Joyce Brenda - Ród de Warenne'ów - Nagroda.pdf - CYKL - RÓD DE WARENNE'ÓW - glinka7-1987

Brenda Joyce

Nagroda

PROLOG

5 lipca 1798, południe Irlandii, okolice zamku Askeaton

Gerald O'Neill wpadł niczym burza do dworu. Jego niegdyś biała koszula

była teraż splamiona krwią, podobnie jak beżowe spodnie i granatowa

kurtka. Na policzku i bokobrodach miał plamy zakrzepłej krwi, a świeża

krew wciąż sączyła się z rany na głowie i z pokiereszowanych kłykci dłoni.

Serce mu waliło, a w uszach nieustannie tętniły odgłosy nie dawnej bitwy i

wrzaski zwiastujące rychłą śmierć.

- Mary! Mary! Schodź do piwnicy! Natychmiast!krzyknął na całe gardło.

Devlin O'Neill był tak oszołomiony, że nie mógł ruszyć się z miejsca. Ojciec

nie pokazywał się w domu od ponad miesiąca - dokładnie od połowy maja,

ale co parę tygodni przysyłał wiadomości. Devlin miał zaledwie dziesięć

lat, niemniej świetnie rozumiał, że w kraju toczy się wojna. Włościanie i

kler, pasterze i dzierżawcy,' chłopi i szlachta - wszyscy powstali, by

walczyć przeciwko angielskim diabłom; wygnać ich na zawsze, odebrać

żyzną, irlandzką ziemię zagrabioną przed ponad wiekiem. Wokół

panowała nadzieja, ale i lęk.

Devlinowi z wrażenia niemal stanęło serce. Cieszył się, że widzi ojca,

ajednocześnie zdejmował go strach. Bał się, że Gerald jest poważnie ranny.

Bał się także dużo gorszych rzeczy. Ruszył przed siebie z cichym

okrzykiem, ale ojciec nie zwrócił na niego uwagi, tylko stanowczym

krokiem zmierzał w stronę schodów, ponownie wołając żonę. Przez cały

czas trzymał rękę na głowni kordu, miał również ze sobą muszkiet.

- Czy tata jest ranny? - Zza pleców dobiegł Devlina cichy głos i mała rączka

zaczęła ciągnąć za wystrzępiony rękaw jego lnianej koszuli.

Devlin nawet nie spojrzał na młodszego, ciemnowłosego brata. Nie był w

stanie oderwać oczu od ojca, a w głowie mu się mąciło od natrętnych myśli.

Rebelianci na początku powstania opanowali miasto Wexford i całe

hrabstwo nie posiadało się wówczas z radości. W każdym razie wszyscy

mieszkający tu katolicy. Po tym nastąpiły kolejne zwycięstwa, ale coraz

częściej zdarzały się też porażki. Teraz wszędzie aż się roiło od czerwonych

kubraków*; zaledwie tego ranka, stojąc na szczycie wzgórza, Devlin

naliczył ich tysiąc. To był złowieszczy widok. Słyszał, że Wexford padło,

służąca mówiła też, że tysiące powstańców poległo w New Ross.

Devlinjednak nie dawał temu wiary aż do tej pory. Teraz dotarło do niego,

że pogłoski o klęskach i śmierci mogły być jednak prawdziwe, bo po raz

pierwszy w życiu z oczu ojca wyzierał lęk.

- Czy tata jest ranny? - zapytał raz jeszcze Sean drżącym głosem.

Devlin gwałtownie odwrócił się w stronę brata.

- Nie - odparł stanowczo.

* Wojska angielskie nosiły wówczas czerwone mundury, (przyp. tłum.).

Wiedział, że musi być dzielny, choćby ze względu na Seana, ale tak

naprawdę strach trzymał go za gardło. W tej samej chwili ze schodów

zbiegła matka z maleńką córeczką w ramionach.

- Gerald! Bogu niech będą dzięki! Tak bardzo się o ciebie martwiłam! - Była

blada niczym widmo.

Ojciec chwycił ją mocno za ramię, po raz pierwszy zdejmując dłoń z głowni

kordu.

- Bierz chłopców i kryjcie się w piwnicy! - rzucił ostro. - Natychmiast,

Mary!

- Jesteś ranny?

- Po prostu rób, co mówię! - Pociągnął j ą zdecydowanie przez sień.

Niemowlę, mała Meg, zaniosło się płaczem.

- I ucisz ją, na Boga! - zarządził równie ostro, jak przedtem, ajednoczesnie

odwrócił się w stronę otwartych drzwi, jakby spodziewał się ujrzeć

nadbiegającą angielską pogoń.

Devlin powędrował za wzrokiem ojca. W niebieskie niebo wzbijały się

dymy, wyraźnie też słychać było salwy muszkietów.

Mary rozwiązała trok koszuli i przycisnęła niemowlę do piersi, ani przez

moment nie zwalniając kroku. - Co się z nami stanie, Geraldzie? - spytała. -

I co będzie z tobą? - dorzuciła ciszej.

Ojciec otworzył drzwi piwnicy, ukryte za wielowiekowym gobelinem.

- Wszystko się ułoży - zapewnił sucho. - Tobie, chłopcom i małej włos z

głowy nie spadnie.

Mary spojrzała na męża oczami pełnymi łez.

- Nie jestem ranny ~ dodał, przelotnie całując jej usta. - Zejdź teraz do

piwnicy i nie wychodź, póki po ciebie nie przyjdę.

Mary skinęła głową i ruszyła w dół po schodach. W tej samej chwili,

zatrważająco blisko dworu, rozległ się wybuch armatni i Devlin przypadł

do ojca.

- Pozwól mi iść z tobą. Mogę być przydatny. Umiem strzelać ...

Gerald obrócił się na pięcie i trzepnął syna po głowie, aż chłopak

wylądował na posadzce.

- Rób, co każę! - wrzasnął, przebiegając przez hol.Opiekuj się matką!

Rozległ się trzask zamykanych drzwi.

Devlin przełknął łzy rozpaczy i upokorzenia, po czym spojrzał na Seana. W

rozszerzonych ze strachu, szarych oczach brata, dostrzegł

niewypowiedziane pytanie. Poderwał się szybko z posadzki, drżąc jak

mały dzieciuch. Dobrze wiedział, jak powinien postąpić. Do tej pory nigdy

nie sprzeciwił się woli rodzica, ale nie zamierzał dopuścić, by ojciec

samotnie stanął twarzą w twarz z tymi wszystkimi czerwonymi

kubrakami, które widział dzisiejszego ranka.

Jeżeli ojciec ma zginąć, on zginie razem z nim. Wciąż bardzo się bał. Ciężko

sapiąc, spojrzał na młodszego brata. Musi się zachowywać jak na męż-

czyznę przystało.

- Zejdź na dół, do mamy i Meg - nakazał cicho. Schodź w tej chwili.

Nie patrząc, czy Sean wypełnił polecenie, przebiegł przez hol i wpadł do

ojcowskiej biblioteki.

- Zamierzasz walczyć, prawda? - wykrzyknął Sean, biegnąc za starszym

Joyce Brenda - Ród de Warenne'ów - Nagroda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: