Andrzej Augustyniak - Sport to zdrowie.pdf - Kultura Fizyczna - marcin23.14

14404

Andrzej Augustynek

Sport To Zdrowie

– Co w tej sytuacji, trenerze koordynatorze, pozostało do zrobienia? Zastosowaliśmy

wszystko. Maksymalną intensyfikację treningu. Peter trenuje trzy razy dziennie po trzy godziny.

Tygodniowo przebiega łącznie 400 km trener biegaczy nerwowym ruchem zapalił papierosa.

Niepewnie popatrzył na siedzącego naprzeciw niego trenera koordynatora przygotowań

olimpijskich.

– A jak wygląda sprawa odnowy biologicznej? – spytał koordynator.

– Wszystko, to co jest dostępne na świecie, stosujemy. Zajmuje to nam łącznie trzy godziny

dziennie...

– A efektów jak nie ma, tak nie ma.

– O przepraszam, to nas krzywdzi. Pobiliśmy w tym roku trzy razy rekord kraju, zbliŜyliśmy

się do rekordu świata na 2 sek. Wygraliśmy wiele mityngów. Peter jest na trzecim miejscu

światowej listy na 10 km z czasem 24 min. 10 sek.

– Pan wie, o co mi chodzi. Na mistrzostwach kontynentu był dopiero trzeci. Pamiętajcie,

kolego, rząd oczekuje sukcesu olimpijskiego za wszelką cenę. Powtarzam, za wszelką cenę.

Zapewniono wam wszystko. Trenujecie tylko jednego zawodnika. – Mówiąc to koordynator

uwaŜnie patrzył w oczy trenera Petera. Po chwili milczenia jakby z lekkim zakłopotaniem

zapytał: – MoŜe są jeszcze jakieś rezerwy? Musimy je znaleźć. A co z dopingiem?

Trener nerwowo przełknął ślinę i szybko wyrzucając z siebie słowa, zaczął odpowiadać.

– Stosujemy wszystko, co jest moŜliwe. Anaboliki w dawkach sprawdzonych

eksperymentalnie. Odpowiednią wysokobiałkową dietę z dodatkiem sterydów. Zgromadziliśmy

zapas krwi Petera, którą przetaczamy mu przed biegiem. Stosujemy środki moczopędne do

obniŜenia wagi ciała, podajemy środki znieczulające, aby znieść ból z nóg i płuc, stosowaliśmy

związki z grupy amfetamin, ale odeszliśmy od tego, gdyŜ zbyt łatwo je wykryć. A proszę nie

zapominać, Ŝe te szakale z komisji antydopingowej coraz bardziej się wtrącają. Stosuję coraz

więcej wymyślnych sztuczek. W moim odczuciu, zrobiliśmy wszystko, co było moŜliwe.

A wyniki, nie tylko w mojej opinii, są przyzwoite.

– AleŜ kolego! Nam nie chodzi o wyniki przyzwoite, nam chodzi o wybitne. W sytuacji

społecznopolitycznej naszego kraju osiągnięcia sportowe mogą, zdaniem rządu, odwrócić uwagę

opinii publicznej od nękających nas trudności. Stąd zadanie dla was: złoty medal za wszelką

cenę, wszelkimi dostępnymi środkami.

– Koordynatorze, co moŜna więcej zrobić? Badaliśmy Petera w tunelu aerodynamicznym.

Opracowaliśmy sylwetkę stawiającą najmniejszy opór powietrza podczas biegu. Zmieniliśmy

nawet z tego powodu kąt ułoŜenia dłoni. Przeprowadziliśmy badania biochemiczne. Ergonomiści

stwierdzili pewną nieekonomikę ruchów. Skorygowaliśmy to. Zdaniem wielu fachowców

z całego świata Peter jest najlepiej biegającym technicznie długodystansowcem, który jeszcze

przez wiele lat moŜe odnosić sukcesy.

– Nam nie chodzi o wiele lat, nam chodzi o TEN złoty medal olimpijski! Do następnej

olimpiady zdąŜymy wychować następnego biegacza. Obiecujące wyniki osiąga chociaŜby

Andreas.

– Darujcie, ale nic ponadto nie moŜemy zrobić. Przy łucie szczęścia Peter będzie miał medal.

MoŜe nawet srebrny. Na więcej go nie stać. I tak przygotowujemy go tylko do dwu biegów

rocznie. Doping biochemiczny bardzo wyczerpuje organizm. W pozostałych biegach, bez

dopingu, Peter osiąga rezultaty 34 min. słabsze.

– Pamiętajcie, powtarzam jeszcze raz, tak jak Tony na ubiegłej olimpiadzie, tak Peter na tej

ma stać się złotym medalistą.

– I co ma z tego Tony? Sześć razy bił rekordy świata. Łącznie w ciągu dwu lat szczytowej

formy zdobył trzy złote medale. A teraz, w wieku 28 lat, jest inwalidą prowadzącym magazyn

sprzętu sportowego w naszym klubie. A co zrobimy z Peterem, gdy juŜ nie będzie mógł biegać?

– Zawracanie głowy. Czy ja zawsze muszę zajmować się wszelkimi drobiazgami? Peter

Strona 1

14404

poprowadzi magazyn, a Tony będzie sprzedawał precelki w kształcie herbu klubowego. Przy

okazji na jego sławie klub trochę zarobi. A odnośnie wyników musimy porozumieć się

z profesorem. Poproście go na rozmowę. Ostatecznie on kieruje sprawą dopingu. MoŜe wymyśli

jakąś nową miksturę. A wy, kolego, nie bądźcie idealistą. Wasze zadania są określone. Mam

nadzieję, Ŝe nie chcecie, aby wasze wątpliwości dotarły do Komisji ds. Bezpieczeństwa

i Porządku Publicznego. Na tym na razie kończymy, spotkamy się w czasie rozmowy

z profesorem...

– Panie profesorze, zna pan sprawę, w związku z którą zaprosiliśmy pana tutaj. Rząd

upowaŜnił mnie do przekazania panu wiadomości, Ŝe naleŜy wszystkimi środkami dąŜyć do tego,

aby Peter zdobył złoty medal olimpijski. My wyczerpaliśmy juŜ swoje moŜliwości, a co moŜe

pan zaproponować, panie profesorze?

– Zaproponować?! Mówicie jak dzieci. Wam się zdaje, Ŝe nauka to róg obfitości, z którego

wy, sportowcy, moŜecie korzystać do woli. Powiem wam coś w sekrecie. Wasi sportowcy są dla

mnie wyłącznie królikami doświadczalnymi. Oni sami proszą, aby na nich eksperymentować.

Wystarczy stworzyć miraŜ lepszego wyniku i wszystko zjedzą, wszystkiemu się poddadzą.

Głupcy! Ani chwili nie poświęciłbym sportowi, gdyby to nie przynosiło korzyści naukowych, nie

rozwijało mojej wiedzy. Czy wiecie, Ŝe anaboliki, które biorą wasi sportowcy, słuŜą teraz chorym

leŜącym przez długie miesiące w łóŜku? Po kuracji sterydami i anabolikami chorzy ci mają

normalne, bez zaników, mięśnie. Mogą się szybciej rehabilitować. Sportowcy testują te leki.

Gdyby nie oni, jeszcze przez wiele lat nie byłoby moŜna zastosować ich w leczeniu. A poza tym

wiedzcie, Ŝe gardzę waszym sportem, gardzę waszymi metodami. Wasi sportowcy przestali być

dla mnie ludźmi. Są automatami do robienia wyniku, bez przyszłości, z zanikającymi funkcjami

intelektualnymi.

Profesor mówił podniesionym głosem, zaciśnięte pięści oparł na udach. Co chwilę jego

powieką wstrząsał charakterystyczny tik. Po chwili zamilkł, wyjął papierosy i zapalił. W pokoju

zapanowała cisza. Trenerzy nie wiedzieli, jak na ten wybuch zareagować.

Po chwili milczenia profesor znowu zaczął mówić:

– Doping moŜe działać trojako. Po pierwsze pobudzać lub hamować funkcje określonych

ośrodków mózgowych. Po drugie znosić odruchy obronne organizmu. Wreszcie, po trzecie

zwiększać moŜliwości organizmu. Odnośnie trzeciego nic nowego nie wymyślimy. Anaboliki,

przetaczanie krwi, to wszystko co moŜna zrobić. Drugi sposób jest niepewny. Zmęczenie

zabezpiecza organizm przed nadmiernym wyeksploatowaniem. Robi to z odpowiednim

wyprzedzeniem. Gdyby zmęczenie pojawiało się dopiero wtedy, gdy moŜliwości energetyczne

organizmu kończą się lub gdy na poziomie molekularnym dochodzi do zatrucia na przykład

kwasem mlekowym, to organizm mógłby juŜ nie mieć na tyle sił, aby się zregenerować. ToteŜ

uczucie zmęczenia jest psychicznym odruchem obronnym. W trakcie treningu uczycie między

innymi przezwycięŜać je. Pomaga w tym takŜe doping chemiczny. Ale to, co bierze Peter, jest juŜ

wszystkim, co moŜna podać bez naraŜenia go na śmierć na bieŜni i związaną z tym sekcję, która

z pewnością ujawni, czym był naszpikowany. A pierwszy sposób? Tu dopiero trwają badania.

Być moŜe na następną olimpiadę zdąŜymy. Chodzi o to, Ŝe mózg reguluje swoją aktywność,

aktywność całego organizmu, poziom odczuwania potrzeb, na zasadzie funkcjonowania

antagonistycznych ośrodków. Weźmy na przykład głód. Jeden to ośrodek łaknienia, drugi

sytości. W normalnej sytuacji, u zdrowego człowieka, funkcja ośrodka sytości przewaŜa.

W miarę upływu czasu i zuŜywania się substancji energetycznych zaczyna dominować funkcja

drugiego ośrodka i pojawia się uczucie głodu. W przypadkach patologicznych funkcja jednego

ośrodka moŜe dominować. Róbcie, co ustaliliśmy. JeŜeli chcecie więcej, uwaŜam, Ŝe jedyne

rezerwy, jakie pozostały, to rezerwy tkwiące w psychice. Ale to juŜ nie moja dziedzina.

A teraz Ŝegnam panów, nie mam ochoty słuchać, co macie mi do powiedzenia. A ode mnie

złóŜcie rządowi bardzo głębokie ukłony. – To mówiąc wstał i nie oglądając się, ani nie Ŝegnając,

wyszedł gwałtownie trzaskając drzwiami.

Między trenerami dalej panowało milczenie. Dopiero po chwili koordynator odezwał się:

– Nie byłby taki pewny siebie, gdyby nie Nagroda Nobla. JuŜ ci od spraw politycznych by go

przycisnęli. Nadęty bufon. Drwi z nas w Ŝywe oczy, ale i tak współpracuje. MoŜe miał rację z tą

rezerwą w psychice. Mam pewien pomysł. Jutro dowiecie się o nim.

Strona 2

14404

– Kolego trenerze, w Instytucie Psychologii naszego Uniwersytetu pracuje specjalista od

hipnozy. Zatrudnimy go w klubie. Powiemy mu, Ŝe ma badać cechy psychomotoryczne

czołowych zawodników oraz zająć się psychiczną odpornością przedstartową Petera.

Zaproponujemy mu gaŜę dwukrotnie wyŜszą niŜ jego pobory na uczelni. I niech przychodzi na

badania raz w tygodniu na dwie godziny. Nie interesujcie się wynikami tych badań. Niech robi,

co chce. A w odpowiednim czasie powiemy mu, Ŝe ma przygotować Petera do biegu pod

hipnozą.

– A jeŜeli się nie zgodzi?

– Zgodzi się. Poleci na pieniądze. Poza tym sukces Petera moŜe mu pomóc w karierze

naukowej.

Minęły miesiące uporczywego treningu, miesiące specjalnej kuracji biochemicznej. Mimo

pewnych, zresztą niewielkich oporów ze strony psychologa, przystąpiono do ćwiczeń w bieganiu

pod hipnozą. Skonstruowano teŜ miniaturowy aparat nadawczoodbiorczy. Nadawać miał, dzięki

podłączeniu do specjalnego czujnika, informacje o ciśnieniu krwi, tętnic, częstotliwości oddechu,

a odbierać sugestie hipnotyzera i przez słuchawkę przekazywać ją biegaczowi. Umieścić go

miano za uchem pod plastrem, kryjącym rzeczywiste, ale specjalnie zrobione zranienie.

Wreszcie nadszedł dzień biegu. Cały świat Ŝył olimpiadą. Miasto, w którym się odbywała,

kipiało od ruchu i radosnego nastroju. Tysiące młodych ludzi przybyło, by zachłysnąć się tą

atmosferą, tak specyficzną, moŜliwą do przeŜycia jedynie co cztery lata. Wszyscy chcieli wziąć

udział w olimpiadzie, dla wielu było to jedynie uczestnictwo bierne. Tylko nieliczni, najlepsi,

mogli stanąć na podium. Ale nawet na twarzach tych, którzy byli zbyt słabi, aby marzyć

o sukcesie, widoczne było prawdziwe szczęście. Bowiem w tym święcie sportu, tęŜyzny

fizycznej, zdrowia, podstawowe hasło brzmiało: „NIEWAśNE JEST ZWYCIĘSTWO, WAśNE

JEST SAMO UCZESTNICTWO W OLIMPIADZIE”. Ludzie cieszyli się z sukcesów swoich

faworytów, martwili się ich niepowodzeniami, jednak na kaŜdym kroku widać było, Ŝe to

prawdziwy amatorski sport. Sprawy polityczne zeszły na drugi plan, zwycięŜyła idea czystej

rywalizacji.

Wśród roześmianej, rozentuzjazmowanej publiczności, w specjalnych boksach, trenerzy,

masaŜyści oraz róŜnorodni specjaliści przygotowywali swoich zawodników do biegu na 10 000

m. W kaŜdym boksie umieszczono monitor i głośnik.

– ... Peter, otwórz teraz oczy i nie budząc się ze snu hipnotycznego idź walczyć. Będziesz

słuchał moich poleceń i bez wahania je wykonywał.

Peter podniósł się z leŜanki i powoli wyszedł z boksu na bieŜnię. Zawodnicy rozgrzewali się

w milczeniu, nie nawiązywali ze sobą rozmów. Unikali spojrzeń w oczy. Był wśród nich

rekordzista świata, Kuźniecow, był były rekordzista świata, Rochford, który po wypadku

przeszedł cięŜką operację neurochirurgiczną mózgu i teraz, po dwóch latach przerwy, miał

znowu walczyć o sukcesy. Był Peter Poex – najlepiej technicznie biegający zawodnik świata.

Byli i inni. Same asy.

Bieg ten miał być głównym wydarzeniem dnia.

W boksie Petera trener i psycholog wpatrywali się w ekran monitora. Przed psychologiem

stał mikrofon. Z głośnika dochodził głos komentatora.

– ...Zawodnicy powoli zbliŜają się do linii startowej...

– Taktykę ustaliliśmy. Peter ma wygrać bieg tempem. Przewiduję, Ŝe wynik będzie o 2030

sekund lepszy od rekordu świata, a to powinno dać zwycięstwo – zwrócił się trener do

psychologa.

– Ale czy Peter to wytrzyma?

– Wytrzyma, musi wytrzymać. Ma dodatkowo pół litra krwi, anaboliki działają, no i wasza,

doktorze, hipnoza.

Padł strzał startera. Biegacze ruszyli. Psycholog podał sugestię – Wyjdź na pierwszą pozycję

i forsuj ostre, równe tempo” –

Zawodnicy biegną długą kolumną. Na czele Poex, za nim dwóch nieznanych bliŜej

zawodników, a za nimi Kuźniecow i Rochford... Drugie okrąŜenie. Kolumna rozciągnęła się.

Tempo jest za szybkie dla najsłabszych... Poex nadal na czele.

Strona 3

14404

Mamy czas pierwszego kilometra. Niewiarygodne! Rewelacyjny wynik! Międzyczas

wskazuje na końcowy wynik lepszy od rekordu świata. No, ale przed nimi jeszcze 9 km.

Zobaczymy, czy wytrzymają to tempo.

W biegu przez następne trzy kilometry nic się nie zmieniło. Tempo było nadal bardzo ostre.

Na czele Peter, a za nim juŜ tylko 8 biegaczy. Inni coraz bardziej zostawali z tyłu.

Psycholog monotonnie powtarzał sugestie hipnotyczne. Komentator przedstawiał sylwetki

zawodników, zachwycał się ostrym tempem, techniką Poey’a, samozaparciem Rochforda.

– ZbliŜamy się do półmetka. Czas, aby Peter zrywami rozerwał czołówkę – powiedział

trener.

Psycholog cicho lecz stanowczo mówił do mikrofonu:

– Peter, na wiraŜu zwolnij, ale blokuj, aby nikt nie mógł cię wyprzedzić przy wyjściu na

prostą gwałtownie przyspiesz, biegnij tak do połowy prostej, później zwolnij, powtórz to trzy

razy.

– ...Zawodnicy przebiegli siedem kilometrów. Tempo stało się nierówne, chociaŜ nadal

znakomite. Na czele Poex, a za nim juŜ tylko dwóch: Kuźniecow i Rochford. RóŜnice minimalne.

Wszystko wskazuje, Ŝe ta trójka ma medale, a walka o złoto rozegra się na finiszu...

– Peter musi przyspieszyć, musi zmęczyć ich tempem.

– Trenerze! Tętno i ciśnienie krwi zbliŜają się do wartości krytycznej. Peter moŜe tego nie

wytrzymać, mogą zajść w jego układzie krąŜenia nieodwracalne zmiany.

– Nie czas na dyskusje, niech przyspiesza.

– Peter, na prostej poczujesz, jak zmęczenie znika, łatwo ci się oddycha, a nogi lekko niosą

cię do mety po złoty medal. Peter, na prostej przyspieszysz.

– ...zbliŜa się koniec 8 kilometra. Proszę Państwa, czas jest rewelacyjny! Będzie rekord

świata! Kuźniecow nie wytrzymuje tempa i powoli traci dystans. Poex i Rochford dublują

większość zawodników... Do mety pozostało jeszcze 500 metrów. Nadal prowadzi Poex, a za

nim jakby przyklejony Rochford. Kuźniecow stracił juŜ 100 m. Nie będzie się liczył w walce

o złoto.

– Niech Peter finiszuje! – ryknął trener – szybciej! Na co czekasz, doktorku? Za co ci

płacimy?

Psycholog popatrzył na zmienioną ze wzburzenia twarz trenera i powiedział do mikrofonu.

– Peter, masz jeszcze wiele sił. Rozpoczniesz finisz, jak powiem: juŜ. Wtedy, jak sprinter,

pobiegniesz do mety po złoty medal... JuŜ! Teraz co sił w nogach do mety.

– ...Rozpoczynają finisz. Do mety pozostało 300 metrów. Prosta, Poex przyspiesza, powoli

odrywa się od Rochforda. Chyba będzie pierwszy. Na twarzach zawodników widać ogromny

wysiłek, widać cierpienie, oczy na wpół przymknięte, twarz wykrzywiona grymasem strasznego

bólu. Co za ambicja, na pewno piersi ich rozrywa przejmujący ból, ale przyspieszają, wiraŜ.

Proszę państwa, nieprawdopodobne! Rochford przyspiesza! Jego sylwetka prostuje się, zaczyna

biec jakimś dziwnym mechanicznym krokiem. Ostatnia prosta, zrównują się, biegną łeb w łeb.

Rochford przesuwa się do przodu, zwycięŜa! Meta! Proszę państwa! Mamy nowy, fenomenalny

rekord świata, 24 min. 35 sek.!

– Niech to diabli, co za matoł, kretyn, juŜ ja mu pokaŜę! Peter, zrobiłeś nam ładny galimatias.

O! do diabła, przewraca się. Szybko tlen, bo stracimy nawet srebrny medal...

– ...Trenerzy wybiegają z boksów, podają tlen biegaczom. Na rękach znoszą bohaterów tych

heroicznych zmagań.

– Za chwilę dekoracja zwycięzców biegu na 10 km. ZwycięŜa Rochford, drugi Poex, trzeci

Kuźniecow. Medale wręczone. Rozlegają się dźwięki hymnu państwowego, flaga wędruje na

najwyŜszy maszt, wszyscy stoją nieruchomo. Ale co to? Rochford przewraca się i spada

z podium. Biegnie do niego lekarz, podjeŜdŜa karetka pogotowia, zjawiają się nosze. Biorą go do

karetki. Ale co to ma znaczyć? Do karetki podbiega trener Rochforda, próbuje wyrwać swojego

zawodnika, zostaje jednak odepchnięty przez porządkowych. Karetka odjeŜdŜa do szpitala.

Trener wybiega ze stadionu, jest bardzo wzburzony...

– ...Proszę państwa, przed chwilą otrzymałem tragiczną wiadomość. Zwycięzca biegu na 10

000 m, Rochford, nie Ŝyje. Jego organizm nie wytrzymał tego gigantycznego wysiłku. Widocznie

po wypadku i operacji nie doszedł jeszcze do siebie. Ale ambicja prawdziwego sportowca kazała

Strona 4

14404

mu walczyć. Cześć jego pamięci, pamięci sportowca dŜentelmena, sportowca bez skazy, którego

zachowanie na bieŜni moŜe być wzorem dla młodych adeptów królowej sportu.

Epilog

Prasa całego świata przytoczyła komunikat Komitetu Olimpijskiego:

Andreas Rochford nie Ŝyje. Przyczyną śmierci był nadmierny wysiłek podczas jego

zwycięskiego biegu na 10 km. Jednak sekcja zwłok wykazała fakt oburzający, skandaliczny i bez

precedensu. Na mózgu Rochforda dokonano operacji wszczepiając elektrody i mikroodbiornik.

Urządzenie to stymulowało pracę organizmu biegacza. Przez umieszczony na zewnątrz nadajnik

trenerzy regulowali podstawowe funkcje organizmu Rochforda. Pobudzając lub hamując funkcje

odpowiednich struktur mózgowych mogli regulować wysiłek. Chcieli odnieść zwycięstwo za

wszelką cenę. Przeliczyli się. Niech śmierć Rochforda będzie jeszcze raz przestrogą przed

stosowaniem dopingu. Rochford zostaje pozbawiony złotego medalu, a jego trenerzy doŜywotnio

pozbawieni prawa wykonywania zawodu. W tej sytuacji złoty medal olimpijski w biegu na 10 km

zdobywa Poex.

Jak donosi nasz specjalny wysłannik, dzisiaj w gmachu urzędu Prezydent naszej Republiki

wręczył trenerom i działaczom, przygotowującym Petera Poex’a do sukcesu olimpijskiego,

wysokie odznaczenia państwowe. Trenerzy, dziękując za zaszczytne odznaczenia, oświadczyli, Ŝe

jedyną drogą do sukcesów jest rzetelna, uczciwa praca. Napiętnowali niedopuszczalne praktyki

stosowania dopingu prowadzące nieuchronnie do nieszczęśliwych wypadków.

Nie zobaczymy juŜ nigdy na bieŜni Petera Poex’a, naszego złotego medalisty olimpijskiego.

Wnikliwe badania lekarskie wykazały istnienie nie wykrytej wcześniej wady serca. W tej sytuacji

dalsze uprawianie sportu wyczynowego mogłoby przynieść niepoŜądane efekty. Ta trudna decyzja

rezygnacji z usług naszego czołowego sportowca jest jeszcze jednym przykładem, Ŝe w naszym

kraju zdrowie sportowca zawsze stoi przed sukcesami. Peter Poex nie zrywa jednak kontaktów ze

sportem. Odtąd będzie sprawował pieczę nad sprzętem klubowym.

Rozpoczęto przygotowania do nowych Igrzysk Olimpijskich. Jednym z zadań jest

kontynuowanie naszych olimpijskich sukcesów w biegu na 10 km. Specjalną opieką objęty

zostanie nasz młody, utalentowany biegacz Andreas Klister. Z ekipą trenerów współpracować

będzie ekipa naukowców z laureatem Nagrody Nobla, prof. Henry Tartem, na czele.

Strona 5

Andrzej Augustyniak - Sport to zdrowie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: