnienie Davida, że niemal widziała przed sobą

jego twarz, grymas na ustach, z jakim warknął na nią w progu

mieszkania, które mieli kupić przed planowanym

małżeństwem, cztery miesiące temu. I nagie ciało Virginii,

szybko ukryte przed jej wzrokiem za drzwiami sypialni, które

zatrzasnął z hukiem, biegnąc za nią do wyjścia.

- Wysłuchaj mnie, do cholery! - Owinął się ciaśniej

kąpielowym szlafrokiem, jakby w odruchu obronnym przed

spojrzeniem jej wielkich szarych oczu, które wyrażało

pogardę i niesmak.

- To nie ma sensu. - Zdawała sobie sprawę, że działa

odruchowo, jak automat, ale błogosławiła szok, dzięki

któremu nie puściły jej nerwy na oczach Davida. - A to, jak mi

się zdaje, należy do ciebie.

Kiedy zdjęła z palca i podała mu zaręczynowy pierścionek z

brylantem, spurpurowiał na twarzy. Agresywna nonszalancja,

z jaką patrzył na nią chwilę wcześniej, ustąpiła miejsca

zmieszaniu i panice.

- Nie bądź głupia - parsknął wściekle. - Nie zamierzasz

chyba rzucić mnie z takiego powodu? – Machnął niedbale

ręką w stronę zamkniętej sypialni. – Musiałem sobie po prostu

ulżyć, a ona była pod ręką... Kit! - Chwycił ją za ramię, kiedy

odwróciła się bez słowa. - Kit, zastanów się, to niepoważne.

Mamy się pobrać, urządziliśmy to mieszkanie, kupiliśmy

meble i mamy tyle wspólnych rzeczy...

- Zatrzymaj je. Zatrzymaj wszystko.

Pozwól mi stąd odejść z odrobiną godności, rozpaczliwie

modliła się w duchu. Bardzo wysoka i smukła, sprawiała

wrażenie osoby dość chłodnej, opanowanej, i nigdy nie była z

tego bardziej zadowolona niż w tamtej chwili, kiedy spojrzała

mu prosto w oczy, wykrzywiając z pogardą usta.

- Teraz nie wyszłabym za ciebie, nawet gdybyś był ostatnim

mężczyzną na ziemi.

Wybiegła z mieszkania, ścigana stekiem wyzwisk, przed

oczyma wciąż mając nagie ciało Davida oplecione nogami

Virginii.

Teraz na wspomnienie tamtego epizodu ogarnęły ją mdłości

i musiała natychmiast zaczerpnąć świeżego powietrza. Gdy z

przyjemnego chłodu klimatyzowanego hotelu wydostała się na

zewnątrz, poczuła się jak w piecu. Błękitne, opalizujące niebo

falowało od żaru. Casablanca. Kit wyprostowała przygarbione

plecy i ruszyła do małego czerwonego kabrioletu, który

wynajęła na lotnisku. Postanowiła natychmiast wziąć się w

garść i na czas podróży zapomnieć o bolesnym upokorzeniu.

Po powrocie do domu będzie musiała stawić czoło nowej

sytuacji, choćby, dlatego, że od półtora roku ona, Emma i

David prowadzili wspólną firmę zajmującą się wzornictwem.

Ale teraz dosyć lizania ran; dzisiaj miała zamiar zwiedzać

Maroko. A jeśli wieczorem w ciszy swojego pokoju znowu

zacznie wypłakiwać gorzkie łzy, trudno... tylko ona będzie o

tym wiedziała.

Ruszyła na południe, drogą biegnącą wzdłuż wybrzeża

Atlantyku, do Essauiry, co po arabsku znaczy „mała

twierdza". To kierownik hotelu wzbudził w niej

zainteresowanie tym miastem, opowiadając, że do jego portu

zawijali już Fenicjanie i Kartagińczycy, a w czasach

berberyjskiego władcy Mauritanii - Tingitana - starożytni

Rzymianie, którzy zaopatrywali się w Essauirze w cenny

czerwony barwnik, produkowany ze skorupiaków, a służący

im do farbowania tóg.

Z okien samochodu Kit podziwiała piękno miasta, z jego

szerokimi bulwarami, przecinającymi się pod kątem prostym,

Brooks Helen - Romantyczne podróże 15 - Oaza zapomnienia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: